داستانی عالی با ترجمه عالی سروش حبیبی.
با وجود اینکه داستان راوی زندگی کارگری و سختی های آن است،رویاپردازی زیبا و زنده شخصیت ها،تلخی قصّه را کمرنگ کرد.
        

          جورج و لنی دو کارگر کوچنده‌اند. دوستانی با شخصیت‌هایی بسیار متفاوت که رویایی واحد را در سر می‌پرورانند. رویای مزرعه‌ای کوچک و خانه‌ای از آن کوچک‌تر که نیاز به کار زیاد نداشته باشد. و مزرعه پر باشد از خرگوش تا لنی بتواند آنان را لمس کند. لنی، که بسیار قدرتمند اما کم‌هوش است، به لمس چیزهای نرم علاقه دارد.
موش‌ها و آدم‌ها داستان انسان است. امیدها و رویاهایی که به زندگی معنا می‌بخشد. و دست و پا زدن و چنگ انداختن بشر(در اینجا به خصوص طبقه‌ی کارگر) به هرچیزی برای ادامه دادن و همواره باختن در بازی زندگی. قلم استاین بک در روایت این داستان کیفیتی خاص دارد. در عین سادگی زبان و از خلال شخصیت‌هایی بسیار انسانی، به مزامین عمیق روان‌شناختی می‌پردازد. و از سوی دیگر با استفاده از طنزی تلخ دغدغه‌های اجتماعی زمانش، همچون تبعیض نژادی و زیست کارگری، را نیز بازتاب می‌دهد. 

        

          کتاب خیلی جالبیه، علی رغم ساده بودنش پیام های مهمی درش نهفته س ، نکته ی جالب اینه که به یه برهه ی خاصی از تاریخ امریکا پرداخته که کمتر بهش پرداخته میشه، و تصور ها رو از این که امریکا همیشه سرزمین رویاها بوده تغییر میده، وقتی که حتی سفید پوست های جامعه امریکا استثمار میشن و افراد به اصطلاح سطح پایین جامعه زیر فشار های حکومت امپریالیستی امریکا له میشن و سقف ارزو هاشون اینه که یه مزرعه ی معمولی داشته باشن که به واسطه ش بتونن امرار معاش کنن و دیگه زیر دست نباشن. انگار که  نویسنده یه تصویر بدون سانسور و روتوش از امریکایی ها ارائه داده که حتی این نکته رو میشه در شخصیت پردازی ها هم متوجه شد، سبک ادبیاتی سطح پایین کسایی که توی اون مزرعه کار میکردن و حتی اون پسر رئیسشون( متاسفاته اسمش رو یادم نیست) یا رفتار های سبکسرانه و جلف همسر این اقا که به رسوایی هایی هم منجر شد...
        

          اگر از من بپرسند  غیرمنتظرانه‌‌ترین پایان‌ها می‌گویم: #جان_اشتاین_بک
اگر بپرسند بهترین پایان غیرمنتظرانه می‌گویم: #موش‌_ها_و_آدم_ها
        

          .
آن روزها که برای اولین بار در کلاس مکتب شناسی با واژه ی #ناتورالیسم آشنا شدم و دانستم که 
#طبیعت_گرایی ای که  مدنظر آنهاست چیزی جز #جبرگرایی نیست چرا که همه چیز را نتیجه‌ی  پیامد های ارثی و شرایط محیطی میدانند و هرگونه اراده و اختیار را نفی می‌کنند که همین یأس می آفریند هیچ گاه نمی‌خواستم سمت رمان های با این محتوا بروم اما خب #موش_ها_و_آدم_ها کمی فرق داشت ؛ #جان_اشتاین_بک اندکی تخیل را بین مکالمات و آرزوهای مشترک جورج و لنی وارد کرده بود و هم دردی با شخصیت هایی مثل مرد سیاه پوست داستان را فراموش نکرده بود اما خب در نهایت یک اثر ناتورالیستی بود و پایانی تلخ و زننده داشت و به نظرم پایان آن چیزی جز تنازعی برای بقا نبود .
 موش ها و آدم ها صد بار شرافت دارد به نمونه های خود رئالیسم اجتماعی پندار ایرانی که چیزی جز یک اثر ناتورالیستی نیستند ( در فیلم های سینمایی ذهنتان جست و جو کنید )
        

          وقتی داری کتاب رو می خونی انگار داری تو سینما یه فیلم کلاسیک آمریکایی رو می بینی،داستان ساده و سرراستی داره و نویسنده عالی فضاپردازی کرده.
        

          داستان به قدری جذاب بود که توی همون فصل اول من رو به خودش جذب کرد. شخصیت لِنی فوق العاده برای من واقعی و باور پذیر بود. 
البته درباره پایان بندی میتونم بگم خوب بود، ولی موقع خودنش اذیت کننده بود. که البته کتاب با موخره ای که سروش حبیبی نوشته بود بیشتر برام مفهوم شد. خصوصا اینکه درباره سبک ناتورالیسم کتاب نوشته بودن که طبیعت در نهایت بر انسان چیره میشه، فارغ از اینکه انسان چه تلاش هایی میکنه.
        

          این کتاب برام یاد آور چندتا چیز خیلی مهم تو زندگی بود که فراموششون کرده بودم. خیلی وقت پیش ها یه کتابی خوندم که الان اسمش رو فراموش کردم اما تو یه بخشی از کتاب چیز جالبی نوشته بود که هنوز خیلی خوب یادم مونده. نوشته بود : ما آدم ها صاحب تمام اون چیزهایی هستیم که بهشون نگاه میکنیم. کافیه سرت و رو برگردونی و به خونه ی بزرگ و زیبای اونور جاده نگاه کنی و بعد توی ذهنت تصور کنی که صاحب اون خونه هستی .اونوقت چه کسی می تونه جلوت رو بگیره و بگه که داری اشتباه میکنی.همم...؟

گاهی اوقات خوبه که بی خیالِ این دنیا و همه ی خبرهای بد و غم انگیزش بشیم و فقط زندگی کنیم. خوبه که برای خودمون یه فنجون چای بریزیم و راحت و آسوده کنار پنجره بشینیم و چای مون رو سر بکشیم و بگیم اصلا بی خیال این دنیا، بی خیال اینکه نتوستم دور دنیا سفر کنم، بی خیال اینکه نشد تو خونه ی رویاییم زندگی کنم، بی خیال اینکه نتوستم به خیلی چیزها تو زندگیم برسم. عوضش چشم هام رو که می بندم صاحب قشنگ ترین و دوست داشتنی ترین خونه ی دنیا هستم، صاحب تمام اون چیزهایی که همیشه دلم می خواست داشته باشم و نشد، هستم . توی رویا به همه جای دنیا سفر می کنم بدون اینکه دیگه نیازی به پول و ویزا و اجازه ی کسی داشته باشم و دائم بخوام غصه ی بالا و پایین رفتن قیمت ارز و دلار رو بخورم
^^
اصلا یه وقت هایی خوبه که آدم خودش رو به نفهمیدن بزنه و بگذره . یه وقتایی اونایی که هیچی از دور و برشون نمی فهمن، اونایی که اتفاقات بد زندگی زود یادشون میره، اونایی که تمام زندگیشون خلاصه میشه تو دوست داشتن یه گلوله ی پشمالوی پنبه ای، همونا خوشبخت ترین و خوشحال ترین آدم های این دنیای خاکی هستن. خوبه که گاهی اوقات به حال این آدم ها غبطه بخوریم و بدونیم که همیشه بیشتر دونستن نمی تونه ما رو خوشحال تر کنه، که اصلا خیلی وقت ها با خبر بودن از همه ی خبرهای دنیا، درد و رنج بیشتری برامون داره. اکثر اوقات درد و رنج از همون دری وارد میشن که پیش تر، آگاهی و حقیقت اونو به صدا در آورده بودن. 

----
یادگاری از کتاب
آدم واسه اینکه خوب باشه شعور نمی خواد، گاهی به نظر من میاد که آدم شعور نداشته باشه بهتره. یه آدمی که واقعا باهوش باشه خیلی کم اتفاق میافته که خوب هم باشه!

----
ترجمه ی آقای "داریوش" رو اصلا به کسی توصیه نمیکنم. گویش روستایی وقتی شنیده میشه قشنگه اما وقتی نوشته میشه ، موقع خوندن به یه فاجعه تبدیل میشه.

تاریخ خوانش : 2018/09/21
        

          به نام او
اولین اثری که از استاین بک خواندم یک داستان فوق العاده و تکان دهنده بود
موشها و آدمها به مانند بیشتر آثار استاین بک روایتگر زندگی کارگری اقشار قرودست آمریکاست، داستان لنی و جورج که برای پیدا کردن کار به مزرعه ای میرسند  و درذ آنجا اتفاقاتی برایشان می افتد
بیش از این توضیح نمیدهم حیف است داستانش را لو بدهم.
موشها و آدمها را بخوانید و از دنیایی که استاین بک برایتان میسازد لذت ببرید
        

          یه کتاب که در عین کوتاهی خیلی کامله... طوری به ما شخصیت ها رو نشون میده که انگار با یه رمان مفصل رو به روییم
 جورج و لنی که کارگرهای فصلی هستن آرزو دارن یه مزرعه از خودشون داشته باشن ولی فعلا برای جمع کردن پول مجبور به کارکردن توی باقی مزارعند. جورج زیرکه و یه جورایی از لنی مواظبت میکنه و لنی یه عقب مونده ذهنیه که قدرت بدنی زیادی داره
داستان حول این دو نفر شکل میگیره ولی ما حتی توی این کتاب کوچیک بحث نژادپرستی رو هم میبینیم... رفتاری که افراد مزرعه در قبال فرد سیاهپوستی که اونجا کار میکنه نشون از دید کلی مردم به سیاهپوستا داره
داستان تلخه و من آخر کتاب بعد از پایانش چنددقیقه ای مات به صفحه آخر نگاه میکردم... راستش اصلا تصور همچین پایانی رو نداشتم...
        

          (( خیلی کم پیش میاد دو نفر باهم سفر کنن! نمی‌دونم چرا. شاید برای اینه که توی این دنیای کوفتی همه از هم می‌ترسن. ))
آیا می‌شود در ساده‌ترین شکل ممکن به درد سیاه‌پوستان، تنهایی کارگرانِ دوره گرد، رویای شیرین داشتن آشیانه‌ای گرم و امن برای خود‌ و چیره شدن هوس و لذت بر هدف را به تصویر کشید؟ 
جواب شما را جان اشتاین بک در یک رمان ۱۶۰ صفحه‌ای با قطع جیبی به خوبی می‌دهد! 
رمانی بسیار ساده و اما عمیق که حال روزِ رکود بزرگ آمریکا را به تصویر می‌کشد. روزگاری که کارگران حاظر به کار در مزرعه‌ها به‌دلیل حقوق کم نبودند ‌و کشاورزان مجبور بودند به کارگران دوره گردی کار بدهند که جز دوتا پتو و لباس تنشان دارایی نداشتند و آن‌ها را به دوش می‌کشیدند و در هر مزرعه چند روز مشغول می‌شدند و به مزرعه‌ی بعدی می‌رفتند. 
نویسنده در این اثر بسیار ساده شروع می‌کند، ساده به موضوعات مدنظرش می‌پردازد و داستان را جوری تمام می‌کند که شما مات و مبهوت خیره به جملات پایانی، چندین بار تک تک صحنه‌های توصیف شده‌ی پایان را تجسم می‌کنید. پایانی دردناک و غیر قابل پیش‌بینی. 
اما سوال اینجاست آیا عاقلان کارگرانی بودند که کار می‌کردند و در عیاشی خرج می‌کردند یا لنی که رویا و هدف آشیانه‌ای گرم و امن داشت؟ جایی که محصولاتشان را پرورش دهند و او فقط به خرگوش‌هایش برسد... عاقل اصلی کدام است؟
آیا در شرایطی مثل کارگران داشتن هدفی بزرگ دیوانگیست یا لنی فقط به هوس خود باخت؟ 
        

          زیبا و غم انگیز... 
        

          بنظرم مؤخره سروش حبیبی به خوبی درونمایه داستان رو توضیح میده و به فهم بهتر مفاهیم و قلم نویسنده کمک می‌کنه.
اگه با ترجمه دیگه‌ای کتاب رو خوندین، مؤخره آقای حبیبی رو حتما مطالعه کنین.
        

          چه پایانی داشت.
آخرای کتاب از ی جایی  اوج گرفت و با یه پایان عجیب و غم انگیز و دردناک نویسنده کتاب رو تموم کرد
        

          دوسش داشتم. توصیفات زیبا. شخصیت پردازی جذاب. همین طور فضای اون زمان رو خیلی خوب نشون داده بود
        

          کتاب فوق العاده ای بود. چه انتظار یک داستان جذاب و روان و چه انتظار یک کتاب عمیق و پر محتوا رو داشته باشید، از خوندن این کتاب پشیمون نمی شید.
کتاب، روایت تلاش های دو کارگر برای رسیدن به ساده ترین آرزو، یعنی کارگر نبودن و آزادیه که اتفاقات سختی رو پیش پاشون میذاره. پایان کتاب هم خیلی تامل بر انگیز و منطقی بود.
🖇️پ.ن: پیشنهاد می کنم این کتاب رو با خوانش آقای بهروز رضوی از ایران صدا هم گوش کنید، تا تجربه ی لذت بخش تری از این کتاب داشته باشید. درسته کتاب کمی سانسور شده، ولی صدمه ی چندانی به اصل و محتوای کتاب وارد نکرده و از لا به لای گفت و گو ها، قابل حدس و تشخیصه.
        

          موش‌ها و آدم‌ها را باید در آبان ماه خواند، به یاد همه فرودستان، همه حاشیه‌ای‌ها؛ زنان، رنگین‌پوست‌ها، بیماران، آنها که دستشان از سرمایه و زمین و ابزار کوتاه است. صاحبان خوشی‌های موقت و متزلزل، صاحبان رویاهای معمولی در عین حال دست‌نیافتنی. آنها که عاقبت میان رویابافی، توسط هم‌نوع خود خلاص می‌شوند.

من ترجمه سروش حبیبی را با صدای مصطفی طالبیان گوش دادم.
        

          داستان مفید و تمیز و جمع و جوری بود ، حال کردم با شخصیت های داستان شخصیت پردازی درست و خوبی داشت ، واقعا قرارا دادن دو تا شخصیت متفاوت مثل جورج و لنی ذکاوت خاصی میخواد🤞