یادداشت محمدامین اکبری

        به نام او

به نظر من بزرگترین ضربه‌ای که می‌توان به شاهکار ولادیمیر ناباکف زد این است که از آن اقتباس سینمایی کرد یعنی از بین بردنِ کاملِ تکنیک‌های رواییِ ناباکف.
لولیتا با اینکه رمانی در رابطه با مسائل جنسیه ولی کمترین ارجاعات ممکن رو به این مسئله داره و بیشتر رویکردی روانشناختی دارد. 
تکنیک ناباکف در این‌باره بسیار قابل توجه است کتاب به دو فصل عمده تقسیم بندی می‌شود در فصل اول که به شرح حال شخصیت اصلی و علاقمندیهای بیمارگونه‌ی جنسی او اختصاص دارد با توصیفات اروتیک و برانگیزاننده‌ای از جانب نویسنده روبرو هستیم در حالی که هیچ عمل جنسی در این فصل به وقوع نمی‌پیوندد ولی در فصل دوم که شخصیت اول به مقصود اصلی خود رسیده است و طبق داستان عمل جنسی بیمارگونه خود را به صورت مداوم انجام می‌دهد شاهد کمترین اشاره جنسی و برانگیزاننده‌ای هستیم. این فرم متناقض‌نما نشان می‌دهد هدف ناباکوف از طرح چنین داستانی بررسی موشکافانه مباحث رواشناختی‌ست. 
نکته جالب دیگر در مورد داستان توصیفهای دقیق و عمیق ناباکف از زندگی آمریکایی ست. توصیفاتی که من را به یاد شاهکارهایِ ویلیام فاکنر انداخت.
در آخر اینکه لولیتا با وجود اینکه در ایران ممنوع الانتشار است ولی از بسیاری از کتابهایی که اجازه چاپ دارند کمتر در گیر و دار   توصیفات و یا تصاویر جنسی ست آنچه سبب شده است که لولیتا اجازه چاپ نگیرد موضوع ملتهب آن است. من کلا این کتاب را به همه توصیه نمی‌کنم. اگر رمان‌خوان حرفه‌ای هستید و از این دست داستان‌ها خوانده‌اید این رمان را از دست ندهید.