داستان غم انگیز 
بی اندازه غم انگیز 
زندگی که بر پایه ترس در سایه استبداد گذشت
بیچاره آنا فیودورونا 
بیچاره آنا فیودورونا
من این کتاب رو صوتی گوش دادم و دوستش داشتم
        

          زنان علیه زنان، روایتی قدیمی و آشنا که گویا هرگز به خاطرات نخواهد پیوست...

کتاب را حتما بخوانید، مخصوصا این روزها...
        

          و باز هم روایت و بازنمودی از زن در اجتماع روس.
روایت سه نسل و درست تر نگاه کنیم چهار نسل از زنان یک خانواده. چالش‌ها، حسرت‌ها، خواسته‌ها و تمام چیزی که از زندگی میخوان.
و در نهایت قلم زیبای اولیتسکایا که به این زنان روح تازه‌ای داده.
        

          مور (ماریا): مادر ۹۰ ساله
خاله ها: اولینا، بئاتا
چارنتسکی (پدر مور)
مارک (شوهر)
آنا فیودورونا: دختر ۶۰ ساله
دختر آنا: کاتیا ۴۰ ساله
نوه‌ها: لناچکا، ۱۷ ساله. ، گریشا
 جمله‌ی موردعلاقم از کتاب: (آنقدر همیشه وقت صرف دیگران کرده بود که حالا سردرگم مانده بود که این سعادت را پیشکش کرده‌اند یا این زمان متعلق به دیگران است و او آن را دزدیده است).
 یه ترکیب جالب :موهای گنجشکی رنگش
این کتاب رو روزی که کمی بی حوصله بودم خوندم. رفته بودم شهرکتاب دماوند از بین قفسه‌ها دنبال یه کتاب کم حجم گشتم تا بتونم تمومش کنم زود و بعد نشستم روی مبل‌های نرم قرمز رنگ اونجا و تا زمان تموم کردن این کتاب پا نشدم.
این کتاب برای من تا حدی دردناک بود، اینکه چطور میتونیم چشم باز کنیم و ببینیم سال‌ها از عمرمون گذشته و تمام عمر تحت الشعاع سلطه‌ی یک نفر از اعضای خانوادمون بودیم و نتونستیم از خودمون هیچ حق انتخابی نشون بدیم. مور توی این داستان واقعا برای من تبدیل به یک شخصیت خیلی منفور شد و مدلی که داستان به پایان رسید به شما اجازه میده که حتی شدت تنفرتون بیشتر بشه. پایان کتاب قلب من رو به درد آورد؛ اینکه انگار در نهایت ذهن یک آدم تحت سلطه به اون زورگویی عادت می‌کنه و حتی در شرایطی که به اون ظلم و خشم خودش آگاهه باز خارج از چارچوب عمل نمیکنه. 
این داستان کلا ۶۰ صفحه بود و برید بخونید و نظرتون رو باهام به اشتراک بذارید.
باید بگم تصویرگری جلد کتاب رو هم خیلی دوست داشتم و کاش میشد که به عنوان کارت پستال داشتمش:))
        

          بسم الله 

احساس می‌کنم نویسنده با بیان این داستان سعی در نمادسازی و نمادپردازی داشته است...

پیرزن مستبد همان جریان کمونیستی است که در ظاهر به نفع مردم و قشر ضعیف جامعه است اما در درون هیچ‌گونه رحمی نسبت به آنان ندارد.
و همان‌طور که جریان کمونیسم به واسطه ماهیت ریاکارانه اش از بین رفت، پیرزن نیز به واسطه افشای این حقیقت از آن‌ها که تخدیرشان کرده بود سیلی محکمی خورد...
        

          زنان علیه زنان در کتاب "بی بی پیک"
داستان مواجهه‌ی زنان یک خانواده در سنین مختلف از پیری تا جوانی (مادربزرگ، دختر و نوه ها) است که در خانه‌ای قدیمی زیر سیطره‌ی تمام‌نشدنی پیرزنی به نام "مور" زندگی می‌کنند که لحظه‌لحظه‌ی بودنش می‌تواند هر زنی را در بدترین عذاب‌ها غوطه‌ور کند. مور، زنی مغرور که سال‌های طولانی از زندگی‌اش را با مردان زیادی رابطه داشته و تنها دخترش، آنا فیودورونا، ماحصل یکی از این رابطه هاست؛ دختری که بیش از همه از دست این زن، در عذاب است. با ورود مردی به خانه (شوهر سابق آنا) و تلنگری که به آن ها زده می شود، اوضاع تغییر کرده و زنان فرصتی پیدا می کنند که سنت های قدیمی را تغییر داده و خود را از زیر سیطره ی مور نجات دهند.
کتاب دیگری با همین عنوان مشابه نوشته ی پوشکین هم هست که این دو بی ربط به هم نیستند. از آنجایی که در این کتاب اشاره شده، شوهر سابق آنا می گوید: "مادر تو یک بی بی پیک واقعیه. پوشکین شخصیت بی بی پیک رو از روی مادر تو نوشته".
ترجمه بجز چند اصطلاحی که متوجه معنی آنها نشدم مشکلی نداشت. برای من بعنوان یک زنگ تفریح بود و جزو کتاب های خاص و جذاب برای من نشد.
        

          برای منی که پسرم . زیاد درک خاصی نتونستم بهش برسم. چون نتونستم خودمو جای کارکتر بذارم و خوشم نیومد.
        

          بی‌بی پیک تمام چیزی که از یک داستان بلند انتظار می‌رود داشت. روایت یک زن مستبد که بر سه نسل از زنان خانواده‌اش حکم‌فرمایی می‌کند، زنانی که قدرتِ جدا شدن از او را ندارند. زندانیانی که نمی‌توانند از زندانشان خلاص شوند و در حسرت سیلی زدن به زندان‌بان مستبد خود می‌سوزند.
        

          پیرنگ داستان، از جایی میانه‌ی کش آمدن خستگی‌ها و کلافگی‌ها شروع شده‌بود. جایی که شخصیت‌ها هیچ میلی به تغییردادن آن‌چه سال‌ها اتفاق می‌افتاد و آزارشان می‌داد، یعنی استبداد یک مادر خودشیفته، نداشتند.
شخصیت‌ها خیلی خوب از آب درآمده‌اند.همه باورپذیرند و به تک‌تکشان می‌شود حق داد و از تک‌تکشان می‌شود عصبانی شد.
این شب‌ها، ترجیح دادم در مراسمی برای محرم شرکت نکنم. هرشب بخشی از《کتاب آه》عزیزم را می‌خوانم و به سخنرانی آقای پناهیان در دانشگاه امام صادق (ع)، جایی که محرم‌هایش را بسیار دوست دارم، گوش می‌کنم. صحبت از《تحجر》است؛ انحطاط متحجرانه و انعطاف‌پذیری متفکرانه. می‌گفتند کبر و غرور برای آدمی از زیادی علم و دانستن بسیار درمورد دین می‌آید و اصلا تحجر، آفت دین و علم است. کم‌کم دل سنگ می‌شود، فکرکردن یخ می‌زند و انحطاط پدید می‌آید. وحشتناک است و چقدر آشنا!
این کتاب را که خواندم، شخصیت مادربزرگ مستبد متحجر و تک‌تک شخصیت‌های دیگر را با شنیده‌های این شب‌هایم بالا و پایین می‌کردم. دیدم جهان داستان بسیار نزدیک به جهان واقعی است و چند گزاره‌ که حاصل سال‌ها مطالعه‌ی جامعه‌شناسی است، به شکل جالبی مطابق رفتارهای این شخصیت‌هاست.
این داستان و شکل داستان‌گویی به نظرم امتیاز ویژه ای ندارد اما نویسنده، خوب از پس گفتن حرفش برآمده‌است و لکنتی ندارد.
        

          
داستان سه نسل از زنان روس که همگی در یک خانه زیر نظر پیرزنی هوسران، مغرور و دیکتاتور زندگی می‌کنند. پیرزنی نود ساله به نام《مور》که با وجود بیماری سرطان، گویی نامیر است و فعلا قرار نیست این دنیا را ترک کند . زندگی، موقعیت‌های اجتماعی‌ و حتی ازدواج زن‌های داستان، که دختر و نوه‌های او هستند، تحت تأثیر خودخواهی‌های او قرار گرفته.
شاید بتوان مور را نماد نگاه لذت‌جو و اغواگرانه به زن دانست که زن‌های داستان با رهایی و مقابله با او تازه می‌توانند جنبه‌های دیگر زیست اجتماعی را تجربه کنند.
با اینکه حجم کتاب کم است، نویسنده توانسته شخصیت‌ها را به خوبی و عمیق پردازش کند و تفاوت ها و تعاملات سه نسل را برای مخاطب به تصویر  بکشد.


        

          از اونجایی که آثار دیگر نویسنده را پسندیده بودم به سراغ این کتاب رفتم 
کتابی کم حجم که طاهر کم آن داستان تودرتویی دارد
        

          هیچ وقت فکر نمی‌کردم از یک پیرزن اینقدر متنفر بشم.
        

          
کتابی بسیار کم حجم یعنی حدودا  ۷۰ صفحه  که رابطه مادر و دختر در طی سه نسل روایت می‌کنه که چطور میتونه یک نسل با زورگویی و... نسل های بعدش رو تحت تاثیر خودش قرار بده و زندگی هاشون رو نابود کنه .
جالب بود و دوسش داشتم .
        

          داستان کوتاهی از زندگی چند نسل، درحالی که همه تحت تاثیر یک‌نفر از اعضای خانواده قرار گرفتن.😶
موری (یا همون ماریا) نماد کسی بود که کل دوره‌ی جوانی و میانسالی دنبال شهوت و خواسته‌هاش رفته و هرکاری خواسته کرده. آیا همچین آدمی تو سن نود سالگی این خصلت رو از دست میده؟ طبیعتا خیر. و اینجا دیدیم که چطور چند نسل از خانواده‌اش رو درگیر کرد. 🙂
کلیت ماجرا من رو یاد خانواده‌ی کتاب ملاقات با مرگ (یکی از کتاب‌های آگاتا کریستی) می‌انداخت. با این تفاوت که اونجا بررسی می‌کردیم بقیه‌ی اعضای خانواده چطور تسلیم خواسته‌‌های مادرشون شدن، و اینجا بیشتر بررسی کردیم چرا این مادر انقدر به زیر سلطه گرفتن بقیه علاقه داره. 

به عنوان یه کتاب کم‌حجم و هفتاد صفحه‌ای، حرف‌های زیادی برای گفتن داشت و بنظرم ارزشش رو داره بخونید. گرچه توضیحات راجب مسائل جنسی و شهوتِ ماریا اعصابم رو خراب کرد.
        

          با این که از کتاب های لودمیلا اولیتسکایا را نخوانده بودم ولی برای اولین بار با خواندن این کتاب به کتاب های دیگرش علاقه پیدا کردم و کتابی بسیار اموزنده است که به نظرم همه می توانند بخوانند
        

          من باهاش ارتباط نگرفتم. انگار برای لذت بردن از بعضی کتاب‌ها باید خودت رو در جهان دیگری تصور کنی. من در شرایطی کتاب رو خوندم که آمادگی این عزیمت به یک جهان روسی و مستبد رو نداشتم. شاید اگه وقت دیگه‌ای می‌خوندمش ستاره‌هام تا چهارتا هم می‌رسید. این یه ستاره هم فقط به‌خاطر این بود که با بخش زن‌ستیزانه و زندگی زنانه‌ی شخصیت‌هاش همراه شدم.
برای من از اون کتاب‌هایی بود که با خوندنش می‌تونی از عذاب‌وجدان هیچ‌کاری نکردن در یک جمعه‌ی تابستانی، فرار کنی.
        

          کتابی از دیکتاتور درون خانوادگی ، شخصی که نیاز های طبیعی نسل های بعد خود را سرکوب می کند ، چون والد است!
        

          نمی‌خواو توهم توطئه داشته باشم، اما انتخاب کتاب‌های نشر چشمه برای ترجمه کمی تا مقداری «بودار» بود...به‌جهت تفاوت فرهنگی و خطوط قرمز ارزشی، کتاب محسوسا بوی ارزش‌های فمینیستی می‌داد و یکی از شخصیت‌های اصلی کتاب یهودیِ لهستانیِ تبعه اسرائیل بود و هیچ پاورقی یا توضیحی درباره «اشغالی بودن فلسطین»  توی کتاب نبود...بگذریم از گریزها و اشاره به تمایلات بعضا رنگین‌کمانیِ «بی‌بی پیک» که نقل و ترجمه‌شون هیچ ضرورتی نداشت!
‌
نمی‌خوام بدبین باشم، ولی النشر چشمه، ما‌ النشر چشمه، و ما ادراک ما نشر چشمه؟!