بریده‌ای از کتاب بی بی پیک اثر لودمیلا اولیتسکایا

مادر و دختر بی حد و مرز یکدیگر را دوست داشتند اما خود همین عشق سد راه نزدیکی و صمیمیت شان بود.بدجور می ترسیدند باعث دلخوری همدیگر شوند. اما از آن جایی که زندگی عمدتاً مجموعه ی همین ناراحتی ها و دلخوری هاست،گله و شکایت آرام و بیصدا ،دلداری های شیرین و دو طرفه و تأملات مشترک با صدای بلند جایش را به مسکوت گذاشتن های مدام داد، برای همین آن ها بیش از همه چیز درباره سرماخوردگی گریشا ،امتحان های لناچکا یا قرص های خواب آور مور حرف می زدند. وقتی اتفاق مهمی می افتاد ،فقط در مقایسه با مواقع عادی ،تنگ ترو و طولانی تر در آغوش یکدیگر به هم می چسبیدند و در سکوت روبروی فنجان های خالی در آشپزخانه می نشستند بی آنکه کلامی بین شان رد و بدل شود.