《هو الحق》
مثل همیشه زیبا و فوق‌العاده🌱🌼
اقلیت پنجمین دفتر شعری بود که از آقای نظری خوندم ، موقع خریدش خواستم دست ببرم و "آنها" رو هم بردارم و مجموعم رو تکمیل کنم اما دلم نیمد.
"آنها" رو نگه داشتم برای آینده وقتی دوباره دلتنگ شعرهای آقای فاضل نظری شدم😊
          

            « چه بسا گروهی اندک که بر بسیاران غلبه کردند...»
اول از همه باید بگویم همه ی شعر های فاضل نظری را دوست داشتم... حالا بعضی هایشان بیشتر دوست داشتم و می توانستم حتی چندین بار بخوانمشان و به نکات ریز یا مفهوم عمیقشان فکر کنم؛ بعضی هایشان را هم کمتر دوست داشتم و همان یکبار خواندنشان برایم کفایت بود...
راستش را بگویم کتاب اقلیت را  به این خاطر خریدم که شنیده بودم یکی از سه گانه "گریه های امپراتور" و "آن ها"ست. و از آنجایی که از آن بس خوشم امده بود گفتم حتما از این هم خوشم خواهد امد و خریدمش... اما اگر بخواهم صادق باشم برایم آنقدر ویژه نبود. نه به اندازه آن ها و گریه های امپراتور...
اما خب بازم کتاب فاضل نظری و اشعار وی بود...
در نهایت باید گفت: در اقلیت بودن، تنها بودن نیست....
          

            بسم‌ الله

شاید سال ۹۴ بود، پاساژ مهتاب مشهد در حال قدم زدن بودم و کتاب‌هایی که چشمم را می‌گرفت، ورق می‌زدم، به پیشنهاد فروشنده با گریه‌های امپراطور آشنا شدم. نام فاضل نظری را نشنیده بودم، اسم  و فامیل عجیبی هم برایم داشت (البته بعدها فهمیدم نامش ابوالفضل است). خلاصه بگویم، تفألی به کتابش زدم، اولین بیتی که مرا وارد دنیای او کرد این بود:
به خداحافظی تلخـ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد
کتاب را گرفتم و تا خانه پیاده آمدم و خواندم و لذت بردم. یادم می‌آید به فاصله اندکی بیشتر شعرهایش را حفظ شده بودم.

مزیت شعرهای او تصویرسازی عالی همراه با زبان کلاسیک‌اش بود و اینکه او ناگهان با نوع جدیدی از ارائه، مخاطب طرفدار شعر را مسحور کرده بود.

فاضل نظری یک بار دیگر به همان شیرینی برایم تکرار شد، آن هم با «اقلیت» خیلی دوست داشتم فاضل نظریِ این دو کتاب مجدد برایم تکرار شود که نشد.
          

            خب اين اولين بار بود كه به اختيار خودم سراغ يه كتاب شعر رفتم(يعنى جدا از ادبيات مدرسه)
براى  همين فعلا خيلى وارد جزئيات كتاب نميشم. 
فقط همينو بگم كه اين كتاب منو به شعر علاقه مند كرد. كارى كه كتاباى درسى در طول ١١ سال نتونستن انجام بدن.
          

            توان گفتن ان راز جاودانی نیست
تصوری هم از آن باغ ارغوانی نیست
پر از هراس و امیدم که هیچ حادثه ای
شبیه امدن عشق ناگهانی نیست
ز دست عشق به جز خیر برنمی اید
و گرنه پاسخ دشنام مهربانی نیست
درخت ها به من اموختند فاصله ای
میان عشق زمینی و اسمانی نیست
بر روی اینه پر غبار من بنویس
بدون عشق جهان جای زندگانی نیست
 کتاب خیلی قشنگی بود روح انسان را به طلاتم می انداخت
          

            چند بیتی را از آن گلچین کردم. قدرت زبانی شاعر هم قابل تقدیر است که کلمات را راحت و روان به استخدام در می آورد. ولی در نهایت حجم ناامیدی ای که من از کتاب دریافت کردم، مرگ طلبیِ افسرده مئابانه ای که دیدم، خیلی به دلم ننشست. 

خواندنش را شاید به کسی توصیه نکنم و البته جلوگیری هم نمی کنم.
          

            نقد شعر بلد نیستم. خوب بود. کلا خوندن شعرای شاعرای خوب، خوبه. بخونید!
هیچ دلی عاشق و دچار مبادا
عاقبت چشم، انتظار مبادا
می روی و ابرها به گریه که برگرد
چشم خداوند، اشکبار مبادا
تشنه لبی مست رفته است به میدان
این خبر سرخ، ناگوار مبادا
...
(بخشی از کتاب)