چقدر تهی! هر داستان کوتاه که تمام می‌شد باید پنج دقیقه فکر می‌کردم ببینم این الان چی بود؟! 
توصیه می‌کنم هیچ‌کس نخواند و برایش وقت نگذارد.
        

          داستان های ساده با پایان های معمولی. 
برای من داستان کوتاه مانند رباعی می ماند که باید در مصرع چهارم غافلگیرت کند و اصلا همه ی قوت اش در مصرع آخر باشد.
پایان داستان های این کتاب اصلا خاص نبود و من کلا داستان کوتاه دوست ندارم ولی با این حال از این کتاب بدم نیامد. یک جاهایی حتی لذت هم بردم.
"بید نابینا، زن خفته" از ساده ترین داستان های کتاب بود که تقریبا هیچ اتفاقی در آن نمی افتاد ولی من دوست داشتم.
"اسفرود بی دم" هم خوب بود و "دیدن دختر...".
و جالب بود که در بیشتر داستان ها یک داستان دومی روایت می شد.
ولی فقط همین. بقیش خوب نبود.
        

          دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل مجموعه داستان کوتاه از هاروکی موراکامی که بیشتر حالت برشی از یک روز چند شخصیت عادی است.
داستانی که با اسم کتاب هم نامش یکی بود بهترین داستان این مجموعه بود و بقیه زیاد چنگی به دل نمی‌زد.
        

          نميدانم.... كه چون حال روحيم خيلى رو به راه نبود و در اغتشاشات ذهنى ام خواندمش اينطورى بود...، يا هروقت ديگه اى هم كه مى خواندمش، همينجورى بود....! ولى با اينكه بعضى جاهاش خيلى خيلى خوب بود،... در كل 'خيلى' دوستش نداشتم! فقط دوستش داشتم! پس ٣ستاره مناسبش است :دى

نكته ى بيربطى هم كه وجود دارد اين است كه از گلاسه بودن ورق هايش خيلى خوشم آمد :))) بامزه بود. :)

ترس خیلی چیز بدیه. دردی که توی فکرمه خیلی بدتر از درد واقعیه. منظورمو می فهمی"؟"
        

          اگر خودِ داستان «دیدن دختر صددرصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل» در این مجموعه نبود، یک ستاره هم برایش زیاد بود!
        

          به این نتیجه رسیدم که هاروکی موراکامی داستان کوتاه های بهتری داره نسبت به رمان!
        

          واقعا نفهمیدم هدف موراکامی از نوشتنش چی بود.
داستان های کوتاهی با ایده های خوب، ولی تا وقت لذت بردن ازشون میرسید بریده میشد. 
اینطوری که انگار حال ادامه دادن نداشته و به نوشتن طرح کلی داستان بسنده کرده. 
لطفا نخونید. 

تسلیت مجدد به جامعه درختان🌳

        

          هفت داستان کوتاه که احتمالا به جز داستان «دیدن دختر صد در صد دلخواه...» خوندنش رو به کسی توصیه نخواهم کرد. 
میشه اینجور گفت که هدف نویسنده از نگارش اغلب داستان ها قابل فهم نبود و حتی کمی احساس تلف شدن وقت به آدم دست میده!
        

          من این کتاب رو اولین بار سال 89 خوندم. از یه کتابفروشی تو خیابون ادوارد براون خریدمش همراه کتاب از دو که حرف میزنم. همون موقع این کتاب رو خوندم. انقدر ازش بدم اومد که باعث شد هیچوقت از دو که حرف میزنم رو نخونم و هیچ وقت سمت موراکامی نرم. هفته پیش از دو که حرف میزنم رو با یه سری از دوستانم همخوانی کردم و ازش بدم نیومد و احساس کردم قلم نویسنده رو میتونم دوست داشته باشم. واسه همین تصمیم گرفتم این کتاب رو هم بازخوانی کنم ولی این بار صوتی گوش کردمش. واقعیت اینه که تعجب می‌کنم قبلا بهش امتیاز دو دادم چون تو ذهنم صفر بود. این بار که گوش کردم دیگه بدم نیومد ازش. ولی خوشمم نیومد. واقعیت اینه که کتاب دوست داشتنی ای نیست. اما بازم بعد ها دلم میخواد از موراکامی بخونم تا بفهمم اونقدری که میگن نویسنده ی خوبی هست یانه. فعلا که خیلی معمولی رو به پایینه برام. امیدوارم در آینده تغییر کنه. اینم باید بگم که من سورئال قبلا خوندم و دوست داشتم ولی این داستانا اونجوری که باید نبودن. البته چندتایی رو نسبتا دوست داشتم. 
        

          واقعا قلم سحرآمیزی داره. حتی برای من که به تصویر بیشتر از کلمه علاقه دارم، تک تک جمله های موراکامی جذاب و شگفت انگیزه. تا الان بنظرم "سال اسپاگتی" بهترین داستانش بود.
        

          یک مجموعه داستان فوق العاده زیبا و ظریف با مفاهیم زیر لایه فوق العاده زیبا 
        

          این کتاب مجموعه داستانهای کوتاه موراکامیه.درسته که نویسنده مورد علاقه من از ژاپن(و انگلیس)ایشی گوروئه و موراکامی رو خیلی دوست ندارم ولی این کتاب هم چندتا داستان خوب داشت.چند داستانش تم روانشناختی/فانتزی داره و جالبه.توصیه نمی‌کنم بخرید ولی اگر بتونید قرض بگیرید و بخونید بد نیست.
        

          اولين كتابي كه از موراكامي خوندم .سبك كتاب به نظرم خوبه.
        

          به اندازه‌ی رمان‌هایش قشنگ نبود. با این حال همچنان از هیچ، همه چیز می‌سازد.
        

          اولین کتابی که از موراکامی خوندم. از بین داستان ها شاید سال اسپاگتی منو بیشتر به فکر فرو برد. 
باعث شد دلم بخواد از ایشون بیشتر بخونم.
        

          زیبا بود
هم عاشقانه هم زیبا
یه جورایی میلرزیدی از شوک هر داستان و پایانش
از قشنگی و روون بودن داستانا
این اولین کتابی بود که از هاردکی موراکامی خوندم و به نظرم اونقدر خوب بود که راغب بشم به بقیه کارهاش
        

          خب! ۳-۴تا داستان ابتداییش جذبم نکرد و داشتم فکر می‌کردم که یعنی اشتباه کردم که خریدمش؟
چون اولین اثری‌ه که از موراکامی می‌خونم (یحتمل) و همه‌ش ناراحتیِ نخوندن کافکا در کرانه‌ش رو دارم. 
ولی از داستان پنجم به بعد خوشم اومد. از سورئال بودنش. از فضایی که با خیال تو ذهنم می‌ساخت و جوری جدّی ازش می‌گفت که انگار واقعیت همین شکله، دنیا همین شکله.
و ۴داستان آخر یعنی "قلوه سنگی که هر روز جابه.جا می‌شود" و "دیدی دختری صددردصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل" و " اسفرود بی‌دم" و مرد یخی، از موردعلاقه‌هام بود. و به همین ترتیب که تو کتاب هستن، بهتر هم می‌شد. گرچه اسفرود بی‌دم رو به‌خاطر نوع طنزی که توش احساس می‌کردم، بیشتر!
خلاصه که به یک بار خواندن می‌ارزه و تک‌وتوکی‌ از داستان‌ها، به خوانش دوباره نیازن حتی.
        

          
در ابتدا باید بگم نوشتن درمورد یک کتاب شامل داستان های کوتاه برای من بسیار دشوار است زیرا همیشه در ذهنم هر کتاب یک شخصیت واحد دارد و زمانی که به داستان کوتاه برخورد میکنم به چالش بزرگی میخورم.

داستان ها فضای آشنا و عجیب داشتن، رئالیسم جادویی... هر داستان که خوانده می‌شد قابل باور بود اما با منطق همخوانی نداشت و از طرف دیگر قابل تامل بود.

به نظرم در کتاب به مسئله تنهایی، پنهان اما بسیار زیبا پرداخت شده بود به طوری که آرام و بی صدا پشت هر نمادی "تنهایی" را میشد پیدا کرد. 

مسئله ی دیگری که فکر میکنم در هر داستانی احساسش کردم "با خود نشستن و فکر کردن" بود. گویی در اوج داستان صدای سکوت افکار شخصیت اصلی داستان به گوشم می‌رسید. 

درکل خواندن کتاب رو به افرادی که به فضای عجیب اما واقع گرایانه علاقه دارن توصیه میکنم.
        

          دنیای نوشته های موراکامی برای‌من یه دنیای بسیار جذاب،فانتزی و غیر منتظره است.دقیقا جایی که انتظارش رو نداری یه اتفاق عجیب و دور از ذهن میفته که غافلگیرت میکنه و آخر داستان ذهنت رو به کلی درگیر خودش میکنه.چیزی که از آثار موراکامی دوست دارم اینه که هرکس میتونه برداشت خودش رو از داستان داشته باشه.در کل اگه به این اتفاق های یهویی و غیرمنتظره و دور از واقعیت توی داستان های موراکامی یا استعاره ها و نماد های زیاد خوشتون نمیاد شاید خوشتون نیاد و حوصلتون سر بره.
بین داستان ها قلوه سنگی که هرروز جابجا میشود،میمون شیناگاوا و دیدن دختر صددرصد دلخواه رو بیشتر دوست داشتم و بیشتر ذهنم رو درگیر خودشون کردند.
        

          با اینکه به سبک رئالیسم جادویی علاقه چندانی ندارم ولی این کتاب و داستانهاش خصوصا داستان “قلوه سنگی که هر روز جابجا میشود“ و داستان “دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل” رو دوست داشتم
داستانهایی که خیلی شبیه زندگی روزمره ما هستن ولی فاصله زیادی هم از اون دارن!جوری که بعد هر داستان آدم رو به فکر کردن درباره شخصیتها و اتفاقات میندازن .از اون کتابهاست که دوست دارم سر فرصت جمع خوانیش کنم و هرکس بعد از خوانش هر داستان برداشتش رو بگه و دربارش صحبت بشه 
یکی از جذابیتهای کتاب برام کار خلاقانه نویسنده بود که تو دل بعضی از داستان ها یک داستان دیگه گفته میشد و بخشی از قصه با اون داستان پیش میرفت و میشه گفت پیرنگشون از نوع متوالی و ممتد بود.