حالا هزار سال بعد از تولد لیموها در آمالفی، به نظر می رسد مردم شهر هم به لیموها رفته اند، پر تبسم و مهربان، توی شهر پرسه می زنند و چشم شان که به چشمت می افتد سلامی می دهند و عبور می کنند... مثل عطر ملایم لیمو!

مدتی طولانی باهم حرف نزدیم. احتمالا این بهترین ویژگی او بود؛ لازم نبود هر دقیقه به این فکر کنی که باید چه بگویی.

می ترسیدم اگر حرف بزنم صدایم بغض آلود باشد و همه بفهمند که ضعیف بودم.

می دانم اگر از اینکه خودت باشی بترسی یا اینکه مطمئن نباشی چه کسی هستی، باور اینکه کسی عاشقت باشد، سخت است. سخت است که باور کنی آن یک نفر خاص ترکت نمی کند.

ستاره های توی چشم هاش گم شده بودند.