یادمه آخرای تابستون بود و من نزدیک به صبح این کتاب رو تموم کردم و باهاش اشک ریختم. بعد رفتم سراغ فیلمش و این شکلی شدم: 😐
دو ساعت فیلم بود ولی یک دهم از اتفاقات کتاب رو هم نتونسته بود شرح بده. پیشنهادم اینه که اول کتاب رو بخونید و بعد به عنوان جمع بندی فیلم رو ببینید.

موضوع کتاب اینه که یه سری از افراد تو مدارس خاص تربیت میشن و باید سالم ترین شیوه‌ی زندگی رو داشته باشن. حالا چرا؟ چون مال خودشون نیستن! چون از قبل سرنوشتشون مشخص شده!
کتاب زیاد وارد بحث علمی- تخیلی نمیشه ولی زندگی دردناک افرادی که انسان هستن و احساسات دارن و عاشق میشن و در نهایت باید در اوج جوانی با زندگی خداحافظی کنن رو به زیباترین شکل ممکن نشون میده.
واقعا قلم ایشی‌گورو بینظیره، بزودی کتاب کلارا و خورشید از همین نویسنده رو شروع میکنم.
        

          جدیدا متاسفانه و یا شاید هم خوشبختانه خیلی سخت گیر شدم راجع به کتاب هرچند در دادن ستاره ها دست و دلبازم. داستان کتاب راجع به مدرسه ای غیر معمولی است که در اونجا دانش آموزانی هستند که برای کار خاصی به وجود اومدند، اهدا عضو! داستان روی زندگی کات شخصت اصلی و دو دوست صمیمی اون روت و تومی بنا شده. موضوع داستان به نظرم خیلی جذابه اما انتظار بیشتری داشتم. به نظرم میشد جاهای با پر و بال دادن به موضوع اصلی جذابیت داستان رو برای خواننده بیشتر کرد. اما در کل کتاب خوبی بود و حرفای پشت داستان قابل تامله....ه
        

          روایتی جذاب و داستانی نو از انسان هایی که مجبور به پذیرش سرنوشت خود هستند بسیار غم انگیز و تاثیرگذار بود
        

          پر گویی و بخش های زیاد قابل حذف به همراه سوژه ای تکراری و ترجمه نه چن آن روان دلایلی است که نتوانستم با این اثر پرمخاطب ارتباط چندانی برقرار کنم.
        

          تنها کتابی بودکه تونست اشکم رودربیاره...
        

          این همه سادگی ، وسط اون همه پیچیدگی، واقعا خوشمزه و لذت بخش بود . با اینکه از اول داستان تقریبا می دونستم که چه سرنوشتی در انتظار تک تک 
 شخصیت های این داستان هست اما ، باز هم دنبال کردن ماجراجویی ها و زندگی روزمره ی این شخصیت های دوست داشتنی ، لطف خاصی داشت که به دل من نشست
        

          این کتاب یه حال غریب بارون تو خودش داشت... اوایلش ازش لذت می بردم ولی کم کم خسته م کرد. پراکنده گویی های راوی و خاطراتی که پس و پیششون میکرد و باعث میشد زمان ها رو قاطی کنی یک طرف و تعلیقی که میانه های داستان بیش از حد کشش میداد. این دل چسب نبودن تو یک سوم پایانی به اوج خودش رسید وقتی بچه ها رو برده بودن به "کلبه ها" ولی... تمام دلبری هاشو گذاشته بود واسه چند صفحه و حتی چند بند پایانی... بعضی کتابا رو فقط باید بخونی برا صفحات آخرشون... جون کتاب تو همون صفحاته... به نظرم این کتاب هم همینطور بود... میشه گفت جایی جمله ای نداشت که اصلا بشه مارکش کرد. نه چیزی که بشه ازش نقل قول کنی... لااقل چیزی چشم من رو نگرفت ولی الان که به کلش یه جا نگاه می کنم. ارزش خوندن داشت واقعا. لااقل واسه همون پایان خوبِ اسیر کننده ش!!! 
فعلا اصلا میل دوباره خوندنش رو ندارم ولی... از خوندنش لذت بردم و البته تا چن روز هم کابوسای عجیب غریب می دیدم.
نمره ش به سه و نیم تمایل بیشتری داره ولی به احترام پایان 4 دادم بهش!
        

          نسبت به کتاب دیگه ای که از ایشیگورو خوندن بودم، با اختلاف جلو بود، کلا روایت جذابی بود، زندگی آدمهایی رو روایت میکرد که یه تفاوت اساسی با آدمهای اطرافشون داشتن، آدمهایی که لحظه لحظه ی زندگیشون و حتی مرگشون برنامه ریزی داشت و خودشونم ازش مطلع بودن، با این حال احساساتی شبیه بقیه داشتن، احساساتی که باعث میشد سعی کنن از این روند خارج بشن، اما همه چیز مشخصه...
        

          برترین رمان لیست تاپ ۱۰۰ آمازون ..... داستان جذابی بود اما با ترجمه جناب سهیل سمی ارتباط خوبی برقرار نکردم 
        

          اصلا توصیه نمی شود. 
یک جریانی است راجع به قورباغه ای که در یک قابلمه آب کم عمق قرار  می گیرد و با حرارت ملایم  آب کم کم داغ می شود، تا جایی که موجود بینوا وقتی می فهمد چه بر سرش آمده، دیگر توان واکنش ندارد، این دقیقاً وضعیت من بود در هنگام خواندن کتاب، همین قدر بد! نه می توانستم رها کنم ، نه دل ادامه داشتم.

فیلم این داستان  را سال‌ها  پیش دیده بودم، ولی نمی دانستم، این کتابی بود که فیلم بر اساس آن ساخته شده  و وقتی فهمیدم دیر شده بود، به خاطر صدای خانم پاک ذات در کتابراه آن را شروع کرده بودم و کنجکاوی اجازه نداد رهایش کنم، به خودم امید می دادم، شاید کتاب بهتر باشد. نبود. از شانس من این جزو معدود نمونه هایی است که فیلم  به خوبی از کتاب اقتباس شده! 
وقتی توجه کردم به اسم نویسنده، احساس خاصی پیدا کردم. می دانید به خاطر سیستم طبقاتی شدید ژاپنی ها و پذیرش بی قید و شرط جایگاه اجتماعی در این کشور، یک باره داستان برایم تا حدی قابل درک شد. 

        

          Overrated
        

          گودریدز از من می پرسه چه تاریخی شروعش کردی؟ کی تموم شده خوندنت؟ 
در جوابش باید بگم گودریدز عزیز چمیدونم. یادم نیست.. پنج شش سال پیش بود. سه ستاره و سه و چهارم یک ستاره ی دیگه هم بهش می دم که تو قابلیت ثبتش رو نداری و ناچارم چهارش کنم. و ریویویی هم ندارم :\ فقط بدون که خوندمش. باشه؟
        

          ترجمه ای که از این کتاب خوندم برای اقای سهیل سمی بوده و طوری بود که کلیت داستان واقعا مبهم وگنگ بود
شما حین خوندن متوجه میشید که یه جای کار میلنگه و این داستان با اینهمه بازخورد خوب باید بهتر باشه
امیدوارم روزی برسه که کتابها با ترجمه ی بد،سانسور و تلخیص قلع و قمع نشن
        

          تقریبا بیش از ده سال پیش این کتابو خوندم خیلی شبیه فیلم جزیره (the island) هست با این تفاوت که غمگین تموم میشه و کلا خیلی غمگینه، ولی اونموقع یادم میاد که داستانش کشش داشت و تا آخرشو سریع خوندم ولی وقتی تموم شد از اینکه خوندمش پشیمون شدم!
        

          احساس عجیبی دارم. معمولا ترجیح می‌دم داستانِ زندگیِ آدم‌های عادی رو بخونم. آدم‌های این کتاب عادی نیستن و عادی هستن. 
چرا عادی نیستن؟  داستان، جواب واقعا تامل برانگیزی به این سوال می‌ده. (هرچند همچنان با آدم‌های غیرعادی مشکل دارم.)
چرا عادی هستن؟ چون هر جا احساسی داشتن، فکری کردن، عملی انجام دادن، کاملا درک کردم.
        

          سلام.
من فیلم این چندسال پیش دیده بودم. ولی هیچوقت از اول تا آخر ندیده بودم و متوجه داستان نمیشدم. 
کتاب رو پارسال از نمایشگاه خریدم.
سیزده روز طول کشید تا بخونم چون درحال امتحان دادنم.
این دومین کتابی که از کازوئو خوندم، کتاب اولی که خوندم بازمانده ی یک روز بود که اصلا نتونستم تمومش کنم. نفهمیدم چرا!! ولی این کتاب رو دوست داشتم.

خلاصه ی کتاب: (بدون اسپویل)
کتاب درباره ی سه تا دوست هم مدرسه ای ست. کتی، روت و تامی.
ولی این سه تا دوست، بچهای عادی نبودن، سرنوشتشون از قبل مشخص شده بود. یه سرنوشت دردناک.

نظر من درباره ی کتاب:
کتاب متن خیلی روون و قابل فهمی داشت، البته یه جاهایی مترجم سعی‌ش رو کرده بود ترجمه کنه ولی خب!!!!
شخصیت اول کتاب،کتی، داره خاطراتش رو برامون تعریف میکنه. 
خاطرات کتی از دبستان شروع میشه توی مدرسه هیلشم. اولش کتی سعی داره همه چیو بهمون توضیح بده. اینکه چجوری تامی نمیتونه عصبانیت هاش رو کنترل کنه، یا اینکه روت دوست داره رییس بازی دربیاره.

بیشتر مطب کتاب از دبستان شروع میشه تا وقتی که از مدرسه بیرون میان. یعنی حجم بیشتر کتاب به اون دره برمیگرده.
این روش به نظرم جالب بود. اینکه نویسنده بخواد بگه "هی معلومه که وقتی آدم بچش و کم سن و ساله چیزایی بیشتری واسه گفتن هست تا وقتی ادم بزرگ میشه." 
خود من هم وقتی قسمت های مربوط به مدرسه رو میخوندم بیشتر لذت می‌بردم. حس میکردم دوباره برگشتم به همون زمان. همون زمان که بدون فکر کردن حرف می‌زدیم و دوستمون ناراحت میشد، همون زمان که سعی می‌کردیم کاری کنیم تا ناراحتی دوستمون رو جبران کنیم.

نویسنده قسمت بزرگ سالی تا پایان کتاب رو توی بخش سوم جا داد، یعنی شش فصل!!!!!
بزرگ سالی این سه تا دوست براشون خوب تموم نشد، کتاب که تموم شد آرزو کردم کاش این بچها بزرگ نمیشدن، کاش توی همون هیلشیم میموندن و هیچوقت بزرگ نمیشدن. کاش وقتی بزرگ میشدن چیزی می‌شدن که می‌خواستن.
ولی این ها همش آرزوست
آرزوهایی که از اونا گرفته شد.