معرفی کتاب داستان ملال انگیز (از یادداشت های یک مرد سالخورده) اثر آنتون چخوف مترجم آبتین گلکار

داستان ملال انگیز (از یادداشت های یک مرد سالخورده)

داستان ملال انگیز (از یادداشت های یک مرد سالخورده)

آنتون چخوف و 2 نفر دیگر
3.7
99 نفر |
34 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

3

خوانده‌ام

179

خواهم خواند

68

ناشر
ماهی
شابک
9789642090051
تعداد صفحات
108
تاریخ انتشار
1399/4/15

توضیحات

        
داستان ملال انگیز روایت خودنوشت فصل های آخر زندگی پروفسوری پا به سن گذاشته و مشهور به نام نیکلای استپانویچ است. شخصیتی سرشناس، صاحب نشان ها و مدال های متعدد روسی و خارجی، کسی که نامش «تصویری مجسم می کند از آدمی مشهور، بسیار بااستعداد و بی شک مفید». اما هرچه داستان پیش می رود، این تصویر جذاب رنگ می بازد و بین این نام و صاحبش فاصله می افتد. وسواس همیشگی مواجهه با مرگ، ترس از ناتوانی در ادامه کار تدریس، دغدغه های مالی، دلزدگی از خانواده و روابط خانوادگی، اینهمه پرده ای از ملال بر افکار نیکلای استپانویچ می کشند. او که تمام زندگی اش را مانند یک اثر هنری زیبا و خوش ساخت می بیند، می خواهد پایانی بی نقص، شایسته آن نام و آن زندگی برای خود رقم بزند. کاری که در سایه ی سنگین ملال و کسالت، از پس  انجامش برنمی آید.
چخوف بیست و نه ساله قصد دارد با داستانی که عنوان «ملال انگیز» بر آن گذاشته و روایتش را به پیرمردی ملول و بیمار سپرده، مخاطبانش را با خود همراه کند. این همراهی شاید در نگاه اول غیرممکن به نظر برسد اما خواننده داستان پرکششی را به پایان می برد که در آغاز ملال انگیز می نماید. 

      

بریدۀ کتاب‌های مرتبط به داستان ملال انگیز (از یادداشت های یک مرد سالخورده)

نمایش همه

لیست‌های مرتبط به داستان ملال انگیز (از یادداشت های یک مرد سالخورده)

نمایش همه
جنایات و مکافاتداستان ملال انگیز (از یادداشت های یک مرد سالخورده)جنگ و صلح

بهترین های ادبیات روس

5 کتاب

۱.جنایات و مکافات اثر فئودور داستایفسکی کتابی که عقاید متعصبانه انسان را به چالش میکشد و پرسش های اخلاقی زیادی را یادآوری میکند. داستایفسکی مفهوم آزادی انتخاب را مورد پرسش قرار میدهد و تاثیر حقیقی فقر را در رفتار و افکار انسان به صورت بی‌رحمانه ای به تصویر میکشد.  ۲.داستان ملال انگیز کتابی از آنتوان چخوف داستانی نسبتا کوتاه ولی کاملا گیرا از زندگی مردی که با وجود جایگاه بالای علمی دچار هراس مرگ شده. با لحنی صریح درباره زندگی آدمی... نمونه اولیه از ادبیات اگزیستانسیالیستی. ۳.جنگ و صلح نوشته ی تولستوی بزرگ کتابی طویل که به کلیشه ی پروتاگونیست و انتاگونیست پشت پا میزند. و جمله مورد علاقه من:《ما فقط می‌توانیم بفهمیم که هیچ چیز نمی‌دانیم و این بالاترین درجه خرد انسانی است》 ۴. شنل نیکلای گوگول  داستان کارمندی دون پایه در نظام طبقاتی روسیه که نمادی از انسان های قربانی فقر و تبعیض است. برای توصیف این کتاب همین کافیست که داستایفسکی آن را منشا کل ادبیات جدید روس میداند! ۵.دختر سروان از الکساندر پوشکین رمانی با زبان عاشقانه که شرافت و وفاداری را یادآور میشود و به دل بلوا های روسیه تزاری میزند و گذار درونی انسان در مواجهه با آشوب را نشان میدهد

0

یادداشت‌ها

سَمی

سَمی

1404/4/8

          چخوف در دانشگاه مسکو،پزشکی خوانده و در ابتدا داستان‌هایش را برای کاستن از فقر خانواده‌اش می‌نوشته.او بعد از چاپ دو مجموعه داستانش در سال‌های ۱۸۸۶ و ۱۸۸۷ تصمیم گرفت که حرفه‌ی پزشکی را کنار بگذارد و خود را وقف ادبیات کند.او تلاش کرد در مسکو کتابخانه و قرائتخانه و... راه بیندازد و در تأسیس درمانگاه‌ها و چندین مدرسه نقش مهمی داشته.او در نامه‌ای برای #گورکی نوشته: «اگر هرکس بر تکه زمین کوچک خود هر کاری که از دستش بر می‌آمد می‌کرد، جهانمان چه شگفت‌انگیز می‌شد!» به گفته‌ی خواهرش او بیش از هزار دهقان بیمار را ظرف یک سال مجانی در خانه اش معالجه کرد.اگرچه چخوف در نوشتن داستا‌ن‌های کوتاه موفق‌تر بوده ولی توانسته جلوه‌ای از زیبایی هنرمندانه را منتقل کند که از نویسندگان بسیاری که گمان می‌کردند می‌دانند نثر زیبا و غنی چیست برتر باشد. او برای این‌کار تمام کلماتش را در همان نور کم و دقیقا همان مایه‌ی خاکستری نگاه می‌داشت،رنگی بین رنگ یک نرده‌ی کهنه و یک ابر کم‌ارتفاع. تنوع فضاهای او،برق نکته‌سنجی جذاب او،صرفه‌جویی عمیقا هنرمندانه‌اش در شخصیت‌پردازی،جزئیات زنده و روشن و محو تدریجی زندگی انسانی از جمله ویژگی‌های آثار چخوف هستند که به خوبی در همین کتاب #داستان_ملال_انگیز نمود دارد.
متن بالا خلاصه ای از کتاب #درسگفتارهای_ادبیات_روس است که از قسمتی که در مورد چخوف نوشته بود انتخاب کردم.
.
داستان ملال‌انگیز یک داستان کوتاه از استادی بی‌اندازه تند و باشور و احساس است که در طی زمان آن شور و هیجانش تحلیل رفته و درگیر روزمرگی‌ شده. او بسیار با استعداد و توانمند در جذب دانشجویانش است ولی به شدت سختگیر! او استاد دانشکده‌ی پزشکی است و معتقده علم مهم‌ترین، زیباترین و لازم‌ترین چیز در زندگی بشر است و اینکه علم همیشه والاترین جلوه‌ی عشق بوده و خواهد بود.او دخترخوانده‌ای به نام کاتیا دارد که...
#داستان_ملال_انگیز #آنتوان_چخوف ترجمه #آبتین_گلکار
        

0

          لبه‌ی لیز میان زندگی و مرگ، یک دانشمند سرشناس روسی را به ورطه‌ی تفکری عمیق می‌کشاند که البته چندان هم اندوهبار و ملال‌آور نیست.
نیکلای استپانوویچِ شصت‌ودوساله، با سر بی‌مو، دندان مصنوعی و تیکی غیرقابل علاج دچار کسالتی است که مانع حضور او در کلاس درسش شده؛ کلاسی که قبله و معنای زندگی‌اش بود.
با این وجود ذهن او هنوز به روشنی کار می‌کند و در میانه‌ی پیچی که خط پایان حیات اوست،  به چیستی زندگی‌اش فکر می‌کند.
سهم مخاطب از این داستان همینقدر است. آن‌سوی پیچ فقط مخصوص شخصیت داستان است و خواننده نمی‌تواند و نباید آن را ببیند. احتمالا هیچ نویسنده‌ای نتواند راه رسیدن به معنای زندگی را که برای هرکس متفاوت از دیگری است، کادوپیچ کند و سُر بدهد توی دستان بشر. ولی حتماً می‌تواند به انسان توجه بدهد که به این مسئله فکر کن. می‌تواند داستانی بنویسد تا اشاره کند حقیقت‌ها را بیشتر مزه‌مزه‌ و با آن معاشرت کن. چخوف هم در کتابش همین کار را کرده. چقدر هم خوب از پسش برآمده. چقدر خوب.
        

10

          بسم الله الرحمن الرحیم
نیکولای استپانویچ، دانشمند پیر و از کار افتاده‌، دیگر نمی‌تواند درست درس بدهد، مدت‌ها است بی خوابی می‌کشد و در روز فقط دو_سه ساعت می‌خوابد و‌... 
اما او حاضر نیست با حقیقت مواجه شود. او از این واقعیت که پیر و خرفت شده و مرگش نزدیک، به شدت می‌ترسد...

هر احمقی میتواند با بحران روبه رو شود. این زندگی روزمره است که شما را فرسوده میکند
آنتوان چخوف*

در واقع تمام روایت داستان ملال انگیز بر اساس همین جمله است. قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد بلکه شاهد فرسودگی شخصیت اول در زندگی روزمره‌اش هستیم.

این داستان، چنانکه روی جلدش نوشته شده، یادداشت‌های شخصیت اول است و طبیعتا زبان روایت هم اول شخص.

 تمام ماجرای داستان، تحول شخصیت اول است. بدون هیچ کشش و جذابیتی. اما این تخصص چخوف است که در کمال بی‌کششی، داستان را به هنرمندانه‌ترین شکل روایت کند.
 ‏او شخصیتی علمی با دقت‌های نامتعارف، شک‌گرا، مردسالار، ناراحت از ناکارآمدی خودش، دچار کمبود محبت و... را ترسیم کرده. و او را با توهمی مواجه می‌کند: توهم نزدیکی مرگ. آیا واقعا وضعیت نیکولای استپانویچ(شخصیت اول) به گونه‌ای است که به زودی بمیرد؟ کسی در طول داستان این را نمی‌فهمد و اصلا مهم هم نیست. مهم این است که خود نیکولای فکر می‌کند دارد می‌میرد و همین مسئله، شخصیتی که چخوف به ما نشان می‌دهد را تبدیل می‌کند به انسانی در کمال بی‌ارزشی و پوچی. انسانی با آن میزان دقت که به غلط‌های ویراستاری نامه دخترخوانده‌اش در مورد کسی که عاشقش شده ایراد می‌گرفت، به جایی می‌رسد که وقتی برای تحقیق در مورد نامزد دخترش به خارکُف می‌رود و از زبان پیشخدمت محل استقرارش می‌شنود که چنین کسی و چنین املاکی در خارکُف وجود ندارند، حتی شک نمی‌کند که ممکن است به او دروغ گفته باشند. و این تحول صرفا در زندگی روزمره اتفاق می‌افتد. هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد که در اثرش تحولی برای نیکولای پیش‌آمد کند. مثل همه‌ی انسان‌های زندگی واقعی، در بستر زندگی روزمره شخصیتی جدید پیدا می‌کند.

چخوف همچنین از قاعده تفنگ چخوف، یعنی در خدمت داستان بودن تمام اجزای داستان، استفاده می‌کند. آن هم به بهترین وجه ممکن. به نحوی که حتی اجزای ناموجود داستان هم در خدمت داستان است! در بخش‌های ابتدایی داستان شخصیت اول در یادداشت‌هایش توصیفات زیادی از محیط اطرافش ارائه می‌دهد اما با گذشت زمان می‌بینیم توصیفات کم‌تر و کم‌تر می‌شوند تا جایی که به حداقلی‌ترین شکل ممکن می‌رسند و این هم تاثیرِ تحول شخصیتی نیکولای است.

چخوف در این داستان می‌خواست بگوید زندگی واقعی باعث تحولات عجیبی نمی‌شود و سرنوشت، انسان را همیشه به پوچی می‌رساند. احتمالا عقیده چخوف این است که تحولاتی از سنخ آنچه برای ایوان ایلیچ اتفاق افتاد، اتفاقاتی نادر است و حقیقت زندگی چیز دیگری است. جدای از اینکه این عقیده چخوف را قبول داشته باشیم یا نه، باید اعتراف کرد که به بهترین شکل ممکن آن را رسانده است.

*نمی‌دانم انتساب این جمله به چخوف صحیح است یا نه. هر چند با شناختی که از چخوف دارم بعید نیست که این جمله از او باشد. ولی جمله را در جایی خواندم که نه می‌توانم اعتبارش را تایید و نه رد کنم.
        

23

          مطالعه‌ی کتاب رو در یک روز تعطیل تموم کردم. یک‌شنبه، چهاردهمین روز از خرداد ۱۴۰۲. یک شب آروم و مطبوع بهاری، لم‌داده روی مبل در حال سیب‌خوردن. 
کتاب، هدیه‌ی کوثر بود برای تولدم. البته توی تعطیلات نوروز بهم داد. همراه یک‌کتاب دیگه. بخش ENT و نورولوژی رو با این کتاب گذروندم. کتاب بیمارستانی‌م بود:)) این کتاب‌های کوچک نشر ماهی مناسب همراهی در بیمارستانن. 
آغاز کتاب رو دوست داشتم. گیرا بود و خلاقانه. اما خب کم‌کم ملال‌آور شد. داستان هم داستانِ ملال بود. ملالِ پیرمردِ پزشکِ شصت‌و‌اندی‌ساله با ده‌ها عنوان و جایزه‌ و رتبه‌ی علمی و...، در آخرین روزها و ماه‌های زندگیش. وقتی در اتاق مهمانخانه‌ای، تنها، ناگهان با خودش، حقیقتا و بی‌واسطه روبه‌رو می‌شود. خواسته‌هایش را جلوی خودش می‌گذارد تا خودش را بشناسد و می‌بیند هیچ رشته‌ای برای اتصال این خواسته‌ها و داشته‌های بی‌ربط ندارد. هیچ ایده‌ی کلی‌ای ندارد. "و اگر این نیست، یعنی هیچ‌چیز نیست." غرغرهای ابتدایی پیرمرد کم‌کم تبدیل به دل‌دردهای اگزیستانسیال می‌شود. 
رابطه‌ی پیرمرد با کاتیا یک‌کم عجیب و مغشوش بود! خیلی خوب سر در نیاوردم. اما هرچه بود، متفاوت بود. پایان هم باز بود:)) خیلی درک نکردم چرا اینجا تموم شد. اما خب بالاخره باید یک‌جایی تمام می‌شد! و شاید چه جایی بهتر از اتاق یک مهمانخانه در ینگه‌ی دنیا، در بدرقه‌ی گنجینه‌ش!
        

6

          این کتاب را امین چند روز پیش به من هدیه داد. همین‌طوری نشسته‌بودیم توی پاتوقِ آسمان که این را هدیه گرفتم: °داستان‌ملال‌انگیز°ِ چخوف با ترجمه آبتین گلکار!
امین تعریفش را کرد.
خواندمش...
خیلی درجه‌یک بود.
می‌دانید داستان‌ملال‌انگیز داستان زندگی بی‌اصالت ماست؛ بی‌اصالتی که در تک‌تک اتفاقات زندگی ما هست و ما توجهی به آن نداریم!
کی گفته که رعایت بعضی سنت‌ها یعنی کمال؟! کجا نوشته که استاد دانش‌گاه‌ها واقعا چیزی می‌فهمند که بقیه از درک آن‌ عاجزند؟! واقعا توی زندگی‌ما هنر کجا ایستاده؟! تنهایی؟! روبه‌رو شدن با خودمان در خلوتی؟! کجا انسانیت مترادف یک دستگاه با ادبی است که به همه مردم سلام می‌کند و سنت‌ها را به‌جا می‌آورد و موقعیت یک پزشکِ استاد دانش‌گاه را با یک نفر غیر پزشکِ غیر استاد دانش‌گاه تشخیص می‌دهد و بین آن تمایز قائل است؟!
این کتاب، خود زندگی ماست!
خود این قضیه است که ما خودمان نیستیم!
این کتاب گزارشی است بر این حقیقت که ما آدم‌ها لافِ زندگیِ در کنار هم را می‌زنیم. گزارشی بر این که  آدم در مناسباتِ از پیش تعیین شده‌ی مشهورِ مقبول در دنیا، چقدر از خودش، از آدم بودن دور است...
این قصه، خود ماییم...
        

11