« چه بسا گروهی اندک که بر بسیاران غلبه کردند...»
اول از همه باید بگویم همه ی شعر های فاضل نظری را دوست داشتم... حالا بعضی هایشان بیشتر دوست داشتم و می توانستم حتی چندین بار بخوانمشان و به نکات ریز یا مفهوم عمیقشان فکر کنم؛ بعضی هایشان را هم کمتر دوست داشتم و همان یکبار خواندنشان برایم کفایت بود...
راستش را بگویم کتاب اقلیت را  به این خاطر خریدم که شنیده بودم یکی از سه گانه "گریه های امپراتور" و "آن ها"ست. و از آنجایی که از آن بس خوشم امده بود گفتم حتما از این هم خوشم خواهد امد و خریدمش... اما اگر بخواهم صادق باشم برایم آنقدر ویژه نبود. نه به اندازه آن ها و گریه های امپراتور...
اما خب بازم کتاب فاضل نظری و اشعار وی بود...
در نهایت باید گفت: در اقلیت بودن، تنها بودن نیست....
          

            تلنگر واجب!
بعد از این که کتاب سه دقیقه در قیامت را خواندم هی میگفتم: این کار فلان بلارو سر ادم میاره، اگه فلان اتفاق افتاده بخاطر فلان چیزه، یه نگاه محبت امیز به پدر و مادر از چند ده حج واجب ارزش بیشتری داره و.... یا مثلا وقتی کاری برای کسی انجام میدادم و تشکر نمیکرد وقتی میخواستم فکر کنم که: چرا از من تشکر نکرد؟ مثلا کمکش کردما... به یاد ماجرای پریدن راوی داستان درون رودخانه ای پر آب و نزدیک سد می افتادم که برای نجات پسری، فقط بخاطر رضای خدا درون اب پرید و بعد از برگشت و نجات نیتش را عوض کرد که این باعث شد عملا ثواب کارش به فنا رفت.... بعد از ان بود که سریع می گفتم: خدایا غلط کردم وجدانا حواسم نبود....
کتاب سه دقیقه در قیامت را همه باید بخوانند. حتی به عقیده من کسانی که شاید خیلی فرصت کتاب خواندن ندارند هم بهتر است که از این کتاب استفاده کنند چرا که این کتاب حجم خیلی زیادی ندارد و با متن روان و قابل تصوری که دارد هم باعث می شود هر نوع مخاطبی بتواند از ان بهره ببرد. فقط من اینطور بودم که پس از مدتی فراموش کردم و به عقیده من چند وقت یه بار، باید این کتاب را خواند... کاش این تلنگر های واجبی که بهشان نیاز داریم روز به روز بیشتر شوند...
          

            کتاب بازها از آن کتاب هایی است که وقتی خواننده (خصوصا کتاب خوارها!) وقتی آن را می خوانند با خود میگویند: کاش واقعی بود!
وقتی کتاب باز ها را خواندم سریعا موبایل را به امید اینکه انتشارات پرتقال مسابقه ای شبیه مسابقه درون کتاب را داشته باشد برداشتم، آخر کتاب هایی مانند پاستیل های بنفش یا چند کتاب دیگر مسابقه داشتند اما... اما کتاب باز ها جزو این دسته نبود... به امید اینکه روزی جزو کتاب باز ها شویم!
          

            من همیشه دفتری داشتم که برای خودم دیالوگ ها، جملات، آیات و سخن های زیبایی که دوست داشتم را در آن یادداشت میکردم. ارمیا را که میخواندم دائم به سراغ دفترم می رفتم تا جمله جمله کتاب را یادداشت کنم، آخر سر هم منصرف شدم و بزرگ نوشتم "ارمیا"...
هنوز که هنوز است جملات بولد کتاب را به یاد می آورم..."عمری فقط پیاز بودیم" ، "سیل جمعیت و ارمیای شبه ماهی" ،"ارمیا" ، "ارمیا" ، "ارمیا"....
پ.ن: تنها نکته ای که دوست داشتم وجودمی داشت این بود که کاش سخنان عربی ای که ارمیا می گفت در پاورقی ای ترجمه میشد تا فهم آن برای من خواننده ای که ممکن متوجه نشود اسان باشد
          

            آینده ی نامعلوم

شرور ها با شرور ها و خوب ها با خوب ها. آدم های دنیا را با این دو دسته بندی می کنند. حتی در دوران کودکی مان هم شعری رایج را می خواندیم "دخترا با دخترا ، پسرا با پسرا". با وجود این دسته بندی ها قصه ها و داستان هایی سر هم می شود که هیچکسی پایانش را نمی دانند. و در کتاب خوب های بد بد های خوب هم کسی نمیداند کی خوب و کی بد است.
مدیر مدرسه این بار هم به روستا می آمد و کسی را با خود می برد. هیچ معلوم نیست که چه کسی ساحره است و چه کسی شاهزاده…سوفی مطمئن بود که این بار مدیر مدرسه، او را به عنوان پرنسس می دزدد. و همین دلیل دوستی او با اگاتا بود.اما انتخاب نهایی مدیر مدرسه چه کسی بود؟ این انتظار فقط تا زمان رسیدن نیمه شب بود. و چقدر رفاقت هایی بودند که بعد از شب به رقابت تبدیل می شدند…
کتاب خوب های بد بد های خوب را می توان به عنوان یکی از بهترین کتاب هایی که در ژانر ماجراجویی، تخیلی و چاشنی معمایی است، انتخاب کرد. کتابی که قوت ها جلوی نقطه ضعف ها را می پوشاند. این کتاب با نقطه های اوج، شخصیت پردازی،دیالوگ ها و توصیفات فوق العاده خود کاری کرده کرده که ما به جای یک کتاب، یک فیلم ببینیم. کتابی که بعد از تمام کردن جلد یک اش ناخودآگاه به سراغ جلد دوم می رویم.
در شخصیت پردازی، آن ها دیگر برای ما شخصیت های داستان نبودند، بلکه انگار دوست هایی هستیم که از مدت ها همدیگر را می شناسیم. سوفی را به خوبی شناختیم و حتی در ابتدا فکر کردیم که او را اشتباهی به آن مدرسه بردند و آگاتا هم جایش آنجا نیست و با کسانی که در آنجا بودند فرق دارد. در طول داستان متوجه تغییر سوفی و اگاتا می شدیم، کسانی که حالا دارند به باطن اصلی خود بر می گردند؛ و همین گره های داستان بیشتر باز می کرد. ما شخصیت های فرعی را هم به خوبی می شناختیم. مثل بئاتریکس که می دانستیم زیبا، مغرور و رقابت طلب است. حتی می دانستیم که تدروس چه زمانی عصبانی می شود، چه زمانی خوشحال و چه اتفاقاتی او را ناراحت می کند.
دیالوگ ها هم خوب بودند و به روند زیبای داستان کمک می کردند. البته به جز مواقعی مثل تیکه آخر کتاب که اسم ها زیاد تکرار شد و سلام و احوال پرسی خیلی خشک در دیالوگ آمد. تیکه های مثل بحث اگاتا و یکی دیگر از شخصیت های کتاب که در مورد زیبایی بود را بهتر بود که توصیف کند و نشان بدهد، در صورتی که آن قسمت از کتاب فقط بیان شد. اگر این موارد را در نظر نگیریم دیالوگ ها بسیار خوب بودند.
به غیر از بعضی از قسمت های کتاب که متن کمی مبهم و تامل برانگیز بود، بقیه قسمت ها را مانند فیلم سینمایی میدیدم. مثل توصیفات مدرسه که انگار خودمان درون انجا بودیم و خودمان در حال راه رفتن در مدرسه بودیم و نه شخصیت های کتاب.
این کتاب یکی از کتابهای خیلی خوبی بود که خوانده بودم. یا بهتر بگویم فیلمی جذاب که تماشایش کردم. فیلمی که پر از معما های حل نشده  و سرنوشت های ناتمام بود. افسانه هایی که شاید در ذهن خیلی هایمان خاک گرفته بودند دوباره جان گرفتند و ما را به دنیای رویایی خود بردند. و سوفی و اگاتا که جزو دوستان ابدی ام می شوند. یکی ازکتاب های بسیار خوبی، در ژانر ماجراجویی، تخیلی و معمایی که  دلم می خواهد آن را به همه  معرفی کنم: خوب های بد بدهای خوب:)
          

            در داستان های معمایی همیشه یک یا دو شخص گناهکار وجود دارد و همیشه هم کاراگاهی این افراد را پیدا می کند. اما کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق نشان داد که همیشه هم یک یا دو مظنون وجود ندارد….
ژانر معمایی_جنایی را بسیار دوست دارم و همیشه جزو سه ژانر برترم بوده، داستان های پوارو، شرلوک و خانم مارپل را همیشه دوست داشتم و می توان گفت یکی از طرفداران ژانر معمایی و معمایی_جنایی هستم. این کتاب هم مثل تمام داستان های جنایی روایت حادثه ای مرموز، بی رحمانه و خطرناک بود که در یک قطار اتفاق می افتاد. و در این داستان هم پوارو کاشف پرونده بود…
تقریبا همه ما تا بحال کتاب هایی را خوانده ایم که شخصیت ها فقط یک اسم  ، حتی در بعضی کتاب ها ما از شخصیت های اصلی هم اطلاعات کافی را نداشتیم! اما در این کتاب ما خصوصیات شخصیت های فرعی داستان را هم می دانستیم. و این مشخصات و اطلاعات به طور خودکار و غیر مستقیم به ما منتقل می شد و اصلا حالت پرتابی نداشت. مثلا در یک قسمت کتاب پیرزنی به یک گوسفند تشبیه شده بود و ما از این تشبیه متوجه می شدیم که این خانوم پیر و سالخورده است و موهای سفیدی دارد. یا مثلا از روی سفارش پوارو برای کوپه درجه یک می توانستیم بفهمیم پوارو راحت طلب است. و به همین دلیل خواننده به طور کامل می توانست بفهمد که نقش اصلی کارآگاه است و به همه چیز مشکوک است. و صد البته پرتابی نبودن اطلاعات بخاطر هنر نویسنده بود.
معرفی شخصیت ها توسط خود شخصیت ها انجام می شد وهمین معرفی را جذاب می کرد ولی استفاده زیاد از ان کمی حوصه سر بر شد. مثلا انجایی که اقای بوس پرنسس دراگومیردف را به پوارو معرفی می کرد معرفی اصلا پرتابی به چشم نمیامد و همین پئنی مثبت بود.
زاویه دید داستان به خوبی انتخاب شده بود. اگر زاویه دید داستان چیزی جز دانای کل می بود اصلا نمی شد اطلاعات بیرون از کوپه، قطار و … را توصیف کند.
توصیفات داستان خیلی خوب بود و خواننده می توانست حال و هوا را درک کند. مثلا وقتی صدای داد و فریاد میامد ما به شدن نگران می شدیم و به قول خودمان تپش قلبمان زیاد میشد. و وقت هایی هم که پوارو با یک خانوم صحبت می کرد ما فضای بی حس وحال انجا را حس میکردیم.
کتاب هایی که از روی آنها فیلم ساخته می شود، و ما هم فیلم و هم کتاب را می بینیم و می خوانیم، بدون شک بهتر و بیشتر متوجه می شویم و خیلی از سوال  های ما با دیدن فیلم یا خواندن کتاب برطرف می شود.
یکی از مهم ترین خوبی های این کتاب پایان متفاوت ان بود که به قول خودمان خواننده را شوکه کرد! معمولا در داستان هیچوقت همه قاتل نیستند، اما در اینجا همه افراد حاضر در قطار گناهکار بودند! همین پایان جذاب و متفاوت، کاری کرد که این کتاب را بیشتر و بیشتر دوست داشته باشم.
از نظرم نویسنده این کتاب(خانم کریستی) نویسنده بسیار فوق العاده ای است که شخصیت پردازی و توصیف صحنه فوق العاده ای هم دارد که همین باعث شده کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق محشر شود. بدون شک اگر توصیفات این نویسنده نبود کتاب افت شدیدی پیدا می کرد. و چه بسیار که این موضوع در ژانر معمایی و جنایی چند برابر می بود.
تنها ایراد این کتاب تکرار بعضی از جملات بود؛ که زیاد نبود و بدون شک با وجود پئن های مثبتش می توان ازش گذشت.:)
و در آخر کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق یکی از کتاب هایی است که با قطعیت می توان گفت برای معما دوستان پیشنهاد ویژه ای است. کتابی که مطمئنا بعد از خواندن آن خوشحال هستید که وقتتان را برایش گذاشته اید. پس این کتاب را از دست ندهید:)
          

            نقشه سرخ
خطرات پشت سر هم اتفاق می افتند. همه بزرگ، همه مبهم، همه ترسناک. فقط چندی از ویروس زایو گذشته و مشکلات خیلی بد تر از آن پیش رو هستند. کسی میتواند رائولی با چشمان آبی، موهای سرخ و پوستی رنگ پریده را بگیرد یا سورنا قربانی هکر روح بودنش می شود؟ این بار حافظ، نقش فرعی کتاب زایو قهرمان کتاب ایذا است.
زایو ماجرای ویروسی در 21 سال آینده بود و ایذا، جلد دوم کتاب زایو در زمان پس از یافت زایوکس، واکسن زایو سیر میکند. اما اتفاقاتی از قبیل مرگ بیل اسمیت، کنسل شدن المپیک بازی های رایانه ای به دلیل اختلال در رایانه ها، مسمومیت دانشمندان بزرگ کشور ها در همایش و…. در حال رخ دادن است و حافظ باید برنامه ریز همه ایت اتفاقات را شناسایی و دستگیر کند…
اول از همه به نکته ای می پردازیم که در زایو هم قابل مشاهده بود. توصیفات! توصیفات زیاد باز هم مشاهده می شد. به طوری که میتوانستی چندین صفحه را بگذرانی و اتفاق خاصی نیفتد. و همین باعث سر رفتن حوصله خواننده میشد.
بحث بعدی دیالوگ هاست. دیالوگ ها ترکیبی از محاوره نویسی و کتابی نوشتن بود! برای مثال در یکی از دیالوگ ها گفته بود:" آن را از روی یه فیلم برداشتم" یا "همان رو انجام بده" ! انگار نویسنده در حسی بلاتکلیف به سر میبرد. یعنی نه کتابی نوشته و نه محاوره و این فهمیدن متن را سخت تر میکرد. نکته دیگری در مبحث دیالوگ ها توصیفات بین دیالوگی و گفتن نام گوینده بود. در کتاب فقط نام اولین گوینده و شروع کننده بحث گفته میشد و بقیه دیالوگ ها به صورت پشت سر هم در حال خطی در کنارشان و خط بعد نوشته میشدند. در گفتگو های دونفره میشد فهمید چه کسی در حال صحبت است اما در صحبت های سه نفره ای مانند صحبت های حافظ و فرانس و توماس قابل تشخیص نبود. توصیفات بین دیالوگی هم فقط معدود دفعاتی دیده شد. اگرچه بعضی وقت ها علائم نگارشی یا تفکر افراد کمک زیادی می کردند. و در مجموع ما فقط جملاتی را میخواندیم…

کتاب فصل فصل بود و در کنار نوشتن شماره فصل، مکان و زمان هم نوشته شده بود و همین صریح گفتن حداقل برای من راحت تر بود.
گفتن اتفاقاتی که در زایو افتاد و اینجا نامی ازش برده شد به خوانندگانی که جلد 1 را نخوانده اند کمک میکرد که بتوانند ایذا را بخوانند اگر فقط نام برده می شدند فهمیدن موضوعات حتی برای خوانندگانی که جلد زایو خیلی قبل تر خوانده  اند سخت میشد.
در زایو می دیدیم که دکتر پارسا رادیو را در کنار حوضی در خانه هایی مثل قدیم گوش میدهد و سپس سوار هوارو میشود! انگار مشاهده گر سوتی هایی در تشکیل دنیای اینده(هر دنیایی که ندیدیم) بودیم. اما در ایذا این مشکل برطرف شده بود و همه چیز در دنیای بیست و چند سال آینده سیر می کرد
اخرین نکته پایان داستان و روند کشدار یک موضوع بود. در 271 صفحه کتاب تازه در 10 صفحه اخر عملیات شروع شده بود و قبل از ان همش اتفاقات و گره های قبل از گره اصلی بود. داستان بعد حل شدن گره اصلی و خیلی از گره های فرعی تمام نشد. حتی در نقطه ای که فصل تمام میشود هم نشد. بلکه در بین مکالمه حافظ بود. به طوری که من خواننده بعد از اتمام کتاب با خودم گفتم: واقعا تموم شد؟ چی شد اصلا؟ صفحه هاش کامل اند؟ و….
در اخر خواندن ایذا، کتابی در ژانر علمی-تخیلی و به نظرم ماجراجویی، با ماجراهای پر هیجان و معماهای مبهمش خالی از لطف نیست و حداقل یکبار خواندش می ارزد.
          

            غرق تاریکی
تاریکی ها و سایه ها همه به دلیل نبود نور در جایی اتفاق می افتند. اما دروازه مردگان چیزی بیشتر و کمتر از نبود نور بود. انگار این بار نور بود که به دلیل وجود سایه ها پدید امده بود..
داستان از جایی شروع می شود که پدر برای تکمیل یکی از بهترین آثار هنری، چند تکه کاغذ قدیمی را به خانه می آورد. بچه ها اتفاقی و شاید از روی کنجکاوی نوشته ها را می خوانند و می فهمند که داستان زندگی یکی از جوانان دوره مظفرالدین شاه قاجار است. ماجرایی وحشتناک و عجیب که یک دانشجوی پزشکی از کودکی اش روایت می کند، عمده حجم کتاب را به خود اختصاص داده است. کودکی که ناگهان چشمانش را باز می کند و خودش را در میان افرادی ناشناس می یابد و مجبور میشود با ده ها پسر بچه دیگر در خانه ای قدیمی زندگی کند. خانه ای که در دیوار ها و شکاف هایش پر از حرف و حدیث است. ستون ها و حوضچه هایش پر از رازهای مخوف است. نیمه شب هایی دارد که نور ماه آن را به مردگان وصل می کند. اینجا دروازه مردگان است؟
فعلا فقط کلماتی مثل خوفناک یا تاریخی برای توصیف کتاب به ذهنم می رسند. خوفناک بود چون بین اجر های عمارتی در کتاب اجساد بودند و در حوضچه ای اجساد مرده که همین باعث تعفن آمیز بودن حوضچه میشد. روح هایی که به گمانم تصورشان هم تن ادم را بلرزاند. اما خب نمیشود گفت نقص بود. چرا که این ژانر کتاب بود و این بسته به علایق متفاوت است.
از جهتی برای کسانی که تاریخ را دوست ندارند کتاب اندکی حوصله سربر بود. سفر در دوران قاجار و شخصیت اصلی به نام رضا قلی و …
اولین نکته شخصیت پردازی است. رضا شخصیت اصلی داستان شخصیت پردازی خوبی داشت و خواننده او را به طور کامل میشناخت. هم ظاهرش و هم احساسات درونی اش بیان شده بود. حتی شخصیت های فرعی هم توصیف شده بودند. اگرچه شخصیت اصلی زمان حال یا همان مجید خیلی توصیف نشده بود و ما از ان اطلاعات زیادی نداشتیم. حتی اگر این نشان میداد که تمرکز نویسنده روی رضا بوده، باز بهتر بود مجید هم بیشتر توصیف شود.
مبحث بعدی که به شخصیت پردازی هم مربوط است دیالوگ هاست. اولین نکته اینکه اینکه دیالوگ ها چه در زمان حال و چه در زمان گذشته محاوره بودند و این خودش مزیت بزرگی برای کتابی با ژانر تاریخی بود! نکته دوم اینکه دیالوگ ها طبیعی بودند و این موضوع را مدیون شخصیت پردازی خوب هستیم. یعنی میتوانستیم متوجه لحن و احساسات و شخصیت ها از روی دیالوگ بشویم. یا مثلا کم کم می دانستیم یکی از شخصیت ها با لحنی طلبکارانانه صحبت می کند.
توصیفات عصر قاجاری که ما ان را فقط در سریال های تاریخی دیده ایم واقعا برای ارتباط بهتر با کتاب مهم است. که به نظرم در این کتاب صحنه ها به دقیقی توصیف شده بودند و همین باعث میشد باور کردن یک داستان خیالی راحت بشود.
فضای داستان در فضایی سیاه می گذشت. همه غمگین بودند و مشکلات زیادی داشتند. عمارتی پر از روح ها و مردگان و در اخر دنیایی سیاه… که این برای خواننده کمی ازار دهنده بود. 
پایان داستان فوق العاده نبود چرا که انگار مباحثی باز ماند و پایان کتاب انچنان محکم نبود. اگرچه این میتواند شروع جلد های بعدی کتاب باشد و به همین دلییل شاید این مورد نادرست باشد. پایان میتوانست بهتر باشد اما بد نبود و حداقل انتظارات خواننده براورده میشد. به همین دلایل دوست داشتم ماجرای تخیلی 240 صفحه ای حوض، طور دیگری تمام بشود. 
در اخر کتاب دروازه مردگان، رمانی ایرانی که در ژانر های تاریخی و تخیلی سیر میکند برای یکبار خواندن پیشنهاد میشود. اگرچه اگر کتاب را خواندید چند جلدی بودن کتاب را هم در نظر بگیرید.
          

            جنگ بهانه ای برای اثباتِ "من زنده ام" 
حتی اگر سال ها در اسارت پنجره باشی و دنیا را از قاب پنجره ببینی، باز فرق می کند که دنیای بیرون جنگ باشد یا نه!
"جنگی که نجاتم داد" از ان کتاب هایی بود که در لیست کتابهایم نوشته بودم تا بخوانم. ماجرای دختری که مشکلی در پایش دارد،آدا. که مادر بی رحمش زندگی را برایش جهنم کرده. اجازه هیچ کاری را به او نمی دهد و عملا آدا را در خانه زندانی کرده. آدا اجازه ندارد کار های کوچکی مثل غذا خوردن را انجام دهد؛ مادرش بین او و برادر کوچکترش تبعیض قائل میشود و کتک های وحشتناکی می زند! تا اینکه جنگ جهانی دوم شروع میشود و مادرش میخواهد فقط برادر کوچکتر ادا را به جای امنی ببرد…
همان اول که اسمش را دیدم مشتاقش شدم. جنگی که خسارت که نمی زند هیچ، ناجی هم هست! اما بعد از اینکه چند خلاصه از کتاب خواندم و نظرات خوانندگان قبلی را دیدم، شوقی که برای خواندنش داشتم ذره ذره کم شد. چرا که احساس میکردم همه اش درباره جنگ جهانی و فرانسه و … است. بعد هم در مورد مادری به شدت نفرت انگیز. اما خب خوشحالم که تقدیر کاری کرد که مجبور شوم و بخوانمش…
شخصیت پردازی داستان خوب بود. آدا با وجود متفاوت بودنش قابل درک بود. به جز ظاهر ادا که کم پردازش شده بود، شخصیتش را می شناختیم. علایقش و می توان گفت ترسی که نسبت به مادرش داشت مشهود بود. با وجود متفاوت بودنش با سایر شخصیت ها توصیف خوبی داشت و باعث شد من دچار اینکه "اصلا شخصیت اصلی کدوم بود؟" یا مجبور به دوباره خواندن متن نشوم.
زاویه دید از دید اول شخص بود و این به درک بهتر آدا کمک می کرد. اگرچه چون آدا دختری بود که زندگی را فقط از پشت پنجره دیده بعضی اوقات زاویه دید و داستان دچار لغزش و اشکالات کوچکی درمتن میشد. در نهایت میتوان گفت زاویه دید مناسب بود اما در بعضی جاها متن توانایی بهتر بودن را داشت.
دیالوگ ها محاوره بودند و این مهم ترین نکته در مبحث دیالوگ ها است(اگرچه بخش زیادی از ان را مدیون مترجم یا مترجمان هستیم). به جز موضوع محاوره بودن، نکته ای که کمی برایم عجیب بود تناقض بین دیالوگ ها و شاید بتوان گفت بخشی از شخصیت پردازی ادا بود. مثلا اینکه ادا نمی دانست گوجه چیست عجیب بود و غیر منطقی. چون درست است که او تا به حال از خانه بیرون امده اما گوجه خوراکی ای عجیب غریب نیست که مثلا بگوییم حق داشته. یا مثلا در بعضی جاها که ادا سوالی میکرد توضیحات می توانستند بهتر باشند. یعنی بعضی کلمات یا موضوعات اسان را سخت توضیح داده میشد و بعضی از چیز های سخت، راحت و واضح. اگرچه به گمانم بخشی از این ها به دلیل ترجمه باشد.
روند داستان کمی کند بود و خواننده در بعضی مواقع کمی خسته میشد. اما هر از گاهی توصیفات و حس درک کردن اتفاقاتی مانند بغل کردن سوزان به داد میرسید و احساس میکردی ارزشش را داشت. چرا که ما هم ان حس به آغوش کشیدن گرم را از دید ادا درک میکردیم و این نکته ای زیبا بود.
در اخر هم باید بگویم کتاب "جنگی که نجاتم داد" از ان کتاب هایی است که می تواند شما را از اتفاقات هر از گاهی و بد زندگیتان نجات دهد. کتابی که قدر زندگی خودتان را می دانید. فقط کافی است دل را به دریا بزنید و بخاطر ناراحت کننده بودن اوایل داستان، کتاب را نبندید. چه میدانید؟ شاید آدا کاری کند کارستان. از کجا معلوم؟ شاید "کیمبرلی بروبیکر بردلی" ثابت کند کتابش ارزش رفتن سراغ جلد دو داستان آدا را دارد و شما وقت اضافی برایش نگذاشتید! پس ماجرای جنگی که آدا را نجات داد را بخوانید:)
          

            قاب آینه ای یا شیشه ای؟
ایوی دستش را تکان می دهد، عکس روبرویش هم دستش را تکان میدهد. ایوی می خندد، عکس می خندد. اما او عکس درون اینه ایوی است؟ یا خواهر دوقلویش اینبار هم با او بازی می کند؟ اسکارلت همانند الان نزدیک است؟
ایوی و اسکارلت به دوقلو های اینه ای شناخته می شوند. درست شبیه هم اما برعکس. ظاهرشان مو نمیزند اما اگر علایق و رفتار هایشان را نگاه کنیم، به هر چیزی میخورند جز خواهر دوقلو!
چند ماهی میشود که اسکارلت، قل شیطان و نترس ایوی در مدرسه شبانه روزی میمیرد. ایوی ای که خواهر اینه ای خود را از دست داده نامه ای دریافت می کند که از طرف مدیر مدرسه اسکارلت امده و از او خواسته شده به مدرسه بیاید و به جای ایوی اسکارلت باشد… اسکارلتی متضاد رفتارها و عادت های خودش…
شخصیت پردازی داستان فوق العاده بود. ما دیگر در طول داستان به خوبی می دانستیم ایوی چه عاداتی دارد و اسکارلتی که به جز صفحات آخر داستان، حضور نداشت چطور است. بحث ظاهریشان که جای صحبت ندارد و به خوبی می دانستیم چطور هستند. بحث رفتاری و باطنیشان در طول داستان کم کم فهمیده می شد. مثلا اینکه اسکارلت همیشه دنبال دردسر است و ایوی همیشه از دردسر خودداری می کند و مطیع است. یا حتی چیزهای جزئی تری مانند اینکه اسکارلت همیشه چیزی که سمت راست است را انتخاب می کند و ایوی چیزی که سمت چپ است. شخصیت های فرعی هم توصیف شده بودند. مانند اریادنی که کوچک و ریزه بود.
دیالوگ ها محاوره بودند و بخش اعظمی از صمیمیت و درک داستان به این دلیل بود. نکته ی دیگری که درباره دیالوگ به نظرم آمد طبیعی بودنشان بود که این نکته می تواند باز به بحث شخصیت پردازی برگردد. چرا که ما می توانستیم حدس بزنیم در جواب حرف فلانی ایوی به عنوان ایوی چه جوابی می دهد و به عنوان اسکارلت چه حرکتی می زند.
زاویه دید از زبان اول شخص بود و این جنبه معمایی داستان را بیشتر می کرد. چون ما دیگر داستان را از دید دانای کل نمی دیدیم و دیگر اطلاعاتی به غیر از اطلاعاتی که ایوی دارد نداشتیم. 
از توصیفات چیز خاصی را به خاطر نمی آورم. اگر چه به نظرم به خاطر جذاب بودن داستان بود که وقت نداشتم توصیفات را تصور کنم. اما با وجود اینکه چیزی را به خاطر ندارم کتاب برایم به صورت فیلم بود و به این دلیل میگویم حتما توصیفاتش خوب بوده.
پیرنگ و متن داستان را هم تا نخوانید نمی دانید چقدر بی نقص بود. انگار با ایوی همراه می شویم و سعی می کنیم معما های اسکارلت را حل کنیم. به خوبی متوجه تغییر ایوی و رفته رفته شبیه شدنش به اسکارلت را متوجه شویم. اواخر انگار ایوی دیگر نقش بازی نمی کرد و به نظر می امد روح اسکارلت به درونش حلول یافته باشد! در آخر داستان هم وقتی ایوی دست تکان داد احساسی ته دلمان می گفت آینه هم باید همزمان با او دستش را تکان بدهد، اما چون صفحات اخر کتاب بود می دانستیم این اتفاق نخواهد افتاد و اسکارلت ازپشت پنجره تیمارستان با تاخیر دستش را تکان می دهد. 
در اخر اسکارلت و ایوی(دوقلوی گمشده)، برای چندین بار خواندن هم توصیه می شود. کتابی که بعد از خواندنش احساس می کنی به یک دوقلوی آینه ای نیاز داری. جلوی آینه می روی و دلت میخواهد بعد از اینکه سرت را کج کردی اینه سرش را کج نکند و ناگهان بغلت کند…:)
          

            باران پیغام رسان می شود
قطره های باران همیشه خبری دارند و ما نمیدانیم. اگرچه همیشه وقتی باران می اید فکر میکنیم آسمان دلش گرفته. اما این بار اسمان قطره های بارانش را به عنوانی شرشره هایی به سمت زمین می فرستد. شاید هم می خواهد فرش قرمزی از جنس باران پهن کند…
بهزاد در کتاب ان مرد با باران می اید ما را همراه خودش در تظاهرات و خیابان هایی در دوران انقلاب میبرد. داستان پسرکی در فراز و فرود های هر پسر نوجوان در انقلاب.
زاویه دید داستان از دید اول شخص بود و این نکته به شخصیت پردازی کمک بزرگی می کرد. ما همه را از دید بهزاد می دیدیم و احساسات او را احساس می کردیم. اینطور نبود که بهزاد مانند بسیاری از کتاب ها بی نقص و به اصطلاح قهرمان باشد. او می ترسید، حسادت می کرد و بی تجربه بود. اما رفته رفته و به مرور در پایان داستان قهرمان ما شکل گرفت
توصیفات قابل درک بودند. می توان گفت توصیفات خوب وبدند. یعنی نه انگونه بودند که خشک یا غیر طبیعی باشد نه ان طور که ان قدر زیاد شود که من خواننده خسته شوم و چند خطی را رد کنم تا به ادامه داستان برسم. وقتی روی دیوار های مدرسه شعار نوشتند ما خشم مدیر را درک کردیم و وقتی خودشان در حال دیوار نویسی بودند متوجه ان نم نمک ترسشان می شدیم. وقتی هوا سرد بود زیر کرسی می رفتند ما هم دلمان می خواست زیر کرسی برویم و …
پیرنگ و متن داستان نه انقدر سریع بود که ناگهان مشکلات فوران کنند و در اخر یکدفعه حل شوند، نه انقدر کند بود که من اصلا یادم برود موضوع قبلی چی بود و بپرسم این چطور حل شد. 
دیالوگ ها را نه میتوان گفت خوب بود نه میتوان گفت بد بود. چرا که صحبت عامیانه و غیر اطلاعاتی طبیعی و قابل باور بودند. اما بحث سخت ماجرا که دیالوگ های حاوی اطلاعات هستند، کلیشه ای و سخت بود. یعنی خشک و تا حدود زیادی پرتابی. اگرچه به گمانم تغییر این نوع دیالوگ ها خیلی سخت است و بنابراین به خانم وجیهه سامانی حق میدهم.
نکته اخر که دوستش داشتم مطابقت اسم و پایان داستان بود. صحنه ورود امام و باران و اسم ان مرد باران می اید…
کتاب ان مرد با باران می اید حداقل یکبار به دوستداران دم دمای انقلاب و چاشنی ماجراجویی پیشنهاد می شود. کتاب را بخوانید و بهزادی باشید که دچار تحول میشود…