برای من همیشه خواندن خاطرات گردشگران خارجی سفر کرده به ایران، جذاب و شیرین بوده
نسبت به این کتاب هم همین حس رو داشتم اما مواردی مثل ترجمه نامناسب فارسی و عدم گیرایی بخش های مختلف کتاب باعث شد لذت مطالعه این سفرنامه برای من کمتر بشه
        

          روایت جهان‌گردانی که به ایران می‌آیند و از ما تعریف می‌کنند هیجان انگیز و جذاب است و این مورد باعث جذاب شدن کتاب تا اواسط آن بود اما از جایی به بعد روی دور تکرار افتاده و چیز جدیدی برای عرضه به مخاطب فارسی‌زبان (یعنی من) نداشت. 
از طرف دیگر اما نقطه قوت دیگر این کتاب خود شخص راوی است که این‌چنین ماجراجویی می‌کند و زندگی را به چالش می‌کشد.
        

          هرکس می‌خواهد از منظر یک خارجی به ایران و ایرانی نگاه کند این کتاب را بخواند. سراسر کتابی که پرفروش‌ترین‌های کرواسی شده است مردم ایران را نجیب، باشکوه و رویایی روایت کرده است اگرچه تصویر غول رسانه غربی کاملاً مخالف آن است.

امیدوارم ستایش‌گران وطنی غرب این کتاب را بخوانند و در نگاه خود تجدیدنظر کنند.


        

          این که یک اروپایی با موتور و یک مسافر کرواسی و صربستان و بلغارستان و ترکیه را پشت‌سر بگذارد و به ایران برسد و در ایران تبریز تا تهران، تهران تا مشهد، مشهد تا یزد، یزد تا شیراز و بوشهر، بوشهر تا اصفهان و از آنجا تا سنندج و مجدد تا تبریز را طی یک ماه بگردد و از عادات و رفتار ایرانی‌ها بگوید، حتما روایتی شنیدنی و خواندنی است.
هرویه روپچیچ خواننده کروات در این سفر آنقدر از چیزهایی که برای ما ساده هستند خوشش آمده که ایران را وطن دوم خود می‌نامد و با وجود این که به ده‌ها کشور دنیا از آمریکای شمالی و لاتین و آفریقا و... سفر کرده، این سفر را بهترین سفر عمر خود می‌نامد. شاید برایتان جالب باشد که او وجود تخت در اکثر رستوران‌های ایرانی به‌جای میز.  صندلی را بسیار پسندیده و آن را مدلی قابل یادگیری برای اروپایی‌ها می‌داند.
کتاب را سید میثم میرهادی که تمرکزش در ترجمه روی بالکان و داستان‌های آن است به فارسی برگردانده و نشر فخیمه جام‌جم به زیور طبع آراسته!
        

          به نام خدا 
خداوند متعال در سوره‌ی مبارکه‌ی غَافِر چنین می‌فرمایند:
أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَكْثَرَ مِنْهُمْ وَأَشَدَّ قُوَّةً وَآثَارًا فِي الْأَرْضِ فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ(٨٢)
مگر به گوشه‌وکنار دنیا سفر نکرده‌اند تا ببینند آخرعاقبتِ کسانی که قبل از آن‌ها زندگی می‌کرده‌اند، چه شد؟! روی زمین، آن‌ها خیلی قوی‌تر و پیشرفته‌تر از این‌ها بودند. ولی دست‌آوردهای مادی‌شان دردی از آن‌ها دوا نکرد!(٨٢)
و همچنین تا آنجایی که بنده دیدیم خداوند در چهارده آیه از  قرآن کریم ، انسان را به سیر و سفر و مسافرت امر می‌کند. زمانی که انسان با چنین سفرنامه هایی روبرو می‌شود تازه به فهوای امر الهی پی می‌برد.
همچنین خوانش این دست سفرنامه ها حداقل از این باب که :« آب دریا را اگر نتوان کشید/هم به قدر تشنگی باید چشید »  ارزشمند  محسوب می‌شوند. بخصوص برای اشخاصی که زمان یا توان مسافرت را ندارند.
حسن دیگر خوانش کتاب در سرزمین مردمان نجیب این است که می‌توان زیسته‌ی نویسنده را زیست؛ یعنی مفت و مجانی می‌توان یک زندگی را چشید و آن را در زمانی کوتاه زندگی کرد. در خلل خوانش این کتاب میتوان با اندیشه و زاویه‌ی دید شخص نویسنده نیز آشنا شد. البته باید در در نظر گرفت که این زیسته نه یک زیست معمولی که زیست شخصی است که دائما در سفر بوده است. این دائم‌السفر بودن سبب فراهم آمدن تجربیات فراوانی برای شخص می‌شود که در این کتاب می‌شود آن را لمس کرد. 
علاوه بر این موارد در این کتاب ما با چند مورد مختلف روبرو می‌شویم که حداقل و در مرتبه‌ی اول برای من که بسیار جالب و خواندنی بود. از جمله‌ی این موارد می‌شود به دیدگاه روپچیچ در جایگاه انسان غربی نسبت به انسان شرقی اشاره کرد. همچنین به تبلیغاتی که در غرب علیه شرق بخصوص شرق فرهنگی می‌شود پی برد.
چون روپچیچ از کرواسی سفر خود را آغاز کرده و از ترکیه نیز گذشته است. می توان با فضای شهر های ترکیه هم آشنا شد. 
نقطه‌ی درخشان کتاب که نویسنده تاکید فراوانی روی آن داشته مسئله‌ی خون‌گرمی و مهمان‌نوازی ما ایرانیان بوده است. این مسئله را آن‌قدر مهم دانسته که شاید در هر فصل کتاب بتوان گوشه ای از آن را دید و حس کرد. حتی در جایی از کتاب نویسنده در اوج شریان احساسات خود نسبت به این خصیصه ایرانیان می‌گوید:« اگر قرار باشد قومی را به صورت جمعی به بهشت ببرند، آن قوم حتما ایرانی هایند. »
در کل کتاب جالب و دل نشینی بود. توصیه می‌کنم بخوانید.
        

          یکی از مهترین ویژیگی های کتاب این است که تو را به دورترین آرزوهایت هم نزدیک می‌کند. 
شناخت آدم ها همیشه هیجان انگیز است حالا اینکه ایران و ایرانی را از دریچه نگاه یک غربی ببینی دیگر خیلی خیلی میتواند جذاب باشد. 
راوی کتاب یک خواننده‌ی اهل سفر از کرواسی است که در سفر اولش به ایران چنان نمک گیر ایرانی ها می‌شود که شش ماه بعد دوباره به ایران بر میگردد. اما این بار در سفری زمینی و با موتور. 
سفر یک ماهه ی آقای هرویه پر از اتفاقات جذاب است از فتح قله‌ی دماوند گرفته تا کویر نوردی از سرمای ترکیه تا خرما پزان بوشهر. 
کتاب گاهی دچار افت خیر می‌شود از هیجان می افتد و دوباره جذاب میشود. چند صفحه ای روایت خطی می‌شود و دوباره به هیجان می افتد. 
چیزی که کتاب را برای ما ایرانیها جذاب تر میکند شناخت خودمان است ریشه یابی اخلاق ها و واکنش هایمان در برابر خارجی ها و مهمان ها. اینکه خودمان را در اینه ی نگاه یک خارجی ببنیم جذاب است.
مثل اینکه هر چه قدر که ما قدر خودمان و کشورمان را نمی‌دانیم خارجی ها جواهر شناس های خوبی هستند. 
اگر اهل خواندن روایت و سفر نامه هستید این کتاب می‌تواند یک پیشنهاد خوب برایتان باشد
        

          ﷽
موسیقی‌دان و سفرنامه نویس اهل کرواسی،سفر دومش به مقصد ایران را از زاگرب در سال ۹۷ با موتور شروع می کند! بله با موتور!

او که برای سفر دومش،موتور را انتخاب کرده از شهرهای زیادی در راه می‌گذرد تا سرانجام وارد ایران می شود و ایرانگردی را با موتور آغاز می‌کند، سفری جذاب که هم تجربه خوبی دارد و هم نویسنده به خوبی تمام آنچه دیده را بیان کرده است،کـتاب مورد استقبال مردم  کرواسی نیاز قرار گرفته است وچندماهی در صدر پرفروش ها بوده!

اتفاقات متفاوتی برای نویسنده در طول سفر می افتد از رانندگی با موتور در کویر بی انتها تا سفر به سنندج و یزد و اصفهان! یکی از خوبی های کتاب که  در متن بالا هم به آن اشاره کردم،روانی ترجمه و دقت نویسنده در بازگو کردن اتفاقات سفر است تا جایی که هر آنچه اتفاق افتاده برایش را در کتاب آورده.

در سرزمین مردمان نجیب،می تواند گزینه خوبی برای کسانی باشد که اهل خواندن سفرنامه هستند و بهترین گزینه برای هدیه به کسانی که دوستی در خارج دارند برای توصیه سفر به سرزمین مردمان نجیب.
        

          ایران از نگاه یک خارجی خیلی خوندنی..
        

          شاید باورش برای ما سخت باشد که یک زوج میانسال از #کرواسی سوار بر موتور، خود را به ایران برسانند و قله دماوند را فتح کنند! حتی عجیب‌تر اینکه راهشان را ادامه دهند و در گرمای وحشتناک اواخر مرداد، با همان موتور از مشهد تا یزد را در دل دشت کویر ایران، تک و تنها بگذرند و بعد هم به بوشهر شرجی بروند و بیش از سی روز تمام با موتورسیکلت، از تبریز و قزوین و تهران گرفته تا شیراز و اصفهان و بوشهر و ده‌ها شهر و روستای کوچک و بزرگ را طی مسیر کنند و شب‌های بسیاری را زیر سقف آسمان و خیابان‌ها و پارک‌ها به صبح برسانند؛ ولی این زوج با اراده، این ماموریت غیرممکن را به خوبی به پایان رساندند.
کتاب #در_سرزمین_مردمان_نجیب پر است از درس زندگی و حیات، که روح هر انسان مشتاق تعالی را به پرواز در می‌آورد. 
شاید بهترین توصیف و توصیه را برای این انسان‌ها سعدی داشته باشد؛ هنگامی که می‌گوید:
همت بلند دار که مردان روزگار
از همت بلند بجائی رسيده‌اند
        

          هرویه کروات در جریان سفرش به ایران شیفته سرزمین پارس می‌شود و سفرنامه‌اش در کرواسی کتابی پرفروش. سفرنامه‌اش را دوست داشتم گرچه نظرش را در مورد مردم یکی از شهرهای ایران به هیچ وجه قبول ندارم و کاملاً عکس آن فکر می‌کنم.
        

          باور کنید مردمان نجیبی هستیم

روز جمعه‌ بود و تعطیل. اما من کتابی دست گرفته بودم که ترک موتور از کرواسی راه افتادم و بلغارستان و ترکیه را رد کردم تا پایم رسید به خاک ایران؛ تبریز.
همراه شدن با یک زوج موتورسوارِ کُروات در سفر به تهران و صعود به قله‌ی دماوند، مشهد و زیارت امام رضا، کویر، شیراز، شهرکرد، بوشهر و کردستان جذابیتی است که دوست دارم؛ قضاوت شدن از کسی غیر از خود. اینکه یک کروات به کشورم سفر کرده و از مردمش می‌نویسد برای من که بخشی از این مردم هستم خواندنی بود.
این سفرنامه را حداقل از هر خانواده ایرانی، حداقل یک‌ نفر باید بخواند. حرف‌هایی این بابای کروات می‌زند که خودمان هم یادمان رفته است. ما واقعا مردمان نحیبی هستیم. باید باور کنیم.
        

          در سرزمین مردمانِ نجیب؛
از همین اسمش پیداست که تلاش دارد در مورد پیوند عاطفی که با مخاطب ایرانی برقرار کرده صحبت به میان آوَرد و با همین اسمش شما را دعوت به دیدن زیبایی‌ها و شگفتی‌های دیار و سرزمینی می‌کند که اگر چه اظهرُ مِنَ الشمس است ولی شاید به هزار و یک‌دلیل از نگاه من و توی اهل این دیار دور مانده باشد.
اصلا گاهی باید به خودت و داشته‌هایت از زاویه‌ای متفاوت‌تر از آن‌چه که تا الان بوده نگاه کنی تا ارزش و اعتبارش برایت روشن‌تر شود.

این کتاب روایتِ سفر موزیسین، کوهنورد، موتورسوار و نویسنده معروف اهل کرواسی‌ست که با دوستش و البته با موتور و به قول خودش با پلنگِ سیاه به ایران‌گردی آمده؛ سفری تقریبا یک‌ماهه که با شرح تمام جزئیات و زیبایی‌ها، مخاطب را با خودش همراه می‌کند.
به نظرم آقای روپچیچ نویسنده‌ای‌ست که استادِ شرح جزئیات است چون از اتفاقات ساده شرحی به یاد ماندنی ارائه می‌کند و این در سراسر کتاب مشهود است.

اینکه آدم بتواند کشور و مردم و فرهنگ و آداب‌ورسومَش را از زاویه نگاه یک غریبه ببیند بسیار اتفاق شیرین و متفاوتی‌ست، مخصوصا که آن غریبه با هنر بیگانه نباشد و نگاه عمیقی به ویژگی‌های فرهنگی یک ملت داشته باشد.
و به نظرم به‌خاطر همین نوعِ نگاه است که زیبایی‌های بخشی از آداب‌ورسومی که نویسنده در اثنای سفرش با آن‌ها مواجه شده و در کتاب آورده، از جمله مراسم محرم چه بسا که درک درستی هم از این مراسم و چرایی‌اش ندارد ولی به زیبایی و با احترام توصیفش می‌کند.

و باز به‌خاطر همین نوع نگاه است که حتی بعضی از فرهنگِ بعضاً نادرستِ ما (مثل تعارفی بودن و تعارف کردن) که صرفا مختصِ ما ایرانی‌هاست و قطعا درکش برای یک غریبه سخت و حتی شاید مضحک هم باشد، از نگاه این مهمان، نشان از مهربانیِ و مهمان‌نوازیِ مردم ماست و آن را به شکل بامزه‌ای شرح می‌دهد و سعی می‌کند خودش را با آن هماهنگ کند.

خلاصه که اگر می‌خواهید زیبایی و مهربانی بخوانید 
و از اینکه در این کشور زندگی‌ می‌کنید افتخار کنید حتما این کتاب را بخوانید.
و البته از ترجمه خوبش هم نباید گذشت که به نظرم بخش مهمی از جذابیتِ کتاب مدیونِ ترجمه روان و خوش‌خوانش است.