یادمه آخرای تابستون بود و من نزدیک به صبح این کتاب رو تموم کردم و باهاش اشک ریختم. بعد رفتم سراغ فیلمش و این شکلی شدم: 😐
دو ساعت فیلم بود ولی یک دهم از اتفاقات کتاب رو هم نتونسته بود شرح بده. پیشنهادم اینه که اول کتاب رو بخونید و بعد به عنوان جمع بندی فیلم رو ببینید.

موضوع کتاب اینه که یه سری از افراد تو مدارس خاص تربیت میشن و باید سالم ترین شیوه‌ی زندگی رو داشته باشن. حالا چرا؟ چون مال خودشون نیستن! چون از قبل سرنوشتشون مشخص شده!
کتاب زیاد وارد بحث علمی- تخیلی نمیشه ولی زندگی دردناک افرادی که انسان هستن و احساسات دارن و عاشق میشن و در نهایت باید در اوج جوانی با زندگی خداحافظی کنن رو به زیباترین شکل ممکن نشون میده.
واقعا قلم ایشی‌گورو بینظیره، بزودی کتاب کلارا و خورشید از همین نویسنده رو شروع میکنم.
        

          جدیدا متاسفانه و یا شاید هم خوشبختانه خیلی سخت گیر شدم راجع به کتاب هرچند در دادن ستاره ها دست و دلبازم. داستان کتاب راجع به مدرسه ای غیر معمولی است که در اونجا دانش آموزانی هستند که برای کار خاصی به وجود اومدند، اهدا عضو! داستان روی زندگی کات شخصت اصلی و دو دوست صمیمی اون روت و تومی بنا شده. موضوع داستان به نظرم خیلی جذابه اما انتظار بیشتری داشتم. به نظرم میشد جاهای با پر و بال دادن به موضوع اصلی جذابیت داستان رو برای خواننده بیشتر کرد. اما در کل کتاب خوبی بود و حرفای پشت داستان قابل تامله....ه
        

          به نظر من مهم‌ترین مسائلی که باید زمان خوندن این کتاب خواننده رو درگیر کنه، انسانیت و جهانیه که می‌تونه هر لحظه ما رو متحیّر کنه. موقع خوندن‌ش، مدام تو ذهنم جمله‌هایی مثل «داریم چی کار می‌کنیم تو این دنیا؟ ممکنه چه کارهای دیگه‌ای بکنیم در آینده؟» می‌چرخید.
بعد مادام گفت: «... من به دلیلی کاملاً متفاوت گریه می‌کردم. وقتی اون روز دیدم داری می‌رقصی، متوجه چیز دیگه‌ای شدم. من یه جهان جدید رو دیدم که داشت با سرعت از راه می‌رسید. علم‌زده‌تر، با کارآیی بیش‌تر، آره. درمان‌های بیش‌تر برای بیماری‌های قدیمی. خیلی خوبه. اما یه جهان سنگدل و بی‌رحم. و یه دختربچه رو دیدم، که چشماش رو سفت بسته بود، و جهان مهربون و قدیمی رو تنگ در آغوش کشیده بود، جهانی رو که ته قلبش می‌دونست باقی موندنی نیست و اون رو بغل کرده بود و التماس می‌کرد، تا اون جهان هرگز دوریش رو برنتابه. من این رو دیدم. مسئله واقعاً شخص شما یا کاری که می‌کردی نبود. اما دیدمت و قلبم شکست. و هرگز فراموشش نکردم.»
دنیایی که تو «هرگز رهایم مکن» توصیف می‌شه، به هیچ وجه از دنیای الان ما دور نیست. اختلافِ طبقاتی نه صرفاً به معنای اقتصادی اون، بلکه به معنای شکافِ عمیقی که مشکلات‌ش کل زندگی فرد رو درگیر می‌کنه، جزء مهم‌ترین وجه اشتراک‌های این دنیاهاست. این نکته علاوه بر جریان داشتن تو کل داستان، توی قسمتی که کتی از تفاوت کوره‌راه‌های تاریک کشور و بزرگراه‌های درخشان میگه کاملاً مشخصه. نکته‌ی مهم دیگه، به خدمت گرفتن و اسیر کردن افرادی که در موضع ضعف قرار دارن، در همه‌ی ابعاده. تو روایتی که ما می‌خونیم، اهداکننده‌ها علاوه بر اینکه اختیاری روی بدن و حیات‌شون ندارن، ذهن‌شون هم تماماً‌ در اختیار کسانی که قدرت رو به دست دارن قرار داره. چیزی که دردناک‌تره اینه که این کنترل و نفوذ به ذهن، انقدر وسیع هست که همه چیز برای اون‌ها طبیعی جلوه می‌کنه و اندیشه‌ی تغییر وضعیت به ذهن‌شون نمیرسه.
حرفی که روت آن شب، بعد از خاموشی، در خوابگاه گفت، در مورد این‌که تومی خودش مسئول بلاهایی بود که سرش می‌آمد، احتمالاً چکیده و عصاره‌ی طرز فکر همه در هیلشمِ آن زمان بود.
فکر می‌کنم این قسمت، از قسمت‌های نشون‌دهنده‌یِ اثراتِ دارا بودن این ویژگی برای افراده. منظورم این نوع از تفکره که بچه‌های هیلشم معتقد بودن اگر هم نقدی هست به خود فرد وارده، نه عوامل و علت‌هایی که منجر به ایجاد وضعیت‌های نامطلوب شدن.
اهداکننده‌های دنیای ایشی‌گورو، کسانی هستن که مطیع بودن رو یاد گرفتن. کسانی که مسیری جز همون که از ابتدا قرار بوده طی کنن، براشون تعریف نشده. بین اون‌ها نهایتاً مسئله‌ای مثل تعویق مطرحه که در حد یک شایعه بود و حتی در صورت ممکن بودن هم در نهایت به همون مسیر تعیین‌شده ختم می‌شد. قسمت پایانی کتاب، این نوع از تسلیم بودن رو به خوبی نشون میده. جایی که کتی دو هفته بعدِ از دست دادن تامی، به نورفوک رفته.
خیالپردازی‌ام هرگز فراتر از این نرفت -اجازه ندادم که برود- و گرچه صورتم غرق اشک شد، نه هق هق زدم، نه مهارم را از کف دادم. فقط کمی صبر کردم، بعد برگشتم سمت ماشین و راه افتادم تا به جایی بروم که قرار بود بروم.
یکی از چیزهایی که خیلی توجه منو جلب کرد، این بود که یک نویسنده‌ی مرد چقدر خوب تونسته دنیای زنان و مخصوصاً شخصیت اول داستان‌ش رو توصیف کنه. از جزئیات دوستی روث و کتی گرفته، تا رابطه‌ی تامی و کتی.
در نهایت اینکه به نظر من «هرگز رهایم مکن» یک رمان عاشقانه نیست. این کتاب حکایت رابطه‌ی بشر با دنیاییه که در اون زیست می‌کنه و در این بین عشق هم به عنوان یکی از مسائل مهم مطرحه. فکر می‌کنم اگر به این شکل نگاه کنیم، کتاب ارزش واقعی خودش رو حفظ می‌کنه و در حد یک داستان ساده‌ی عاشقانه تقلیل پیدا نمی‌کنه.
        

          روایتی جذاب و داستانی نو از انسان هایی که مجبور به پذیرش سرنوشت خود هستند بسیار غم انگیز و تاثیرگذار بود
        

          پر گویی و بخش های زیاد قابل حذف به همراه سوژه ای تکراری و ترجمه نه چن آن روان دلایلی است که نتوانستم با این اثر پرمخاطب ارتباط چندانی برقرار کنم.
        

          تنها کتابی بودکه تونست اشکم رودربیاره...
        

          این همه سادگی ، وسط اون همه پیچیدگی، واقعا خوشمزه و لذت بخش بود . با اینکه از اول داستان تقریبا می دونستم که چه سرنوشتی در انتظار تک تک 
 شخصیت های این داستان هست اما ، باز هم دنبال کردن ماجراجویی ها و زندگی روزمره ی این شخصیت های دوست داشتنی ، لطف خاصی داشت که به دل من نشست
        

          این کتاب یه حال غریب بارون تو خودش داشت... اوایلش ازش لذت می بردم ولی کم کم خسته م کرد. پراکنده گویی های راوی و خاطراتی که پس و پیششون میکرد و باعث میشد زمان ها رو قاطی کنی یک طرف و تعلیقی که میانه های داستان بیش از حد کشش میداد. این دل چسب نبودن تو یک سوم پایانی به اوج خودش رسید وقتی بچه ها رو برده بودن به "کلبه ها" ولی... تمام دلبری هاشو گذاشته بود واسه چند صفحه و حتی چند بند پایانی... بعضی کتابا رو فقط باید بخونی برا صفحات آخرشون... جون کتاب تو همون صفحاته... به نظرم این کتاب هم همینطور بود... میشه گفت جایی جمله ای نداشت که اصلا بشه مارکش کرد. نه چیزی که بشه ازش نقل قول کنی... لااقل چیزی چشم من رو نگرفت ولی الان که به کلش یه جا نگاه می کنم. ارزش خوندن داشت واقعا. لااقل واسه همون پایان خوبِ اسیر کننده ش!!! 
فعلا اصلا میل دوباره خوندنش رو ندارم ولی... از خوندنش لذت بردم و البته تا چن روز هم کابوسای عجیب غریب می دیدم.
نمره ش به سه و نیم تمایل بیشتری داره ولی به احترام پایان 4 دادم بهش!
        

          نسبت به کتاب دیگه ای که از ایشیگورو خوندن بودم، با اختلاف جلو بود، کلا روایت جذابی بود، زندگی آدمهایی رو روایت میکرد که یه تفاوت اساسی با آدمهای اطرافشون داشتن، آدمهایی که لحظه لحظه ی زندگیشون و حتی مرگشون برنامه ریزی داشت و خودشونم ازش مطلع بودن، با این حال احساساتی شبیه بقیه داشتن، احساساتی که باعث میشد سعی کنن از این روند خارج بشن، اما همه چیز مشخصه...
        

          برترین رمان لیست تاپ ۱۰۰ آمازون ..... داستان جذابی بود اما با ترجمه جناب سهیل سمی ارتباط خوبی برقرار نکردم 
        

          اصلا توصیه نمی شود. 
یک جریانی است راجع به قورباغه ای که در یک قابلمه آب کم عمق قرار  می گیرد و با حرارت ملایم  آب کم کم داغ می شود، تا جایی که موجود بینوا وقتی می فهمد چه بر سرش آمده، دیگر توان واکنش ندارد، این دقیقاً وضعیت من بود در هنگام خواندن کتاب، همین قدر بد! نه می توانستم رها کنم ، نه دل ادامه داشتم.

فیلم این داستان  را سال‌ها  پیش دیده بودم، ولی نمی دانستم، این کتابی بود که فیلم بر اساس آن ساخته شده  و وقتی فهمیدم دیر شده بود، به خاطر صدای خانم پاک ذات در کتابراه آن را شروع کرده بودم و کنجکاوی اجازه نداد رهایش کنم، به خودم امید می دادم، شاید کتاب بهتر باشد. نبود. از شانس من این جزو معدود نمونه هایی است که فیلم  به خوبی از کتاب اقتباس شده! 
وقتی توجه کردم به اسم نویسنده، احساس خاصی پیدا کردم. می دانید به خاطر سیستم طبقاتی شدید ژاپنی ها و پذیرش بی قید و شرط جایگاه اجتماعی در این کشور، یک باره داستان برایم تا حدی قابل درک شد. 

        

          Overrated
        

          گودریدز از من می پرسه چه تاریخی شروعش کردی؟ کی تموم شده خوندنت؟ 
در جوابش باید بگم گودریدز عزیز چمیدونم. یادم نیست.. پنج شش سال پیش بود. سه ستاره و سه و چهارم یک ستاره ی دیگه هم بهش می دم که تو قابلیت ثبتش رو نداری و ناچارم چهارش کنم. و ریویویی هم ندارم :\ فقط بدون که خوندمش. باشه؟
        

          ترجمه ای که از این کتاب خوندم برای اقای سهیل سمی بوده و طوری بود که کلیت داستان واقعا مبهم وگنگ بود
شما حین خوندن متوجه میشید که یه جای کار میلنگه و این داستان با اینهمه بازخورد خوب باید بهتر باشه
امیدوارم روزی برسه که کتابها با ترجمه ی بد،سانسور و تلخیص قلع و قمع نشن
        

          تقریبا بیش از ده سال پیش این کتابو خوندم خیلی شبیه فیلم جزیره (the island) هست با این تفاوت که غمگین تموم میشه و کلا خیلی غمگینه، ولی اونموقع یادم میاد که داستانش کشش داشت و تا آخرشو سریع خوندم ولی وقتی تموم شد از اینکه خوندمش پشیمون شدم!
        

          احساس عجیبی دارم. معمولا ترجیح می‌دم داستانِ زندگیِ آدم‌های عادی رو بخونم. آدم‌های این کتاب عادی نیستن و عادی هستن. 
چرا عادی نیستن؟  داستان، جواب واقعا تامل برانگیزی به این سوال می‌ده. (هرچند همچنان با آدم‌های غیرعادی مشکل دارم.)
چرا عادی هستن؟ چون هر جا احساسی داشتن، فکری کردن، عملی انجام دادن، کاملا درک کردم.