دنیای عجیب و غریب کودکان!
انسان وقتی حسابی کودک و کوچولو ست دوست نداره غم رو درک کنه، دوست داره همش توی شادی و خوشحالی دست و پا بزنه.
دوست داره سواره ترن هوایی ای باشه که فقط بالا و بالاتر میره.
ولی اقیانوس انتهای جاده درباره ی پسرک هفت ساله ای بود که زندگیش رو غم گرفته بود. این پسر با لِتی آشنا میشه، زندگیش قشنگ میشه، شکل ترن هوایی که بالا و بالاتر میره رو میگیره، غذاهای خوشمزه میخوره، با افراد عجیب و غریب آشنا میشه، دشمن رو شکست میده، زندگیش میشه شبیه کتاب ها و داستان هایی که خونده ولی یک غم بزرگی سراغش میاد، اون با غمی که اشتباهی به وجود اومد. غمی که خود پسرک هفت ساله باعثش بود. غمی که حتی تا پیرشدن هم رهاش نکرد. ولی این غم باعث شد که زندگیش نجات پیدا کنه. 
ولی آیا نجات داده شدن ارزش یک غم بزرگ رو داشت؟
چرا انسان حاضره با غم زندگی کنه ولی زنده بمونه؟ چرا انسان وقتی دوران کودکی‌ش تموم میشه انقدر به غم تن میده و غم دیگه ازش جدا نمیشه؟
چرا انسان خودخواهه؟ :))
        

          📌 عنوان کتاب : اقیانوس انتهای جاده
📌نویسنده : نیل گیمن
📌ناشر : پریان

🌱«و اگر قرار باشد به برکه یا همان اقیانوس خودمان برگردم دوباره اتفاقات رقم میخورند؟ تو را خواهم دید ؟ »

داستان درباره مردی است که به منطقه روستایی زمان کودکی خودش برمی‌گرده. او به کنار برکه ای که آن را اقیانوس می نامیدند رفت و خاطرات کودکی را به خاطر آورد. لتی و مادر و مادربزرگش و گذشته ای که می‌توانست برای هرکس بسیار خطرناک باشد چه برسد به پسربچه ای هفت ساله....

🟢 نقاط قوت :
- شخصیت سازی ها قوی بود. هنوز مراقب بچه ها رو به خاطر دارم🥲😂
- فضاسازی خوب بود . 
- نوشتار و روایت داستان به شکلی بود که احساس ترس را می‌توانست القا بکنه.

🔴 نقاط منفی :
- یک اثر فانتزی به حساب می آید. از آن فانتزی ها که شرایط سنی وادارت میکنه که بعضی چیزهارو باور نکنی و به خاطر همین ارتباط نمی‌گیری باهاش. این کتاب از آن فانتزی هاست که اگر دنبال منطق در آن باشی قطعاً انتخاب مناسبی نکردی.
- انتهای داستان خیلی سریع اتفاق افتاد و بنظرم قوی تر از این هم می‌تونست باشه.
- با دوستان کتابگرا همخوانی کردیمش و شاید اگر آنها نبودند لذت کمتری از کتاب می بردم و آن را نصفه و نیمه رها میکردم ...

📌مخاطب : 
برای نوجوان ها کتاب جذابی می تواند باشد. 
امتیاز من به کتاب : 
۲.۵ از ۵

#دیدگاه
        

          کتاب‌های نیل گیمن همیشه پر از غافلگیری به همراه یه حس و حال وهم‌انگیز و خیالیه. 
این کتاب داستان مرد چهل ساله‌ایه که بعد از مدت‌ها به محل کودکی‌اش برگشته و اونجا خاطراتی از کودکیش رو برای ما روایت می‌کنه. خاطراتی که با روایت فانتزیش ما رو با افکار و احساسات نقش اصلی داستان بیشتر آشنا می‌کنه.

        

          《هو الحق》
شصتمین کتاب ۲۰۲۲ و پایان چالش گودریدزم رو اعلام میکنم
        

          نمی‌دونم چرا حس می‌کنم از کتاب‌های فانتزی خوشم نمیاد. البته عاشق هری پاترم و هر دو سه سال یک بار کلش رو می‌خونم، ارباب حلقه‌ها رو هم دوست داشتم، ولی غیر از اون، هرچی فانتزی می‌خونم به نظرم مسخره و چیپ میاد! چه این کتاب، چه مثلا دختری که ماه را نوشید و... 
از اینکه بخش جادویی فقط اسرارآمیز و سیاه باشه بدم میاد. شاید برای همینه هری پاتر و ارباب حلقه ها رو دوست دارم بقیه رو نه. 
خلاصه که این کتاب هم یه جور فانتزی مسخره است. بخش روابط انسانیش خیلی قوی و خوب در اومده و بخش اسرارآمیزش، خصوصا توصیفات اقیانوس که منو یاد تجربه ملکوت افرادی که تجربه نزدیک به مرگ داشتن انداخت، اما بخش فانتزیش مسخره و بچه‌گانه بود و تقلیدی سخیفی از مجموع کتابها و فیلمهای ترسناکی که دیدم خصوصا طالع نحس.
خلاصه که حیف اون سه ساعت وقتی که دیشب پاش گذاشتم و از خوابم زدم.
        

          و اولین کتاب سال ۱۴۰۳ خوانده شد. این شاید دومین کتابی باشد که جدیدا خواندم و در میان پیچیدگی های داستان گم شدم و سرانجام هم نتوانستم خود را پیدا کنم. 
از اوایل تا اواسط کتاب با داستانی کودکانه طرف هستید و در پی رسیدن به سوالاتی که نویسنده در خلال داستان در ذهنتان به وجود آورده خواهید بود.
گره های که منتظر باز شدن آنها هستید و باید بگویم متاسفانه هیچگاه باز نخواهند شد. مثلا هیچ وقت متوجه نخواهید شد که خانواده همپستاک واقعا که هستند ؟ چه کار می کنند؟ و نقش آنها در بوجود آمدن حوادث داستان چیست؟ چرا آنقدر مرموز هستند و ....
داستان پایان نسبتا بازی داشت و یکی از دلایل من برای دادن امتیاز کم به این مجموعه همین بود. برایم پایان بازی بود که در پایان به خود می گفتی خب که چی؟ حوادث و مجموعه اتفاقات آن در هم و برهم و بی سرو ته بود.اگر بگویند چه کتابی از نیل گیمن را دوست نداری یا پیشنهاد نمی کنی بی برو برگرد می گویم اقیانوس انتهای جاده. من عاشق کورالین بودم ، خواندن کتاب گورستان خالی از لطف نبود و لذت حاصل از آن را دوست داشتم ولی اقیانوس انتهای جاده مرا ناامید کرد.
نمی دانم شاید این کتاب را در زمان و مکان اشتباهی خوانده باشم. شاید چند سال بعد وقتی صفحاتش را ورق می زنم دوباره هوس خواندن آن به سرم بزند و بعد از آن دوستش داشته باشم.
        

          نیل گیمن یک قلم جادویی دارد.
نمی‌تونم باورش نکنم. جادویی که اون ازش سخن می‌گه متفاوت و واقعیه‌ و من رو به اون دنیای جادویی می‌بره‌ و من واقعا عاشق کتاباشم و راستش ناراحت می‌شم وقتی آدم بزرگا کتاباش رو می‌خونن و بهش می‌گن داستان خیالی! من که نفهمیدم!  یا چیزی تو این مایه‌ها. چون جادوش انگار  برای بعضی از آدم‌هاست. به هرحال که شاهکار بود کتاب‌ مثل بقیه کتابای گیمن
        

          قلبم سنگینه....
درباره‌ی این کتاب نوشتن خیلی سخته.
یه سری راز‌هایی درباره‌ی خانواده‌ی انتهای جاده هنوز باز نشدن واسه‌ام و جدا دلم می‌خواست بیشتر درباره‌شون حرف می‌زد
توقع تموم شدن داستان رو نداشتم
شخصیت‌پردازی بسیار جالب بود
کل کتاب درباره کودکی و معصومیت از دست رفته بود اصلا(:
ممکنه بارها برگردم و دوباره بخونمش.
نثر گیمن رو واقعا دوست داشتم 
فضاسازیش به شدت تاثیرگذار بوده برام چون حتی وقتی داشتم می‌خوندم یه‌شب خواب پسرک رو تو جنگل دیدم
        

          فوق العاده بود. خیلی منقلبم کرد و به نظرم خیلی از کتاب گورستان که اونم خیلی دوست داشتم بهتر بود
گیمن فوق العده ست. دوست دارم یه روز شبیهش بشم
        

          اخر داستان غمیگن بود اما دوستی بین شخصیت های داستان و اتفاقاتش قشنگ و جذاب بودن
        

          «بیش از هر چیزی در دنیای کتاب ها زندگی می کردم📚🌱»
        

          ترسناک نبود. فقط چندش آور بود. و عجیب . و گاهی شوکه کننده.
توی ایجاد چندش قوی عمل کرده بود. مثلا یک صحنه داشت که هر وقت یادش می‌افتم از نوک پا تا فرق سرم تیر می‌کشد. خشونت و غیرقابل اعتماد بودن خانواده هم چیز دیگری بود که بود. و ابهامی که تمام نشد. حتی بعد از تمام شدن داستان.
        

          من داستان‌های ترسناک را دوست ندارم؛ نه فیلم ترسناک می‌بینم و نه دنبال کتاب‌های ترسناک هستم، مخصوصا اگر پای خیال وسط باشد. این کتاب هم برای سلیقه‌ی من زیادی وحشتناک بود و اگر به خاطر چالش بهخوان نبود، اصلا تمامش نمی‌کردم. دقیقا مثل تمام کتاب‌های قبلی گیمن که نیمه‌کاره ولشان کردم. 
به جز این، شخصیت‌پردازی راوی را دوست داشتم و دلم برایش کباب بود، مخصوصا به خاطر رابطه‌اش با پدرش. به علاوه، خانواده‌ی همپستاک هم خیلی جالب بودند و بدم نمی‌آید باز هم در موردشان بخوانم، به شرطی که ترسناک نباشد. 
        

          فضاسازی عالی، قلم عالی، اثرگذاری عالی. موقع خوندنش دقیقاً حس کودکانه پیدا می‌کنی و از دنیای آدم‌بزرگ‌ها دل‌زده می‌شی. دلت واقعاً برای کودکی تنگ می‌شه و نشون‌دهنده‌ی قدرت عجیب قلمشه. اما همه‌ی داستان یک طرف، پایان‌بندی شاهکارش یک طرف. محاله بعد از خوندنش بتونی فراموشش کنی.
        

          داستان در فلش‌بکِ شخصیت میانسالی به هفت‌سالگی‌اش می‌گذرد. بازگشت به گذشته‌ای که گِره خورده به دنیایی وهم‌آلود و فانتزی است. با ضدِّقهرمانی نمادین و تاحدودی ترسناک. با جهانی خیالی، سرد، تاریک، غم‌انگیز و پر از نماد. گذرگاهِ ورود به این دنیا، یافتن جسدی است که در ماشین پیدا می‌شود. این داستان شباهت‌هایی به داستان "کورالاین"، اثر دیگر نیل گیمن، هم دارد. به نظرم کتاب بیشتر مناسب بزرگسال است تا نوجوان؛ به‌خاطر فضای سرد، سنگین و تلخی که اثر داشت؛ فضایی که به سختی با آن ارتباط می‌گیرم.
        

          شاید امتیاز ۳و نیم براش بهتر باشه.
من خیلی دوستش نداشتم.
بیشتر از ژانر فانتزی، حس ژانر ترس داشتم موقع خواندنش
        

          از کتاب‌های خیلی خاص بود که خوندنش واقعا لذت بخش بود، مدام سریال ماجراجویی‌های سابرینا رو در ذهنم تداعی میکرد و از دیدگاه منحصر به فردی نوشته شده بود
اکثر کتاب‌ها از زبون فردی نوشته میشه که دارای قدرت خاصی‌اعه و به اصطلاح قهرمان داستان شناخته میشه و همیشه برام سوال بود که چرا کسی کتابی رو از زبون فرد همراه با قهرمان داستان نمی‌نویسه... فردی که خیلی اطلاعی از ماهیت اون قدرت خاص نداره و فقط یک فرد عادیه... اما نیل گیمن ماهرانه در این کتاب از این موضوع استفاده کرده بود، کتاب روان و خوش‌خوانی بود
        

          اقیانوس انتهای جاده اولین روبرویی من با قلم نیل گیمن نبود اما اولین کتابی بود که از این نویسنده خواندم. به شخصه اهل خواندن آثار فانتزی هم نیستم، اما معتقدم برای باز شدن دریچه تخیل باید آثار فانتزی خواند و چه کسی در نویسندگان معاصر بهتر از نیل گیمن؟؟!
خلاصه کنم در آثار فانتزی شما سفر میکنید و این بار به مکانی در نزدیکی لندن میروید.
جایی که هیولایی قصد کمک و خوشحال کردن انسان‌ها را دارد اما راهی اشتباه را پی میگیرد...
این شبیه حکایت بعضی از ما انسان‌ها است.
        

          وهم و وحشت.
این خلاصه‌ترین توصیف من از کتاب است.
نیل گیمن از ابهام دنیای فانتزی در جهت داستانش استفاده کرده است و وحشت را به جان خواننده می‌نشاند.
داستان در مورد مرد چهل‌ساله‌ای است که دارد خاطرات ۷ سالگی‌اش را تعریف می‌کند. 
او با لتی همپستاک دختر همسایه‌شان که اسم برکه‌ی آخر مزرعه‌شان را اقیانوس گذاشته‌ است، ماجرای وهم‌آلودی را تجربه می‌کند. 
می‌گویم وهم آلود چون تا آخر داستان معلوم نمی‌شود که ذهن خلاق و خیال‌باف کاراکتر تمام این‌ها را ساخته بود یا مثل ارباب حلقه‌ها و هری پاتر با دنیای واقعیِ فانتزی طرف هستیم. 
قلم گیمن قوی است. روزهایی که درگیر خواندن کتاب بودم به شب‌های وحشتناکی منجر می‌شد. چشم‌هایم را که می‌بستم قیافه‌ی اورسولا مانکتون ظاهر می‌شد و حضور بی‌شکل انگل‌ها را حس می‌کردم. تختم به حلقه‌ی پریان می‌مانست که حتی اگر انگشتی بیرون می‌افتاد انگل‌ها تکه ‌پاره‌ام می‌کردند. 
برای همین این رمان را به هیچ نوجوانی توصیه نمی‌کنم.
اینکه شخصیت اصلی کتاب هفت سالش است و دوستش یازده سال، چیزی را عوض نمی‌کند.
داستان پر از خشونت پدر، ترس، عجز و ناامنی‌ است. برای سن نوجوانی که خودش از تمام این‌ها و حس‌های ضد و نقیض دیگر سرشار است، اصلا پیشنهاد جذابی نیست.
محتوا هم حرفی برای گفتن نداشت. نتیجه‌ی کتاب گنگ بود. صرفا برای تجربه‌ی وحشت، کتاب نابی بود.