چخوف چخوف و چخوف...
چخوف بزرگه و بزرگ میمونه... این داستان مانند اسمش ملال آوره ولی تا تهش میکشونه آدمو این ملالت
        

          این داستان ملال انگیز نبود.
پیرمرد در ماه های آخر عمرش دچار ملال شده و حالا که به گذشته نگاه می‌کند دچار هراس می‌شود. حسی غریب دارد.
زندگی رویایی را گذرانده و حالا مثل همه. همه آدم ها به این می‌اندیشد که قرار است روی تختی تنها بمیرد و در جایی تنگ دفن شود.
و روال زندگی ملال آورش را در ماه های آخر می‌نویسد... از گذشته با شکوهی که داشته و حالا که هیچ چیز... هیچ چیز برایش جذابیتی ندارد...
اولین کتابی بود که از آنتوان چخوف خوندم... خیلی عمیق از احساسات درون آدم نوشته و قلم بسیار جذابش ماهرانه مخاطبو جذب میکنه...
پایانش باز بود و یکم تو ذوقم خورد...
8.10


بخشی از کتاب :
وقتی سپیده می‌زند، در رختخواب می‌نشینم، زانوانم را بغل میکنم و از فرط بیکاری سعی میکنم خودم را بشناسم.«خودت را بشناس» شعار زیبا و سودمندی است، فقط حیف که قدما به این فکر نیفتادند که راهی هم برای به کار بستن این توصیه نشان دهند. 
        

          داستان ملال‌انگیز، در واقع داستان ملال‌انگیزی برای راوی‌ست و در عین حال جذاب و گیرا برای خواننده. داستان استاد پزشکی‌ای است که زندگی‌اش به طرز عجیبی برایش ملال‌انگیز شده است، دیگر چیزی در زندگی جذبش نمی‌کند و در واقع چیزی به زندگی وصلش نمی‌کند و بی‌هدف نشسته‌ است تا مرگ از در خانه وارد شود.
        

          این کتاب رو در میانه‌ی یک مریضی خواندم. نوشته‌ی پشت کتاب من رو که به شدت موجود دراماتیکی هستم ترغیب کرد که شروعش کنم. داستانی از ملال  و بی‌حوصلگی در خلال جریان تند زندگی که بی‌تفاوت به ما و افسردگی‌هامون داره از کنارمون عبور می‌کنه. 
قسمتی از نوشته‌ی پشت جلد:«قبلا هیچگاه نمی‌توانستم مثل حالا با گذشت آهسته‌ی زمان کنار بیایم.پیش از این وقتی انتظار قطار را می‌کشیدم یا سر جلسه‌ی امتحان بودم، یک ربع ساعت برایم در حکم ابدیت بود، ولی حالا می‌توانم با بی‌اعتنایی کامل به این فکر کنم که فردا هم شبی به همین درازی و بی‌فروغی خواهم داشت و پس فردا هم…
خلاصه  که اگر انقدر بی‌حوصله هستید و به اصطلاح امروزی ها مود پایینی دارید که حتی به ادبیات روسیه هم بتازید این کتاب رو بخونید!
        

          برای منی که مدت هاست درگیر مرگ و معنام کتاب جذابی بود.

شخصیت اصلی، نیکولای استپانوویچ، یک پروفسور سالخورده‌ی پزشکی است که دچار بحران وجودی و بی‌معنایی زندگی شده است.

جایی خواندم که کاتیا نمادی از زندگی و احساسات سرکوب‌شده‌ی نیکولای بوده؛ که خب اینجوری خیلی عمیق تر می‌شه آنچه بر شخصیت داستان گذشته رو درک کرد. جوری که نیکولای تمام تلاش های کاتیارو پس می‌زد ... درحالکه بدنبال معنا و تغییری جدید بود!


_____________________________________________
سوالی برام پیش اومد که اگر مراجعی با این اظهارات داشته باشم، حالا تو هر سنی، چه درمانی باید صورت بگیره یا چه کمکی از دست من بر‌میاد!
اصلا آیا بیمار تلقی می‌شود؟؟؟
        

          داستان در ابتدا سخت است، سفت است. رفته رفته می‌شکند، شاید هم من طریق نفوذ در آن را یاد می‌گیرم. هر چه هست بالاخره خود را در میانه ماجرا میایم.
کتاب آنچنان که از نامش نمایان است، روایت ملال است. ملال شخصی که فرسنگ‌ها باید از آن دور باشد، اما نیست. پس دیگر چگونه می‌شود از ملال دور ماند؟ نکند زندگی همه ما با ملال گره خورده است؟ شاید.
اما چخوف نمی‌خواهد تسلیم شود. می‌تازد و می‌تازد. و کلید حل مسئله را در دستان ما می‌گذارد.
        

          داستان ملال انگیز روایت فصل آخر زندگی پروفسوری مشهور و سرشناس است که چخوف آن را در بیست و نه سالگی نوشته .
سوژه کتاب برام تازگی نداشت و نظیرش رو در کتاب سه شنبه‌ها با موری خونده بودم .
ولی دوستش داشتم ، در واقع کتابهایی که کاراکتر با خودش گفتگوی ذهنی داره رو دوست دارم. 
        

          چخوف در دانشگاه مسکو،پزشکی خوانده و در ابتدا داستان‌هایش را برای کاستن از فقر خانواده‌اش می‌نوشته.او بعد از چاپ دو مجموعه داستانش در سال‌های ۱۸۸۶ و ۱۸۸۷ تصمیم گرفت که حرفه‌ی پزشکی را کنار بگذارد و خود را وقف ادبیات کند.او تلاش کرد در مسکو کتابخانه و قرائتخانه و... راه بیندازد و در تأسیس درمانگاه‌ها و چندین مدرسه نقش مهمی داشته.او در نامه‌ای برای #گورکی نوشته: «اگر هرکس بر تکه زمین کوچک خود هر کاری که از دستش بر می‌آمد می‌کرد، جهانمان چه شگفت‌انگیز می‌شد!» به گفته‌ی خواهرش او بیش از هزار دهقان بیمار را ظرف یک سال مجانی در خانه اش معالجه کرد.اگرچه چخوف در نوشتن داستا‌ن‌های کوتاه موفق‌تر بوده ولی توانسته جلوه‌ای از زیبایی هنرمندانه را منتقل کند که از نویسندگان بسیاری که گمان می‌کردند می‌دانند نثر زیبا و غنی چیست برتر باشد. او برای این‌کار تمام کلماتش را در همان نور کم و دقیقا همان مایه‌ی خاکستری نگاه می‌داشت،رنگی بین رنگ یک نرده‌ی کهنه و یک ابر کم‌ارتفاع. تنوع فضاهای او،برق نکته‌سنجی جذاب او،صرفه‌جویی عمیقا هنرمندانه‌اش در شخصیت‌پردازی،جزئیات زنده و روشن و محو تدریجی زندگی انسانی از جمله ویژگی‌های آثار چخوف هستند که به خوبی در همین کتاب #داستان_ملال_انگیز نمود دارد.
متن بالا خلاصه ای از کتاب #درسگفتارهای_ادبیات_روس است که از قسمتی که در مورد چخوف نوشته بود انتخاب کردم.
.
داستان ملال‌انگیز یک داستان کوتاه از استادی بی‌اندازه تند و باشور و احساس است که در طی زمان آن شور و هیجانش تحلیل رفته و درگیر روزمرگی‌ شده. او بسیار با استعداد و توانمند در جذب دانشجویانش است ولی به شدت سختگیر! او استاد دانشکده‌ی پزشکی است و معتقده علم مهم‌ترین، زیباترین و لازم‌ترین چیز در زندگی بشر است و اینکه علم همیشه والاترین جلوه‌ی عشق بوده و خواهد بود.او دخترخوانده‌ای به نام کاتیا دارد که...
#داستان_ملال_انگیز #آنتوان_چخوف ترجمه #آبتین_گلکار
        

          لبه‌ی لیز میان زندگی و مرگ، یک دانشمند سرشناس روسی را به ورطه‌ی تفکری عمیق می‌کشاند که البته چندان هم اندوهبار و ملال‌آور نیست.
نیکلای استپانوویچِ شصت‌ودوساله، با سر بی‌مو، دندان مصنوعی و تیکی غیرقابل علاج دچار کسالتی است که مانع حضور او در کلاس درسش شده؛ کلاسی که قبله و معنای زندگی‌اش بود.
با این وجود ذهن او هنوز به روشنی کار می‌کند و در میانه‌ی پیچی که خط پایان حیات اوست،  به چیستی زندگی‌اش فکر می‌کند.
سهم مخاطب از این داستان همینقدر است. آن‌سوی پیچ فقط مخصوص شخصیت داستان است و خواننده نمی‌تواند و نباید آن را ببیند. احتمالا هیچ نویسنده‌ای نتواند راه رسیدن به معنای زندگی را که برای هرکس متفاوت از دیگری است، کادوپیچ کند و سُر بدهد توی دستان بشر. ولی حتماً می‌تواند به انسان توجه بدهد که به این مسئله فکر کن. می‌تواند داستانی بنویسد تا اشاره کند حقیقت‌ها را بیشتر مزه‌مزه‌ و با آن معاشرت کن. چخوف هم در کتابش همین کار را کرده. چقدر هم خوب از پسش برآمده. چقدر خوب.
        

          بچه که بودم فکر می‌کردم چون "چخوف" با حروفِ سخت نوشته میشه، نوشته‌هاش هم سخته. :)))) ولی مطلقا اینطور نیست. چخوف ساده می‌نویسه از درونِ درونِ آدم، همون احساسِ آشنایی که تو هم قبلا تجربه‌اش کردی ولی نمی‌تونستی بیان کنی رو می‌نویسه. این کتاب هم برای چخوف‌خوانی، شروع خوبیه.
        

          تردید در آستانه‌یِ مرگ!
چیزی که خیلی هراس‌انگیزه. وقتی به پایان عمرمون نزدیک می‌شیم آیا از زندگی‌ و کارهایی که کردیم راضی خواهیم بود؟!
        

          کلمات و احساسات به شیوهء خیلی قشنگی از ذهن به روی کاغذ اومده و همین موضوع کتاب را دوست داشتنی کرد. 

آخرین ماه‌های زندگی‌ام، که به انتظار مرگ می‌گذرد، به نظرم بسیار طولانی‌تر از تمام عمرم می‌رسد. قبلا هیچ‌گاه نمی‌توانستم مثل حالا با گذشت آهسته‌ی زمان کنار بیایم. پیش از این وقتی انتظار قطار را می‌کشیدم یا سر جلسه‌ی امتحان بودم، یک ربع ساعت برایم در حکم ابدیت بود، ولی حالا می‌توانم تمام شب بی‌حرکت روی تخت دراز بکشم و با بی‌اعتنایی کامل به این فکر کنم که فردا هم شبی به همین درازی و بی‌فروغی خواهم داشت و پس‌فردا هم…
        

          این کتاب به شما اجازه میده که زندگی رو از دیدگاه یک پیرمرد که در روزهای آخر زندگیشه تجربه کنین و در نقشش فرو برین. همونطور که خود داستان هم گفته یادداشت های روزانه یک پیرمرده پس نباید انتظار یک داستان پرکشش با اتفاقات خاص داشت همینکه روزی چند صفحه ازش خوند و به عمقش فرو رفت کافیه.
صفحات آخر کتاب خیلی قشنگ، مفهومی و غم انگیز بود که بنظرم باید اون صفحات رو چند بار خوند و خوند...
قطعا ارزش خوندن داره لازم به گفتن نیست. 
        

          داستان کتاب با نام آن کاملا همخوانی دارد. داستان ملال انگیز یک پیرمرد شصت و دو ساله، دانشمندی مشهور و به قول خودش مفید برای جامعه که آخرین لحظات زندگی‌اش را سپری می‌کند ولی در پایان عمر در می‌یابد که زندگی‌اش چون اوان جوانی  شاد و فرح بخش نیست و به نوعی اندوه و ملال دچار شده‌ است.
نویسنده نشان می‌دهد که انسان تا به آخر از وضع زندگی خود غافل است و تنها در هنگامی که با مرگ روبرو می‌شود واقعیت زندگی را درک می‌کند. همه ما از مرگ غافل می‌مانیم تا زمانی که مرگ سایه خود را بر زندگی‌مان بگسترد آنگاه به زندگی خود، اعمال و رفتار مان نظر می‌کنیم و از خود می‌پرسیم که، که هستیم و از زندگی چه می‌خواهیم...؟ می‌خواهیم که اشتباهاتی که مرتکب شده‌ایم را درست کنیم ولی دیگر فرصتی باقی نیست نه حسی وجود دارد نه توانی...
        

          تازه فهمیده‌ام که چخوف را چقدر دوست دارم! و همین‌طور ترجمه‌های کم‌نقص آبتین گلکار را... از مطالعه‌ی این کتاب کوتاه بسیار لذت بردم و شخصیت نیکالای استپانویچ برایم بسیار جالب بود.
        

          مطالعه‌ی کتاب رو در یک روز تعطیل تموم کردم. یک‌شنبه، چهاردهمین روز از خرداد ۱۴۰۲. یک شب آروم و مطبوع بهاری، لم‌داده روی مبل در حال سیب‌خوردن. 
کتاب، هدیه‌ی کوثر بود برای تولدم. البته توی تعطیلات نوروز بهم داد. همراه یک‌کتاب دیگه. بخش ENT و نورولوژی رو با این کتاب گذروندم. کتاب بیمارستانی‌م بود:)) این کتاب‌های کوچک نشر ماهی مناسب همراهی در بیمارستانن. 
آغاز کتاب رو دوست داشتم. گیرا بود و خلاقانه. اما خب کم‌کم ملال‌آور شد. داستان هم داستانِ ملال بود. ملالِ پیرمردِ پزشکِ شصت‌و‌اندی‌ساله با ده‌ها عنوان و جایزه‌ و رتبه‌ی علمی و...، در آخرین روزها و ماه‌های زندگیش. وقتی در اتاق مهمانخانه‌ای، تنها، ناگهان با خودش، حقیقتا و بی‌واسطه روبه‌رو می‌شود. خواسته‌هایش را جلوی خودش می‌گذارد تا خودش را بشناسد و می‌بیند هیچ رشته‌ای برای اتصال این خواسته‌ها و داشته‌های بی‌ربط ندارد. هیچ ایده‌ی کلی‌ای ندارد. "و اگر این نیست، یعنی هیچ‌چیز نیست." غرغرهای ابتدایی پیرمرد کم‌کم تبدیل به دل‌دردهای اگزیستانسیال می‌شود. 
رابطه‌ی پیرمرد با کاتیا یک‌کم عجیب و مغشوش بود! خیلی خوب سر در نیاوردم. اما هرچه بود، متفاوت بود. پایان هم باز بود:)) خیلی درک نکردم چرا اینجا تموم شد. اما خب بالاخره باید یک‌جایی تمام می‌شد! و شاید چه جایی بهتر از اتاق یک مهمانخانه در ینگه‌ی دنیا، در بدرقه‌ی گنجینه‌ش!
        

          این کتاب را امین چند روز پیش به من هدیه داد. همین‌طوری نشسته‌بودیم توی پاتوقِ آسمان که این را هدیه گرفتم: °داستان‌ملال‌انگیز°ِ چخوف با ترجمه آبتین گلکار!
امین تعریفش را کرد.
خواندمش...
خیلی درجه‌یک بود.
می‌دانید داستان‌ملال‌انگیز داستان زندگی بی‌اصالت ماست؛ بی‌اصالتی که در تک‌تک اتفاقات زندگی ما هست و ما توجهی به آن نداریم!
کی گفته که رعایت بعضی سنت‌ها یعنی کمال؟! کجا نوشته که استاد دانش‌گاه‌ها واقعا چیزی می‌فهمند که بقیه از درک آن‌ عاجزند؟! واقعا توی زندگی‌ما هنر کجا ایستاده؟! تنهایی؟! روبه‌رو شدن با خودمان در خلوتی؟! کجا انسانیت مترادف یک دستگاه با ادبی است که به همه مردم سلام می‌کند و سنت‌ها را به‌جا می‌آورد و موقعیت یک پزشکِ استاد دانش‌گاه را با یک نفر غیر پزشکِ غیر استاد دانش‌گاه تشخیص می‌دهد و بین آن تمایز قائل است؟!
این کتاب، خود زندگی ماست!
خود این قضیه است که ما خودمان نیستیم!
این کتاب گزارشی است بر این حقیقت که ما آدم‌ها لافِ زندگیِ در کنار هم را می‌زنیم. گزارشی بر این که  آدم در مناسباتِ از پیش تعیین شده‌ی مشهورِ مقبول در دنیا، چقدر از خودش، از آدم بودن دور است...
این قصه، خود ماییم...
        

          چند وقت پیش از یک نفر شنیدم که روس ها در زمان نویسی خبره اند.
بیراه نمی‌گفت. دو کتاب اخیری که خواندم، واقعا اثر هنری به حساب می آمدند.
داستان، درباره ی استاد دانشگاهی ست که یک پایش لب گور است، اما در همین روزهای آخر هم هزار دردسر و گرفتاری برایش پیش می‌آید.
روایتی از یک زندگی سخت.
        

          داستان آخرین روز های ملال انگیز یک پروفسور روسی
که به گمانم  نویسنده در قالب افکار این پیرمرد ملول، 
ذهنیت خودش را نسبت به مسائلی در زمان خود بیان
کرده و جامعه خودش را نقد می‌کند

داستان حوصله سربر بود اما کوتاهی آن و قلم نویسنده
سبب کشش آن می‌شد.
        

          اسمش داستان ملال انگیز است و خودش هم داستانی ملال انگیز و بی هیجان و درام است. نه این که نکته منفی آن باشد؛ ویژگی اش همین است و از عمد است ...
پیرمردی دانشمند و دارای مقام های عالی رتبه که وقتی یک سفر ساده به شهر دیگری دارد، روزنامه ها خبرش را چاپ می‌کنند ولی خودش به پوچی رسیده و همه چیز برایش بی معنی شده و بعضی از رفتار و سکنات آدم های دور و برش که همیشه از آن ویژگی ها تنفر داشته، در او رسوخ می‌کند ...
داستان خشک و بی احساس است و شاید هنوز احساس می‌کنم خیلی معمولی‌ست.
ولی
اتفاقی که برای من رخ داد بعد از اتمام داستان این بود که به شدت من را به درون خودم برد و افکار مختلفی در ذهنم چرخ میزدند و به شخصیت های داستان و دیالوگ های پیرمرد و ارتباطش با انسان ها و این چرخه های باطل آخر عمرش و جملات پایانی داستان فکر می‌کردم ...
این به فکر رفتن بعد از خواندن یک کتاب را به شدت دوست دارم ...
و خب، چیزی که خیلی روشن بود در ذهنم این بود که، جای خدا، در زندگی این پیرمرد و امثال او و خیلی از انسان های روی زمین خالی‌ست.
مفید ترین زندگی تاریخ را هم داشته باشی، اگر خدا در زندگی ات جایی نداشته باشد، نزدیک مرگ به این جمله معروف میرسی: "خب تهش که چی؟"