مهارت جین آستین در توصیف و توضیح فکر و خیال، حالت و احساس، شخصیت و منش انسان ها فوق العاده بود.

در طول داستان از اما بدم می اومد، اما خوب وقتی تصمیم گرفت عاقل بشه و تغییر رویه بده بهتر شد، سرش به زندگی خودش گرم شد و از دخالت های بی جا دست برداشت.
        

          از میون مجموعه‌ی عاشقانه‌های کلاسیک ترجمه‌ی رضا رضایی این اولین کتابی بود که خوندم. ترجمه‌ی کتاب بعضی موارد اشکال داشت و سرعت خوانش رو کم می‌کرد اما در کل بد نبود. 
کتاب پر از حرف‌های اضافه و خاله‌زنک و طولانی و بی‌فایدست. اتفاق‌های غیرقابل پیش‌بینی و پرهیجان هم پیش نمیاد. اما چون دوست داشتم از سرنوشت نهایی «اما» با خبر بشم با حداکثر سرعت کتاب رو خوندم و تموم کردم.
        

          در مهارت نویسندگی جین آستین هیچ شکی نیست
ترجمه ی رضا رضایی هم مثل همیشه عالی بود
اما
این کتاب پر بود از حرفهای خاله زنکی درباره ی اتفاقات یک روستای دور افتاده در انگلستان
که هیچ جذابیتی برام نداشت
فقط خوندم تا تموم شه
        

          اگه از من بپرسن بهترین کتابی که از جین آستین خوندی چی بود مطمئنا میگم کتاب« اما».
با اینکه این کتاب رو هم خیلی زیاد دوست نداشتم اما روند داستان و پایانش خیلی جالب تر و بهتر از بقیه آثار جین آستین بود درکل کتاب خوبی بود.

        

          یه شروع قوی داشت . یه داستان قشنگ . یه ذره قسمت های حوصله‌سربر و حرص‌درآر . ولی در کل زیبا .‌ مخصوصا فصل های آخر
        

          کتابی که من خوندم ۳۰۴ صفحه بود. 
من‌واقعا از ژانر کلاسیک خوشم‌نیومد ولی فکرکردم باید جالب باشه. ولی خب اونقدری که میخواستم هیجان نداشت و اینکه واسم کمی عجیب بود چطور هریت تونست عاشق چند نفر بشه؟ و اما چرا متوجه اون عشق لعنتی نشده بود و بعد از حرف های هریت یهو فهمید؟ واقعا این بخش واسم کمی سخت بود و کل مدت اینطوری بودم که یعنی چی؟ 
اگه بخوام امتیاز بدم ۳ از پنج میدم چون اونقدر دوستش نداشتم و برای من جالب نبود.  و حتی فکر میکنم زیاد هم باید باشه. 
در نهایت این‌کتاب رو ول نکردم چون شروع کرده بودمش و باید حتما یک کتاب رو به انتها می‌رساندم.
        

          این اولین کتابی بود که از جین استین خواندم.
یک داستان عاشقانه و با پایان خوش 
اما دختر جوانی است که قصد ازدواج ندارد ولی واسطه گری در این کار را دوست دارد.
اما خواستگاران مختلف مدام سر راهش سبز می شوند.
چند دختر و پسر دم بخت دیگر هم در رمان هستند که احتمال ازدواج هریک می رود!


https://taaghche.com/book/97151
        

          در داستان «اما» هم تیپ کاراکترهای معمول جین آستین دیده می‌شوند. آقای نایتلی خیلی شبیه کلنل برندون «عقل و احساس» و آقای دارسی در «غرور و تعصب» بود. فرانک چرچیل هم البته تا حدی شبیه ویلوبی در «عقل و احساس» و ویکهام در «غرور و تعصب» بود. در اینجا هم کاراکترها هر کدوم عیب و ایراداتی دارن که در طول داستان کم‌کم برطرف می‌شن. اما به‌نظرم این داستان خیلی پیچ‌وخم‌های بیشتری داشت نسبت به داستان‌های قبلی. مثلاً خود اِما خیلی شخصیت جالبی داره؛ هم می‌تونه روی اعصاب آدم باشه با تمام دخالت‌هایی که در زندگی بقیه می‌کنه، هم قابل‌درک و ملموسه و آدم می‌تونه باهاش همدلی کنه. اِما به‌شدت تنهاست و پدرش به اون خیلی وابسته است و از بچگی انگار همیشه ازش انتظار می‌رفته بی‌نقص باشه و در همه چیز سرآمد بقیه. اینکه سعی می‌کنه با هریت دوست بشه و کمکش کنه بهش نشون بده مهم نیست از خانواده‌ای بااصل‌و‌نسب نباشی، خیلی جالبه و درعین‌حال انگار نشون می‌ده اِما حتی در روابط دوستانه‌اش هم می‌خواد مطمئن باشه که طرف برتر رابطه است و برای همین خطر نمی‌کنه با کسی مثل جین صمیمی بشه که از خیلی جهات برتر از خودشه. فرانک چرچیل هم جالبه؛ در عین شباهتش به کاراکترهایی مثل ویکهام و ویلوبی، نسبت به اونا اخلاق‌مدارتره و در نهایت با وجود دروغ‌گویی‌هایش خیلی هم خوشبخت می‌شه. اما فرانک هم کودکی سختی داشته؛ وقتی مادرش می‌میره می‌ره پیش دایی و زن‌دایی‌اش و زن‌دایی‌اش خیلی کنترل‌گر بوده و نمی‌گذاشته فرانک نفس بکشه. برای همین باز فرانک هم در عین بی‌نقص نبودن قابل‌درک می‌شه شخصیتش. من خیلی دلم برای هریت می‌سوخت، دختر یتیمی که ناگهان وارد فضای طبقهٔ بالای جامعه می‌شه و مدام این حقیقت تو صورتش کوبیده می‌شه که تو اینجا جایی نداری. البته نیت اِما از دخالت در زندگی هریت خیر بود، اما خب هریت آسیب زیادی دید از این حس عدم تعلق و ناکافی بودن صرفاً چون خانوادهٔ بااصل‌ونسبی نداره؛ چیزی که اصلاً تقصیر خودش نبوده. آقای التون من رو یاد آقای کالینز در «غرور و تعصب» می‌انداخت و واقعاً همون‌قدر رفتارها و کارهاش آدم رو عصبانی می‌کرد؛ شخصیت نمایشی و خودخواه و جالبه که در هر دو مورد این دو شخصیت کشیش بودند. آقای نایتلی خیلی مرد آقامنش و دوست‌داشتنی‌ای بود، اما گاهی از اینکه نقش پدر اِما رو ایفا می‌کرد و مدام بهش درست و غلط رفتارش رو یادآوری می‌کرد اذیت می‌شدم، البته اینکه چقدر با هم صمیمی و دوستانه رفتار می‌کردن زیبا بود. جین فیرفاکس تا حدی من رو یاد جین در غرور و تعصب می‌انداخت، البته فقط از لحاظ شخصیت آروم و خوددارش. جین زندگی خیلی سختی داشت و اینکه با تمام استعداد و توانایی‌هاش صرفاً به‌خاطر فقر مجبور بود شرایط سختی رو تحمل کنه خیلی ناراحت‌کننده بود ولی شخصاً دلم می‌خواست بتونه کار کنه و مستقل بشه نه اینکه ماجرای اون هم به ازدواج ختم بشه.
        

          به نام خدا :))) 
سفرم به هایبری(مکانی که اِما و دوستانش آنجا زندگی میکردند) تقریبا یک هفته پیش به پایان رسید. 
اوایل، زیاد حال و هوای هایبری به مذاقم خوش نمی آمد. ولی به مرور زمان که با اِما و ماجرا هایش همراه شدم، احساس کردم که به من خوش می گذرد.
کتاب زیبایی بود، هرچند که به اندازه ی کتاب غرور و تعصب از آن لذت نبردم،ولی همراه شدن با دختری پرجنب وجوش مانند اِما و خواندنِ تمام افکارش،  درحالی که دارد برای دوست بیچاره اش هریت اسمیت شوهر برگزیده ای انتخاب می کند تجربه خوبی بود. 
        

          این کتاب را برای پروژه دانشگاهم خواندم تحقیق روی کتاب های کلاسیک، دنیای اما دختری که کم کم عشق را باور میکند و به آن ایمان می آورد و تمام دنیایش عوض میشود، خواندن این کتاب ها کمی حوصله میخواهد تا داستان جلو برود ولی ارزش وقت گذاشتن را دارند
        

          خیلی کند و پر از حرف های خاله زنکی داخل یه روستای کوچک هست. تنها چیزی که باعث شد ادامه‌ش بدم این بود که بفهمم چرا انقدر معروفه. شخصیت اصلی برای من دختر دوست داشتنی‌ای بود. اوایل کتاب به شدت کند پیش میره و از یک سوم به بعد اتفاقات کتاب به صورت انفجاری پیش میاد :)) این کتاب بیشتر درامه تا عاشقانه.
        

          من عاشق رمان‌های کلاسیک، انگلستان ویکتوریایی و داستان‌هایی با محوریت زنان هستم اما اما را زیاد دوست نداشتم. بار اول که خواندم اصلا نپسندیدم اما در بار دوم بیشتر خوشم آمد. همان‌طور که از اسم کتاب مشخص است این کتاب داستان اما وودهاوس است. برویم سراغ چیزهایی که در این کتاب دوست نداشتم:
داستان را دوست نداشتم، داستان غرور و تعصب و حتی عقل و احساس به نظرم بسیار قوی‌تر است اما در این کتاب به نظرم داستان قوی نیست، شخصیت اما دوست‌داشتنی نیست و حتی کمی شبیه شخصیت زن‌های بوالهوس کتاب‌های دیگر جین آستین است که اینجا قهرمان کتاب است و من نمی‌فهمم چرا. داستان هریت به نظرم خوب جلو نمی‌رود و قطع ارتباط یک مرتبه‌ای‌شان ضربه‌ی بدی بود. از طرف دیگر در این کتاب نگاه از بالا به پایین خیلی وجود دارد. آقای نایتلی هم از سیزده سالگی عاشق اما شده که زیاد جالب نیست. البته که برای نویسنده‌ها و کتاب‌های آن دوره عجیب نیست اما از آن جا که جین آستین نظریات مترقی زیادی در کتاب‌هایش دارد و از زمانه جلوتر است برایم عجیب است. حتی در این کتاب هم این نظریات مترقی وجود دارد که همین باعث شد به کتاب سه ستاره بدهم و به آن‌ها می‌رسیم.
کتاب را به طور کلی دوست داشتم به دلیل طنز جین آستین و پیشرو بودنش که بالا گفتم. در این کتاب جین آستین چندبار به صراحت نظراتش را می‌گوید که به نظرم خواندنی و آینده‌نگرانه بوده. مثلا در صفحه‌ی ۳۰ در مورد مدرسه‌های دخترانه می‌گوید: «خانم گادارد مدیر مدرسه بود... نه از آن جور مدرسه‌های رسمی یا موسسه‌های که در آن‌ها با جمله‌های پرآب و تاب و مطالب پوچ و شسته رفته سعی می‌کنند تعالیم روشنفکرانه را طبق اصول جدید و نظام‌های جدید با اخلاقیات آراسته و نظیف تلفیق کنند... خلاصه، نه از آن جور جاها که خانم‌های جوان کلی پول می‌دهند تا سلامت‌شان مختل شود و عاطل و باطل و ظاهربین شوند.. بلکه یک مدرسه‌ی شبانه‌روزی واقعی و درست حسابی به سبک قدیم که در آن مقدار معقولی فضل و کمالات به قیمت معقول فروخته می‌شود و دخترها را به آنجا می‌فرستند تا دست‌وپاگیر خانواده نباشند و توی سر خودشان بزنند تا چیزکی یاد بگیرند بدون آنکه هیچ خطری در کار باشد که مثلا علامه یا نابغه گردند.» در این کتاب از این مدل اظهارنظرهای جین آستین بیشتر دیده می‌شود که به نظرم جذاب و و برای دوران خودش بسیار رو به جلو بود.
        

          یادداشتی بر اِما:

اِما، رمان چهارم جین آستن که در سال‌های 1814-15 نوشته شد، به زندگی عمدتا چهار خانواده در ناحیه‌ی هایبری انگلستان می‌پردازد.

اِما شاید دوست‌داشتنی‌ترین قهرمان جین آستن نباشد، اما بی‌شک مدرن‌ترین کاراکتر زنی‌ست که او خلق کرده است. اِما، به‌قول نویسنده، دختری باهوش، زیبا، و با جایگاه اجتماعی بالا و ثروت‌مند است. با این حال او تا حدی لوس، خیالاتی و مغرور است. اِما کاراکتر اصلاح‌پذیری‌ست که در پایان رمان با اوایل آن متفاوت است.

آستن در اِما قدرت نویسندگی‌اش را با طنز قوی و محکمش، و شکل روایت دوگانه‌اش نشان می‌دهد. او درحالی که کل رمان را با دید سوم شخص روایت می‌کند، با ظرافت میان نظرگاه قهرمان داستانش و نظرگاه راوی، با پرده‌ای که یک طرفش حقیقت است و طرف دیگرش خیال، فاصله ایجاد می‌کند. و خواننده بیش از آن‌که در جهان واقعیت قرار گرفته باشد، در دنیای ذهن کاراکتر و خیال‌پردازی‌های اوست و اتفاقات را با گذر از فیلتر دیدگاه کاراکتر مشاهده می‌کند. این هنری بود که بعدها توسط جویس و وولف شکوفا شد. 

دو مسئله ستون‌های اصلی عمده آثار آستن را تشکیل می‌دهند: ازدواج و جایگاه اجتماعی. قرن نوزدهم عصری بود که آدم‌ها براساس چند فاکتور مشخص، جایگاه اجتماعی و ارزش‌شان مشخص می‌شد. فاکتورهایی مانند نام خانوادگی، میزان شهرت، سهم ارث، حلال‌زادگی، ثروت و جنسیت. این فاکتورها مشخصه‌هایی بودند که بیش از خود آن شخص زندگی‌اش را شرح می‌داد. جین آستن با طنز پرقدرت بسیار ظریفش به نقد این جامعه‌ی وابسته به جایگاه‌ها و رتبه‌های اجتماعی می‌پردازد و آن را به سخره می‌گیرد. او این کار را تقریبا در همه‌ی آثار قبلی‌اش نیز انجام می‌دهد. 

و ازدواج، مسئله‌ی دیگری که آستن در آن آن‌قدر تبحر دارد که در رمان‌هایش با خلاقیت‌ و به‌شکل‌هایی گوناگون پرداخته است. در این رمان، اِما با تصور این‌که در بهم رساندن آدم‌ها استعداد دارد، خود را در مسائل عشقی جوان‌ها دخالت می‌دهد و با وجود چندین اشتباه، هم‌چنان نمی‌تواند جلوی خیال‌پردازی‌هایش را بگیرد. اِما گمان می‌کند می‌داند در دل هر کس چه اتفاقاتی در جریان است، غافل از این‌که در آیینه‌ی حقیقت به دل خودش نگاهی بیندازد. رابطه‌ی اِما و آقای نایتلی از بخش‌های دل‌نشین داستان بود.

آستن رمان‌هایش را بصری می‌نویسد. به‌گونه‌ای که قصه را هنگام خواندن می‌توان تماشا کرد و کاراکترها را می‌توان دید. او از توصیف بیش از اندازه‌ی اتفاقات در تشخیصی دقیق و به‌موقع خودداری می‌کند و سعی می‌کند بار عاشقانه‌ی رمانش را در تعادل نگه دارد.

حالا دیگر همه‌ی رمان‌های جین آستن را خوانده‌ام و او را بیش از پیش دوست دارم. آستن یکی از مهم‌ترین
نویسنده‌های زن انگلستان و قرن ۱۸/۱۹ ام است. او رمان عاشقانه‌ی غنی را در ادبیات انگلیسی توسعه داد. به‌تر است پیش از زدن برچسب‌هایی هم‌چون «سطحی» و «بی‌ارزش» به این نویسنده، با خودش و عصر معاصرش آشناتر شد و عمیق‌تر آثار او را مطالعه کرد.
        

          کلا جین آستین خیلی آروم پیش میره داستان هاش و آخر هاش اوج میگیره... اما هم همینطور بود
کتاب میتونه کمک کنه روابط تون رو بهتر مدیریت کنید، اینکه دختری مثل اما به نصیحت های بزرگ تر از خودش گوش میداد و به رفتارش فکر می‌کرد و بالا پایین میکرد، و از همه مهم تر قدرت و جسارت اصلاح رفتار بدش رو داشت خیلی قشنگ بود و تاثیر گذار...
        

          قلم جین آستین قشنگه ولی در کل به نظرم این کتاب حرفی برای گفتن نداشت و خیلی کسل کننده بود.
قابل مقایسه با شاهکاری مثل غرور و تعصب نیست.
        

          قبلا فیلم اما رو دیدم ولی زیاد چنگی به دلم نزد و خب اشتباه کردم اول فیلم رو دیدم چون همیشه اعتقادم این بوده فیلم‌هایی که برگرفته از کتاب‌ها هستن حق مطلب رو کامل ادا نمیکنن و الان برای این کتاب هم این موضوع صدق میکرد.
تصمیم نداشتم این کتاب رو بخونم ولی چند وقت پیش تصمیم گرفتم بخونم که شاید خوشم بیاد و این اتفاق افتاد.
واقعا دنیای جین آستین خیلی پررنگ و لعاب‌تر از دنیای برونته‌هاست؛ فضای نگاشته‌های برونته‌ها علی‌رغم جذابیت داستان گاهی وقتا خیلی سیاه میشه و ناکام میمونه
و کلیسا و تعلیمات اون نقش خیلی پررنگی در نگاشته‌های برونته‌ها داره که به شدت برام کسالت آوره و خداروشکر این کتاب از این قاعده مستثنی بود
        

          برای زمان خودش و کسایی که کلاسیک دوست دارن خیلی جذابه و معمایی بودن اون می‌تونه تا آخر داستان کشش بسیار عجیبی ایجاد کنه . البته اینو خیلی دوست نداشتم که شخصیت اصلی اسم نداشت 😑
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم
خوشحالم بعد از چندین بار تلاش بالاخره برنامه بهخوان یاری کرد تا بیام یادداشت کتاب رو بنویسم:)
و امّا، اِما
چند فصل ابتدایی کتاب ممکنه یک مقدار خوندنش زمان ببره و کشش کافی رو نداشته باشه اما از نیمه دوم به بعد این موضوع بهتر می‌شه و داستان با شتاب بیشتری خواننده رو جذب می‌کنه.
درسته این کتاب داستان هیجان‌انگیزی نداره و نسبت به غرور و تعصب ساده‌تره اما بنظرم نمی‌شه اسم کار سطحی رو روی این اثر گذاشت.
نویسنده بر اساس دغدغه زمان خودش این اثر رو خلق کرده و هر چند مهم بودن موقعیت اجتماعی، هوش، زیبایی و... در زمان حاضر به شعار کم‌رنگ شده باشه اما در واقعیت دغدغه‌های کتاب همچنان زیرپوست فرهنگ مردم این زمان دیده می‌شه:) 
قبل از خوندن کتاب پیشنهاد می‌کنم با جین آستین بیشتر آشنا بشید یا حداقل این کتاب رو بعد از غرور و تعصب بخونید.
و نظرم درباره برخی از شخصیت‌ها: 
آقای نایتلی اینقدر کامل بود که احتمالا همه خواننده‌ها مجذوبش می‌شن و در عوض اِما ما رو عصبی می‌کنه و خودخواهیش می‌زنه تو چشممون، با جین کنار نیومدم اصلا قدرتمند نبود و همچنین هریت، دوست داشتم تا آخر داستان یک رشدی از این دختر ببینم که ندیدم بنظرم اِما راهنما و دوست خوبی نبود براش.


        

          خیلی کند پیش میرفت. بعضی از داستان های قصه اون طور که باید از کار در نیومدن. اگر از اشرافیتش کم بشه میشه یک شریال جالب ازش در آورد ولی به عنوان کتاب خیلی خاله زنکی و خسته کننده است. اگر نخونیدش هیچ چیزی از دست ندادید.
        

          اما داستانى است از جستوجوى عشق و خودشناسى در دل دنياى پر از طبقات اجتماعى و هنجارهاى سنتى. در اين رمان، عشق نه تنها به عنوان نيرويى احساسى، بلكه به عنوان عاملى براى رشد درونى و بيدارى أگاهى در شخصيت ها مطرح می شود. فردى كه در آغاز خود را در موقعيتى بی نظير از اگاهى می بيند، در گذر زمان و با روبه رو شدن با پيچيدگی های  عاطفى، از محدوديتهاى خود عبور كرده و به درک عميق ترى از عشق و حقيقت انسانيت دست می يابد آستين با نگاهى ظريف و تيزبين، نشان می دهد كه چگونه عشق مى تواند فرد را از درون متحول كرده و در اين فرايند، رشد و تكامل شخصيتى را به ارمغان آورد.