نیمه پنهان مکران از انسان هایی برایمان می گوید که در فرهنگ کهن و عقاید خود غوطه ورند؛ از فرهنگ بلوچ و مذهب احناف.

راوی یک شیعه سیستانی است که برای درک فرهنگ بلوچ و مباحثه ای علمی با روحانیون حنفی رهسپار این سرزمین می شود و در دل این سفر طولانی اتفاقات جذابی برایش رخ می دهد.

راوی با قلم شیوا و رسای خود به خوبی توانسته فضای علمی متقن را به گونه ای به شکل سفرنامه درآورد که اگر کتاب را بدست بگیری و شروع به خواندن کنی، دوست نداری آن را زمین بگذاری. اصلا مگر می شود فضای علمی را این گونه، خواندنی ترسیم کرد!
این خود هنری است که نویسنده توانسته آن را اجرا کند و برای این مهم گاه در حواشی مباحث به طنز روی می آورد که جذابیت کتاب را دو چندان می کند.
تسلط بسیار قوی راوی بر محتوای مباحث علمی مطرح شده در کتاب از دیگر نقاط مثبت کتاب است.
چه بسا جذابت ترین قسمت های کتاب مسائل مطرح شده توسط استاد موحد در ایستگاه پنجم و ششم است.

اما دو مورد نقدی که می توان به کتاب داشت؛
اول آن که در برخی موارد گرچه جزئی است فضای برهان از بین رفته و وارد فضای جدل شده است با آن که انتظار استدلال می رود.
دوم آن که جا داشت زیبایی های طبیعی بلوچستان و آداب و رسوم قوم بلوچ را به شکل تفصیلی بیان می کرد و نه با نگاهی گذرا.
          

            نیمه پنهان مکران را به هوای این که یک سفرنامه در منطقه بلوچستان و آشنایی با فرهنگ این منطقه است به دست گرفتم، اما همان اوایل متوجه شدم نویسنده، کتاب شب‌های پیشاور را خوانده و خواسته یک نسخه به‌روز از آن بنویسد که حاصل کار شده این کتاب. 
دغدغه شیعه‌کردن همه سنی‌ها را دارد و به عنوان یک کار لازم و ضروری به این سفر رفته و... لحن کتاب دلم را زد. اما از اواسط کتاب، روایت به جای مجادله کلامی عالب می‌شود و نویسنده از بلوچستان و مردمانش روایت می‌کند و به ماجرای طلاق از دیدگاه مذهب حنفی که می‌رسد به بررسی تاثیر آن در زندگی روزمره مردم منطقه می‌پردازد. اواخر کتاب بهتر بود.
          

            کتاب با زبانی ساده و روان و بیش‌تر بر تکیه بر آیات قرآن به بررسی تفاوت‌های میان شیعه و سنی می‌پردازد. در صفحه آخرش در وصف حضرت امیر (ع) این شعر سعدی را نوشتم :
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی 
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی