یک دختر نابینا و پدرِ کلیدسازش که در موزه‌ای در پاریس کار می‌کند، یک الماس به اسم دریای شعله‌ها، پسری که عاشق علم و رادیوهاست، جنگ‌ جهانی دوم... کل داستان مثل یک پازل بود. پر از تکه‌های کوچکی که به ظاهر ارتباطی با هم ندارند و با این حال، نویسنده هنرمندانه آن‌ها را کنار هم می‌گذارد و زیبایی خلق می‌کند. داستان و شیوه روایتش برایم فوق‌العاده جذاب بود. پر بود از تعابیر شاعرانه و جمله‌ها و تصاویر زیبا. از آن‌هایی که می‌دانم گوشه ذهنم خواهند ماند. بهترین چیزی که در این روزها می‌توانستم بخوانم.
        

          کتاب پر کشش و زیبا که همانند جورچینی زندگی یک دختر نابینا را به تصویر می کشد.جذابیتش رو دوست داشتم.نویسنده توی این کتاب از سبک جالبی برای پیوند دادن وقایع و اتفاقات استفاده کرده. 
        

          یک سریال چهار قسمتی بر اساس این کتاب ساخته شده که قشنگ هم هست اگر علاقه به خواندن این کتاب دارید ولی حوصله اش رو نه، سریالش توصیه میشه👌
        

          ایده کتاب جالبه ولی روند داستان انقدر کند و پر پرشه که آدم خسته میشه از این همه پرورش بی مورد.
        

          کتابی جذاب و گیرا
داستانی پر کشش
البته نه نفس گیر 
ماجراجویانه
ترجمه خوب
و  ایکاش در مورد دفاع مقدس خودمان اینگونه داستان و رویا پردازی داشتیم
        

          روایتی آمیخته با غم از جنگ جهانی دوم که از زبون دختری نابینا اهل فرانسه و پسر نوجو‌نی که داره به یکی از مردهای ارتش آلمان تبدیل میشه..
خوندش تجربه خیلی به یادماندنی‌ای بود..مخصوصا فصل های آخر کتاب که یک تجسم کامل از احساسات انسانی بود!
        

          به نام خدا
تجربه اولین رمان درباره جنگ جهانی دوم بود، که فکر میکردم با توجه به جایزه هایی که برنده شده خیلی بهتر از اینها باشه ولی در کل حس خوبی از خواندنش ندارم که البته از یک سال و چند ماه طول کشیدن این کار هم واضح است
داستان ریتم کند و کاملا بی هیجانی داشت و میشه گفت فراز و فرود نداشت با اینکه اتفاقاتی که می افتاد جا داشت که واقعا فراز و فرود رو حس کنیم ولی نوشته جوری بود که انگار هیچ فراز و فرودی نیست. 
دو شخصیت اصلی و چند شخصیت فرعی به صورت موازی داستانشون پیش می رفت، اما نه خیلی هم موازی چون داستان پرش های زمانی به جلو و عقب فراوان داشت و سیر داستان کاملا غیر خطی بود که بیشتر آدم رو گیج می کرد تا جذب. شخصیت ها نسبتا خوب پرداخته شده بودند، نویسنده در حقیقت برای بیان چیزی نزدیک به یک هفته منتهی به فتح  سن ملوتوسط متفقین در 1945 مارو تا 1935 عقب برد و خیلی یواش یواش با گام های بلندی جلو آورد :))) منظورم اینه که هی چند سال می پریدیم جلو و دوباره کلی صفحه میخواندیم تا یک روز یا حتی چند ساعت همراه شخصیت ها باشیم. اما شخصیت اصلی زن که یک دختر نابینا بود بازم خوب نبود بنظرم، چون حتی صحنه هایی که داشتیم زندگی اون رو میدیدیم توصیف ها همونقدر دقیق بود و برای من سخت می شد نابینا بودن دختر رو تصور کنم. اما اگر به صورت تکه های جدا دیده بشه، هر تکه با جزئیات کامل و خیلی هنری توصیف شده. این توضیحات بیش از حد من رو خسته کرد بیشتر تا کنجکاو 
یک عنصر خیالی به نام جواهر دریای شعله ها به داستان اضافه کرده بود که هرکس اون رو داشت از مرگ در امان بود اما این عنصر نقش خیلی کمرنگی داشت و کاش اصلا نبود، خیلی ترکیب بیخودی از آب دراومده بود، قیمه تو ماست بود قشنگ
        

          نمی‌دونم اینو قبلا گفتم یا نه، اما هروقت کتابی مربوط به جنگ می‌خونم یه حرفی رو یادم می‌افته که می‌گفت: وقتی دارن سربازایی رو برای جنگ آماده می‌کنن، بهشون می‌گن داریم می‌ریم با "دشمن" بجنگیم. هیچ‌وقت نمی‌گن که اون "دشمن" برای خودش زندگی‌ای داره، علایقی داره، آدمایی رو داره که منتظرشن و دلشون براش تنگ شده. فقط می‌گن که اون "دشمنه" و ما باید بکشیمش. گاهی این می‌شه که یه سرباز بدون لحظه‌ای تامل ماشه رو می‌کشه. 

کتاب دوست‌داشتنی‌ای بود. من همیشه طرفدار کتابایی بودم که شمه‌ای از همه شخصیتای داستان رو بهم می‌دن و فقط روی دو سه نفر اصلی داستان تمرکز نمی‌کنن. اگه قراره من از "فون‌رامپل" بدم بیاد، بذار لااقل بدونم که اون داره با چه مشکلاتی سروکله می‌زنه، بذار بفهمم که چه اتفاقی برای "فولکهایمر" یا "یوتا" می‌افته، چون این داستان فقط داستان "ماری‌لاورا" و "ورنر" نیست. داستان یک عالمه آدمه، آدمایی که همه باهم درگیر کثیف‌ترین پدیده‌ی دنیا شدن.
        

          "ما زنده می‌شویم در علف ها و در گل ها"
        

          داستانی از گرداب سهمگینی به نام "جنگ" و زندگی‌هایی که در آن بلعیده شدند. چه استعدادها ، امیدها و آرزوهایی که زیر تلی ازخاک دفن نشد ، چه عمرها و جوانی‌هایی که در این طوفان بر باد نرفت و چه روزهایی که میتوانست شیرین باشد اما به تلخیِ انتظار و نرسیدن آغشته شد...

بنظرم این کتاب قصد داشت مفهوم باارزشی را بیان کند اما این مفهوم در میان داستانی طولانی و خسته کننده ، توصیف‌های اضافی و همینطور پایانی بسیار بسیار ساده گم شد (توقع پایانی بسیار دلنشین‌تر از این داشتم)! اگر زیاده‌گویی‌ها از این کتاب حذف میشد به احتمال زیاد بسیار دلنشین‌تر بود... به سختی توانستم این کتاب را به پایان برسانم و واقعاً برایم خسته کننده و ملال‌آور بود ، متاسفانه...