مهارت جین آستین در توصیف و توضیح فکر و خیال، حالت و احساس، شخصیت و منش انسان ها فوق العاده بود.

در طول داستان از اما بدم می اومد، اما خوب وقتی تصمیم گرفت عاقل بشه و تغییر رویه بده بهتر شد، سرش به زندگی خودش گرم شد و از دخالت های بی جا دست برداشت.
        

          از میون مجموعه‌ی عاشقانه‌های کلاسیک ترجمه‌ی رضا رضایی این اولین کتابی بود که خوندم. ترجمه‌ی کتاب بعضی موارد اشکال داشت و سرعت خوانش رو کم می‌کرد اما در کل بد نبود. 
کتاب پر از حرف‌های اضافه و خاله‌زنک و طولانی و بی‌فایدست. اتفاق‌های غیرقابل پیش‌بینی و پرهیجان هم پیش نمیاد. اما چون دوست داشتم از سرنوشت نهایی «اما» با خبر بشم با حداکثر سرعت کتاب رو خوندم و تموم کردم.
        

          در مهارت نویسندگی جین آستین هیچ شکی نیست
ترجمه ی رضا رضایی هم مثل همیشه عالی بود
اما
این کتاب پر بود از حرفهای خاله زنکی درباره ی اتفاقات یک روستای دور افتاده در انگلستان
که هیچ جذابیتی برام نداشت
فقط خوندم تا تموم شه
        

          داستان جالبی بود و در عین سادگی ، جذاب هم بود و گره های داستان هم خوب ایجاد میشد و رفع میشد.
به رمانیتکی غرور و تعصب نبود و بیشتر حالت طنز داشت.
ولی بازم دوستش داشتم.

طاقچه با یه ترجمه داره این کتاب رو داره.
«اما» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/97151
        

          من که خوشم نیومد خیلی روند کندی داره و بخش زیادی برای شرح موضوعات بی‌اهمیت گذاشته.. کتاب های دیگه این نویسنده بهتر بودن.‌
        

          کتاب خیلی قشنگی بود از خوندنش خیلی خوشحالم و به نظرم طبقه بندی جامعه رو خیلی خوب نشون داده بود و به نظر من قشنگ بود حداقل ارزش یک بار خوندن رو داره ولی در کل کتاب های جین آستین رو تا الان آنچه خوندم دوست داشتم فقط اشکالی که به نظرم  میاد توصیف ظاهری کم از شخصیت ها هست ولی به نظرم توصیف خوصیصیات و اخلاق شخصیت ها عالی بود و گرنه خیلی خوب من که خوشم اومد...
        

          بازم جین آستین و داستان های عاشقانه با پایان خوب...
دختری به نام اما یه نامزد داشت که طی یه ماجرایی بهم میخوره و نامزده می ره سفر ، بعدش اما که در شرف ازدواج به توصیه خواهرش تو جشنا شرکت می‌کنه 
برای انتخاب یه همسر خوب که یکدفعه سرو کله نامزد سابق میرسه و...
        

          کتابی که من خوندم ۳۰۴ صفحه بود. 
من‌واقعا از ژانر کلاسیک خوشم‌نیومد ولی فکرکردم باید جالب باشه. ولی خب اونقدری که میخواستم هیجان نداشت و اینکه واسم کمی عجیب بود چطور هریت تونست عاشق چند نفر بشه؟ و اما چرا متوجه اون عشق لعنتی نشده بود و بعد از حرف های هریت یهو فهمید؟ واقعا این بخش واسم کمی سخت بود و کل مدت اینطوری بودم که یعنی چی؟ 
اگه بخوام امتیاز بدم ۳ از پنج میدم چون اونقدر دوستش نداشتم و برای من جالب نبود.  و حتی فکر میکنم زیاد هم باید باشه. 
در نهایت این‌کتاب رو ول نکردم چون شروع کرده بودمش و باید حتما یک کتاب رو به انتها می‌رساندم.
        

          من عاشق رمان‌های کلاسیک، انگلستان ویکتوریایی و داستان‌هایی با محوریت زنان هستم اما اما را زیاد دوست نداشتم. بار اول که خواندم اصلا نپسندیدم اما در بار دوم بیشتر خوشم آمد. همان‌طور که از اسم کتاب مشخص است این کتاب داستان اما وودهاوس است. برویم سراغ چیزهایی که در این کتاب دوست نداشتم:
داستان را دوست نداشتم، داستان غرور و تعصب و حتی عقل و احساس به نظرم بسیار قوی‌تر است اما در این کتاب به نظرم داستان قوی نیست، شخصیت اما دوست‌داشتنی نیست و حتی کمی شبیه شخصیت زن‌های بوالهوس کتاب‌های دیگر جین آستین است که اینجا قهرمان کتاب است و من نمی‌فهمم چرا. داستان هریت به نظرم خوب جلو نمی‌رود و قطع ارتباط یک مرتبه‌ای‌شان ضربه‌ی بدی بود. از طرف دیگر در این کتاب نگاه از بالا به پایین خیلی وجود دارد. آقای نایتلی هم از سیزده سالگی عاشق اما شده که زیاد جالب نیست. البته که برای نویسنده‌ها و کتاب‌های آن دوره عجیب نیست اما از آن جا که جین آستین نظریات مترقی زیادی در کتاب‌هایش دارد و از زمانه جلوتر است برایم عجیب است. حتی در این کتاب هم این نظریات مترقی وجود دارد که همین باعث شد به کتاب سه ستاره بدهم و به آن‌ها می‌رسیم.
کتاب را به طور کلی دوست داشتم به دلیل طنز جین آستین و پیشرو بودنش که بالا گفتم. در این کتاب جین آستین چندبار به صراحت نظراتش را می‌گوید که به نظرم خواندنی و آینده‌نگرانه بوده. مثلا در صفحه‌ی ۳۰ در مورد مدرسه‌های دخترانه می‌گوید: «خانم گادارد مدیر مدرسه بود... نه از آن جور مدرسه‌های رسمی یا موسسه‌های که در آن‌ها با جمله‌های پرآب و تاب و مطالب پوچ و شسته رفته سعی می‌کنند تعالیم روشنفکرانه را طبق اصول جدید و نظام‌های جدید با اخلاقیات آراسته و نظیف تلفیق کنند... خلاصه، نه از آن جور جاها که خانم‌های جوان کلی پول می‌دهند تا سلامت‌شان مختل شود و عاطل و باطل و ظاهربین شوند.. بلکه یک مدرسه‌ی شبانه‌روزی واقعی و درست حسابی به سبک قدیم که در آن مقدار معقولی فضل و کمالات به قیمت معقول فروخته می‌شود و دخترها را به آنجا می‌فرستند تا دست‌وپاگیر خانواده نباشند و توی سر خودشان بزنند تا چیزکی یاد بگیرند بدون آنکه هیچ خطری در کار باشد که مثلا علامه یا نابغه گردند.» در این کتاب از این مدل اظهارنظرهای جین آستین بیشتر دیده می‌شود که به نظرم جذاب و و برای دوران خودش بسیار رو به جلو بود.
        

          وقتی بچه بودم  زبان اصلیش روخوندم اونموقع برام جالب بود
        

          خیلی کند و پر از حرف های خاله زنکی داخل یه روستای کوچک هست. تنها چیزی که باعث شد ادامه‌ش بدم این بود که بفهمم چرا انقدر معروفه. شخصیت اصلی برای من دختر دوست داشتنی‌ای بود. اوایل کتاب به شدت کند پیش میره و از یک سوم به بعد اتفاقات کتاب به صورت انفجاری پیش میاد :)) این کتاب بیشتر درامه تا عاشقانه.
        

          این کتاب را برای پروژه دانشگاهم خواندم تحقیق روی کتاب های کلاسیک، دنیای اما دختری که کم کم عشق را باور میکند و به آن ایمان می آورد و تمام دنیایش عوض میشود، خواندن این کتاب ها کمی حوصله میخواهد تا داستان جلو برود ولی ارزش وقت گذاشتن را دارند
        

          به نام خدا :))) 
سفرم به هایبری(مکانی که اِما و دوستانش آنجا زندگی میکردند) تقریبا یک هفته پیش به پایان رسید. 
اوایل، زیاد حال و هوای هایبری به مذاقم خوش نمی آمد. ولی به مرور زمان که با اِما و ماجرا هایش همراه شدم، احساس کردم که به من خوش می گذرد.
کتاب زیبایی بود، هرچند که به اندازه ی کتاب غرور و تعصب از آن لذت نبردم،ولی همراه شدن با دختری پرجنب وجوش مانند اِما و خواندنِ تمام افکارش،  درحالی که دارد برای دوست بیچاره اش هریت اسمیت شوهر برگزیده ای انتخاب می کند تجربه خوبی بود. 
        

          در داستان «اما» هم تیپ کاراکترهای معمول جین آستین دیده می‌شوند. آقای نایتلی خیلی شبیه کلنل برندون «عقل و احساس» و آقای دارسی در «غرور و تعصب» بود. فرانک چرچیل هم البته تا حدی شبیه ویلوبی در «عقل و احساس» و ویکهام در «غرور و تعصب» بود. در اینجا هم کاراکترها هر کدوم عیب و ایراداتی دارن که در طول داستان کم‌کم برطرف می‌شن. اما به‌نظرم این داستان خیلی پیچ‌وخم‌های بیشتری داشت نسبت به داستان‌های قبلی. مثلاً خود اِما خیلی شخصیت جالبی داره؛ هم می‌تونه روی اعصاب آدم باشه با تمام دخالت‌هایی که در زندگی بقیه می‌کنه، هم قابل‌درک و ملموسه و آدم می‌تونه باهاش همدلی کنه. اِما به‌شدت تنهاست و پدرش به اون خیلی وابسته است و از بچگی انگار همیشه ازش انتظار می‌رفته بی‌نقص باشه و در همه چیز سرآمد بقیه. اینکه سعی می‌کنه با هریت دوست بشه و کمکش کنه بهش نشون بده مهم نیست از خانواده‌ای بااصل‌و‌نسب نباشی، خیلی جالبه و درعین‌حال انگار نشون می‌ده اِما حتی در روابط دوستانه‌اش هم می‌خواد مطمئن باشه که طرف برتر رابطه است و برای همین خطر نمی‌کنه با کسی مثل جین صمیمی بشه که از خیلی جهات برتر از خودشه. فرانک چرچیل هم جالبه؛ در عین شباهتش به کاراکترهایی مثل ویکهام و ویلوبی، نسبت به اونا اخلاق‌مدارتره و در نهایت با وجود دروغ‌گویی‌هایش خیلی هم خوشبخت می‌شه. اما فرانک هم کودکی سختی داشته؛ وقتی مادرش می‌میره می‌ره پیش دایی و زن‌دایی‌اش و زن‌دایی‌اش خیلی کنترل‌گر بوده و نمی‌گذاشته فرانک نفس بکشه. برای همین باز فرانک هم در عین بی‌نقص نبودن قابل‌درک می‌شه شخصیتش. من خیلی دلم برای هریت می‌سوخت، دختر یتیمی که ناگهان وارد فضای طبقهٔ بالای جامعه می‌شه و مدام این حقیقت تو صورتش کوبیده می‌شه که تو اینجا جایی نداری. البته نیت اِما از دخالت در زندگی هریت خیر بود، اما خب هریت آسیب زیادی دید از این حس عدم تعلق و ناکافی بودن صرفاً چون خانوادهٔ بااصل‌ونسبی نداره؛ چیزی که اصلاً تقصیر خودش نبوده. آقای التون من رو یاد آقای کالینز در «غرور و تعصب» می‌انداخت و واقعاً همون‌قدر رفتارها و کارهاش آدم رو عصبانی می‌کرد؛ شخصیت نمایشی و خودخواه و جالبه که در هر دو مورد این دو شخصیت کشیش بودند. آقای نایتلی خیلی مرد آقامنش و دوست‌داشتنی‌ای بود، اما گاهی از اینکه نقش پدر اِما رو ایفا می‌کرد و مدام بهش درست و غلط رفتارش رو یادآوری می‌کرد اذیت می‌شدم، البته اینکه چقدر با هم صمیمی و دوستانه رفتار می‌کردن زیبا بود. جین فیرفاکس تا حدی من رو یاد جین در غرور و تعصب می‌انداخت، البته فقط از لحاظ شخصیت آروم و خوددارش. جین زندگی خیلی سختی داشت و اینکه با تمام استعداد و توانایی‌هاش صرفاً به‌خاطر فقر مجبور بود شرایط سختی رو تحمل کنه خیلی ناراحت‌کننده بود ولی شخصاً دلم می‌خواست بتونه کار کنه و مستقل بشه نه اینکه ماجرای اون هم به ازدواج ختم بشه.
        

          این اولین کتابی بود که از جین استین خواندم.
یک داستان عاشقانه و با پایان خوش 
اما دختر جوانی است که قصد ازدواج ندارد ولی واسطه گری در این کار را دوست دارد.
اما خواستگاران مختلف مدام سر راهش سبز می شوند.
چند دختر و پسر دم بخت دیگر هم در رمان هستند که احتمال ازدواج هریک می رود!


https://taaghche.com/book/97151
        

          چقدر رمان بدی بود... تقریبا با سختی تا اواسط خوندم ولی دیگه نتونستم ادامه بدم...
اصولا کم پیش میاد که یک کاری رو نصفه و نیمه رها کنم ولی واقعا کشش ادامه این رمان رو نداشتم...
به شدت ریتم کندی داشت و مباحثی که مطرح می‌شد اصلا جذاب نبود ... فضا سازی درستی نداشت و اصلا آدم حس و حال زمان و مکان رو نمی‌گرفت...
داستان در مورد یک دختری به اسم اِما بود که بیشتر یک خاله زنک بود تا یک کاراکتر...
نویسنده سعی کرده شخصیت پردازی کاراکترها درست در بیاد اما به غیر از آقای وودهاوس بقیه تقریبا هویت آنچنانی ای نداشتند...
فضای کار کمی البته خیلی خیلی کم آدم رو به یاد کارهای روسی مینداخت اما اصلا قابل قیاس با اون آثار سترگ نیست.
یک اقتباس نمایشی از این اثر نوشته شده که اونو میخونم ببینم اون چطوریه...
هنوز غرور و تعصب رو نخوندم و نمیدونم ولی فعلا از قلم جین آستین خوشم نیومده...
در کل به نظرم ارزش خوندن نداره...وقتتون رو بر روی یک کار بهتر بذارید.
        

          داستان داستان خیلی خوبی بود
ولی اینو از من داشته باشید که اگه یه داستان از جین اوستین رو خونده باشید کاملا بقیه داستان هاش تو کتابای دیگه براتون قابل پیش بینی خواهند بود
        

          یه شروع قوی داشت . یه داستان قشنگ . یه ذره قسمت های حوصله‌سربر و حرص‌درآر . ولی در کل زیبا .‌ مخصوصا فصل های آخر
        

          اگه از من بپرسن بهترین کتابی که از جین آستین خوندی چی بود مطمئنا میگم کتاب« اما».
با اینکه این کتاب رو هم خیلی زیاد دوست نداشتم اما روند داستان و پایانش خیلی جالب تر و بهتر از بقیه آثار جین آستین بود درکل کتاب خوبی بود.

        

          اولین کتابی که از خانوم جین آستین خوندم...
خیلی صحنه های قشنگی داشت ولی متن داستان کمی کسل کننده بود...