چخوف چخوف و چخوف...
چخوف بزرگه و بزرگ میمونه... این داستان مانند اسمش ملال آوره ولی تا تهش میکشونه آدمو این ملالت
        

          داستانی از مواجهه با مرگ... غم‌انگیز، پرمفهوم، انتقادی و تامل برانگیز! وقتی انسانی مشهور، محبوب، ثروتمند و بی نیاز هستیم گمان میکنیم هیچگاه مرگ دستش به ما نمیرسد، درواقع اصلا به مرگ فکر نمیکنیم، انگار که وجود نداشته و نخواهد داشت. با چنین تفکری وقتی به نقطه‌ای میرسیم که میفهمیم که مرگ فقط برای اطرافیان نیست و با آن مواجه میشویم، دنیا بر سرمان خراب شده و دچار پوچی و طغیان میشویم، چرا که دیگر چیزی مهم نیست. به تمام چیزهایی که بدست آورده‌ایم و گذشته‌ی پر زرق و برقمان نگاه میکنیم و از خود میپرسیم "که چی؟" اینجاست که انگار با مرگ، هر آنچه در زندگی‌مان بدست آورده ایم بی ارزش و بی معنی میشود. داستانی ملال انگیز از مواجهه با مرگ... این رو هم ذکر کنم که بنظرم بعضی قسمت های کتاب زن ستیزانه بود، البته خیلی کم بود و تاثیر چندانی در داستان نداشت
        

          روایتی ملال‌انگیز از زندگی روزمره‌ی پیرمردی‌است که به‌انتظار پایان‌ زندگی‌، یعنی مرگ‌اش، نشسته‌است. استاد مشهوری که سال‌های آخرِ تدریس‌اش است و با بیماری دست‌وپنجه نرم‌می‌کند، در ماه‌های پایانی زندگی‌اش به خودش می‌آید و می‌فهمد که به همه‌چیز فکرکرده‌است و دیگر هیچ فکری نیست که بتواند قوه‌ی تفکرش را به‌تحرک دربیاورد. 
داستانی روان و ساده‌ از یک زندگی‌ معمولی‌‌.
        

          ملال. [ م َ ] ( ع مص ، اِمص ) به ستوه آمدن. مَلَل.ملالة. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). به ستوه آمدن و دلتنگ و بیزار شدن. ( از اقرب الموارد ). سیر برآمدن. ( المصادر زوزنی ). || بی قرار و آرام ساختن. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). فتوری که از کثرت پرداختن به چیزی عارض گردد و موجب شود که انسان خسته و مانده گردد و از آن روی برتابد. ( از تعریفات جرجانی ). ستوهی. ستهی. سیرآمدگی. سیردلی. ضجرت.بیزاری. رنجش. تنگدلی. دلتنگی.
.
این تعریفیست که دهخدا از واژه‌ی "ملال" در لغت‌نامه‌اش نوشته است. راستش من نمی‌دانم که چه کسی برای اولین بار در ترجمه نام کتاب از واژه‌ی ملال استفاده کرده است و نمیدانم که واژه‌ی اصلی آن به زبان روسی چه بوده است و به چه معنا و چه ظرافتی اما به نظرم این بهترین واژه‌ای بود که می‌شد برای توصیف این داستان و این سرگذشت از آن استفاده کرد. یک داستان ملال‌انگیز! 
.
قبل تر از چخوف داستانک‌هایی خوانده بودم و از جمله اتاق شماره ۶ را و می‌دانستم که این مرد می‌تواند تقریبا از هیچ، شاهکار بسازد. یعنی از یک ایده‌‌ی اولیه‌ی بسیار ساده یا یک مفهموم بسیار کوچک، چنان داستانی خلق کند که خواننده را به عمق افکارش بکشاند. این داستان هم از این قاعده مستثنی نبود. باید بگویم که داستان به معنای واقعی کلمه "ملال‌انگیز" است. من گاهی می‌شود که به سالهای آخر عمر انسان فکر کنم، به آدم‌های مسن و دلیل ادامه دادنشان، به پیرمرد‌هایی که گاهی در اجتماع می‌بینم و البته به سالخوردگی خودم. هربار این سوال برایم شکل میگیرد که آدم از یک سنی به بعد باید چه داشته باشد و چه باشد که همچنان این جهان برایش کششِ ادامه دادن را داشته باشد؟ آدم خسته نمی‌شود از همه چیز؟ 
و انگار می‌شود. 
.
این کتاب را من در فیدیبو خواندم و نسخه‌ی فیزیکی اش را ندارم اما با این حال احتمالا باز هم بخوانمش، با دقت بیشتر و تامل بهتر. پیشنهادش میکنم به شما هم.
        

          دلم می خواهد بلند داد بزنم که سرنوشت مرا، انسانی سرشناس را، به مرگ محکوم کرده...

واقعا شاید بزرگترین مسئله بشر مواجهه اش با مرگ باشد. و این کتاب چقدر خوب لحظاتی از این مواجهه را به تصویر کشیده و روند آن را تصویر کرده، احساس پوچی و بیگانگی و سقوط ...
راه حل نیفتادن به این ها را هم خودش گفته اما یک تقابل بین این راه حل ها و علم گذاشته. انگار که می گوید این جناب پروفسور چون به علم باور دارد نتوانسته معنی متعالی تری برای زندگی بیابد، معنایی بزرگتر از که بقیه را در بر بگیرد...
        

          یادمه این کتاب رو چند سال قبل در کم‌تر از دو ساعت که منتظر نوبت دکتر برای سالمندی بودم در بیمارستانی شلوغ و پر تنش خوندم. داستان برخلاف اسمش ملال انگیز نبود و زمان انتظار رو برام کوتاه کرد.
        

          جخوف اینطوریه که میگی یه صفحه بخونم یهو میبینی کتاب تموم شد ....
این کتاب را بعد از مرگ برادرش نوشته.
قهرمان داستان نمونه انسانی ایست که به مقصد نرسیده، زندگی او از بیرون پر معنی به نظر میرسد اما در داخل پوچ و تهی است.
        

          از صبح تا شب کار می کند، بی اندازه مطالعه می کند و هر چه را خوانده عالی به خاطر می سپارد. از این نظر انسان نیست، بلکه طلاست. از باقی جهات یک اسب بارکش است، یا به قول معروف، یک خنگ دانشمند. ویژگی های شاخص این اسب بارکش، که او را از ردیف با استعداد ها خارج می کند، از این قرار است: افق دیدش تنگ و بسته است و فقط به تخصصش محدود می شود، بیرون از حیطه ی تخصصش مثل یک بچه ساده لوح است.

داستان ملال انگیز؛ آنتون چخوف.
        

          یه داستان کوتاه دل‌نشین و گیرا.
و شاید داستان زندگی خیلی از آدم‌ها به‌همین صورت ملال‌انگیز باشه.
        

          نوشته های چخوف بسیار تفکربرانگیز است
        

          این داستان ملال انگیز نبود.
پیرمرد در ماه های آخر عمرش دچار ملال شده و حالا که به گذشته نگاه می‌کند دچار هراس می‌شود. حسی غریب دارد.
زندگی رویایی را گذرانده و حالا مثل همه. همه آدم ها به این می‌اندیشد که قرار است روی تختی تنها بمیرد و در جایی تنگ دفن شود.
و روال زندگی ملال آورش را در ماه های آخر می‌نویسد... از گذشته با شکوهی که داشته و حالا که هیچ چیز... هیچ چیز برایش جذابیتی ندارد...
اولین کتابی بود که از آنتوان چخوف خوندم... خیلی عمیق از احساسات درون آدم نوشته و قلم بسیار جذابش ماهرانه مخاطبو جذب میکنه...
پایانش باز بود و یکم تو ذوقم خورد...
8.10


بخشی از کتاب :
وقتی سپیده می‌زند، در رختخواب می‌نشینم، زانوانم را بغل میکنم و از فرط بیکاری سعی میکنم خودم را بشناسم.«خودت را بشناس» شعار زیبا و سودمندی است، فقط حیف که قدما به این فکر نیفتادند که راهی هم برای به کار بستن این توصیه نشان دهند. 
        

          داستان ملال‌انگیز، در واقع داستان ملال‌انگیزی برای راوی‌ست و در عین حال جذاب و گیرا برای خواننده. داستان استاد پزشکی‌ای است که زندگی‌اش به طرز عجیبی برایش ملال‌انگیز شده است، دیگر چیزی در زندگی جذبش نمی‌کند و در واقع چیزی به زندگی وصلش نمی‌کند و بی‌هدف نشسته‌ است تا مرگ از در خانه وارد شود.
        

          این کتاب رو در میانه‌ی یک مریضی خواندم. نوشته‌ی پشت کتاب من رو که به شدت موجود دراماتیکی هستم ترغیب کرد که شروعش کنم. داستانی از ملال  و بی‌حوصلگی در خلال جریان تند زندگی که بی‌تفاوت به ما و افسردگی‌هامون داره از کنارمون عبور می‌کنه. 
قسمتی از نوشته‌ی پشت جلد:«قبلا هیچگاه نمی‌توانستم مثل حالا با گذشت آهسته‌ی زمان کنار بیایم.پیش از این وقتی انتظار قطار را می‌کشیدم یا سر جلسه‌ی امتحان بودم، یک ربع ساعت برایم در حکم ابدیت بود، ولی حالا می‌توانم با بی‌اعتنایی کامل به این فکر کنم که فردا هم شبی به همین درازی و بی‌فروغی خواهم داشت و پس فردا هم…
خلاصه  که اگر انقدر بی‌حوصله هستید و به اصطلاح امروزی ها مود پایینی دارید که حتی به ادبیات روسیه هم بتازید این کتاب رو بخونید!
        

          برای منی که مدت هاست درگیر مرگ و معنام کتاب جذابی بود.

شخصیت اصلی، نیکولای استپانوویچ، یک پروفسور سالخورده‌ی پزشکی است که دچار بحران وجودی و بی‌معنایی زندگی شده است.

جایی خواندم که کاتیا نمادی از زندگی و احساسات سرکوب‌شده‌ی نیکولای بوده؛ که خب اینجوری خیلی عمیق تر می‌شه آنچه بر شخصیت داستان گذشته رو درک کرد. جوری که نیکولای تمام تلاش های کاتیارو پس می‌زد ... درحالکه بدنبال معنا و تغییری جدید بود!


_____________________________________________
سوالی برام پیش اومد که اگر مراجعی با این اظهارات داشته باشم، حالا تو هر سنی، چه درمانی باید صورت بگیره یا چه کمکی از دست من بر‌میاد!
اصلا آیا بیمار تلقی می‌شود؟؟؟
        

          داستان در ابتدا سخت است، سفت است. رفته رفته می‌شکند، شاید هم من طریق نفوذ در آن را یاد می‌گیرم. هر چه هست بالاخره خود را در میانه ماجرا میایم.
کتاب آنچنان که از نامش نمایان است، روایت ملال است. ملال شخصی که فرسنگ‌ها باید از آن دور باشد، اما نیست. پس دیگر چگونه می‌شود از ملال دور ماند؟ نکند زندگی همه ما با ملال گره خورده است؟ شاید.
اما چخوف نمی‌خواهد تسلیم شود. می‌تازد و می‌تازد. و کلید حل مسئله را در دستان ما می‌گذارد.
        

          بچه که بودم فکر می‌کردم چون "چخوف" با حروفِ سخت نوشته میشه، نوشته‌هاش هم سخته. :)))) ولی مطلقا اینطور نیست. چخوف ساده می‌نویسه از درونِ درونِ آدم، همون احساسِ آشنایی که تو هم قبلا تجربه‌اش کردی ولی نمی‌تونستی بیان کنی رو می‌نویسه. این کتاب هم برای چخوف‌خوانی، شروع خوبیه.
        

          تردید در آستانه‌یِ مرگ!
چیزی که خیلی هراس‌انگیزه. وقتی به پایان عمرمون نزدیک می‌شیم آیا از زندگی‌ و کارهایی که کردیم راضی خواهیم بود؟!
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
نیکولای استپانویچ، دانشمند پیر و از کار افتاده‌، دیگر نمی‌تواند درست درس بدهد، مدت‌ها است بی خوابی می‌کشد و در روز فقط دو_سه ساعت می‌خوابد و‌... 
اما او حاضر نیست با حقیقت مواجه شود. او از این واقعیت که پیر و خرفت شده و مرگش نزدیک، به شدت می‌ترسد...

هر احمقی میتواند با بحران روبه رو شود. این زندگی روزمره است که شما را فرسوده میکند
آنتوان چخوف*

در واقع تمام روایت داستان ملال انگیز بر اساس همین جمله است. قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد بلکه شاهد فرسودگی شخصیت اول در زندگی روزمره‌اش هستیم.

این داستان، چنانکه روی جلدش نوشته شده، یادداشت‌های شخصیت اول است و طبیعتا زبان روایت هم اول شخص.

 تمام ماجرای داستان، تحول شخصیت اول است. بدون هیچ کشش و جذابیتی. اما این تخصص چخوف است که در کمال بی‌کششی، داستان را به هنرمندانه‌ترین شکل روایت کند.
 ‏او شخصیتی علمی با دقت‌های نامتعارف، شک‌گرا، مردسالار، ناراحت از ناکارآمدی خودش، دچار کمبود محبت و... را ترسیم کرده. و او را با توهمی مواجه می‌کند: توهم نزدیکی مرگ. آیا واقعا وضعیت نیکولای استپانویچ(شخصیت اول) به گونه‌ای است که به زودی بمیرد؟ کسی در طول داستان این را نمی‌فهمد و اصلا مهم هم نیست. مهم این است که خود نیکولای فکر می‌کند دارد می‌میرد و همین مسئله، شخصیتی که چخوف به ما نشان می‌دهد را تبدیل می‌کند به انسانی در کمال بی‌ارزشی و پوچی. انسانی با آن میزان دقت که به غلط‌های ویراستاری نامه دخترخوانده‌اش در مورد کسی که عاشقش شده ایراد می‌گرفت، به جایی می‌رسد که وقتی برای تحقیق در مورد نامزد دخترش به خارکُف می‌رود و از زبان پیشخدمت محل استقرارش می‌شنود که چنین کسی و چنین املاکی در خارکُف وجود ندارند، حتی شک نمی‌کند که ممکن است به او دروغ گفته باشند. و این تحول صرفا در زندگی روزمره اتفاق می‌افتد. هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد که در اثرش تحولی برای نیکولای پیش‌آمد کند. مثل همه‌ی انسان‌های زندگی واقعی، در بستر زندگی روزمره شخصیتی جدید پیدا می‌کند.

چخوف همچنین از قاعده تفنگ چخوف، یعنی در خدمت داستان بودن تمام اجزای داستان، استفاده می‌کند. آن هم به بهترین وجه ممکن. به نحوی که حتی اجزای ناموجود داستان هم در خدمت داستان است! در بخش‌های ابتدایی داستان شخصیت اول در یادداشت‌هایش توصیفات زیادی از محیط اطرافش ارائه می‌دهد اما با گذشت زمان می‌بینیم توصیفات کم‌تر و کم‌تر می‌شوند تا جایی که به حداقلی‌ترین شکل ممکن می‌رسند و این هم تاثیرِ تحول شخصیتی نیکولای است.

چخوف در این داستان می‌خواست بگوید زندگی واقعی باعث تحولات عجیبی نمی‌شود و سرنوشت، انسان را همیشه به پوچی می‌رساند. احتمالا عقیده چخوف این است که تحولاتی از سنخ آنچه برای ایوان ایلیچ اتفاق افتاد، اتفاقاتی نادر است و حقیقت زندگی چیز دیگری است. جدای از اینکه این عقیده چخوف را قبول داشته باشیم یا نه، باید اعتراف کرد که به بهترین شکل ممکن آن را رسانده است.

*نمی‌دانم انتساب این جمله به چخوف صحیح است یا نه. هر چند با شناختی که از چخوف دارم بعید نیست که این جمله از او باشد. ولی جمله را در جایی خواندم که نه می‌توانم اعتبارش را تایید و نه رد کنم.
        

          کلمات و احساسات به شیوهء خیلی قشنگی از ذهن به روی کاغذ اومده و همین موضوع کتاب را دوست داشتنی کرد. 

آخرین ماه‌های زندگی‌ام، که به انتظار مرگ می‌گذرد، به نظرم بسیار طولانی‌تر از تمام عمرم می‌رسد. قبلا هیچ‌گاه نمی‌توانستم مثل حالا با گذشت آهسته‌ی زمان کنار بیایم. پیش از این وقتی انتظار قطار را می‌کشیدم یا سر جلسه‌ی امتحان بودم، یک ربع ساعت برایم در حکم ابدیت بود، ولی حالا می‌توانم تمام شب بی‌حرکت روی تخت دراز بکشم و با بی‌اعتنایی کامل به این فکر کنم که فردا هم شبی به همین درازی و بی‌فروغی خواهم داشت و پس‌فردا هم…
        

          داستان کتاب با نام آن کاملا همخوانی دارد. داستان ملال انگیز یک پیرمرد شصت و دو ساله، دانشمندی مشهور و به قول خودش مفید برای جامعه که آخرین لحظات زندگی‌اش را سپری می‌کند ولی در پایان عمر در می‌یابد که زندگی‌اش چون اوان جوانی  شاد و فرح بخش نیست و به نوعی اندوه و ملال دچار شده‌ است.
نویسنده نشان می‌دهد که انسان تا به آخر از وضع زندگی خود غافل است و تنها در هنگامی که با مرگ روبرو می‌شود واقعیت زندگی را درک می‌کند. همه ما از مرگ غافل می‌مانیم تا زمانی که مرگ سایه خود را بر زندگی‌مان بگسترد آنگاه به زندگی خود، اعمال و رفتار مان نظر می‌کنیم و از خود می‌پرسیم که، که هستیم و از زندگی چه می‌خواهیم...؟ می‌خواهیم که اشتباهاتی که مرتکب شده‌ایم را درست کنیم ولی دیگر فرصتی باقی نیست نه حسی وجود دارد نه توانی...