داستانی عالی با ترجمه عالی سروش حبیبی.
با وجود اینکه داستان راوی زندگی کارگری و سختی های آن است،رویاپردازی زیبا و زنده شخصیت ها،تلخی قصّه را کمرنگ کرد.
        

          جورج و لنی دو کارگر کوچنده‌اند. دوستانی با شخصیت‌هایی بسیار متفاوت که رویایی واحد را در سر می‌پرورانند. رویای مزرعه‌ای کوچک و خانه‌ای از آن کوچک‌تر که نیاز به کار زیاد نداشته باشد. و مزرعه پر باشد از خرگوش تا لنی بتواند آنان را لمس کند. لنی، که بسیار قدرتمند اما کم‌هوش است، به لمس چیزهای نرم علاقه دارد.
موش‌ها و آدم‌ها داستان انسان است. امیدها و رویاهایی که به زندگی معنا می‌بخشد. و دست و پا زدن و چنگ انداختن بشر(در اینجا به خصوص طبقه‌ی کارگر) به هرچیزی برای ادامه دادن و همواره باختن در بازی زندگی. قلم استاین بک در روایت این داستان کیفیتی خاص دارد. در عین سادگی زبان و از خلال شخصیت‌هایی بسیار انسانی، به مزامین عمیق روان‌شناختی می‌پردازد. و از سوی دیگر با استفاده از طنزی تلخ دغدغه‌های اجتماعی زمانش، همچون تبعیض نژادی و زیست کارگری، را نیز بازتاب می‌دهد. 

        

          کتاب خیلی جالبیه، علی رغم ساده بودنش پیام های مهمی درش نهفته س ، نکته ی جالب اینه که به یه برهه ی خاصی از تاریخ امریکا پرداخته که کمتر بهش پرداخته میشه، و تصور ها رو از این که امریکا همیشه سرزمین رویاها بوده تغییر میده، وقتی که حتی سفید پوست های جامعه امریکا استثمار میشن و افراد به اصطلاح سطح پایین جامعه زیر فشار های حکومت امپریالیستی امریکا له میشن و سقف ارزو هاشون اینه که یه مزرعه ی معمولی داشته باشن که به واسطه ش بتونن امرار معاش کنن و دیگه زیر دست نباشن. انگار که  نویسنده یه تصویر بدون سانسور و روتوش از امریکایی ها ارائه داده که حتی این نکته رو میشه در شخصیت پردازی ها هم متوجه شد، سبک ادبیاتی سطح پایین کسایی که توی اون مزرعه کار میکردن و حتی اون پسر رئیسشون( متاسفاته اسمش رو یادم نیست) یا رفتار های سبکسرانه و جلف همسر این اقا که به رسوایی هایی هم منجر شد...
        

          اگر از من بپرسند  غیرمنتظرانه‌‌ترین پایان‌ها می‌گویم: #جان_اشتاین_بک
اگر بپرسند بهترین پایان غیرمنتظرانه می‌گویم: #موش‌_ها_و_آدم_ها
        

          داستان به قدری جذاب بود که توی همون فصل اول من رو به خودش جذب کرد. شخصیت لِنی فوق العاده برای من واقعی و باور پذیر بود. 
البته درباره پایان بندی میتونم بگم خوب بود، ولی موقع خودنش اذیت کننده بود. که البته کتاب با موخره ای که سروش حبیبی نوشته بود بیشتر برام مفهوم شد. خصوصا اینکه درباره سبک ناتورالیسم کتاب نوشته بودن که طبیعت در نهایت بر انسان چیره میشه، فارغ از اینکه انسان چه تلاش هایی میکنه.
        

          .
آن روزها که برای اولین بار در کلاس مکتب شناسی با واژه ی #ناتورالیسم آشنا شدم و دانستم که 
#طبیعت_گرایی ای که  مدنظر آنهاست چیزی جز #جبرگرایی نیست چرا که همه چیز را نتیجه‌ی  پیامد های ارثی و شرایط محیطی میدانند و هرگونه اراده و اختیار را نفی می‌کنند که همین یأس می آفریند هیچ گاه نمی‌خواستم سمت رمان های با این محتوا بروم اما خب #موش_ها_و_آدم_ها کمی فرق داشت ؛ #جان_اشتاین_بک اندکی تخیل را بین مکالمات و آرزوهای مشترک جورج و لنی وارد کرده بود و هم دردی با شخصیت هایی مثل مرد سیاه پوست داستان را فراموش نکرده بود اما خب در نهایت یک اثر ناتورالیستی بود و پایانی تلخ و زننده داشت و به نظرم پایان آن چیزی جز تنازعی برای بقا نبود .
 موش ها و آدم ها صد بار شرافت دارد به نمونه های خود رئالیسم اجتماعی پندار ایرانی که چیزی جز یک اثر ناتورالیستی نیستند ( در فیلم های سینمایی ذهنتان جست و جو کنید )
        

          وقتی داری کتاب رو می خونی انگار داری تو سینما یه فیلم کلاسیک آمریکایی رو می بینی،داستان ساده و سرراستی داره و نویسنده عالی فضاپردازی کرده.
        

          این کتاب برام یاد آور چندتا چیز خیلی مهم تو زندگی بود که فراموششون کرده بودم. خیلی وقت پیش ها یه کتابی خوندم که الان اسمش رو فراموش کردم اما تو یه بخشی از کتاب چیز جالبی نوشته بود که هنوز خیلی خوب یادم مونده. نوشته بود : ما آدم ها صاحب تمام اون چیزهایی هستیم که بهشون نگاه میکنیم. کافیه سرت و رو برگردونی و به خونه ی بزرگ و زیبای اونور جاده نگاه کنی و بعد توی ذهنت تصور کنی که صاحب اون خونه هستی .اونوقت چه کسی می تونه جلوت رو بگیره و بگه که داری اشتباه میکنی.همم...؟

گاهی اوقات خوبه که بی خیالِ این دنیا و همه ی خبرهای بد و غم انگیزش بشیم و فقط زندگی کنیم. خوبه که برای خودمون یه فنجون چای بریزیم و راحت و آسوده کنار پنجره بشینیم و چای مون رو سر بکشیم و بگیم اصلا بی خیال این دنیا، بی خیال اینکه نتوستم دور دنیا سفر کنم، بی خیال اینکه نشد تو خونه ی رویاییم زندگی کنم، بی خیال اینکه نتوستم به خیلی چیزها تو زندگیم برسم. عوضش چشم هام رو که می بندم صاحب قشنگ ترین و دوست داشتنی ترین خونه ی دنیا هستم، صاحب تمام اون چیزهایی که همیشه دلم می خواست داشته باشم و نشد، هستم . توی رویا به همه جای دنیا سفر می کنم بدون اینکه دیگه نیازی به پول و ویزا و اجازه ی کسی داشته باشم و دائم بخوام غصه ی بالا و پایین رفتن قیمت ارز و دلار رو بخورم
^^
اصلا یه وقت هایی خوبه که آدم خودش رو به نفهمیدن بزنه و بگذره . یه وقتایی اونایی که هیچی از دور و برشون نمی فهمن، اونایی که اتفاقات بد زندگی زود یادشون میره، اونایی که تمام زندگیشون خلاصه میشه تو دوست داشتن یه گلوله ی پشمالوی پنبه ای، همونا خوشبخت ترین و خوشحال ترین آدم های این دنیای خاکی هستن. خوبه که گاهی اوقات به حال این آدم ها غبطه بخوریم و بدونیم که همیشه بیشتر دونستن نمی تونه ما رو خوشحال تر کنه، که اصلا خیلی وقت ها با خبر بودن از همه ی خبرهای دنیا، درد و رنج بیشتری برامون داره. اکثر اوقات درد و رنج از همون دری وارد میشن که پیش تر، آگاهی و حقیقت اونو به صدا در آورده بودن. 

----
یادگاری از کتاب
آدم واسه اینکه خوب باشه شعور نمی خواد، گاهی به نظر من میاد که آدم شعور نداشته باشه بهتره. یه آدمی که واقعا باهوش باشه خیلی کم اتفاق میافته که خوب هم باشه!

----
ترجمه ی آقای "داریوش" رو اصلا به کسی توصیه نمیکنم. گویش روستایی وقتی شنیده میشه قشنگه اما وقتی نوشته میشه ، موقع خوندن به یه فاجعه تبدیل میشه.

تاریخ خوانش : 2018/09/21
        

          یه کتاب که در عین کوتاهی خیلی کامله... طوری به ما شخصیت ها رو نشون میده که انگار با یه رمان مفصل رو به روییم
 جورج و لنی که کارگرهای فصلی هستن آرزو دارن یه مزرعه از خودشون داشته باشن ولی فعلا برای جمع کردن پول مجبور به کارکردن توی باقی مزارعند. جورج زیرکه و یه جورایی از لنی مواظبت میکنه و لنی یه عقب مونده ذهنیه که قدرت بدنی زیادی داره
داستان حول این دو نفر شکل میگیره ولی ما حتی توی این کتاب کوچیک بحث نژادپرستی رو هم میبینیم... رفتاری که افراد مزرعه در قبال فرد سیاهپوستی که اونجا کار میکنه نشون از دید کلی مردم به سیاهپوستا داره
داستان تلخه و من آخر کتاب بعد از پایانش چنددقیقه ای مات به صفحه آخر نگاه میکردم... راستش اصلا تصور همچین پایانی رو نداشتم...
        

          به نام او
اولین اثری که از استاین بک خواندم یک داستان فوق العاده و تکان دهنده بود
موشها و آدمها به مانند بیشتر آثار استاین بک روایتگر زندگی کارگری اقشار قرودست آمریکاست، داستان لنی و جورج که برای پیدا کردن کار به مزرعه ای میرسند  و درذ آنجا اتفاقاتی برایشان می افتد
بیش از این توضیح نمیدهم حیف است داستانش را لو بدهم.
موشها و آدمها را بخوانید و از دنیایی که استاین بک برایتان میسازد لذت ببرید
        

          روایتی غم انگیز از زندگی و سرگذشت 2 کارگر  که لحظاتی با شخصیت ها دلسوزی می‌کنید و لحظاتی آن هارا به خاطر انتخاب هایشان سرزنش می‌کنید.
روند این داستان شمارا متعجب می‌کند و احساسات شما را جریحه دار می‌کند. 
خواندن این داستان برای یک بار خالی از لطف نیست ولی انتظار بالایی از آن نداشته باشید.
        

          چه کسی موش است؟ چه کسی آدم؟ موش‌ها و آدم‌ها با هم چکار می‌کنند؟!
این سوالها بعد از خواندن کتاب توی سرم چرخ می‌خورد. دلم برای آدمها و موش‌های این داستان سوخت‌. و پایان بندی اش برایم یکی از بهترین پایان بندی ها بود. 
آدم‌هایش عجیب بودند. آرزوهایشان، ترس‌هایان، خط قرمزهایشان، تنهایی هایشان، دوست داشتن هایشان، همه چیزشان را می‌توانستم باور کنم اما باز هم عجیب بودند. 
من این رمان را دوست داشتم♥️
        

          شخصیت پردازی بی نظیر... اونقدر که اون سیاه پوست با اینکه انقدر کوتاه در داستان حضور داشت یه تکه از روحم پیشش موند... خیال پردازی لنی و ژرژ خیلی ملموس و واقعی بود شخصیت لنی فراموش نشدنی و خاص بود و در انتها پایان بی نظیر و فوق العاده غیرمنتظره... کتاب با کلمات پایانی یه بهت شیرین... یه غمِ پس از پذیرش حادثه... یه جمع بندی رضایت بخش و ماتم بخش بهت میده
        

          ارتباطی که داستان و مخصوصا شخصیت‌ها با مخاطب برقرار می کنند به قدری نزدیک و فوق‌العاده است که حس می‌کنیم انگار روزی آن را تجربه کرده ایم. انگار با تمام وجودمان حال و هوا و موقعیت شخصیت ها را می فهمیم، تصویرسازی های آن را جلوی چشمانمان می بینیم و همه چیز را از درون درک می کنیم.
جان اشتاین بک با همین داستان ساده اما پر از ظرافت های نوشتاری و ادبی، جای خود را در قلب کتاب‌خوان ها باز کرد و اکنون کمتر کسی است که نام موش‌ها و آدم‌ها و تعریف هایی که از آن می شود را نشنیده باشد.
        

          داستانی کوتاه از ماجرایی جذاب و به یاد ماندنی!
داستان دپ کارگر فصلی که در آرزوی داشتن یک خانه و مزرعه به سر می‌برند.
در داستان به مفاهیم عمیقی مثل انسانیت، همنوعی، نژادپرستی، نظام کارگری و مرفه نشینان، رویا، زندگی کارگران و.. می‌پردازد.
و همه این ها در کنار داستانی جذاب، توصیفات عالی،شخصیت پردازی خوب و پایانی باور نکردنی یک داستان فوق العاده را میسازد 
        

          هابیل و قابیل 
اما ....
        

          داستان تلخی از فقیری و تلاش برای بدست آوردن چیزی برای خوردن و جایی برای خوابیدن ...
دلم برای لنی آتش گرفت که بی چون و چرا، مطیع جورج بود و در آخر ...
        

          از اون داستان ها که به آدم یادآوری می‌کنه که کاری که باید انجام بشه رو هرچی زودتر انجام بدی بهتره.
خوب بود و لذت‌بخش.
        

          داستان آرزوها ،نرسیدن‌ها دوباره آرزوها دوباره نرسیدن‌ها...
حلقه‌ای که مدام تکرار میشه...