کتاب با زبانی ساده و روان و بیش‌تر بر تکیه بر آیات قرآن به بررسی تفاوت‌های میان شیعه و سنی می‌پردازد. در صفحه آخرش در وصف حضرت امیر (ع) این شعر سعدی را نوشتم :
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی 
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
          

            باید بروم... 
باید برویم ... 
باید حرکت کرد ... 
اولین کتابی که از طاقچه خوندم.
          

            کتاب متشکل از یادداشت‌های کوچک بود. من به طور کلی این سبک از نوشتن را برای کتاب نمی پسندم به نظرم این سبک نوشتن بیش تر برای صفحات اجتماعی مناسب است. در این کتاب نویسنده عقایدش را در بعضی جاها به صورت خوبی بیان نکرده بود با این که خودم هم با او هم عقیده ام اما معتقدم سفرنامه باید بی طرف نوشته شود و یا اگر قرار هست عقیده ای بیان شود با منطق این اتفاق بیفتد به طور کلی کتاب به نظرم متوسط بود اما سفرنامه نبود و بیش تر به روزنگار شباهت داشت.
          

            به نظرم می‌شود کتاب را در زمره کتاب‌های تاریخ شفاهی قرار داد. من برای کتاب لحن عامیانه را نمی‌پسندم و ترجیح می‌دهم در کتاب‌ها از ادبیات معیار استفاده شود. این کتاب با لحنی عامیانه از زبان جمال فیض الهی روایت شده بود. علی‌رغم این‌که به کتاب‌هایی با لحن عامیانه علاقه‌ای ندارم اما این کتاب رو دوست داشتم. جمال فیض الهی روایت های جالبی از سوریه داشت. به نظرم ارزش خواندن را دارد‌‌. ضمن این‌که راوی کتاب از جمله آدم‌هایی بوده که هدایت شده‌اند. برای توصیف این کتاب به نظرم همین جمله از جمال فیض الهی کافی است که می‌گوید به اتفاقات کربلا شک داشته و با دیدن معرکه سوریه یقین پیدا کرده و مجاور حضرت رقیه (س) شده‌است. کتاب را در ایام دهه اول ماه محرم خواندم و عصر عاشورا خواندن آن تمام شد.
          

            یک سوم اول کتاب را طی چندماه و دو سوم باقی مانده را طی دو سه روز خواندم. دلیلش هم این بود که به نظرم  جزییات بی‌اهمیت زیادی خصوصا در قسمت اولش آمده بود، از هنگام رسیدن کاروان به خوزستان جزییات کم اهمیت کم‌تر و ماجراهای جذاب‌تری به کتاب اضافه شدند. دو سوم آخر کتاب را در روزهایی خواندم که قلبم داشت از مظلومیت امام زمان (عج) مچاله می‌شد، کلمه‌های کتاب هم برایم روضه شد و همراهش اشک ریختم. کتاب را به خاطر اشک‌هایی که همراهش ریختم از صمیم قلبم دوست دارم‌.
          

            آزاده رحیمی خاطراتش رو از کار توی استارت آپ ها نوشته ، متن کتاب و لحنش تاحدودی نشون میده که خانم رحیمی از کار کردن توی استارت آپ ها تا حدودی خسته شده ، گرچه از نوشتن بعضی از قسمت ها حق داشتن اما به نظرم کمی هم اغراق شده بود ، اغراق از این نظر که ایشون کاملا همه دانش مدیریت و راه اندازی استارت آپ رو طبق برداشت من داخل کتاب به سخره گرفته بودن ، در کل کتاب جالبی بود اما این حجم از مسخره کردن هم برای من قابل هضم نبود.
          

            چیزی که باعث شد من این کتاب را بخوانم موضوع جالب و قابل تأملش بود اما اکنون پس از خواندنش معتقدم آن موضوع خوب با یک داستان پردازی ضعیف از دست رفته است. چنین موضوعی قطعا نیازمند کتابی است بسیار قطورتر از کتاب حاضر و صحبت‌ها و مطالبی بسیار عمیق‌تر . نویسنده صفحات زیادی از کتاب را صرف بیان روزمرگی یک دختر کرده‌است که گرچه شاید بیان این روزمرگی نیاز بوده ولی اعتقاد دارم که کتاب را از مسیر اصلی اش دور کرده است. به‌طور کلی می‌توانم بگویم که این موضوع خوب و هوشمندانه می‌توانست بسیار بسیار بهتر بال و پر بگیرد .
          

            من از این کتاب چیزهایی جدیدی از آذربایجان فهمیدم ، مثلاً این که برخلاف تصور ما این کشور مسلمان شیعه کم ندارد اما این موضوع تحت حکومت سکولارش پنهان شده‌است. با ساختار حکومتی آذربایجان بیش‌تر آشنا شدم و ساکنانش را  کمی شناختم. اما به نظرم کتاب به شدت جای کار داشت. نویسنده، گاه در کتاب از عناوین و اسامی و تاریخچه‌هایی نام می‌برد که عموماً برای مخاطب ناملموس بود و نیاز بود که به آن بیش‌تر پرداخته شود، تضمین از سفرنامه‌های قدیمی در این سفرنامه زیاد بود و من این موضوع را نپسندیدم به طوری که یک فصل کامل جدای از پاراگراف‌های داخل متن به این موضوع اختصاص داشت. نویسنده عقاید شخصی‌اش را زیاد در این کتاب پررنگ کرده‌بود که گرچه من همسو با او فکر می‌کنم ولی معتقدم در سفرنامه نباید عقاید شخصی با هر سمت و سویی دخیل باشد. در کل می‌توانم بگویم کتاب متوسطی بود که از خواندنش آن‌چنان لذت نبردم ولی مطالب جدیدی را یاد گرفتم.