داستانی عالی با ترجمه عالی سروش حبیبی.
با وجود اینکه داستان راوی زندگی کارگری و سختی های آن است،رویاپردازی زیبا و زنده شخصیت ها،تلخی قصّه را کمرنگ کرد.
        

          جورج و لنی دو کارگر کوچنده‌اند. دوستانی با شخصیت‌هایی بسیار متفاوت که رویایی واحد را در سر می‌پرورانند. رویای مزرعه‌ای کوچک و خانه‌ای از آن کوچک‌تر که نیاز به کار زیاد نداشته باشد. و مزرعه پر باشد از خرگوش تا لنی بتواند آنان را لمس کند. لنی، که بسیار قدرتمند اما کم‌هوش است، به لمس چیزهای نرم علاقه دارد.
موش‌ها و آدم‌ها داستان انسان است. امیدها و رویاهایی که به زندگی معنا می‌بخشد. و دست و پا زدن و چنگ انداختن بشر(در اینجا به خصوص طبقه‌ی کارگر) به هرچیزی برای ادامه دادن و همواره باختن در بازی زندگی. قلم استاین بک در روایت این داستان کیفیتی خاص دارد. در عین سادگی زبان و از خلال شخصیت‌هایی بسیار انسانی، به مزامین عمیق روان‌شناختی می‌پردازد. و از سوی دیگر با استفاده از طنزی تلخ دغدغه‌های اجتماعی زمانش، همچون تبعیض نژادی و زیست کارگری، را نیز بازتاب می‌دهد. 

        

          کتاب خیلی جالبیه، علی رغم ساده بودنش پیام های مهمی درش نهفته س ، نکته ی جالب اینه که به یه برهه ی خاصی از تاریخ امریکا پرداخته که کمتر بهش پرداخته میشه، و تصور ها رو از این که امریکا همیشه سرزمین رویاها بوده تغییر میده، وقتی که حتی سفید پوست های جامعه امریکا استثمار میشن و افراد به اصطلاح سطح پایین جامعه زیر فشار های حکومت امپریالیستی امریکا له میشن و سقف ارزو هاشون اینه که یه مزرعه ی معمولی داشته باشن که به واسطه ش بتونن امرار معاش کنن و دیگه زیر دست نباشن. انگار که  نویسنده یه تصویر بدون سانسور و روتوش از امریکایی ها ارائه داده که حتی این نکته رو میشه در شخصیت پردازی ها هم متوجه شد، سبک ادبیاتی سطح پایین کسایی که توی اون مزرعه کار میکردن و حتی اون پسر رئیسشون( متاسفاته اسمش رو یادم نیست) یا رفتار های سبکسرانه و جلف همسر این اقا که به رسوایی هایی هم منجر شد...
        

          اگر از من بپرسند  غیرمنتظرانه‌‌ترین پایان‌ها می‌گویم: #جان_اشتاین_بک
اگر بپرسند بهترین پایان غیرمنتظرانه می‌گویم: #موش‌_ها_و_آدم_ها
        

          وقتی داری کتاب رو می خونی انگار داری تو سینما یه فیلم کلاسیک آمریکایی رو می بینی،داستان ساده و سرراستی داره و نویسنده عالی فضاپردازی کرده.
        

          .
آن روزها که برای اولین بار در کلاس مکتب شناسی با واژه ی #ناتورالیسم آشنا شدم و دانستم که 
#طبیعت_گرایی ای که  مدنظر آنهاست چیزی جز #جبرگرایی نیست چرا که همه چیز را نتیجه‌ی  پیامد های ارثی و شرایط محیطی میدانند و هرگونه اراده و اختیار را نفی می‌کنند که همین یأس می آفریند هیچ گاه نمی‌خواستم سمت رمان های با این محتوا بروم اما خب #موش_ها_و_آدم_ها کمی فرق داشت ؛ #جان_اشتاین_بک اندکی تخیل را بین مکالمات و آرزوهای مشترک جورج و لنی وارد کرده بود و هم دردی با شخصیت هایی مثل مرد سیاه پوست داستان را فراموش نکرده بود اما خب در نهایت یک اثر ناتورالیستی بود و پایانی تلخ و زننده داشت و به نظرم پایان آن چیزی جز تنازعی برای بقا نبود .
 موش ها و آدم ها صد بار شرافت دارد به نمونه های خود رئالیسم اجتماعی پندار ایرانی که چیزی جز یک اثر ناتورالیستی نیستند ( در فیلم های سینمایی ذهنتان جست و جو کنید )
        

          داستان به قدری جذاب بود که توی همون فصل اول من رو به خودش جذب کرد. شخصیت لِنی فوق العاده برای من واقعی و باور پذیر بود. 
البته درباره پایان بندی میتونم بگم خوب بود، ولی موقع خودنش اذیت کننده بود. که البته کتاب با موخره ای که سروش حبیبی نوشته بود بیشتر برام مفهوم شد. خصوصا اینکه درباره سبک ناتورالیسم کتاب نوشته بودن که طبیعت در نهایت بر انسان چیره میشه، فارغ از اینکه انسان چه تلاش هایی میکنه.
        

          این کتاب برام یاد آور چندتا چیز خیلی مهم تو زندگی بود که فراموششون کرده بودم. خیلی وقت پیش ها یه کتابی خوندم که الان اسمش رو فراموش کردم اما تو یه بخشی از کتاب چیز جالبی نوشته بود که هنوز خیلی خوب یادم مونده. نوشته بود : ما آدم ها صاحب تمام اون چیزهایی هستیم که بهشون نگاه میکنیم. کافیه سرت و رو برگردونی و به خونه ی بزرگ و زیبای اونور جاده نگاه کنی و بعد توی ذهنت تصور کنی که صاحب اون خونه هستی .اونوقت چه کسی می تونه جلوت رو بگیره و بگه که داری اشتباه میکنی.همم...؟

گاهی اوقات خوبه که بی خیالِ این دنیا و همه ی خبرهای بد و غم انگیزش بشیم و فقط زندگی کنیم. خوبه که برای خودمون یه فنجون چای بریزیم و راحت و آسوده کنار پنجره بشینیم و چای مون رو سر بکشیم و بگیم اصلا بی خیال این دنیا، بی خیال اینکه نتوستم دور دنیا سفر کنم، بی خیال اینکه نشد تو خونه ی رویاییم زندگی کنم، بی خیال اینکه نتوستم به خیلی چیزها تو زندگیم برسم. عوضش چشم هام رو که می بندم صاحب قشنگ ترین و دوست داشتنی ترین خونه ی دنیا هستم، صاحب تمام اون چیزهایی که همیشه دلم می خواست داشته باشم و نشد، هستم . توی رویا به همه جای دنیا سفر می کنم بدون اینکه دیگه نیازی به پول و ویزا و اجازه ی کسی داشته باشم و دائم بخوام غصه ی بالا و پایین رفتن قیمت ارز و دلار رو بخورم
^^
اصلا یه وقت هایی خوبه که آدم خودش رو به نفهمیدن بزنه و بگذره . یه وقتایی اونایی که هیچی از دور و برشون نمی فهمن، اونایی که اتفاقات بد زندگی زود یادشون میره، اونایی که تمام زندگیشون خلاصه میشه تو دوست داشتن یه گلوله ی پشمالوی پنبه ای، همونا خوشبخت ترین و خوشحال ترین آدم های این دنیای خاکی هستن. خوبه که گاهی اوقات به حال این آدم ها غبطه بخوریم و بدونیم که همیشه بیشتر دونستن نمی تونه ما رو خوشحال تر کنه، که اصلا خیلی وقت ها با خبر بودن از همه ی خبرهای دنیا، درد و رنج بیشتری برامون داره. اکثر اوقات درد و رنج از همون دری وارد میشن که پیش تر، آگاهی و حقیقت اونو به صدا در آورده بودن. 

----
یادگاری از کتاب
آدم واسه اینکه خوب باشه شعور نمی خواد، گاهی به نظر من میاد که آدم شعور نداشته باشه بهتره. یه آدمی که واقعا باهوش باشه خیلی کم اتفاق میافته که خوب هم باشه!

----
ترجمه ی آقای "داریوش" رو اصلا به کسی توصیه نمیکنم. گویش روستایی وقتی شنیده میشه قشنگه اما وقتی نوشته میشه ، موقع خوندن به یه فاجعه تبدیل میشه.

تاریخ خوانش : 2018/09/21
        

          به نام او
اولین اثری که از استاین بک خواندم یک داستان فوق العاده و تکان دهنده بود
موشها و آدمها به مانند بیشتر آثار استاین بک روایتگر زندگی کارگری اقشار قرودست آمریکاست، داستان لنی و جورج که برای پیدا کردن کار به مزرعه ای میرسند  و درذ آنجا اتفاقاتی برایشان می افتد
بیش از این توضیح نمیدهم حیف است داستانش را لو بدهم.
موشها و آدمها را بخوانید و از دنیایی که استاین بک برایتان میسازد لذت ببرید
        

          یه کتاب که در عین کوتاهی خیلی کامله... طوری به ما شخصیت ها رو نشون میده که انگار با یه رمان مفصل رو به روییم
 جورج و لنی که کارگرهای فصلی هستن آرزو دارن یه مزرعه از خودشون داشته باشن ولی فعلا برای جمع کردن پول مجبور به کارکردن توی باقی مزارعند. جورج زیرکه و یه جورایی از لنی مواظبت میکنه و لنی یه عقب مونده ذهنیه که قدرت بدنی زیادی داره
داستان حول این دو نفر شکل میگیره ولی ما حتی توی این کتاب کوچیک بحث نژادپرستی رو هم میبینیم... رفتاری که افراد مزرعه در قبال فرد سیاهپوستی که اونجا کار میکنه نشون از دید کلی مردم به سیاهپوستا داره
داستان تلخه و من آخر کتاب بعد از پایانش چنددقیقه ای مات به صفحه آخر نگاه میکردم... راستش اصلا تصور همچین پایانی رو نداشتم...
        

          داستانی تلخ و جذاب درباره‌ی تنهایی آدمها
_____
بعد از حدود یک سال دوباره خوندمش، این بار به فارسی.. و این بار جذابتر، مسحورکننده‌تر، غم‌انگیزتر.. چه هزینه‌ای حاضریم برای تنها نبودن بدیم؟..


جورج اندکی ساکت ماند، بعد گفت: "آره، ما دوتا فرق داریم.. ما دوتا غیر از همه‌ایم."
"چون که.."
"برا اینکه من تو رو دارم.."
"و منم تو رو. ما همدیگه رو داریم. ما غیر از همه‌ایم."
        

          عنوان داستان از شعر رابرت برنز ، شاعر انگلیسی گرفته شده که میگوید :《 چه بسیار نقشه های موش ها و آدم ها که نقش بر آب است》.
پایان این کتاب خیلی عجیب بود و من را به فکر فرو برد .
 به نظرم کتابی هست که ممکنه با روحیات همه سازگار نباشه .

        

          من این کتاب رو صوتیش رو گوش دادم با اپلیکیشن طاقچه ؛ بعد از ۵ سالگی ؛ اولین  تجربه قصه صوتی  بود برام 😅

دااستان واقعا عالی بود ؛ توصیفات خوب صحنه ها انقد دقیق بود که من واقعا تصورشون میکردم و شخصیت پردازی ها عالی 🙂

تا آخر کتاب یه جوری همراه و همدل شدم با شخصیت ها که تا یک روز بعد پایانش هنوز تو شک بودم و احساساتم درگیر با ماجرا که چی شد ؛ چرا اینجوری شد 🥺🥺

نمیدونم توصیه کنم به خوندنش این کتاب یا نه چون من این ترجمه رو نخوندم ولی با هر ترجمه ای که راحتید یه دور حتما این کتاب رو بخونید 😊
        

          خیلی دوستش داشتم. واقعا رمان خوبی بود. نقد اشرافیت، نقد نظام طبقاتی
و بسیار عاطفی
بدون این که یه کلمه احساسی توش باشه
مکتب داستان نویسی نمایشی آمریکایی


این یادداشت جناب دهباشی خیلی خوبه اما با خواندن رمان موشها و آدمها میفهمید که دغدغه دهباشی کاملا بی مورده

در بابِ کتاب و نویسندگی و کتابخوانی/ حسین دهباشی (بخش اوّل)
روزنامه خراسان/ پنج شنبه ۱۵ تير۱۳۹۶
 
 من به تاثیری که بزرگ شدن جامعه مخاطب روی کیفیت اثر دارد، باوردارم. حالا این را مقایسه کنید با کتابی که برای یک حوض کوچک و نقلی مثل زبان فارسی تولید می‌شود و طبیعتا وقتی یک آدم برای یک حوض کوچک کار می‌کند، آن تعبیر «زآب خرد ماهی خرد خیزد»، مصداق می‌یابد. از طرفی ما کمتر نویسنده‌ای را داریم که شغلش تمام وقت، نویسندگی باشد، درعین حال به مثابه نویسندگان بین‌المللی انگلیسی بداند و بخواهد که برای جامعه مخاطب بزرگ تری دست به قلم شود یا حتی به دنبال خواندن و شناخت آثار باکیفیت در این حوزه رفته و در محیط آن تنفس کرده باشد. منظورم ازآثار با کیفیت فقط ادبیات داستانی نیست، یادمان نرود که آثار هنری روی یکدیگر تاثیر می گذارند. ادبیات نمایشی، سینما، نقاشی، تئاتر و...  

فرض کنید کسی که در مشهد متولد شده است و نویسنده می شود، از زمان رسیدن به سنی که می‌تواند در آن دست به قلم شود، غیر از خلاقیت شخصی و آثاری که به زبان فارسی خوانده است؛ چه می بیند؟ وقتی صبح از خانه به مدرسه می رود، ازدرودیوارشهر چقدر معماری درست می بیند؟ چقدر موسیقی خوب می‌شنود ؟

چقدر در محیط زندگی‌اش نقاشی وجود دارد؟ چقدر رنگ ها درست در کنار یکدیگر قرار گرفته اند؟ حالا این را بگذارید کنار نویسنده‌ای که به فرض در ایتالیا، روسیه، انگلستان یا فرانسه قد کشیده است و از روز نخست مدرسه بهترین آثار دنیا را به عنوان تکلیف خوانده است و به زبانی بین‌المللی تسلط دارد و می‌تواند از آن برای نوشتن بهره بگیرد. او موسیقی خوب می‌شنود، تئاتر خوب می‌بیند و در معرض هنر خوب قرار دارد. در حقیقت قرن‌ها گذشته و بستری برای او فراهم آمده است تا در یک فضای هنری و فرهنگی مرغوب، به نویسندگی علاقه مند شود و به سمت آن برود.

مشکل درمسیر ورود تخصصی به این دست حوزه‌ها، این است که گاهی کلنگ دست می گیریم و اساس بعضی جریان های تاریخی را دستخوش تغییر می‌کنیم. این تغییرات که خلاف میل مخاطب است، اعتماد او را سلب می‌کند. اما توجه کنیدکه حالا جامعه مخاطب خیلی جوان است و از آن واقعه چهار دهه فاصله گرفته است، پس اثری باید برای او تولید شود که متناسب با نیاز اوست. آشنایی خود من با ادبیات داستانی، از طریق کتاب‌های پلیسی و داستان‌های تن‌تن رقم خورد. حتی ادبیات معرفتی و دینی را با «داستان راستان» شهید مطهری شناختم. کتاب حدیث یا تاریخ نخواندم.

آثار او که برای چندین نسل خواندنی و جذاب بود، ظاهری ساده و بیانی ملموس داشت و جامعه مخاطب بزرگی را با خود همراه می‌کرد. اما امروز آنچه به عنوان اثر «فاخر» دنبال می‌کنیم؛ اغلب خروجی‌اش می‌شود کتاب گالینگور با گرماژ بالای کاغذ که خیلی هم گران است چون احتمالا چاپ گلاسه دارد و بیشتر جایش در کتابخانه‌ها به عنوان تزیین یا محصولی برای هدیه دادن است. برای مجموعه‌های انتشاراتی هم این دست آثار حُکم تبلیغ را دارد اما در نهایت ضریب نفوذی در جامعه ایجاد نکرده است و حتی اگر همه رانت‌های تبلیغاتی را هم به کار بگیریم، مخاطب چندانی جلب نمی شود که اگر هم بشود، تاثیری بر او نخواهد داشت چون برای خواندن مفتش هم گران است. ما امروز برای صحبت از دین، تاریخ و معارف ایرانی- اسلامی، به داستان راستان‌های دیگر، قصه‌های مجید دیگر و... نیاز داریم.

 آثاری که برای جامعه مخاطب خود «لذت خواندن» را تولید می‌کردند. نتیجه هزینه‌های میلیاردی بعضی انتشاراتی‌ها برای تبیین بعضی مفاهیم اعتقادی نباید آثاری باشد که کسی نمی‌خواند اما آمارهای کاری آن‌ها را بهبود می‌بخشد.

البته درحوزه دفاع مقدس، آثار موفقی داشتیم که رکوردهای فروش خوبی از خود به جای گذاشتند این را در مقایسه با کمیت آثار تولیدی در این حوزه قرار بدهید و بررسی کنید و بعد ببینید آیا باز هم نتیجه همین قدر خوب است که فرض می‌کنیم؟ زمانی انتشاراتی مثل امیرکبیر، خوارزمی و... بودند که حُکم مرجع را برای کتاب خوانان داشتند. آن‌ها آثاری را تولید می‌کردند که مخاطب می‌دانست از پول دادن بابتشان متضرر نخواهد شد.

امروز بعضی انتشارات خصوصی ما موفق جلوه می‌کنند چون مخاطبان خوبی دارند اما حقیقت آن است که ضعف عملکرد فلان ناشر دولتی یا سازمانی باعث شد تا ناشر خصوصی ما موفق جلوه کند. وگرنه همان هم در مقایسه با پایین‌ترین ناشران نروژ و دانمارک، عملکرد ضعیفی دارد. اصلا شمارگان کتاب‌های همان ناشر موفق‌مان از ضعیف‌ترین ناشرهای آنها نیز پایین‌تر است. چاپ هزار نسخه کتاب در کشور 70میلیونی ما، به غایت تاسف‌برانگیز است.
http://khorasannews.com/newspaper/page/19576/11/580440/0
        

          کتاب قشنگی بود.
لنی تا ابد تو قلبم جا داره :"))
        

          به نام او

🔹️جان استاین‌بک از آن نویسنده‌های غریزی است که استعدادی شگرف و خدادادی دارد، کسانی که اثبات می‌کنند که درس عشق در دفتر نباشد. هنر باید غریزی باشد و از دل بجوشد. نمی‌دانم چه کسی درباره ماریو وارگاس یوسا گفته بود، شاید خولیو کورتاسار، که اگر یوسا را در کنج خلوتش با یک ماشین تحریر رها کنی کلی اثر خوب می‌نویسد. استاین‌بک هم چنین است، پرکار با آثاری ارجمند و ماندنی و البته از یوسای عزیز نویسنده‌تر.

🔸️برای بار دوم "موش‌ها و آدم‌ها" را خواندم و با اینکه تقریبا تمام داستان را در ذهن داشتم و پایان آن موبه‌مو در خاطرم بود و از این جهت از فیض غافل‌گیرشدن بی‌نصیب ماندم. باز هم غرق لذت شدم و توجهم به نکاتی جلب شد که در دفعه اول به چشمم نیامده بود. "موش‌ها و آدم‌ها" علاوه بر اینکه به اقشار زحمت‌کش و مهجور مانده می‌پردازد و با آنان همدلی می‌کند و از این منظر یک اثر سوسیالیستی است. یک داستان ناتورالیستی تمام عیار نیز هست. این نکته در خوانش اول نظرم را جلب نکرده بود. البته بگویم که من این اثر را قریب شش سال پیش خواندم و در آن سال اولین کتابی بود که از استاین‌بک می‌خواندم. ولی امروز بیش از هفت هشت اثر از او خوانده‌ام و با جهانش آشنایی بیشتری دارم. القصه حتما این شاهکار کوتاه را بخوانید و از آن لذت ببرید. ضمن اینکه این ترجمه از ترجمه‌های خوب و دلنشین سروش حبیبی است.

پ.ن: من این‌بار هم ترجمه حبیبی را خواندم ولی به دلیل محدودیت بهخوان نتوانستم یادداشت دیگری ذیل همان ترجمه اضافه کنم. مجبور شدم ذیل ترجمه مرحوم داریوش یادداشت را بگذارم.
        

          داستان تلخی از فقیری و تلاش برای بدست آوردن چیزی برای خوردن و جایی برای خوابیدن ...
دلم برای لنی آتش گرفت که بی چون و چرا، مطیع جورج بود و در آخر ...