اگر دوباره سراغ این کتاب رفتی قسمت «عشق بورز» رو اول بخون.
      

        بعد از خواندن این‌که هم مشتاق مرگ می‌شوید و هم ترس و اضطراب شما را فراخواهد گرفت اما زور اولی بیش‌تر است. 
      

        ارزش این نوع کتاب‌ها به اشک‌هایی است که برای‌شان ریخته می‌شود گرچه روایت آخر این کتاب من را تا حدودی گیج کرد. 
      

        مهندس نجات‌بخش در این کتاب از توکل به خدا می‌گوید و به آن عمل می‌کند. حلقه گمشده زندگی‌های ما ...
      

        کتاب با زبانی ساده و روان و بیش‌تر بر تکیه بر آیات قرآن به بررسی تفاوت‌های میان شیعه و سنی می‌پردازد. در صفحه آخرش در وصف حضرت امیر (ع) این شعر سعدی را نوشتم :
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی 
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
      

        باید بروم... 
باید برویم ... 
باید حرکت کرد ... 
اولین کتابی که از طاقچه خوندم.
      

        کتاب خوب و لذت بخشی بود اما به نظر من به جز چند روایت در بقیه روایت های کتاب دغدغه های پدران به خوبی بیان نشده بود و بیش تر روایت ها شبیه به روزمرگی یک مرد شده بود و نتوانسته بود احساس واقعی پدر و فرزندی را بیان کند.
      

        بعضی کتاب‌ها رزق اشک بر امام حسین (ع) هستند مثل این کتاب.
      

        کتاب متشکل از یادداشت‌های کوچک بود. من به طور کلی این سبک از نوشتن را برای کتاب نمی پسندم به نظرم این سبک نوشتن بیش تر برای صفحات اجتماعی مناسب است. در این کتاب نویسنده عقایدش را در بعضی جاها به صورت خوبی بیان نکرده بود با این که خودم هم با او هم عقیده ام اما معتقدم سفرنامه باید بی طرف نوشته شود و یا اگر قرار هست عقیده ای بیان شود با منطق این اتفاق بیفتد به طور کلی کتاب به نظرم متوسط بود اما سفرنامه نبود و بیش تر به روزنگار شباهت داشت.
      

        به نظرم می‌شود کتاب را در زمره کتاب‌های تاریخ شفاهی قرار داد. من برای کتاب لحن عامیانه را نمی‌پسندم و ترجیح می‌دهم در کتاب‌ها از ادبیات معیار استفاده شود. این کتاب با لحنی عامیانه از زبان جمال فیض الهی روایت شده بود. علی‌رغم این‌که به کتاب‌هایی با لحن عامیانه علاقه‌ای ندارم اما این کتاب رو دوست داشتم. جمال فیض الهی روایت های جالبی از سوریه داشت. به نظرم ارزش خواندن را دارد‌‌. ضمن این‌که راوی کتاب از جمله آدم‌هایی بوده که هدایت شده‌اند. برای توصیف این کتاب به نظرم همین جمله از جمال فیض الهی کافی است که می‌گوید به اتفاقات کربلا شک داشته و با دیدن معرکه سوریه یقین پیدا کرده و مجاور حضرت رقیه (س) شده‌است. کتاب را در ایام دهه اول ماه محرم خواندم و عصر عاشورا خواندن آن تمام شد.
      

        کلیت کتاب رو دوست داشتم ، داستانش جذاب و گیرا بود. به تصویر کشیدن جنایات داعش گرچه تلخ ولی لازمه. اطلاعاتی هم که در مورد اقوام مختلف عراق گفته شده بود خوب و کافی بود اما کتاب دارای سانسور بود.
      

        یک سوم اول کتاب را طی چندماه و دو سوم باقی مانده را طی دو سه روز خواندم. دلیلش هم این بود که به نظرم  جزییات بی‌اهمیت زیادی خصوصا در قسمت اولش آمده بود، از هنگام رسیدن کاروان به خوزستان جزییات کم اهمیت کم‌تر و ماجراهای جذاب‌تری به کتاب اضافه شدند. دو سوم آخر کتاب را در روزهایی خواندم که قلبم داشت از مظلومیت امام زمان (عج) مچاله می‌شد، کلمه‌های کتاب هم برایم روضه شد و همراهش اشک ریختم. کتاب را به خاطر اشک‌هایی که همراهش ریختم از صمیم قلبم دوست دارم‌.
      

        متاسفانه نتونستم با کمیک بودن کتاب ارتباط بگیرم ، به نظرم کتاب های کمیک چیز زیادی بهمون یاد نمی‌دن . در واقع من از سه چهار صفحه آخر کتاب که تاریخ مختصر فلسطین رو نوشته بود بیش تر یاد گرفتم تا بقیه صفحاتش.
      

        آزاده رحیمی خاطراتش رو از کار توی استارت آپ ها نوشته ، متن کتاب و لحنش تاحدودی نشون میده که خانم رحیمی از کار کردن توی استارت آپ ها تا حدودی خسته شده ، گرچه از نوشتن بعضی از قسمت ها حق داشتن اما به نظرم کمی هم اغراق شده بود ، اغراق از این نظر که ایشون کاملا همه دانش مدیریت و راه اندازی استارت آپ رو طبق برداشت من داخل کتاب به سخره گرفته بودن ، در کل کتاب جالبی بود اما این حجم از مسخره کردن هم برای من قابل هضم نبود.
      

        بیش از ۹۰ درصد از این کتاب را پای کلاس‌های مجازی خوانده‌ام ، قصه‌های شیرین مجید برای من یادآور روزهای سخت و کسل‌کننده کلاس‌های مجازی دانشگاه است.