در این برهه از زندگی، من در قهر کردن به درجه قهرمانی رسیده ام.

هرچه او آسان می گرفت، من نازک نارنجی بودم. او لبخند می زد، من در فکر فرو می رفتم. او با خنده از همه چیز رد می شد، من آن را زیادی جدی می گرفتم. او از بردن خوشش می آمد، ولی من برای بردن می‌مردم. وقتی می‌باختیم، او همان موقع اخم هایش توی هم می رفت،ولی وقتی پایش را از زمین بیرون می گذاشت همه چیز را فراموش می کرد. من به خانه می رفتم و نیم ساعت به بالشم مشت می زدم.

"وای از آن لحظه! اگر از دستش بدهی، برای همیشه از دستت رفته!" عکاس افسانه ای

اگر می‌دانستم این آخرین بازی بیسبال عمرم است، حتما از مادرم میخواستم دوربین فیلمبرداری یا چیزی مثل آن همراهش بیاورد. ولی آدم هیچ وقت این چیزها را از قبل نمی‌داند.تنها کاری که از دستت بر می‌آید این است که هربار طوری بازی کنی که انگار این آخرین بازی‌ات در لیگ جهانی است و ته دلت امیدوار باشی که اینطور نباشد.