یک هدیه خوب برای تازه پدرها
میلیاردها میلیارد آدم در طول تاریخ تجربه پدر شدن را داشته‌اند. تجربه‌ای به ظاهر تکراری. اما قطعاً برای هرکدام از آنها تجربه‌ای منحصربه‌فرد بوده. این نکته بدیهی است که حتی تجربه فرزند اول هم با بقیه فرزندان متفاوت است. یک فرزند که با حضورش خانواده را غافلگیر کرده یا یک فرزند ناخواسته. حتی دختردار شدن و پسردار شدن هم حس و حال متفاوتی دارد. این کتاب روایت تعدادی از این پدرهاست. پدرهایی که اکثراً برای اولین بار فرزنددار شدن را تجربه کرده‌اند.
تجربه‌هایی که هیچ‌کدام شبیه دیگری نیست.
گاهی همراه با ترس است، گاه اشتیاق و گاه...
این کتاب را به عنوان هدیه به چند نفر که تازه پدر شده بودند یا در آستانه‌ی پدر شدن بودند  دادم.
برای مقابله با ترس‌ها یا آماده شدن برای چالش‌ها... و درک شیرینی‌های پدر شدن.
اما خواندنش برای خانم‌ها هم خالی از لطف نیست و شاید حتی جذاب‌تر باشد. آشنایی با یک دنیای مردانه.
گویا راویان این کتاب همه دست به قلم هستند  و همین دست به قلم بودن باعث شده روایت‌ها شکل داستانی بگیرند. 
داستان‌گونگی وقایع به جذابیت روایت‌ها کمک کرده.

        

          یعنی پدری انقدر کسل کننده ست؟!!!
توقع روایت های بهتری داشتم
نسبت به کتاب هفته چهل و چند خیلی ضعیف تر بود
        

          مردها کمتر حرف میزنند، حقیقتی که در جای جای کتاب به آن اعتراف شده. پس ما کمتر درباره آنها میدانیم. 
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که روایت یک مرد از بارداری زنش چگونه است. و آیا بارداری فقط امری زنانه است یا مردان هم باردار می شوند؟
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که وقتی قرار است نسلی از تو جوانه نزند و تو یک مرد هستی چه بر تو میگذرد.
و برای همین ندانستن ها باید این کتاب را بخوانیم.
        

          آخ یادداشت احسان عمادی... و ما ادراک یادداشت احسان عمادی...
        

          من به نیت آشنا شدن با دنیای مردانه خواندم و به نظرم بسیار جالب بود.  بعضی روایت ها اشکم را درآورد و برخی مرا شگفت زده کرد. خواندن این کتاب را به خانم ها و آقایان توصیه می کنم.
        

          این کتاب هم به سرنوشت سایر کتاب های اطراف دچار شد... چهار پنج روایت انتهایی مانده بود که هدیه دادمش به برادرم. تا کی دوباره بخرم و تمامش کنم. 
تا اینجا روایت اولی را پسندیدم و ما یک بچه داشتیم. 
+همچنان در حال تحسین روایت پریود شدن در سفر زیارتی بودم که دیدم در مورد تجربه آزمایش اسپرم نوشته اند. چقدر جسور و شجاع
+آیا خواندن از پدر شدن دهه هفتادی ها برای یک دهه شصتی مجرد مشتاق مادر شدن سخت است؟ خیلی... لعنت بر باعث و بانی این حسرت ها
        

          از دریچه یک پدر به دنیای فرزند آوری و فرزند پروری نگاه کردن کار خیلی جالبی بود.
خواندنش مخصوصا برای مادرها تجربه جدید و نویی به حساب میاد
البته بعضی روایت هاشو نسپندیدم چون خیلی  یکنواخت و بیش از اندازه طولانی بود
        

          به خانم‌ها کمک میکنه با فضای ذهنی آقایان و دغدغه‌ها و نگرانی‌هایشان راجع‌به ورود فرزند به زندگی آشنا شوند.
        

          از خیلی سال پیش، مردها یک سری معمای حل نشده‌ی متحرک بودند که دور و برم می‌پلکیدند. من برادر نداشتم که بدانم توی کله‌ی یک جنس مذکر با مال من چه فرقی دارد. پدرها هم که در نهایت مثل یک پوستر ثابت و بدون تغییر از مردانگی روی دیوار ذهن دخترهایشان چسبیده اند. حتی مامان‌ها آنقدر از توی کله‌شان باخبر نمی‌شوند، چه برسد به یک نخود بچه‌ی سرگردان لالوی دست وپا. من تا روزی که ازدواج نکرده بودم خبر نداشتم سر و کله زدن با این پدیده‌ی بدیع چقدر می‌تواند سخت و چالشی باشد. مثل یک پازل هزار تکه، اولش روحت هم خبر ندارد که از کجا باید شروع کنی و اگر کدام قطعه را کجا بگذاری درست از آب در می‌آید!
مطمئنم کمابیش همه‌ی ما این احساسات را تجربه کرده‌ایم.
درِگوشی بگویم، اکثر مردها حتی خودشان هم نمی‌دانند توی کله‌ی بقیه هم‌جنس‌هاشان چه خبر است. 
این گنگی و گیجی همگانی از حرف نزدن می‌آید. از کلیشه‌هایی که فرهنگ و اجتماع برایمان تراشیده‌اند. از "مرد که گریه نمی‌کنه" ها و هزار جمله‌ی غلط دیگر که مردی و مردانگی را گره کور می‌زند به حرف نزدن، سخت بودن و ضعف نشان ندادن. وقتی برچسب مرد خورد روی پیشانی یک نفر، اگر هم دارد می‌میرد باید توی کله‌ی خودش جانش بالا بیاید. چه خزعبلاتی!
همه‌ی این‌ها را نوشتم که بگویم؛ اگر شما هم دوست دارید دزدکی از روزنه ای باریک توی سر بعضی از مردها را دید بزنید و بیشتر با دنیاشان آشنا شوید #پروژه_پدری برای شماست. این روایت‌های زیبا از #پدری و تمام بالا و پایین‌هایی که مردها پشت صورت‌های محکم و نفوذناپذیرشان قایم می‌کنند. بخوانیدش تا از لذت کشف دنیایی جدید و ناشناخته جانتان حال بیاید. 

        

          همیشه در زمان بارداری، بزرگ شدن فرزند، شیردهی و...  برایمان از حس و حال مادر‌ها گفته اند. کمتر کسی بوده است که بگوید پدرشدن چه حسی دارد. مردها هنگام تولد فرزندشان یا زمان بارداری همسرشان چه احساساتی دارند. در این کتاب پدرانی جمع شده اند و پدر بودن را روایت کرده اند. درک دنیای مردانه برایم جالب بود. 
        

          کتاب را فاطمه برای تولدش از دوستانش هدیه گرفت،، ولی داد به من و گفت تو بخون!
عکس تصویر یادداشتم در صفحه اول کتاب است.
        

          «آدم‌های زیادی درباره مادری و روش‌های بچه‌داری با زن‌ها حرف می‌زنند اما کسی درباره پدرشدن  چیزی به مردها نمی‌گوید»
این جمله از کتاب خلاصه انگیزه‌ام برای خواندنش بود. شناخت جهان ناشناخته پدری. 
انتظار روایت‌های عجیب و غریب نداشته باشید. بنشینید با خیال راحت پانزده تجربه بشنوید از پدران امروز. صادقانه، بدون ترحم‌انگیزی و قهرمان‌سازی (چیزی که در «هفته چهل و چند» توی ذوق می‌زد)
در مقایسه با «هفته چهل و چند» جسورانه‌تر است هرچند هنوز مصلحت‌اندیشی و خودسانسوری در روایت‌ها حس می‌شود. تجربه از دست دادن فرزند یا داشتن فرزند بیمار، به چندصدایی کتاب کمک کرده، چیزی که خلاء «هفته چهل و چند» بود.
روایت «بچه‌ی آدم» از مهدی حمیدی پارسا برایم متفاوت، دلچسب و تامل‌برانگیز بود و با روایت «ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم» اشک ریختم.
و چه عجیب که دنیای پدرانه را دوست‌تر داشتم از دنیای مادرانه.

        

          بخاطر دو روایت آخر خواندمش و واقعا توقعمو برآورده کرد.👍 روایت‌های آبستنی مردانه و مصائب سکوت برونگرانه‌تر نوشته شده بود و برام غافلگیری‌های کوچک دلنشینی مثل خامه‌‌های خشک حین خوردن  بستنی  سنتی داشت که دوست داری روی زبونت نگه‌شون داری. روایت حبیب و حبیب رو متعلق به این مجموعه نمی‌دونستم و بنظرم ضعیف‌ترین روایت هم اتاق نمایش بود.
        

          کتاب رو دوست داشتم.چیزی که برام جالب بود بیان احساسات پدرانه و درونیات پدران بود.یه کوچولو دلم واسه بعضی باباها سوخت😅چون شاید هیچ وقت از احساساتشون حرف نزنن ولی درونش جاری باشه. پروژه پدری یکجور ورود به دنیای پدران است تا کمی بیشتر بشناسیشون.
        

          خواندن «پروژه پدری» را به همه توصیه می‌کنم.
به آقایان تا ببینند تنها آن‌ها نیستند که به برخی مشکلات می‌اندیشند و از آن رنج می‌برند. تا ببینند این حرف نزدن و خودخوری کردن مختص آن‌ها نیست.
تا ببینند افراد دیگری نیز دغدغه‌هایی مشترک از این جنس با آن‌ها دارند.

و به خانم‌ها از آن جهت که ببینند این وجود‌های سنگی بی‌روح، این موجودات ساکت و گوشه‌گیر، این انسان‌های همیشه در آرامش و بی‌خیالی، در درونشان چه می‌گذرد و چه آتش‌فشانی در آن‌ها غلیان می‌کند.

خواندن کتاب مرا یاد یک مثل انداخت.
می‌گویند مادرها چون مداد در طول رشد فرزندانشان با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند و قدشان کوتاه و کوتاه تر می‌شود. اثر رنج به خوبی در چهره‌شان هویداست. داد می‌زنند، گریه می‌کنند با خواهرها و فامیل و دوستانشان در مورد مشکلاتشان سخن می‌گویند.
اما پدرها مثل خودکاری هستند که بدنه‌اش مات است. همواره می‌نویسند و دم بر نمی‌آورند، ولی به یکباره بدون آن‌که متوجه شوید کی و چگونه جوهرشان تمام شده از نوشتن باز می‌ایستند.

آری، مردها هم دل دارند، ولو دردشان را به کسی نگویند، ولو گریه نکنند، ولو از سختی‌ها گله و شکایت نکنند.
        

          این کتاب یه فوت میکنه  به گرد و خاک روزمرگی که نشسته روی حس پدرانه‌مون. 

 روایت‌های شیرین و بعضا تلخی داره. روایت خانه عماد واقعا اذیت‌م کرد.

        

          کتاب خوبی بود و موضوع جدیدی داشت. بعضی قسمت ها رو دوست نداشتم یا بعضی طرز تفکرها به دلم نمینشست و نمیپسندیدم اما بخاطر نکات مثبت دیگه ای که داشت، این نکات منفی چندان برام مهم نبود. قبل از خوندن کتاب فکر میکردم درمورد چند پدر معمولی هست اما بنظرم خیلی هم معمولی نبودن! فکر میکنم بعضیاشون نسبتاً معروف بودن، مهارت نویسندگی داشتن، بعضیاشون شغل های خاص داشتن یا اتفاقات خاصی براشون پیش اومده بود، برای همین بیشتر حالت داستانی پیدا کرده بود تا شرح یک زندگی معمولی و یک شرح عام از پدر شدن... هرچند خیلی وقت ها معمولی هم زیبا و خاص هست . بنظرم اگه پدرهای معمولی این کتاب رو مینوشتن بازم زیبا میشد، حتی بدون مهارت های خاص نویسندگی و بدون اتفاقات خاص...
        

          در این کتاب روایت‌های چند پدر از نگرانی‌ها، دغدغه‌ها، رابطه و افکارشان نسبت به فرزندانشان در قالب روایت‌هایی شخصی بیان شده است
هر روایت فضا و موضوع خاص خودش را دارد که کتاب را جذاب و متنوع کرده است
        

          تابه‌حال هفت‌هشت نسخه‌اش را به‌ تازه‌باباها کادو داده‌ام و شنیده‌ام:  «لعنتی چقدر راس می‌گه! »
گمانم ارزشمندی این کتاب‌های تجربه‌نگاری همین است. اینکه یک لعنتی‌ای باشد دردها و رنج‌ها و چالش‌های یک تازه‌وارد را روایت کنند و به او بگویند:   «نترس! ما همه‌مون مثل همیم!» 
        

          بسمـ الله...
مجموعه جستارهایی در مورد پدر بودن. همیشه در زمان بارداری، بزرگ شدن فرزند، شیردهی و.. برایمان از حس و حال مادرها گفته اند. کمتر کسی بوده است که بگوید پدرشدن چه حسی دارد. مردها هنگام تولد فرزندشان یا زمان بارداری همسرشان چه احساساتی دارند. 

🌟 در این کتاب پدرانی جمع شده اند و پدر بودن را روایت کرده اند درک دنیای مردانه برایم جالب بود. برام جالب بود از دنیای مردها بدونم، از اینکه اضافه شدن نقش پدری چه تغییری در زندگی شون ایجاد می‌کنه.

💫  دونستن اینکه تو ذهن دیگران، در مورد یه موضوع، چی میگذره برا جالب بوده همیشه.

فریبا محمدکریمی 
دی‌ماه ۱۴۰۳