مصداق بارز یک شاهکار
فقط یه قسمت از کتاب یه مقدار خسته کننده میشه ولی شما ناامید نشید، ادامه بدید که پشیمون نخواهید شد.

«لولیتا! چراغ زندگانی من، آتش اندام جنسی من. گناه من، روح من. لو، لی، تا؛ نوک زبان در سفری سه‌گامی از کام دهان به سمت پایین می‌آید و در گام سومش به پشت دندان ضربه می‌زند: لو. لی. تا.
صبح‌ها «لو» بود، لوی خالی. چهار فوت و ده اینچ قد با یک لنگه جوراب. توی شلوار راحتی‌اش «لولا» بود و تو مدرسه «دالی». روی نقطه‌چین‌های فرم‌های اداری «دلورس». اما در آغوش من همیشه لولیتا.»

جملات آغازین این شاهکار ناباکوف
        

          به نام او

به نظر من بزرگترین ضربه‌ای که می‌توان به شاهکار ولادیمیر ناباکف زد این است که از آن اقتباس سینمایی کرد یعنی از بین بردنِ کاملِ تکنیک‌های رواییِ ناباکف.
لولیتا با اینکه رمانی در رابطه با مسائل جنسیه ولی کمترین ارجاعات ممکن رو به این مسئله داره و بیشتر رویکردی روانشناختی دارد. 
تکنیک ناباکف در این‌باره بسیار قابل توجه است کتاب به دو فصل عمده تقسیم بندی می‌شود در فصل اول که به شرح حال شخصیت اصلی و علاقمندیهای بیمارگونه‌ی جنسی او اختصاص دارد با توصیفات اروتیک و برانگیزاننده‌ای از جانب نویسنده روبرو هستیم در حالی که هیچ عمل جنسی در این فصل به وقوع نمی‌پیوندد ولی در فصل دوم که شخصیت اول به مقصود اصلی خود رسیده است و طبق داستان عمل جنسی بیمارگونه خود را به صورت مداوم انجام می‌دهد شاهد کمترین اشاره جنسی و برانگیزاننده‌ای هستیم. این فرم متناقض‌نما نشان می‌دهد هدف ناباکوف از طرح چنین داستانی بررسی موشکافانه مباحث رواشناختی‌ست. 
نکته جالب دیگر در مورد داستان توصیفهای دقیق و عمیق ناباکف از زندگی آمریکایی ست. توصیفاتی که من را به یاد شاهکارهایِ ویلیام فاکنر انداخت.
در آخر اینکه لولیتا با وجود اینکه در ایران ممنوع الانتشار است ولی از بسیاری از کتابهایی که اجازه چاپ دارند کمتر در گیر و دار   توصیفات و یا تصاویر جنسی ست آنچه سبب شده است که لولیتا اجازه چاپ نگیرد موضوع ملتهب آن است. من کلا این کتاب را به همه توصیه نمی‌کنم. اگر رمان‌خوان حرفه‌ای هستید و از این دست داستان‌ها خوانده‌اید این رمان را از دست ندهید.
        

          من چجوری میتونم کتاب روباز کنم وبخونم 
        

          واسه خوندن این کتاب خیلی دو دل بودم
خیلی نگران بودم
انگار می‌خواستم با یه تابو شکنی بزرگ رو به رو بشم
برای همین دست و دلم می‌لرزید.
تو طول خوندن کتاب هم خیلی جاهاش رو فقط سرسری خوندم تا تموم بشه و راحت بشم از فکرش
اما برام خیلی جالب بود
که آدم‌های درگیر مشکلاتی از جنس پدوفیلیا خیلی هم بی‌منطق نیستن
نگاه‌های بسته الزاما ندارن
و حتی خودشون خیلی جاها به بیمار بودن خودشون و زشت بودن عملشون اشاره می‌کنن
هر چند از جنس هامبرت هامبرت توی جامعه اسلامی ما هم خیلی خیلی وجود داره
که شاید نتیجه‌اش بشه ازدواج کودک‌های کم سن و سال
و این معطوف به کشورهای به قول معروف استکبار جهانی نیست
همین که خواننده بفهمه که این داستان معطوف به غرب بی بند و بار نیست و توی جامعه اسلامی ما هزاران نمونه داره کافیه
یه نمونه اش میشه آتنا
و هزاران آتنا دیگه که با قانون ازدواج حتی قربانی می‌شن 
اگر حتی بهشون تجاور نشه
این کتاب خیلی درگیرم کرد
درگیر روح آدم‌ها شدم
و به نظرم شد یه شروع بی‌نظیر برای خوندن روح آدم‌ها
حالا بدون ترس میرم سراغ کتاب‌های روانشناختی
شاید بتونم از این دست کتاب‌ها بیشتر بخونم
و شاید بتونم عینک قضاوت‌های شرقی غربی‌ام رو بذارم کنار
و بفهمم
تو غرب بهشت
و شرق بهشت 
همین جهان
چه جهنم‌های کوچیکی تو خونۀ آدم‌ها وجود داره
        

          شاید زن همیشه توی زنگ تفریح گیر می کند و می شود آن طناب بین بچه ها که هر کس بیشتر به سمت خود بکشد قدرت بیشتری دارد و برنده می شود و خودش...خب خودش؟

لو‌لی‌تا.
راستش موقع خواندن این یکی حسابی توی یک سه راهی گیر کرده بودم.راهی که یک دانشجوی روانشناسی آن را پر از نماد های فرویدی(امیدوارم توی پَرَت نزده باشم ولادیمیر) و عقده های مختلف می دید و در نتیجه کیس جالب توجهی برای بررسی؛ راهی که یک رمان خوان قدیمی نشانم می داد و ایده داستان را برای زمان خودش و به زبان انگلیسی،جدید و بسیار کوبنده احساس می کرد؛ اما گاهی از کلمات بسیار برای توصیف موقعیت ها و مناظر خسته می شد؛ از جملات و توصیفات ستاره ای و درخشان گاه به گاه روسی کیف می کرد و شاید باورتان نشود اگر بگویم که سر نفهمیدن یک پاراگراف و نماد پردازی هایش گریه ام گرفت!(در جهان من فهم تخته سنگ مورد علاقه ام برای تکیه زدن است و اگر از دستش بدهم به واقع رو به جنون می روم؛ فهمِ هر چه می خواهد باشد!)
و راه سوم. زن.(بدون اضافات!)
واقعا زن ها همیشه دارند در دو جبهه می جنگند. درونشان جواهری از جنس مراقبت است که مثل آهنربا به «دیگران» جذب می شود؛ اما باید حواسشان باشد که «خود» ی هم این وسط حقوقی دارد. همه اش گیرند بین اینکه به آن ناخودآگاه جمعی برسند یا تفکرات مردسالارانه جهانی شده را خرد کنند.
و من هم قبل از دانشجو بودن یا حتی فهم کردن هر چیزی؛‌ یک موجود ماده بوده ام.
یک نکته بسیار ریز که توجه همین موجود ماده را جلب کرد؛ توصیف زنان از زبان هامبرت تحصیل کرده بود وقتی که «از سنشان می گذرد».(بخش اول کتاب بیشتر روی این موضوع می ایستد)
جدید نبود این دیدگاه. راستش قبلاً برای خودم می گفتم زن مثل نان است و مرد مثل شراب. (مسیح عزیز؛ از نظر تو ای مرد مقدس؛آیا گوشت بی خون جذبه ای هم خواهد داشت؟...)
زنِ جوان نگاه زیبایی شناسانه را به خود می گیرد؛ دقیقا مثل رز که در ذهن ما همیشه رنگ قرمز را از باغ خلقت می مکد.

و وقتی پوستش کش می آید؛ وقتی نبض خون در چشم ها و روزنه های لطیفش آرام می شود و وقتی که جای حرارت و ستاره های درخشنده چشم های خامَش را پتوس های نرم روندهٔ بر جا ایستاده پر می کنند دیگر از «غنچه شکفته صورتی رنگ» و «مچ پای تراشیده عاجی رنگ» به «پیرزنی در حقیقت بی مغز» و «به شکل اردک راه رفتن با پاهای کوتاهِ چاق» می رسد. زن همین طوری زن است؛ لااقل برای خودش هست. اما خب نه برای کسی مثل هامبرت؛ و شاید خیل عظیمی از مردان.
زن از یک موجود دست نایافتنی و معطر به یک صندلی یا میز دم دستی «سقوط وجودی» می کند. راستش اصل«لولیتا» ی ناباکوف این حرف های من نیست؛ اما همان طور که گفتم؛ من اول زنم. حتی پیش از آدم بودنم.
به طرز جالبی اما از این آقای دروغگوی روان رنجور متنفر نشدم. یک راه ارتباط عمیق بین هر موجود با دیگری برقرار می شود و آن خواستن یک طرفه است. و بدتر از آن؛ اینکه طرف مقابلت از خواستن تو در عذاب هم باشد. زن که لااقل در حس گناه تا بالای سرش هم فرو می رود؛ فکر هم نکنم مردان نروند اگر دیوانه نباشند.
نوشته های بزرگواران دیگر زیر این کتاب کاملند و چیز اضافه دیگری برایش ندارم.

خلاصه:
نمی توانید به طور کامل از پروفسور دیوانه مان متنفر شوید؛ و شاید حتی بدون آنکه وجدان مقدستان بخواهد گاها از دست لولیتای کوچک عصبانی شوید و او را مقصر بدانید. 
کلمات؛ جملات و توصیفات به واقع حساب شده و پردازش شده بودند و کاملا مشخص بود که نویسنده همزمان با تلاش برای جا انداختن مفاهیم مختلفی؛ (شاید ناخودآگاه)سعی بر فهماندن سواد بسیار خودش با بازی کلمات و داستان ها و مثل های مختلف داشته است.
مناظر را اگر ذهن تخیل گر قدرتمندی داشته باشید به زیبایی تصور خواهید کرد و لذت می برید؛ هر چند که ممکن است حوصله تان را هم سر ببرند.
و آیا؛ در نهایت هامبرت عاشق بود؟ عاشق شد؟ نه. در نهایت زن درونم می گوید هم جنسم به شکل کشنده ای به زندگی ای ادامه داد که پر از زخم های چرکین بود؛ هر چند که شاید ساده تر از آن بود که حضورشان را روی روانش حس کند؛ یا شاید اگر جای هامبرت؛ یک فصل را می گذاشتیم لولیتا حرف بزند؛می گفت که همه چیز را درک کرده؛ اما در نهایت تصمیم گرفته بگوید: زندگی همین است دیگر...

~•|پیشنهاد کلیدی ام تکه تکه مزه کردن کتاب است؛ من سریع خواندمش و شاید برای همین لذت بیشتری از کلماتش نبردم.

        

          حدودا سه چهار سال پیش اومدم بخونم و نتونستم بیشتر از سی چهل صفحه از کتاب رو بخونم و با خودم گفتم این چیه بابا؟! بعد از چند سال فرصت مجددی به خودم دادم تا رمان رو بخونم و این بار به پاسخ این چیه بابا رسیدم!
ناباکوف در این رمان یکی از پیچیده‌ترین و عمیق‌ترین شخصیت پردازی‌های تمام رمان‌هایی رو که خوندم رو انجام داده.آقای هامبرت که بی‌شک یکی از پلیدترین افرادی است که در ادبیات باهاش آشنا شدم. فرد سن بالایی که علاقه به رابطه جنسی به دختران کم سن و سال داره و خودش اسم « نیمفت» رو روی اونها گذاشته. با دختری تو این رنج سنی به اسم لولیتا آشنا می‌شه و در ادامه داستان هم مسیرشدن با او و اقدامات پلیدانه و شنیع همبرت رو نشون میده. در کنار اقدامات همبرت با افکار درونی او همراه می‌شیم. همبرت بارها و بارها از احساسات درونی خودش میگه.شکل روایت داستان هم به این شکل هست که هامبرت داره این سرنوشت رو برای ما به عنوان هیات منصفه تعریف می‌کنه. او به ظرافت و تبحر بالایی راست و دروغ رو با هم مخلوط می‌کنه. لولیتا به نظرم باید با تمرکز بسیار بالایی خونده بشه. تلاش هامبرت برای گول زدن ما و توصیفات درخشانی که می‌کنه حقیقتا حیرت انگیز و بسیار خواندنی بود. هامبرت یک هیولای زیبا است. هیولایی که ظاهر زیبایی داره ولی باید به این ظاهر زیبا توجه نکرد و پی به باطن خبیثش برد. برداشت خوانندگان اثر می‌تونه کاملا متفاوت باشه. برخی این داستان رو پورنوگرافی می‌دونند و فاقد ارزش. برخی با هامبرت دلسوزی می‌کنند و اون رو یه عاشق دلسوخته می‌دونند که حالا اشتباهاتی هم داشته و برخی هم مثل من اون رو فردی پلید می‌دونند...مثل همیشه این برداشت‌های متفاوت از یک اثر برای من خیلی جذابه و وقتی می‌بینم بحث‌هایی این چنینی سر یک اثری شکل می‌گیره، یه جورایی کیف می‌کنم. آنچه که در خوانش اول من از این داستان رخ داد و برداشتی که دارم همینی بود که عرض کردم، بعید میدونم حتی با خواندن مجدد اثر، نظرم نسبت به هامبرت تغییر پیدا کنه.
قلم ناباکوف ستودنی بود. لولیتا باید آرام آرام خوانده بشه. باید تحمل کرد اون بخش اول سخت کتاب رو که مباحث جنسی در اون پر رنگه و باید این رو دونست که خود ناباکوف معتقده تو این داستان دنبال پیام اخلاقی نیست . از اینکه بالاخره از ناباکوف خوندم بسیار خوشحالم و حتما باز هم از ایشون خواهم خوند. دریچه ای جدید در مسیر بی انتهای ادبیات برام باز شد و چه فتح الباب زیبایی بود.
        

          چطور ادبیات، توصیفات قشنگ و بازی با کلمات میتونه یک رابطه‌ی کریه و خشن رو عاشقانه و زیبا جلوه بده
قدرت ادبیات رو با این کتاب با تمام وجود لمس کنید..
(توصیه ی اکیدم اینه که انگلیسی بخونید.. متن اصلی به معنای واقعی کلمه محشره و با وجود ترجمه ی خوب اکرم پدرام‌نیا، امکان انتقال خیلی از بازی‌های کلامی و ظرافت‌های متن ناباکوف به فارسی وجود نداشته)
        

          قلم نویسنده عالی بود تا حدی که بارها از شدت عصبی شدن  از اتفاق‌های داستان کتاب رو کنار گذاشتم.
        

          لولیتا؟ رمانی‌ست کامل با چهارچوبی مستحکم و پرداختی قوی از ذهنی بیمار.

گفتار اندر ولادیمیر ناباکوف
نخستین کتابی بود که از ناباکوف خواندم. کاری به شخصیت‌ها و موضوع داستانش ندارم و نیتم توصیف قلم اوست...
از نظر من هیچ‌ اهمیتی ندارد، که بگوییم فلان نویسنده نابغه هست یا فلانی نیست، همان‌طور که اهمیت ندارد در وصف یک کتاب بگوییم شاهکار است، فلان کتاب نیست... چرا کلی گویی کنیم؟!
مگر سلایق یکسان است؟ شاید میلیون‌ها نفر در دنیا بگویند «آنا کارنینا» یک شاهکار است! اما از نظر من چیزی جز گزافه‌گویی‌ نبود!
من ناباکوف را به خاطر شهامتش در نوشتن به انگلیسی با این تسلط، روانی و جذابیت ستایش می‌کنم، ناباکوف در موخره‌ی کتاب اذعان داشته که برایش سخت بوده به روسی که زبانی‌ست منعطف و راحت برای ابراز احساسات بگذرد و با انگلیسی که چهارچوب‌هایش اجازه بیان برخی موارد را نمی‌دهد بنویسد، اما با وجود این حقیقت، قلمش به انگلیسی طنازی‌هایی داشت که خواندنش برای من لذت بخش بود.
شخصیت‌های داستان ناباکوف، زنده بودند و توصیفش خلقیات و رفتارشان زنده بود، و می‌شد حین مطالعه خود را در داستان کنارشان تجسم و تصور کرد.
ناباکوف از ابتدا تا انتها به داستانش تسلط داشت و سوار داستان بود، برخلاف خیلی از نویسنده‌های گاها خوب، که شروعی قوی دارند اما داستان از جایی از دست‌شان در می‌رود و داستان سوار نویسنده می‌شود! اما ناباکوف داستان را قوی شروع کرد، در اواسط کتاب کمی روند داستان کند شد، اما به یک‌باره توانست داستان را به اوج برگرداند و این تنها نمایانگر تسلط او به داستانش بود.
پس از چند تعریف برسم به نقد او:
ناباکوف نویسنده‌ای شجاع نبود، دست‌کم در این کتاب نبود. نویسنده‌ای که با ترس مورد اقبال قرار نگرفتن کتابش، معلوم نیست چه‌ها از داستانش حذف نکرده... نویسنده‌ای که هسته، هویت و تمام کتابش اروتیک است ولی از نوشتن در مورد صحنه‌های جنسی خودداری کرده تا مجوز چاپ دریافت کند، از نظر من نویسنده‌ای شجاع نیست. بله، خود ناباکوف در توضیح گفته چرا، اما هیچ ماست بندی نمی‌گوید ماست من ترش است.

توضیح: 
در ریویویی که در گودریدز بنوشته‌ام، شخصیت هامبرت را به طور مفصلی واکاوی کرده‌ام، اما با توجه به محدودیت‌های به‌خوان در تعداد کاراکتر، مجبور شدم این بخش از ریویو را حذف کنم، برای مطالعه‌ی کامل می‌توانید از لینک زیر استفاده نمایید:
https://www.goodreads.com/review/show/4296665676

کارنامه
حقیقتا نمره دادن به این کتاب، برای من یک چالشه!
مانند همیشه معتقدم، نویسنده باید تمام حرفش را در کتابش بزند، نه این‌که پس از اتمامش برای دفاع از خود و کتابش مصاحبه کند و بنویسد و مجبور به توضیح شود... بنابراین، به این جهت که مجبور به توضیح شد، یک ستاره و برای این‌که برخلاف آن‌چه که او گفته ماهیت و هسته‌ی داستانش اروتیک است و او از پرداختن به صحنه‌های جنسی فرار کرده، یک ستاره‌ی دیگر از کتاب کسر و نهایتا سه ستاره برایش منظور می‌کنم.

دانلود نامه
فایل‌ ای‌پاب کتاب به زبان انگلیسی و همچنین فایل پی‌دی‌اف نسخه‌ی ترجمه‌ی فارسی کتاب را در کانال تلگرام آپلود نموده‌ام، در صورت نیاز می‌توانید آن‌‌هارا از لینک زیر دانلود نمایید:

لینک فایل ای‌پاب به زبان انگلیسی
https://t.me/reviewsbysoheil/489

لینک فایل پی‌دی‌اف و ترجمه‌ی فارسی
https://t.me/reviewsbysoheil/490

چهاردهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          ترجمه نسبتا ضعیف
متن طولانی و حوصله سربر
ایده و غیرقابل پیشبینی بودن داستان اما جالب بود
(بخاطر چند بخش آخر یک ستاره به نظر اولیم اضافه شد)
در کل پیشنهاد نمیکنم به کسی اما اگر کتاب زو دارین بخونیدش برای تجربه خوندنش
        

          خیلی از متن ها و صفحات رو  نخونده رها کردم؛ کتابش برای من قابل درک نبود. هیچ‌جوره نتونستم با متن کتاب ارتباط بگیرم. شاید هنوز اماده خوندن همچین کتابی نیستم.شاید اگه یه سال یا چندسال دیگه بخونم بشه بفهممش.
«تاریک و مبهم بود» این تعریفیه که میتونم درمورد این کتاب داشته باشم. بنظرم نثر کتاب کسل کننده بود وجزئیات رو بیش از حد گسترش داده بود
        

          ی چیزی خیلی اذیتم کرد درباره کتاب و اون این بود که نویسنده خودش خیلی خوب میدونست کاری که میکنه قطعا اشتباه و سادیسمیه ولی با این حال طوری داستان رو به بهترین شکل روایت میکند که گویا تجربه های او بهترین لحظات زندگی اش است
        

          کتاب حاضر به نویسندگی ولادیمیر نابوکوف شاعر، منتقد ادبی و استاد دانشگاه است. نابوکوف نویسنده ی داستانهای کوتاه در طول عمرش کتاب‌های زیادی به چاپ رساند اما با لولیتا به شهرت رسید. او در لولیتا توانسته نوترین و خلاقانه ترین سبک نویسندگی‌اش را به رشته ی تحریر درآورد. اگر بخواهم توصیفی زیبا از قلم او در لولیتا رابیان کنم نویسنده سعی داشته به اعماق وجودی آدمی راه پیدا کند و هنر و ادبیات پیشین را به زیبایی توصیف و به آن بپردازد همچنین طنز و ادبیات خلاقانه خود را بیان دارد و رویکردی کاملا مدرن یا حتی پست مدرن را بازگو کند.‌ راوی داستان شخصیتی به نام هامبرت است. البته با خواندن کتاب گویی با سه نویسنده روبرو هستیم. جان ری که یک شخصیت خیالیست،هامبرت هامبرت و نابوکوف.
لولیتا کتابی روانشناختی است به انسان و تمایلاتش در روزگاری که هنوز قانون برای کنترل بسیاری از فجایع ناکارآمد است. داستان در مورد مردی است که عاشق دختری نوجوان و نابالغ می شود. در جایی از کتاب امده؛ خانم ها و آقایان هیئت منصفه بیشتر مجرمان جنسی که از ته دل آرزوی یک ناله ی شیرین، تپش و رابطه ی فیزیکی، نه لزوما جنسی با دختر بچه ای را دارند بیگانه هایی بی خطر، بی لیاقت و ترسویی اند که فقط از جامعه می خواهند به آنها اجازه دهند به رفتار بی ضرر خود ادامه دهند.
این کتاب بسیار جذاب را برای تمامی دوستداران ادبیات پیشنهاد میکنم.
        

          لولیتا داستان مردیه که علاقه‌ی جنسی بیمارگونه‌ای به دخترکان نه تا چهارده ساله داره. راوی داستان خود این مرده و مشخصا از ابتدا با خوانندگان صحبت می‌کنه و اونها رو اعضا هیئت منصفه خطاب می‌کنه. پس از ابتدا پیداست که مرد مورد نظر جرمی مرتکب شده. مرد ابتدا از زندگی خودش و ازدواج اولش صحبت می‌کنه و به تعریف کلمه‌ای می‌پردازه که در کتاب «نیمفت» ترجمه شده. بعد، داستان سفر به آمریکا و اجاره کردن خانه‌ای که در اون یک زن شوهر مرده و دختر نیمفت‌ش، لولیتا زندگی می‌کنند رو تعریف می‌کنه. از همون ابتدا مرد در حسرت یک لمس از این دخترک ۱۲ ساله می‌سوزه. بیش از این در مورد داستان صحبت نمی‌کنم تا لو نره. این که داستان به گونه‌ای نوشته شده که گویا در حال جستن راهی برای تبرئه‌ی خودش هست من رو اذیت می‌کنه، منظورم تبرئه از جرم مرتکب شده نیست، تبرئه از انحراف جنسیه، هرچند به نظرم دنیا داره به سمتی میره که در آینده‌ی شاید نه چندان دور این اتفاق بیفته! داستان همون‌طور که ابتدای کتاب در متنی شبیه به پیشگفتار نوشته شده، هیچ نتیجه‌ی اخلاقی‌ای نداره. نمیدونم از نظر موضوعی آیا این کتاب زیرشاخه‌ی پورنوگرافی دسته بندی میشه؟ اگر بله نویسنده کاملا شونه خالی کرده از توضیح صحنه‌های جنسی، اگر نه، پس دقیقاً زیرشاخه‌ی چه دسته‌ای هست؟ در مجموع به نظرم یک کتاب متوسط رو به بالاست اما چهار میدم به دلایل شخصی :))
        

          قلم نویسنده بسیار عالی هست اما کتاب آزار دهنده ای هست و به اعصاب و روان  خدشه میزنه ولی با این وصف آنقدر قوی هست که تا آخرش بخونید.
        

          از خوندنش پشیمونم !
راجب روند کلی داستان نمیخوام صحبتی کنم چون برای من در حد یک رمان درام معمولی بود اما باز هم تونست من مخالف رو مجاب کنه که تا آخر بخونمش 
شاید خیلی ها ، جملات و توصیف های این کتاب رو در رابطه با کودکان خیلی جذاب و شاعرانه تصور کنند ولی من حس میکنم یه مدت طولانی ای باید زمان بگذره که بتونم بعضی جمله های این کتاب رو فراموش کنم و چقدر ترسیدم از وقتی که طرف برای لذت به پارک کودکان میرفت !
شاید درک ادبی من به نسبت بقیه پایین تر باشه که این رمان رو جذاب نمیبینم امل حداقل خوشحالم که هیچ ارتباطی با نقش اصلی این داستان نگرفتم .
        

          یک شاهکار! این که یک نویسنده روسی طوری مینویسه که تو یک فضای آمریکایی رو به راحتی تصور میکنی ینی یه کار خیلی بزرگ! انقدر این رمان دقیق و خوبه که یه جاهایی حتی حرص میخوری از دست دولورس و غمگینی برای هامبرت...
        

          به سختی و با رنج بسیار کتاب رو خواندم... اگه قصد نویسنده خون به جیگر کردن خواننده بوده کاملا موفق عمل کرده...
راستش خیلی دارم مقاومت میکنم که نگم خیلی چرت و پرت بود...پشت اینجور آثار معمولا یه ژست روشن فکری  هست که متعصبانه از اینجور آثار دفاع میکنن و آدم میترسه نظر واقعیشو بیان کنه... که مبادا به عدم درک هنر ویا ادبیات محکوم بشه...

این کتاب از نظر ادبی و روند شکل گیری خیلی خوب بود اما از نظر محتوا...فقط میتونم بگم بچهاتونو با هرکسی تنها نزارید اصلا سن و جنسیت طرف و وضعیت تاهلش مهم نیست...قبلا متوجه وجود همچین آدمهایی بودم اما خوندن آنچه در ذهن این جور آدما ممکنه باشه ماجرارو وحشتناکتر میکنه...در تمام طول داستان دلم میخواست یه مشت بزنم تو صورتش...از طرفی این آدم یه مشکلی داره که به خاطرش هم اذیت میشه و هم به بقیه آسیب میزنه...لمس اون بچه...حتی اگر در کودکی متوجه نباشه در بزرگسالی که متوجه بشه درمان آسیب اون اتفاق سخت خواهد بود...


        

          حال ندارم بنویسم.
شاید بعدا گفتم
فعلا در همین حد میگم که خوب بود اما از اون کتاب هایی نیست که دلم بخواد دوباره بخونمش