" نبوغ و شرارت یکجا جمع نمی شوند "

نمایشنامه های کوتاه یا به قول خود پوشکین تراژدی های کوچکی که پوشکین در کمتر ۱ ماه نوشته و طی همین مدت شاهکارهای جذابی خلق کرده.
مخصوصا نمایشنامه سالی یری و موتسارت که طبق نوشته پوشکین ، این سالی یری یه که موتسارت رو از سر حسادت مسموم میکنه و چقد کنایه آمیزه این سخن موتسارت خطاب به سالی یری که نبوغ و شرارت یکجا جمع نمی‌شوند.
        

          ترجمهٔ آبتین گلکار واقعا ستودنی است. او خود گفته که این اثر را که در اصل موزون بوده، بدون وزن ترجمه کرده است ولی در نمایشنامهٔ پایانی (ضیافت به روزگار طاعون) توانایی  ترجمهٔ موزون را هم از خود نشان داده است.
جستار پایانی کتاب که تفسیری بر همین نمایش نامه پایانی است، هم خواندنی است و توصیه می‌کنم اگر کسی این اثر را خواند، آن را ناخوانده رها نکند.
آنچه من بیشتر پسندیدم، دو نمایشنامه «مهمان سنگی» و «ضیافت...» بود. 
آنچه را که مهیب می‌یابم لذت‌بخش هم تلقی می‌کنم و تصویر حضور مجسمهٔ سنگی شوهر مقتول زن بیوه که به دست دون ژوان کشته شده و مواجههٔ او با دون‌ژوانی که با آن زن خلوت گزیده هولناک و به گمانم زیباست.
تصویر گاری طاعون‌زدگان در ضیافت و آنچه زن نمایش از تصویر مرگ بر زبان می‌آورد نیز به همین ترتیب ترساننده و خیره کننده است.
سرود رییس ضیافت در مواجهه با طاعون و ستایش آن هماوردجویی‌ای زیباست که مرا با یاد دوران قرنطینه انداخت  و تمام هراس‌های وجودی آن زمان را در خاطرم زنده کرد ؛ هرچند که بسیار در مواجهه با آن پدیده ترسیده و درخودفرورفته بودم.
باری، ظاهراً خود پوشکین هم این اثر (چهار تراژدی) را در دوران وبا سروده است و خود در ملکی دورافتاده ماه عسلش را با همسرش می‌گذرانده است و مترجم آنگونه که اشاره کرده است از وبا با تعبیر طاعون یاد می‌کرده. زهر تنهایی و یأس در وجودش سرایت کرده بوده و این مجموعه که شاهکاری کلاسیک از ادبیات روسیه است، حاصل این تجربه اگزیستانسیالیستی است.

        

          به نام خدا 
این  کتاب شامل چهار تا نمایشنامه هست که هر کدوم مفهوم متفاوتی رو به خواننده منتقل می‌کنه.
نمایشنامه ها کوتاه و دوست داشتنی بودن. 
از خوندنشون لذت بردم.‌
        

          این نمایشنامه‌ کوچیکایی که آبتین گلکار با هرمس چاپ کرده خیلی کارای خوب و خوندنی‌ایه؛ دریابید.
        

          نکته جالب راجع به هر ۴ نمایشنامه عدم پایان آن بود .
نمایشنامه در ذهن خواننده ادامه پیدا می‌کرد.
مخاطب بعد از پایان نمایشنامه نمی دانست این پیروزی شهوت بود یا منطق و در ضیافت طاعون این اسم معرکه من حتی قادر به تشخیص منطق و احساس نشدم آیا این منطق بود که چهره احساسی گرفته بود یا برعکس .
جستار مترجم در باب ضیافت طاعون بسیار ارزنده بود .
        

          خوب بود. کلا چیزهای قدیمی حتی اگر ضعیف هم باشن، از این جهت که می‌بینی قدیما همچین چیزای می‌خوندن جالبن! من کلا با داستان‌های کوتاه خیلی حس نمی‌گیرم و دوست دارم لااقل 50-60 صفحه با شخصیت‌های داستان همراه بشم. این کتاب چهار نمایشنامه کوتاه هست. سومی از همه جالب‌تر بود.
حوصله نداشتم جستار پایانی مترجمش رو بخونم. فقط به احترام گندگی اسم آبتین گلکار یه تورقی کردم. حرفای خوبی زده بود. شما بخونید!
        

          نثر کتاب بسیار جالب، فوق العاده و لذت‌بخش است و من نخستین بار است که با نثر آبتین گلکار آشنا می‌شوم.

در این کتاب با چهار تراژدی کوتاه با نام‌های زیر روبروییم:

ـ شوالیۀ آزمند : داستان یک شوالیۀ جوان که کلاهخودش در نبرد با شوالیۀ دیگری سوراخ شده و دیگر به کار نمی‌آید؛ اما پول خرید یا تعمیر آن را هم ندارد... 

ـ موتسارت و سالی‌یِری : سالی‌یِری که آهنگساز و دوست موتسارت است به او حسادت می‌کند و در دیداری او را به ناهار دعوت می‌کند... 

ـ مهمان سنگی : دون ژوان پس از کشتن دون آلوارِ فرماندار، به دستور پادشاه به شهری دور تبعید می‌شود؛ اما چندی بعد شبانه با چهره‌ای مبدل، به همراه خدمتکارش به مادرید بازمی‌گردد...

ـ ضیافت به روزگار طاعون : جمعی از جوانان و میان‌سالان در کنار خیابان دور میزی به ضیافت و میهمانی نشسته‌اند، آن هم در فضایی که طاعون تمام شهر را فرا گرفته است...


به همراه این چهار نمایش‌نامه؛ یک مقدمۀ کوتاه و جالب در بارۀ این کتاب و نویسنده‌اش، به انضمام یک جستار در بارۀ واپسین نمایش، یعنی «ضیافت به روزگار طاعون» که بسیار جالب، آموزنده و مفید بود؛ دیده می‌شود.

این کتاب بسیار خواندنی و جالب بود و در عین کوتاهی و مختصر بودن، مفاهیم عالی و خوبی را در خود داشت. به نظرم همان مصداق «بحر در کوزه» را با خود داشت.

من از خواندن این کتاب لذت بردم و ساعت‌ها فکرم به آن مشغول بود و تمام دوستان را به مطالعۀ آن دعوت می‌کنم.