یک کتاب خوش خوان دیگه از منصور ضابطیان  که البته اینبار سفرنامه ایتالیا  رنگ و بوی غذا داره و بیشتر سعی شده خاطرات غذایی سفر رو بگه. انصافا اینقدر خوب و خوشمزه تعریف میکنه از غذاها که ادم دوست داره اونجا باشه  و بخوره
        

          تو سفرهایی که رفتم و وقت‌هایی که با آدم‌ها گذروندم، همیشه یکی از هایلایت‌ها و کوالیتی‌تایم‌ها برای وقتی بوده که باهم غذا پختیم و بعدش باهم سر میز نشستیم. نمی‌دونم این پروسه غذا درست کردن چه خاصیتی داره که یخ آدم‌ها رو باز می‌کنه و همون پای گاز، سفره دلشونو واسه هم باز می‌کنن. و به همین دلیل عمیقا باور دارم که تقریبا هیچ چیزی آدمارو اندازه باهم آشپزی کردن به همدیگه نزدیک نمی‌کنه.
از اونجایی که یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سفرنامه‌های ضابطیان تو این سال‌ها، مردم کشورهای متفاوت و نزدیک شدن به اون‌ها بوده، انتخاب موضوع غذا اونم از نوع ایتالیاییش بهونه خوبی برای بیشتر بسط دادن این موضوع بود.
مثل بقیه سفرنامه‌هاش با همون زبون ساده خودش از مردم ایتالیا، غذاهاشون، رسم‌و‌رسومات و فرهنگ‌شون و افسانه‌ها و خرافات پشت باورهاشون می‌گه. 
مهارت خود منصور ضابطیان به کنار، چون خودم چندتا دوست ایتالیایی دارم و اصولا فرهنگشون رو خیلی دوست دارم (که بی‌شباهت هم به فرهنگ خودمون نیست!) لذت خوندنش برام دوچندان شد.
اینم سهم ما از سفر نوروزی ۱۴۰۰ :)
        

          کتاب بسیار خوشمزه و دوست داشتنی بود! لذت بردم و احساسی که بعد از مطالعه کتاب داشتم پختن و امتحان غذاهای جدید بود؛ در کنار مطالعه مناطق و غذاهای ذکر شده رو در گوگل و پینترست هم جستجو می‌کردم و لذت مطالعه دوچندان می شد (:
        

          این کتاب پر بود از عطر و مزه و زیبایی.اولین تجربه سفرنامه خوانی و نمیتونم بیان کنم که چقدرررر عاشق این کتاب شدم
منصور ضابطیان توی این کتاب از سفر ایتالیا برامون میگه ولی تمرکزش توی این کتاب روی غذاها و خوراکی های ایتالیاییه که اگر مثل من عاشق غذا باشید،این کتاب خیلی بهتون میچسبه
        

          من ایتالیا رو خیلی دوست دارم. بعد از یه سفر حتی بیش از پیش عاشقش شدم. حتما یه روزی یه دوره ای رو در ایتالیا زندگی می کنم. الان هم دارم زبان ایتالیایی یاد می گیرم. پس بی راه نیست که این کتاب رو دوست داشته باشم. کتاب خیلی چیزا رو بهم یاد داد و یادآوری کرد. ولی یه چیز که قطعیه و بعد ازخوندن کتاب توی زندگی و شخصیت ام می مونه اینه که هفته ای یه غذای ایتالیایی درست کنم و درست مثل ایتالیایی ها با حوصله اون رو در کنار عزیزانم بخورم، اصلا با هم بپزیم، وقت خوردنش حرف بزنیم و اینطور از زندگی لذت ببریم.
        

          خوندنش مثل خوردن یک غذای خوب بهم چسبید.
        

          اولین کتاب سال ۲۰۲۲ من:)

مثل همه‌ی سفر نامه‌های دیگه‌ی آقای ضابطیان، این‌ یکی هم دوست داشتنی بود برام^^
همون‌طور که از روی جلدش هم نوشته شده، غذا نوشته و محور اصلی داستان‌ها و خاطرات غذاها هستن و منی که آدم شکمویی هم نیستم ازش لذت بردم و دلم میخواست امتحانشون کنم :))
        

          خاطره بامزه‌ای از کتاب شنیدم ، نویسنده کتاب  در به سفر اصفهان  یک روز سری به کتابفروشی می زند   از کتاب فروش  سراغ این کتاب را می‌گیرد  وفروشنده می گوید کتاب چهار رنگ دارد ، ونویسنده  فکر می کند  این شوخی اصفهانی  هست  ،وقتی کتاب را  مشاهده می‌کند  کتاب  در فتوشاپ  هست پس چاره‌ای   جز خریدن کتاب را ندارد
        

          کتابی خوشمزه و لذیذ سفرنامه ایتالیا بیشتر در مورد غذا های ایتالیایی هست یه جاهایی واقعا گشنم شد. و دلم می خواست اونجا بودم
        

          همیشه برایم سفرنامه، نوع جذابی از کتاب بوده‌است.
سفرنامه‌ای بسیار خوشمزه است. به شدت کتاب های منصور ضابطیان را پیشنهاد می‌دهم.
        

          کتاب بسیار روان و خواندنی که اطلاعات بسیااار خوبی به خواننده میدهد.
        

          این یکی هم از اون کتاب های خوب آقای ضابطیان هستش ، من نسخه چاپی خوندم ..
        

          نمیدونم با چه کلماتی میزان خوب بودن این کتاب و توصیف کنم.قول میدم بهتون صفحه ی اول و که بخونید تا تموم شدنش دیگه زمین نمیذاریدش.فقط نصفه شب نخونیدش چون مثل من ساعت 3 پیتزا لازم میشید کسی هم نیست به دادتون برسه. اگه ایتالیا رو دوست داری سفر و دوست داری غذا هم دوست داری پاشو همین الان برو این کتاب و بخون.
        

          اقای ضابطیان و کتابای همیشه دوست داشتنیش .عکسای بین کتاب واقعا باعث میشه شما فکر کنین با ایشون همسفر بودین.در یک کلام عالی
        

          با خوندن این کتاب احتمالا گرسنه می‌شید.

وقتی این کتاب رو شروع میکردم هیچ چیزی از آشپزی سرم نمیشد؛ البته وقتی تمومش کردم هم چیزی سرم نمیشد. ولی هر صفحه از اون پر از زندگی بود. پر از مزه های مختلف. فکر می‌کردم غذا نوشت مثل کتاب های آشپزی برای من حوصله سر بر باشه. ولی غذانوشت آقای ضابطیان فرق میکنه. 
من همیشه آرزوی دیدن ایتالیا رو داشتم. وقتی بین سفرنامه های آقای ضابطیان به این کتاب رسیدم بی معطلی خریدمش. هرچیزی مربوط به ایتالیا منو جذب خودش میکرد.  این کتاب خیلی خوشمزه ست. با خوندش ایتالیا رو مثل یه بشقاب پاستا تجربه میکنید=))))
        

          سفرنامه‌ی خوشمزه منصور ضابطیان به کشور پاستا و پیتزا و گوجه! با نثری روان که دقیقا از یک روزنامه‌نگار انتظار می‌رود.
        

          لبنیات فرآوری شده بومی کشورهای سردسیر ، پنیر و انواع آن هست و لبنیات بومی کشورهای گرمسیر ، کشک هست. چون شیر یا پنیر در هوای گرم زود خراب میشده و  کشک خواص شیر را کمال و تمام حفظ میکرده. نویسنده ، غذاهای ایرانی که اونجا پخته مثل کشک و بادمجان با استقبال زیادی روبرو شده در حالیکه متقابلا تمام انواع غذاهای آنجا برایش دوست داشتنی نبوده. 
        

          خیلی از خوندن این سفرنامه لذت بردم😍
واقعا منو برد به ایتالیا،بعضی از قسمت ها حتی مزه اون غذا هایی که تعریف میکرد رو حس میکردم. 
پیشنهاد میکنم مطالعه کنید اگر به آشپزی و فرهنگ های مختلف علاقه مند هستین👌
        

          "سه رنگ، غذا نوشت‌های سفر ایتالیا" اثر "منصور ضابطیان ۱۳۹۸"
این سفرنامه ضاطیان، نمیدونم چرا جامونده بود و هنوز نخونده بودمش! این یکی همونطور که از اسمش و طرح روی جلدش مشخصه، اختصاصی درباره غذاهای ایتالیاست و فقط در یک قسمت درباره 'کلوسئوم' هم مطالبی هست که اون هم بی ارتباط با غذا نیست. اصلا بنظر من، سفرنامه‌های ضابطیان چون کلیشه‌ای نیست، جذابه وگرنه که اینترنت پره از راهنمای گردشگری و نیازی به سفرنامه خوندن نیست! اون چیزی که پیدا کردنش سخته، تجربه‌های فردی در مواجهه با افراد در موقعیتهای مختلف و تحلیل اونهاست که فرد به فرد هم میتونه متفاوت باشه. در آخر کتاب هم چهل تا ضرب‌المثل ایتالیایی با موضوع غذا آورده شده، که بعضیاش معادل فارسی هم داره! طبق معمول اوایل کتاب هم چند صفحه عکس‌های رنگی و در باقی صفحات هم چندین عکس سیاه و سفید و گرافیک جذاب در فهرست و صفحه بندی. 
ضابطیان که خودش عاشق ایتالیاست و قاعدتا چون شکمو هم هست، عاشق غذاهای ایتالیایی. البته تعداد زیاد پیتزا و پاستا و کافی شاپ‌ها در سراسر دنیا نشون میده این علاقه عمومی هست، حتی در ایران خودمون هم انگار تعداد پیتزا فروشی‌ها از کبابی‌ها بیشتر شده.
سفر ایشون با میلان شروع میشه و در خانه دانشجویان ایرانی با تجربه خوردن 'کربونارا' که از واژه‌ی کربوناری گرفته شده که فروشندگان دوره‌گردی بوده‌اند که در منطقه لاتزیو ذغال چوب می‌فروختند و این غذای رایج اونها بوده.
'کربونارا' یک جور غذای سریع که با پاستا و اسپاگتی درست میشه، زرده‌های تخم مرغ را با کره یا خامه، نمک و فلفل و پنیر چدار  یا پارمزان حسابی هم میزنن بعد پاستاهای آبکش شده رو توی اون میریزن تا گرمایش تخم مرغ ها رو بپزه. تکه‌های گوشت یا مرغ رو هم میشه اضافه کرد و روش پنیر پارمزان ریخت.
یک روز دیگه در میلان مهمان یک خانواده ایتالیایی بود که قرار بوده باهم آشپزی کنن، ضابطیان کشک بادمجان درست کنه و آنا ماریا هم 'ریزوتو'.
برنج سرخ شده در روغن زیتون، کمی زعفران در آب قلم جوشیده که به برنج اضافه میشه و اونقدر هم میخوره تا خمیری بشه. البته مزه جالبی نداره! و اونها کشک بادمجان رو خیلی دوست داشتند.
روز دیگری به نانوایی 'luini' میره تا 'پانزروتی' بخوره. یک خمیری که در شکمش چیزهای مختلفی داره مثل گوجه‌فرنگی، پنیر پارمزان، پنیر موتزارلا و پنیر ریکوتا  که در روغن سرخ میشه. 
"بازارهای محلی در کل ایتالیا و در تورین بیشتر غالبا در دست عربها و مسلمانان است. "

قسمت اول
"درجهان بالای ۷۵۰ نوع گوجه‌فرنگی داریم. ظاهرا ایتالیا چهارمین تولیدکننده 
در جهانه. اولین بار حدود ۵۰۰ سال پیش از امریکای لاتین به ایتالیا وارد شده... در ابتدا اسمش سیب طلایی بوده بعدا تبدیل میشه به pomodoro"
خیلی از ایتالیایی‌ها به گوجه‌فرنگی میگن گنج ملی! حتی بعضی‌ها اعتقاد دارن، سه رنگ پرچم ايتاليا برگرفته از پستو، سس بشامل و گوجه‌فرنگیه یا ریحان و پنیر موتزارلا و گوجه فرنگی! البته در کتابهای راهنما نوشته، تپه‌های سرسبز، کوه‌های پر از برف و خون‌هایی که برای استقلال ریخته شده.
"نوتلا" ترکیبی از کلمه nut و ella که در لاتین پسوند شیرین‌ساز است. این محصول اختراع سال ۱۹۲۰ پیترو فررو در شهر تورین بود که پر از درختهای فندق هست. فررو صاحب یک نانوایی و شیرینی و شکلات فروشی بوده که با شروع جنگ جهانی تصمیم به ساخت یک محصول ارزان قیمت میگیره با ترکیب فندق زیاد ارزان و شکلات کم گران و کره به نام gianduja که به شکل ورقه‌های نازک شکلاتی بود و اون رو لای نان بصورت ساندویچ می‌خوردند. در ۱۹۴۹ پدر خانواده می‌میره و میکله پسرش مدیریت مجموعه رو بدست میگیره. در اون سال هوای تابستان خیلی گرم میشه و شکلاتها در انبار آب میشن. میکله هم محصول جدیدی با همون شکلاتهای آبشده درست میکنه بنام supercream ولی درسال ۱۹۶۳ قانونی تصویب میشه که استفاده از کلماتی مثل super, ultra, stra و مشابه از نام برندها حذف بشه. اونوقت اسم این محصول به Nutella تغییر پیدا میکنه. در حال حاضر ۲۵ درصد فندق دنیا در نوتلا مصرف میشه!
بولونیا طولانی‌ترین پیاده‌روهای مسقف جهان را داره و معروفترین غذاش 'تورتلینی' که در واقع نوعی پاستاست منتها بصورت مربع شکل و داخلش با گوشت ، مارتادلا، جوز هندی، اسفناج یا پارمزان و... پر میشه و شبیه یک گل پیچیده میشه یا بقول خودشون شبیه ناف! کلمه تورتلینی رو خیلی از مردم بولونیا روی بدنشون تتو می‌کنن. 
پنیر پارمزان خودش داستانی داره. ایتالیایی ها فقط پنیرهایی که در چند منطقه خاص این کشور تولید می‌شود را پارمزان می‌نامند و سلطان پنیرها می‌دانند. پارمزان از ترکیب دونوع شیر درست میشه با یک پروسه خاصی و در نهایت داخل قالبهایی بین یک تا سال داخل انبارهای خشک و تاریک بمونه! هر حلقه پنیر پارمزان حدود ۴۵ کیلو وزن داره و حدود ۱۰۰۰ لیتر شیر برای تولیدش لازمه! 

قسمت دوم
یک بخش کتاب هم اختصاص داره به جلاتو و تفاوتش با بستنی. جلاتو خامه و شکر کمتری داره ولی شیر بیشتر، درنتیجه کم کالری تره. جلاتو طوری درست میشه که هوای کمتری داخل بافتش داشته باشه و غلظتش بالابره اون وقت دیگه نیازی به شکر زیاد برای کشدار و خامه‌ای شدنش نیست. برای آموزش ساخت جلاتو دانشگاهی در بولونیا وجود داره که برای یک دوره آموزشی ۳۰۰۰ یورو می‌گیره.
توی ایتالیا ۳۵۰ نوع نون دارن تقریبا هر شهری نون مختص خودش رو داره، نمیدونم تاحالا کسی نون‌های ایران رو شمرده یا نه! اگر سر میز غذا نون از دست یک ایتالیایی بیوفته زمین، حتما باید صلیب بکشه و اون رو از روی زمین برداره. ا نا یک ضرب المثل دارن که میگه : "بدون نون آدم یتیم است!"
همراه پاستا نون سرو میشه ولی نباید اول بخوریش. دوتا کاربرد داره، اول اینکه توی خوردن با چنگال بهت کمک کنه و دوم، آخر غذا بکشیش ته بشقاب و تمیزش کنی!
ماسیمو بروسکتّا: روی قطعه‌های نان باگت خشک روغن زیتون می‌مالند، نان ها را روی ماهی‌تابه گرم میزارند تا گریل بشه بعد یکم سیر روش می‌مالند و پنیر و گوجه و ریحون.
تارتوفو یک نوع قارچ کمیاب و بسیار گران است که در زیر زمین رشد می‌کند آن هم روی ریشه‌ی درختانی مثل بلوط، بید و زیزفون. سگ‌های تربیت شده و گران قیمتی مسول پیدا کردن قارچ‌ها از زیرزمین هستند. به تارتوفو لقب 'فرزند زمین' یا 'الماس آشپزخانه' هم داده‌اند. قیمت هر کیلو تارتوفو چیزی بین سه تا هشت هزار یورو است! و مثل زعفران گرم به گرم مصرف میشه.
سالمندهای ایتالیایی خاطره‌ای از ایران نقل می‌کنند:" شاه آنقدر ثریا را دوست داشت که برایش یک تارتوفوی درسته خرید!" چندسال پیش یک تارتوفوی درسته حدود دویست هزار دلار فروخته شد.
کوه اِتنا که بلندترین آتشفشان فعال جهان است، در منطقه سیسیل ایتالیا واقع شده و مهمترین شهر اونجا پالرمو که پایتخت غذاهای خیابانی شناخته میشه. یکی از معروفترین غذاهای پالرمو 'جلاتو بریوش' یا ساندویچ بستنی! 
در ایتالیا بجای 'پول چایی' می‌گویند 'پول پیتزا' 
'آلمافی' شهری است نزدیک پالرمو با بوی لیمو

قسمت سوم و آخر
شاید در ایتالیا فقط ناپلی‌ها باشند که وقتی در کشور دیگری از آنها می‌پرسند از کجا آمده‌اید؟ نمی‌گویند از ایتالیا، می‌گویند از ناپل. شهری ۲۷۰۰ ساله که از یک شهرک یونانی به اسم نئوپولیس (شهرنو) آغاز و بعدتر می‌شود ناپل یا به ایتالیایی ناپولی و به قول ناپلی‌ها، ناپُله.
در ناپل هیچ پیتزایی برش خورده سر میز نمی‌آید. تکه کردن و خوردن پیتزا با دست اصلا کار ناپسندی نیست. پیتزا با موج مهاجرت ناپلی‌ها به امریکا به خصوص نیویورک مورد توجه امریکاییها قرار گرفت. و بعد تر با بازگشت سربازان امریکایی از ایتالیا به وطن بعد از جنگ جهانی دوم و خاطره خوش خوردن پیتزا.
پیتزا مارگریتا: شاه امبرتو و همسرش مارگریتا برای بازدید از ناپل به این شهر می‌آیند و مارگریتا بیمار می‌شود و هیچ غذایی به مزاجش سازگار نبوده تااینکه آشپزی بنام اسپوزیتو پیتزایی می‌پزد متشکل از خمیر و پنیر موتزارلای فراوان، تکه‌های گوجه و برگ‌های ریحان مثل پرچم ایتالیا، که ملکه را خوش میاید و بافتخار ملکه نام پیتزا را مارگریتا می‌گذارند.
سوفیا لورن نماد زیبایی زنان ناپلی هست البته متولد ۱۹۲۴ در رم هست ولی با شروع جنگ به ناپل و خانه مادری مهاجرت می‌کنند. او در مصاحبه‌ای گفته بود "من ایتالیایی نیستم ناپلی هستم و این چیز دیگریست!"
ایتالیایی‌ها عادت‌های زیادی دارند مثلا وقتی وارد اتاقی می‌شوند سلام می‌کنند حتی وقتی می‌دانند کسی در آنجا نیست مثل "یاالله" خودمان. معمولا قهوه را فقط صبح یا بعد از ناهار و شام می‌خورند. علاقه خاصی هم به فین کردن در هرجا دارند! 

۱۹۲ صفحه
#سه_رنگ #غذانوشت_های_سفر_ایتالیا  #منصور_ضابطیان



        

          غذا فقط وسیله‌ای برای برطرف‌کردن نیاز فیزیولوژیک بدن نیست. غذا از شاخصه‌های تمدن است. اگر امروز رستوران‌های پیتزای ایتالیایی و کباب‌ ترکی خیابان‌های ایران را تسخیر کرده‌اند، یک نشانه است از حضور موفق فرهنگی در میان فرهنگ دیگر.
منصور ضابطیان برای نقل سفر خود به ایتالیا که شکر خدا اسپانسرهای خوب و زیادی هم داشته، غذا را نخ تسبیح کرده و روایت‌ها را یکجور به غذا ربط داده که خودش یک خلاقیت است. سه رنگ روایت ایتالیاست و غذاهایش. البته همچنان از نظر من چای نعناع با اختلاف بهترین کتاب و سفرنامه اوست.
خیلی افسوس می‌خورم که منوی غذای ایرانی امروز خلاصه شده در کوبیده، جوجه، قرمه و قیمه. این نشانه افول تمدن است. در همین تبریز خودمان چند جا را می‌شناسید که کوفته و دلمه و خورشت هویج سرو کنند؟