مهارت جین آستین در توصیف و توضیح فکر و خیال، حالت و احساس، شخصیت و منش انسان ها فوق العاده بود.

در طول داستان از اما بدم می اومد، اما خوب وقتی تصمیم گرفت عاقل بشه و تغییر رویه بده بهتر شد، سرش به زندگی خودش گرم شد و از دخالت های بی جا دست برداشت.
        

          از میون مجموعه‌ی عاشقانه‌های کلاسیک ترجمه‌ی رضا رضایی این اولین کتابی بود که خوندم. ترجمه‌ی کتاب بعضی موارد اشکال داشت و سرعت خوانش رو کم می‌کرد اما در کل بد نبود. 
کتاب پر از حرف‌های اضافه و خاله‌زنک و طولانی و بی‌فایدست. اتفاق‌های غیرقابل پیش‌بینی و پرهیجان هم پیش نمیاد. اما چون دوست داشتم از سرنوشت نهایی «اما» با خبر بشم با حداکثر سرعت کتاب رو خوندم و تموم کردم.
        

          در مهارت نویسندگی جین آستین هیچ شکی نیست
ترجمه ی رضا رضایی هم مثل همیشه عالی بود
اما
این کتاب پر بود از حرفهای خاله زنکی درباره ی اتفاقات یک روستای دور افتاده در انگلستان
که هیچ جذابیتی برام نداشت
فقط خوندم تا تموم شه
        

          امای نازنین ما کسی بود که سرش توی زندگی همه بود،فضول بود،تصمیم های اشتباه برای ادم های اشتباه می گرفت،مغرور بود و اهل قبول اشتباهش نبود اما همه دوسش داشتن.
چرا؟ اوه اما خوشگل سرزنده و‌پولدار بود.
دخترک نازنینم
        

          قبلا فیلم اما رو دیدم ولی زیاد چنگی به دلم نزد و خب اشتباه کردم اول فیلم رو دیدم چون همیشه اعتقادم این بوده فیلم‌هایی که برگرفته از کتاب‌ها هستن حق مطلب رو کامل ادا نمیکنن و الان برای این کتاب هم این موضوع صدق میکرد.
تصمیم نداشتم این کتاب رو بخونم ولی چند وقت پیش تصمیم گرفتم بخونم که شاید خوشم بیاد و این اتفاق افتاد.
واقعا دنیای جین آستین خیلی پررنگ و لعاب‌تر از دنیای برونته‌هاست؛ فضای نگاشته‌های برونته‌ها علی‌رغم جذابیت داستان گاهی وقتا خیلی سیاه میشه و ناکام میمونه
و کلیسا و تعلیمات اون نقش خیلی پررنگی در نگاشته‌های برونته‌ها داره که به شدت برام کسالت آوره و خداروشکر این کتاب از این قاعده مستثنی بود
        

          قلم جین آستین قشنگه ولی در کل به نظرم این کتاب حرفی برای گفتن نداشت و خیلی کسل کننده بود.
قابل مقایسه با شاهکاری مثل غرور و تعصب نیست.
        

          کتاب های خانم آستین همگی ارزش خواندن حداقل یکبار را دارند 
کتاب اما ، بازگوکننده ماجرا های روزانه ای است که در یکی از روستا های انگلستان در زمان ویکتوریا اتفاق میفتند
این کتاب ماجرا های هیجان انگیز ندارد اما احساسات و طرز تفکر شخصیت اصلی را به تصویر می کشد و اشتباهات و مشکلاتی که او برای خود و دیگران به وجود می آورد و تلاش خود برای تغییر و کمک به بقیه را تعریف می کند
        

          کراش زدم رو آقای نایتلی 🥲
چی میشه همه ی مردا یه شخصیت پخته مثل آقای نایتلی پیدا کنن که وقتی مونده بودی تو گِل با راهنماییشون یا گاهی غضبشون راه درست و پیدا کنی ؟
خدایا چرا من نباید تو این دوران زندگی میکردم؟😫 
        

          نوع ادبیات نویسنده و انتخاب کلمات توسط مترجم باعث شده که کتاب یکم سخت خوان باشه و وقت بیشتری رو ازمون بگیره. برا من اوایل کتاب خیلی کند پیش می‌رفت ولی کم کم بهتر شد و سرعتم بالاتر رفت.
کتاب اما در مورد دختر جوونی که به نظر من یکم خودشیفته اس و به سبب موقعیتش از بالا به اطرافش نگاه میکنه، کلا فکر میکنه هرچی که به ذهنش میرسه درسته و باید همون باشه. کتاب چالش خاصی نداره و احتمالا این داستان رو اگه نویسنده های الان میخواستن بنویسن بین 300 تا 400 صفحه اش حذف میشد
        

          این اولین کتابی بود که از جین آستین خوندم و فکر می‌کنم کتاب خوبی برای شروع آثارش نبود!
به نظرم کتاب سطح پایینی بود و جذابیت زیادی  نداشت،انقد کشش کتاب برام کم بود که 4 ماه طول کشید تا تمومش کنم و این باعث شد این مدت اصلا کتاب نخونم . 
با توجه به مطالبی که راجع به این نویسنده شنیده بودم خیلی انتظار زیادی ازش داشتم که اصلا اصلا این انتظار برآورده نشد.
شخصیت اِما خیلی خیلی خیلی خودخواه بود، خیلی زیاد از این شخصیت بدم اومد. به خاطر خوشی خودش احساسات هریت اسمیت بی‌نوا رو بارها به بازی گرفت و مانع این شد که سر موعد به اون زندگی‌ای که حداقل برای خود هریت ایده آل بود برسه. 
اِما خیلی نگاه از بالا به پایین و خیلی خیلی تکبر اشرافی داشت. همیشه این طور آدما برای من منفور و غیر قابل تحمل هستن. انگار تنها دلیل دوستی‌ش با هریت ارضای نیازش به تعریف و تمجید بود، البته که هریت هم شخصیت بدبختی داشت که اجازه می‌داد اِما اینطوری به بازی بگیرتش. 
در مجموع من قهرمان این داستان رو لایق این خوشبختی نمیبینم، درسته که در پایان تصمیم میگیره کمی متواضع بشه ولی من فکر میکنم این فقط در حد حرف بود چون حتی در صفحات پایانی کتاب هم باز خودخواهی این آدم کاملا مشهود بود! 
نکته آخر اینکه گفته شده نویسنده نهایت قدرت طنزش رو در این کتاب پیاده کرده و جالب اینجاست که من حتی یک لبخند هم در طول خوندن این کتاب نزدم😐
من خوندن این کتاب رو به کسی پیشنهاد نمیکنم، شاید خوندنش فقط مناسب کسایی باشه که به این نویسنده علاقمند هستن و یجورایی مرید قلمش شدن چون جز علاقمندی به نویسنده من دلیل دیگه‌ای برای خوندن این اثر نمیبینم. البته بازم سلیقه‌ها متفاوته!

پی‌نوشت: من این کتاب رو دو سال پیش خوندم، درحالی که حسابی اون موقع دلم از جین آستین خون بود اما الان دلم برای فضای این کتاب تنگ شده و شاید اگه دوباره بخونمش مهربانانه‌تر راجع بهش نظر بدم 😅
        

          نمی دانم باید اینطور باشد یا نه، ولی کارهای احمقانه اگر بطور نسنجیده توسط اشخاص باشعور انجام شوند، دیگراحمقانه نخواهند بود
        

          تا جایی که خوندم اتفاق خاصی نیوفتاده و خیلی شخصیت داره که آدم بعضی جاها واقعا هنگ میکنه:)
        

          خیلی کند و پر از حرف های خاله زنکی داخل یه روستای کوچک هست. تنها چیزی که باعث شد ادامه‌ش بدم این بود که بفهمم چرا انقدر معروفه. شخصیت اصلی برای من دختر دوست داشتنی‌ای بود. اوایل کتاب به شدت کند پیش میره و از یک سوم به بعد اتفاقات کتاب به صورت انفجاری پیش میاد :)) این کتاب بیشتر درامه تا عاشقانه.
        

          این کتاب را برای پروژه دانشگاهم خواندم تحقیق روی کتاب های کلاسیک، دنیای اما دختری که کم کم عشق را باور میکند و به آن ایمان می آورد و تمام دنیایش عوض میشود، خواندن این کتاب ها کمی حوصله میخواهد تا داستان جلو برود ولی ارزش وقت گذاشتن را دارند
        

          به نام خدا :))) 
سفرم به هایبری(مکانی که اِما و دوستانش آنجا زندگی میکردند) تقریبا یک هفته پیش به پایان رسید. 
اوایل، زیاد حال و هوای هایبری به مذاقم خوش نمی آمد. ولی به مرور زمان که با اِما و ماجرا هایش همراه شدم، احساس کردم که به من خوشمیگذرد.
کتاب زیبایی بود، هرچند که به اندازه ی کتاب غرور و تعصب از آن لذت نبردم،ولی همراه شدن با دختری پرجنب وجوش مانند اِما و خواندنِ تمام افکارش،  درحالی که دارد برای دوست بیچاره اش هریت اسمیت شوهر برگزیده ای انتخاب می کند تجربه خوبی بود. 
        

          در داستان «اما» هم تیپ کاراکترهای معمول جین آستین دیده می‌شوند. آقای نایتلی خیلی شبیه کلنل برندون «عقل و احساس» و آقای دارسی در «غرور و تعصب» بود. فرانک چرچیل هم البته تا حدی شبیه ویلوبی در «عقل و احساس» و ویکهام در «غرور و تعصب» بود. در اینجا هم کاراکترها هر کدوم عیب و ایراداتی دارن که در طول داستان کم‌کم برطرف می‌شن. اما به‌نظرم این داستان خیلی پیچ‌وخم‌های بیشتری داشت نسبت به داستان‌های قبلی. مثلاً خود اِما خیلی شخصیت جالبی داره؛ هم می‌تونه روی اعصاب آدم باشه با تمام دخالت‌هایی که در زندگی بقیه می‌کنه، هم قابل‌درک و ملموسه و آدم می‌تونه باهاش همدلی کنه. اِما به‌شدت تنهاست و پدرش به اون خیلی وابسته است و از بچگی انگار همیشه ازش انتظار می‌رفته بی‌نقص باشه و در همه چیز سرآمد بقیه. اینکه سعی می‌کنه با هریت دوست بشه و کمکش کنه بهش نشون بده مهم نیست از خانواده‌ای بااصل‌و‌نسب نباشی، خیلی جالبه و درعین‌حال انگار نشون می‌ده اِما حتی در روابط دوستانه‌اش هم می‌خواد مطمئن باشه که طرف برتر رابطه است و برای همین خطر نمی‌کنه با کسی مثل جین صمیمی بشه که از خیلی جهات برتر از خودشه. فرانک چرچیل هم جالبه؛ در عین شباهتش به کاراکترهایی مثل ویکهام و ویلوبی، نسبت به اونا اخلاق‌مدارتره و در نهایت با وجود دروغ‌گویی‌هایش خیلی هم خوشبخت می‌شه. اما فرانک هم کودکی سختی داشته؛ وقتی مادرش می‌میره می‌ره پیش دایی و زن‌دایی‌اش و زن‌دایی‌اش خیلی کنترل‌گر بوده و نمی‌گذاشته فرانک نفس بکشه. برای همین باز فرانک هم در عین بی‌نقص نبودن قابل‌درک می‌شه شخصیتش. من خیلی دلم برای هریت می‌سوخت، دختر یتیمی که ناگهان وارد فضای طبقهٔ بالای جامعه می‌شه و مدام این حقیقت تو صورتش کوبیده می‌شه که تو اینجا جایی نداری. البته نیت اِما از دخالت در زندگی هریت خیر بود، اما خب هریت آسیب زیادی دید از این حس عدم تعلق و ناکافی بودن صرفاً چون خانوادهٔ بااصل‌ونسبی نداره؛ چیزی که اصلاً تقصیر خودش نبوده. آقای التون من رو یاد آقای کالینز در «غرور و تعصب» می‌انداخت و واقعاً همون‌قدر رفتارها و کارهاش آدم رو عصبانی می‌کرد؛ شخصیت نمایشی و خودخواه و جالبه که در هر دو مورد این دو شخصیت کشیش بودند. آقای نایتلی خیلی مرد آقامنش و دوست‌داشتنی‌ای بود، اما گاهی از اینکه نقش پدر اِما رو ایفا می‌کرد و مدام بهش درست و غلط رفتارش رو یادآوری می‌کرد اذیت می‌شدم، البته اینکه چقدر با هم صمیمی و دوستانه رفتار می‌کردن زیبا بود. جین فیرفاکس تا حدی من رو یاد جین در غرور و تعصب می‌انداخت، البته فقط از لحاظ شخصیت آروم و خوددارش. جین زندگی خیلی سختی داشت و اینکه با تمام استعداد و توانایی‌هاش صرفاً به‌خاطر فقر مجبور بود شرایط سختی رو تحمل کنه خیلی ناراحت‌کننده بود ولی شخصاً دلم می‌خواست بتونه کار کنه و مستقل بشه نه اینکه ماجرای اون هم به ازدواج ختم بشه.
        

          این اولین کتابی بود که از جین استین خواندم.
یک داستان عاشقانه و با پایان خوش 
اما دختر جوانی است که قصد ازدواج ندارد ولی واسطه گری در این کار را دوست دارد.
اما خواستگاران مختلف مدام سر راهش سبز می شوند.
چند دختر و پسر دم بخت دیگر هم در رمان هستند که احتمال ازدواج هریک می رود!


https://taaghche.com/book/97151
        

          اگه از من بپرسن بهترین کتابی که از جین آستین خوندی چی بود مطمئنا میگم کتاب« اما».
با اینکه این کتاب رو هم خیلی زیاد دوست نداشتم اما روند داستان و پایانش خیلی جالب تر و بهتر از بقیه آثار جین آستین بود درکل کتاب خوبی بود.

        

          چقدر رمان بدی بود... تقریبا با سختی تا اواسط خوندم ولی دیگه نتونستم ادامه بدم...
اصولا کم پیش میاد که یک کاری رو نصفه و نیمه رها کنم ولی واقعا کشش ادامه این رمان رو نداشتم...
به شدت ریتم کندی داشت و مباحثی که مطرح می‌شد اصلا جذاب نبود ... فضا سازی درستی نداشت و اصلا آدم حس و حال زمان و مکان رو نمی‌گرفت...
داستان در مورد یک دختری به اسم اِما بود که بیشتر یک خاله زنک بود تا یک کاراکتر...
نویسنده سعی کرده شخصیت پردازی کاراکترها درست در بیاد اما به غیر از آقای وودهاوس بقیه تقریبا هویت آنچنانی ای نداشتند...
فضای کار کمی البته خیلی خیلی کم آدم رو به یاد کارهای روسی مینداخت اما اصلا قابل قیاس با اون آثار سترگ نیست.
یک اقتباس نمایشی از این اثر نوشته شده که اونو میخونم ببینم اون چطوریه...
هنوز غرور و تعصب رو نخوندم و نمیدونم ولی فعلا از قلم جین آستین خوشم نیومده...
در کل به نظرم ارزش خوندن نداره...وقتتون رو بر روی یک کار بهتر بذارید.
        

          جین آستن درباره این کتابش گفته که می خوام یه شخصیت خلق کنم که کسی به جز خودم دوستش نداره.

اما دختریه که دوست داره افراد رو برای ازدواج به هم معرفی کنه، و توی این کار رسما هر دفعه گند می زنه :دی!

مثل هر کتاب کلاسیک این سبکی، پرررر از توصیف هایی بود که کمکی به روند داستان نمی کردن. آخرش هم یه کم مثل سریال های ایرانی، یه چیزایی که توضیحشون سخت بود سرهمبندی شده بود. ولی کتابی بود که می شد تا آخر خوند و آدم از خوندنش پشیمون نمی شد.