یعنی پدری انقدر کسل کننده ست؟!!!
توقع روایت های بهتری داشتم
نسبت به کتاب هفته چهل و چند خیلی ضعیف تر بود
          

            مردها کمتر حرف میزنند، حقیقتی که در جای جای کتاب به آن اعتراف شده. پس ما کمتر درباره آنها میدانیم. 
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که روایت یک مرد از بارداری زنش چگونه است. و آیا بارداری فقط امری زنانه است یا مردان هم باردار می شوند؟
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که وقتی قرار است نسلی از تو جوانه نزند و تو یک مرد هستی چه بر تو میگذرد.
و برای همین ندانستن ها باید این کتاب را بخوانیم.
          

            یک هدیه خوب برای تازه پدرها
میلیاردها میلیارد آدم در طول تاریخ تجربه پدر شدن را داشته‌اند. تجربه‌ای به ظاهر تکراری. اما قطعاً برای هرکدام از آنها تجربه‌ای منحصربه‌فرد بوده. این نکته بدیهی است که حتی تجربه فرزند اول هم با بقیه فرزندان متفاوت است. یک فرزند که با حضورش خانواده را غافلگیر کرده یا یک فرزند ناخواسته. حتی دختردار شدن و پسردار شدن هم حس و حال متفاوتی دارد. این کتاب روایت تعدادی از این پدرهاست. پدرهایی که اکثراً برای اولین بار فرزنددار شدن را تجربه کرده‌اند.
تجربه‌هایی که هیچ‌کدام شبیه دیگری نیست.
گاهی همراه با ترس است، گاه اشتیاق و گاه...
این کتاب را به عنوان هدیه به چند نفر که تازه پدر شده بودند یا در آستانه‌ی پدر شدن بودند  دادم.
برای مقابله با ترس‌ها یا آماده شدن برای چالش‌ها... و درک شیرینی‌های پدر شدن.
اما خواندنش برای خانم‌ها هم خالی از لطف نیست و شاید حتی جذاب‌تر باشد. آشنایی با یک دنیای مردانه.
گویا راویان این کتاب همه دست به قلم هستند  و همین دست به قلم بودن باعث شده روایت‌ها شکل داستانی بگیرند. 
داستان‌گونگی وقایع به جذابیت روایت‌ها کمک کرده.

          

            این کتاب هم به سرنوشت سایر کتاب های اطراف دچار شد... چهار پنج روایت انتهایی مانده بود که هدیه دادمش به برادرم. تا کی دوباره بخرم و تمامش کنم. 
تا اینجا روایت اولی را پسندیدم و ما یک بچه داشتیم. 
+همچنان در حال تحسین روایت پریود شدن در سفر زیارتی بودم که دیدم در مورد تجربه آزمایش اسپرم نوشته اند. چقدر جسور و شجاع
+آیا خواندن از پدر شدن دهه هفتادی ها برای یک دهه شصتی مجرد مشتاق مادر شدن سخت است؟ خیلی... لعنت بر باعث و بانی این حسرت ها
          

            همیشه در زمان بارداری، بزرگ شدن فرزند، شیردهی و...  برایمان از حس و حال مادر‌ها گفته اند. کمتر کسی بوده است که بگوید پدرشدن چه حسی دارد. مردها هنگام تولد فرزندشان یا زمان بارداری همسرشان چه احساساتی دارند. در این کتاب پدرانی جمع شده اند و پدر بودن را روایت کرده اند. درک دنیای مردانه برایم جالب بود. 
          

            ۱۵ روایت از دنیای کمتر شناخته شده‌ پدری.
نسبت به هفته چهل و چند چند پله پایین‌تر هست، خیلی از روایت‌ها صرفا روزانه‌نگاری هستند و چیزی از ناشناخته‌های دنیای پدری را باز نمیکنند. و خب چند تا روایت عالی که گمانم تا همیشه در نوع نگاه و قضاوتم در مواجهه با پدرها تاثیرگذار خواهند بود. شاید از این به بعد یک کم باهاشون مهربان‌تر باشم، شاید.
جالب اینجاست که انگار نوع دغدغه‌ها و نگرانی‌های پدر ها و مادرها یکی هست و آنچنان تفاوت عظیمی در دنیاهاشون نیست و فقط ابزار و مکان ابراز متفاوتی دارند. 
          

            مادرها راحت تر از مادری شان میگویند و مینویسند. زنان قصه گو تر هستند. خودگشوده تر هستند.««جونم برات بگه»» تر هستند. 
مردها اما سخت تر حرف میزنند و سخت تر مینویسند. 
پدران این نسل در کنار دغدغه ی تامین معاش خانواده، دغدغه رابطه دارند و همین شاید کارشان را سخت تر کند. 
          

            من دخترم اما پدری نیستم. پدری جدی دارم که مثل تصویر همیشگی از پدرها، مقرراتی است. من دخترم و از قضا روانشناسی کودک و نوجوان خوانده‌ام و تا کنون که تازه سر کار درستی هم نرفته‌ام، هزار روایت از «پدران» شنیده‌ام بی‌آن که ببینمشان. پدرانی که متهم‌اند، مقصراند، غایب‌اند یا در اندک مواردی هستند و خوب‌اند. شاید بتوان گفت این روایت‌ها که از زبان خود پدرها شاید برای اولین بارها، نگاشته شده، بیشتر پرده از موجودی بر می‌دارد که هرچند زیاد دیده نمی‌شود و همیشه پشت صحنه است اما درگیری زیادی با «پدر شدن» دارد. پدرها گناه دارند! بار زیادی روی دوششان است و زمین بهشتی زیر پایشان نیست. خدا همه‌ی پدرها را حفظ کند و درگذشتگان را رحمت.
          

            از دریچه یک پدر به دنیای فرزند آوری و فرزند پروری نگاه کردن کار خیلی جالبی بود.
خواندنش مخصوصا برای مادرها تجربه جدید و نویی به حساب میاد
البته بعضی روایت هاشو نسپندیدم چون خیلی  یکنواخت و بیش از اندازه طولانی بود
          

            «آدم‌های زیادی درباره مادری و روش‌های بچه‌داری با زن‌ها حرف می‌زنند اما کسی درباره پدرشدن  چیزی به مردها نمی‌گوید»
این جمله از کتاب خلاصه انگیزه‌ام برای خواندنش بود. شناخت جهان ناشناخته پدری. 
انتظار روایت‌های عجیب و غریب نداشته باشید. بنشینید با خیال راحت پانزده تجربه بشنوید از پدران امروز. صادقانه، بدون ترحم‌انگیزی و قهرمان‌سازی (چیزی که در «هفته چهل و چند» توی ذوق می‌زد)
در مقایسه با «هفته چهل و چند» جسورانه‌تر است هرچند هنوز مصلحت‌اندیشی و خودسانسوری در روایت‌ها حس می‌شود. تجربه از دست دادن فرزند یا داشتن فرزند بیمار، به چندصدایی کتاب کمک کرده، چیزی که خلاء «هفته چهل و چند» بود.
روایت «بچه‌ی آدم» از مهدی حمیدی پارسا برایم متفاوت، دلچسب و تامل‌برانگیز بود و با روایت «ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم» اشک ریختم.
و چه عجیب که دنیای پدرانه را دوست‌تر داشتم از دنیای مادرانه.

          

            بخاطر دو روایت آخر خواندمش و واقعا توقعمو برآورده کرد.👍 روایت‌های آبستنی مردانه و مصائب سکوت برونگرانه‌تر نوشته شده بود و برام غافلگیری‌های کوچک دلنشینی مثل خامه‌‌های خشک حین خوردن  بستنی  سنتی داشت که دوست داری روی زبونت نگه‌شون داری. روایت حبیب و حبیب رو متعلق به این مجموعه نمی‌دونستم و بنظرم ضعیف‌ترین روایت هم اتاق نمایش بود.
          

            این کتاب یه فوت میکنه  به گرد و خاک روزمرگی که نشسته روی حس پدرانه‌مون. 

 روایت‌های شیرین و بعضا تلخی داره. روایت خانه عماد واقعا اذیت‌م کرد.