بعد از تقریبا یک ماه پرونده مه‌زاد برای من بسته شد. من به شدت وابسته به دنیایی این کتاب شدم، به قدری با شخصیت‌ها همزاد پنداری کردم که توی خواب و بیداری به مشکلات‌شون و  پیدا کردن راه‌حل فکر میکردم و همه اینا چطور ممکنه؟
برکت قلم برندون. 
اعتقاد دارم خدا قلم رو به افرادی میده که بتونن معجزه به پا کنن و خب داشم برندون جزو همی قشره.
این جلد نسبت به جلد دو ملایم تر بود( سر جلد دو کباب شدم) 
اتفاقات غیر منتظره‌ی زیادی افتاد که برای هضم‌شون به زمان نیاز دارم. به خیلی از سوالام جواب داده شد. 
من برای کسی از غصه پوکیدم که کلا سه الی چهاربار خودش رو نشون داد، برای شخص مقابلش و خیانتی که در حقش شده بود هم دل سوزوندم ( با وجود اینکه میخواستم بزنم فکشو خورد کنم، وراج خرابکار😒)
پایان کتاب شوکه‌م کرد. بیشتر منکوب شدم و نتونستم احساساتم رو بروز بدم_ نیاز بود برم تو بیابون نعره بزنم_
یه جا چشمام اشکی شد ولی خب خانواده نشسته بود و با وجود این همه سال عادت نکردن به گریه برای کتاب( فقط با نعره و جفتک‌ها ما برای کتاب اشنایت دارن🥸)
پایان کتاب کاملا پسندم بود🤌
اگه از دیدگاه یک نویسنده که نگاه کنم برندون رو با سوت بلبلی تشویق میکنم و به عنوان خواننده سر تیر برق می شینم به چهچه زدن.

متشکرم از دوستی که کتاب رو معرفی کرد و دوستی که همراهیم کرد.

این کتاب رو کیا بخونن؟
قطعا نوجوانان. چرا؟ مضامین اخلاقی زیادی از جمله صداقت،اعتماد،ایمان،باور به نجات،تلاش و ... در کتاب وجود داره که ادم رو به وجد میاره. بی آنکه توی ذوق کسی بخوره و این کار هنرمندی و ظرافت زیادی می.طلبه. قبلا هم گفتم، برندون بهترین مجابگریه که دیدم.

کتاب به نظر من فوق‌العاده بود اما یه چیزی اذیتم میکرد.
بحث خداشناسی که مطرح شده بود و جوابی که براش انتخاب شد. قطعا من میتونم متوجه بشم که خود برندون سالها با چنین سوالاتی دست و پنجه نرم کرده وگرنه سییزد اینطور دهن ما رو مورد عنایت قرار نمیداد.

پ‌ن: بازم حرف دارم در وصفش بزنم ولی احتمالا کسی تا ته این یادداشت رو نمی‌خونه پس همینجا تمومش میکنم.
        

          من جی کی رولینگ را دوست دارم، شاید چون در 24 سالگی هنوز هم به نظرم مجموعه هری پاتر بهترین کتابی است که خوانده ام. وقتی افسانه ایکاباگ را دستم گرفتم با حسی دوگانه رو به رو بودم. با حس یک نوجوان که کتاب جدید نویسنده خیلی خیلی محبوبش را بعد از سال ها دست گرفته و با حس یک انسان بزرگسال که می خواهد فارغ از احساسات برخورد کند و منتظر است که نویسنده محبوبش ناامیدش کند. بعد کتاب را ببندد و با خودش بگوید جی کی رولینگ با همان هری پاتر تمام شد.
افسانه ایکاباگ شروع باشکوهی ندارد. «روزی روزگاری سرزمین کوچکی بود به کورناکوپیا....» تصور کردم با یک کتاب افسانه ی کودکانه رو به رو هستم. حتی یک لحظه شک کردم که نکند کتاب مجموعه داستان کوتاه است و گول خورده ام و این همه پول پایش داده ام؟ این طور نبود. «افسانه ایکاباگ» داستان سرزمینی به نام کورناکوپیا بود که چهار شهر داشت و خوشحال ترین کشور جهان محسوب می شد. تنها مشکلی که این کشور داشت  افسانه ای بود می گفت در شمال کشور در کنار باتلاقی، هیولایی به نام ایکاباگ زندگی می کند. همه چیز شبیه داستان های کودکانه بود که در انتهای فصل دوم نویسنده خبر اتفاقی را می دهد که داستان را ازافسانه های کودکانه دور می کند. «در آن زمان اگر کسی به برت، پدر و مادرش، همسایه شان، خانواده داوتیل یا هر کس دیگری در کشور کورناکوپیا می گفت چه مشکلات مشقت باری به خاطر همین افسانه ایکاباگ در انتظار کورناکوپیاست. حتما به او می خندیدند. آن ها در خوشحال ترین قلمروی دنیا زندگی می کردند. ایکاباگ ممکن بود چه تهدید برای آن ها باشد؟»همین خبر باعث شد مشتاق شوم ادامه کتاب را بخوانم.
نکته ای که برایم جالب بود این بود که فضای داستان دقیقاً مشابه فضای افسانه های قدیمی بود. سرزمینی خوش بخت، با پادشاه مهربان و مردمی خوشحال و هیولایی در باتلاق. اما نظم داستان مشابه داستان های مدرن بود. آرام آرام پیش رفتن اتفاقات و شخصیت پردازی های عمیق چیزی بود که در رمان های مدرن دیده ایم. نکته اینجا بود که نویسنده در ابتدای فصل دوم خبر می داد که کورناکوپیا به خاطر ایکاباگ مشکلات مشقت باری خواهد داشت. ولی اتفاق حمله ناگهانی ایکاباگ نبود. بلکه این مشکلات مشقت بار پله به پله اتفاق افتاد، پادشاه اولین اشتباه را مرتکب شد، برای حل اولین اشتباه سراغ دومین اشتباه رفت، دومین اشتباه کاری کرد که مشاور خبیثش بتواند با دروغ او را فریب بدهد و امور کشور را به دست بگیرد، دروغ ها و طمع مشاور آرام آرام کورناکوپیا را به سمت نابودی کشاند. یک سیر منطقی در داستانی افسانه ای. همین تضاد باعث می شد از ماجرا لذت ببرم. از طرفی شخصیت پردازی های داستان شخصیت های تخت و بی روح داستان های افسانه ای نبودند که فقط ماجرا را پیش ببرند. آدم هایی لمس کردنی بودند که جایی می ترسیدند، شک می کردند، مبارزه می کردند و ... همین باعث می شد که ماجرا پیش بینی ناپذیر باشد. آن جایی که انتظار داشتم شخصیت سلحشور داستان شمشیر بکشد و مشکلات را حل کند یک مرتبه شک می کرد و پا به فرار می گذاشت. چیزی که از یک داستان کهن انتظار نداریم.
از طرفی روی دوم وجودم، آن قسمتی که هری پاتر را بیش از ده مرتبه خوانده بود. ردپای جی کی رولینگ را در خطوط داستان احساس می کرد.مثلاً توجه به جزییات در ساخت دنیای خیالی(مثل اسم گذاشتن برای تک تک شیرینی های کورناکوپیا، لهجه ی متفاوت اهالی هر شهر، سوغاتی هر کدام از شهرها و...). یا توجه به شخصیت پردازی شخصیت های فرعی، چیزی که در هری پاتر هم می دیدیم. در هری پاتر سیموس فینیگان و لاوندر براون همان قدر شکل یافته و قابل باور بودند که هری و هرمیون. رولینگ هیچ کدام از شخصیت ها را وسط داستان به امان خدا رها نمی کرد که ماجرا را پیش ببرند. همه شان برای خودشان سر و شکلی داشتند. سر و شکلی که خواننده را جذب می کند، حتی اگر داستان جالب نباشد. از طرفی شوخ طبعی ظریف رولینگ مثل کتاب هری پاتر، در چند نقطه از داستان دیده می شد. همان شوخ طبعی ای که باعث می شود یک جایی بلند بلند بخندیم. و این خنده نه از سر نکته ای طنز که از سر حیرت و تعجب بود.
و به نظرم همین جزییات و ظرافت هاست که از «افسانه ایکاباگ» یک کتاب خوب و خواندنی می سازد. مطمئناً کسی که کتاب را دستش می گیرد نباید توقع هری پاتر را داشته باشد. اما می تواند از آن به عنوان یک کتاب فانتزی نوجوان تک جلدی لذت ببرد.

پ.ن: کتاب را از ترجمه نشر پرتقال خواندم که در گودریدز موجود نبود.
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که تو عمرم خوندم،قلم آقای سیلورا در این کتاب جوری بود که شما هم گریه رو برای یک کتاب تجربه می‌کردید هم خنده و هم دوستی.
و امیدوارم همه ی انسان ها مثل متیو و روفوس جوری زندگی کنند که انگار فردایی وجود ندارد.
        

          

بسم الله الرحمن الرحیم

یک سوال فکرم رو به خودش مشغول کرده، بولگاکف در این ۱۲سالی که صرف نوشتن مرشد کرد به چه چیزی فکر می‌کرد؟
خب برای‌جواب این سوال باید منتظر باشم ،طبعا هر وقت گذرم به جهنم افتاد می‌تونم بولگاکف رو به یه لیوان زقوم داغ دعوت کنم و یه مصاحبه‌ی اختصاصی باهاش داشته باشم،فکرش رو بکنید، اولین نشریه جهنم در قرن معاصر!
 حتما می ترکونه.

سال اخر دانشگاه توی یه کتابفروشی که کتابای دست دوم میفروخت و برای خرید منابع ارشد رفته بودیم، مرشد چشمم رو گرفت. زیر کوهی از کتابا قرار داشت و بیرون‌کشیدنش دست کمی از بیرون کشیدن لقمه از دهن شیر برام نبود. القصه،فکرشو نمی کردم که سه سال بعد به سختی و با کلی انزجار بخونمش.

زیاد راجعش پر حرفی نمی‌کنم( دیگران یادداشت های بهتر و جامع تری نوشتن درباره‌ش)
این کتاب پسند من نبود به خیلی دلایل.
اول تحریف چهره مسیح و پایین کشیدنش در حد یه مرد بزدل و ترسو که جلوی یه حاکم رومی از ترس می لرزه.( نگید وااااای این حرفا چیه،همش داستانه و جدی نگیر) خب نمی‌تونم جدی نگیرم.مخصوصا که این کتاب معروف و پرطرفداره و خیلیا هم ستایشش میکنن( واقعا چرا؟!) و قطعا این تحریف اثر خودشو گذاشته ،نیازیم نیست خیلی بگردید می تونید به عینه ببینید اهمیت چندانی براش قائل نیستن.

دلیل بعدیم خود شیطانه، که تقریبا به عنوان قادر مطلق توی داستان به تصویر کشیده شده. ورای هر اراده و تصمیمی،هر چیو‌بخواد بهم می‌زنه هر چیم نخواد از بین می‌بره، کسی جرئت مخالفت باهاش رو نداره و همه از وحشت می لرزن.
قطعا شرارت شیطان در برابر دار و دسته‌ش خیلی کمتر بود اما در اخر این اون بود که بهشون این اجازه و قدرت رو داده بود. طوری که آخر کتاب یهو تبدیل به یه خدای بخشنده و مهربون میشه و ارامش ابدی در کنار شیطان بودن معنی پیدا میکنه تا در کنار مسیح و بهشت.( باشه دیگه فهمیدیم کمونیست چه بلای سرتون آورد، نیازی به توضیح بیشتر نبود)

خیانت به هر شکلی یک امر غیرقابل بخشش و قبیحه. حالا اینکه مارگریتا حسی به شوهرش نداشت( شوهری که نه تنها دوسش داشت که تقریبا یه بهشت رو زمین براش ساخته بود،اونم تو کشوری با تفکری کمونیستی:)) عاشق یه مرشد شد. یعنی هر چقدر این دو شخص بیشتر بهم ابراز علاقه می‌کردن و برای هم تلاش می‌کردن من بیشتر حالم بهم می‌خورد. 
وقتی مارگریتا دست کمک به سمت شیطان دراز کرد و کلی برای رسیدن به مرشد زحمت کشید کتابو بستم یه دو روز مغزم نفس بکشه .

پ‌ن¹:یکی از دوستان گفتن باید کتاب رو با شرایط زمانه‌ش بسنجیم، که مثلا خفقان بوده و این صحبتا. خب اینو‌ نمی پذیرم، می تونست تمیز تر بنویسه،با توهین و تحریف کمتری. پس به صرف مشهور بودنش نباید فکر کنیم خیلی اثر فاخری کنار دستم‌مون داریم.

پ‌ن²: ایا توصیه‌ش می‌کنم؟ به شخصه توصیه نمی کنم،ولی اگر مایل بودید لطفا یادداشت دیگرانم راجعش بخونید و حرف من رو ملاک قرار ندید.

پ‌ن³: ظاهرا کتاب در سبک سورئال جادوی نوشته شده( اسمش رو باکلاس کردن،شیشه و مشروب رو باهم مصرف کنی همچین چیزیم تحویل جامعه می‌دی دیگه) برای همین خیلی عجیب غریب بود( کما اینکه قبلا گفتم به چشمم مثل انیمه‌های روانشناختی دهه نود اومد)

پ‌ن⁴_توصیه میکنم نوجوونا نخونن،کسایی که زود تحت تاثیر قرار می‌گیرنم همخوانیش کنن دیگه اگه خیلییی دلشون میخواد بدونن چه خبره.پیش زمینه‌های راجع کمونیست و کتاب مقدس و این چیزام نیازه برای خوندنش

پ‌ن⁵: کلی حرف دیگه‌م داشتم از سرم پریدن😮‍💨دیگه دارم دچار زوال کلمات میشم.
        

          این کتاب جلد اول از مجموعهٔ شش جلدی نوجوانانه و غیر کازمری سندرسونه، مجموعه‌ای که خیلی دوستش دارم و بعضی از جلدهاش رو حداقل سه چهار بار خوندم 😅

جلدهای این مجموعه هم به ترتیب این‌هاست:
۱. آلکاتراز در مقابل کتابداران شرور 
۲. آلکاتراز در مقابل استخوان‌های کاتب
۳. آلکاتراز در مقابل شوالیه‌های کریستالیا 
۴. آلکاتراز در مقابل عدسی شکسته
۵. آلکاتراز در مقابل استعداد مخوف
۶. بستیل در مقابل کتابداران شرور

ماجرا هم از این قراره: آلکاتراز یه پسر یتیمه که به خاطر خرابکاری‌هاش دائم از این خونواده به اون خونواده پاس داده می‌شه و دیگه کم‌کم داره به این نتیجه می‌رسه که هیچ‌وقت نمی‌تونه به کسی و جایی تعلق داشته باشه...
تا اینکه تو روز تولد ۱۳ سالگیش با پیدا شدن سر و کلهٔ یه پیرمرد عجیب و غریب، که گویا پدربزرگشه، متوجه می‌شه در واقع همهٔ اون خرابکاری‌ها به خاطر یه «استعداد» جادوییه! استعداد جادویی شکستن 😄 و اینکه دنیا تحت سیطرهٔ فرقهٔ کتابداران شروره که وجود جادو و کلی چیزای هیجان‌انگیز دیگه رو از مردم پنهان می‌کنن :)

و تو این مجموعه، آلکاتراز به همراه خویشاوندان و دوستانش باید برای جلوگیری از سلطهٔ کامل این کتابدارهای شرور باهاشون مبارزه کنه!

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

خب، احتمالا این توضیح داستان چندان هم به نظرتون جالب نیاد!
همچنین، ممکنه یه رگه‌هایی از هری پاتر رو توش ببینید.
اینجا هم یه پسری داریم که تا نوجوونی نه از قدرت جادویی خودش خبری داره و نه از دنیای دیگه‌ای که بهش تعلق داره.
تازه تو یه سری از جلدها یه پسر عینکی رو می‌بینید که واقعا خیلی به هری پاتر شبیهه.

باید بگم که آره، اوایل داستان و توضیحش قطعا همه رو به یاد هری پاتر می‌ندازه، ولی شباهت‌ها تقریبا همین‌جا تموم می‌شن.
نیروهای جادویی تو این کتاب به شدت با هری پاتر متفاوته و به شدت خلاقانه‌ست. یعنی هر بار که قدرت جادویی یه نفر از خانوادهٔ اسمدری رو توضیح می‌داد من از خنده می‌ترکیدم 😂 ولی چیزی در موردش نمی‌گم چون به نظرم مواجه‌شدن باهاش در طول داستان خیلی جالب‌تره!

غیر از اون تو این کتاب‌ها کلی ایدهٔ خلاقانهٔ دیگه هم داریم، و چیزهای معمولی‌ای که از قبل می‌شناختیم اینجا طوری توضیح داده می‌شه که جدا جالب و بامزه‌ست.

در واقع نقطهٔ قوت این مجموعه همین نگاه متفاوت و خلاقانه به اتفاقات و فناوری‌ها و آدم‌هاست که باعث می‌شه خیلی جاها با صدای بلند قهقهه بزنید!
من خودم بارها و بارها تو این مجموعه اینطوری بودم که: وااای چقدر تو خلی سندرسون 😂😂
یعنی مونده بودم این چیزا چطور به ذهن این بشر می‌رسه 😂

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

این مجموعه همون‌طور که گفتم نوجوانانه‌ست و قهرمان‌های اصلیش ۱۳ ساله هستن. 
یه ماجرای عاشقانه خیلی خیلی ریزی هم تو کتاب هست که در واقع تو جلد آخر بیشتر نمود داره. تو این جلد آخر یه بوسهٔ یک ثانیه‌ای 😄 هم داریم که احتمال داره تو ترجمه سانسور شده باشه.
در نتیجه به نظرم، اگه خیلی حساس نباشید، این مجموعه کلا برای ۱۲ سال به بالا مناسبه، حتی شاید به ۱۰ ساله‌های کتابخون هم بشه پیشنهادش کرد.

میگم ۱۲ سال «به بالا»، چون به نظرم دوست داشتنش ته نداره 😄
من خودم به عنوان یه بزرگسال خیلی از این مجموعه لذت بردم و روحم با خوندنش شاد شد :) 
همون‌طور که گفتم بعضی جلدهاش رو حداقل سه چهار بار خوندم و به نظرم بازم جا داره 😂

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

البته توجه کنید که من نسخهٔ زبان اصلی این مجموعه رو خوندم.
و می‌دونید که منتقل کردن طنز از یه زبان به زبان دیگه واقعا یکی از سخت‌ترین کارها تو ترجمه‌ست...
این مجموعه هم جدا شاید ۶۰-۷۰ درصد قشنگیش به طنزش باشه. این طنز هم بعضی جاها طنز کلماته و بعضی جاها به بحث‌های مختص فرهنگ آمریکا ربط داره (مثل اشاره به خوانندهٔ آمریکایی الویس که من چون باهاش آشنا بودم اون تیکه‌ها از خنده روده‌بر شدم، ولی برای کسی که این خواننده رو نشناسه این بخش قاعدتا خیلی بی‌مزه به نظر می‌رسه!).
منتقل کردن طنز این تیکه‌ها به یه زبان دیگه واقعا سخته و من چون ترجمه رو ندیدم نمی‌دونم مترجم چقدر تو این کار موفق بوده...

البته اینم برام به تجربه ثابت شده که آدم‌های مختلف از چیزهای مختلفی خنده‌شون می‌گیره و صحنه‌ای که برای من خیلی خنده‌داره ممکنه به نظر یکی دیگه بی‌مزه باشه (و برعکس). 
ولی اگه ترجمه رو خوندید و هر چند وقت یه بار لبتون به خنده باز نشد به نظرم در درجهٔ اول احتمال بدید که مشکل از ترجمه‌ست 😅
یه سری نقاشی بانمک هم تو نسخهٔ انگلیسی هست که امیدوارم تو ترجمه هم باشه!

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

کلا هم مثل کتاب‌های دیگهٔ سندرسون، نکات تأمل‌برانگیز تو‌ این مجموعه هم پیدا می‌شن که به نظرم با نوجوون‌ها می‌شه قشنگ در موردشون بحث کرد (آخر نسخهٔ انگلیسی یه راهنما برای بحث در مورد کتاب داره که خیلی جامع و جالبه! البته بعید می‌دونم این راهنما ترجمه شده باشه...).

شخصیت‌ها هم واقعا جالب و دوست‌داشتنی هستن.
عکسی هم که برای مرور گذاشتم سرکار خانوم بستیله 😄
یه دختر ۱۳سالهٔ جنگجو که اصلا و ابدا با کسی شوخی نداره و بهتره سر به سرش ندارید 😱😂 (من این حالت متفاوت بودن بستیل از کلیشه‌های جنسیتی در مورد دخترهای نوجوون رو دوست داشتم).

در نهایت، اگه به داستان‌های فانتزی علاقه دارید و دلتون می‌خواد یه چند ساعتی اوقات خوشی رو سپری کنید این مجموعه از دست ندید :)
البته که در حال حاضر این مجموعه فقط به صورت چاپی موجوده و بعید می‌دونم هیچ‌وقت نسخهٔ الکترونیکیش رو بدن :((
        

          آخرین باری که تونسته بودم با مجله ارتباط برقرار کنم سال 83 بود. دقیق تر بخوام تعریف کنم بین سال های 80 تا 83 با ابی دوست خوبم ، هر شنبه صبح ساعت شش و نیم صبح از دکه ی روزنامه فروشی سر خیابان پرستار همشهری جوان می خریدیم و چقدر خوش می گذشت .
چند سال بعدش خیلی دلم برای مجله خوانی تنگ شد و رفتم سراغ همان خوراک قدیمی . دیگر مزه نداشت. پیر شده بودم.
اما نشریه ترجمان دوباره توانست همان لذت مجله خوانی و ورق زدن و ... را در من زنده کند و انصافا در این اولین مواجهه ام با فصلنامه بسیار کیف کردم . خیلی خوش گذشت.
منی که روزی با آن نوشته های با حال و آن همه رنگ و عکس و کمیک حال می کردم ، حالا دارم با مقالات روانشناسی و جامعه شناسی و فلسفه و اقتصاد و تاریخ صفا می کنم.
پیری است دیگر، چاره ای نیست.
        

          ماجرا اینه که یه خانواده معمولی از خواب بیدار می‌شن و می‌بینن جسد یک زن وسط کتابخونه‌شون افتاده. حالا اینکه این زن کیه؟ چرا کشته شده؟ و قاتلش کی بوده؟ و چطور و چرا این جسد رو انداخته توی کتابخونه؟ سوال‌هاییه که قراره تو داستان بهش جواب بدن.

فضای کتاب و پرونده داستان جالب بود. شخصیت‌های زیادی درگیر پرونده بودن که باعث می‌شد خواننده بین اسامی تا یک حدی گیج بشه ولی با خوندن ادامه داستان می‌شد شخصیت ها رو به خوبی تشخیص داد. با وجود اینکه شخصیت‌ها زیاد بودن اما به هر کدوم به خوبی پرداخته بود و ویژگی‌هاشون جالب و منحصر‌به‌فرد بود.

در مورد معمای داستان، نمی‌گم که نمی‌شد حدس زد قاتل کی بوده، ولی اینکه چطوری قتل اتفاق افتاده واقعا تا پایانش مشخص نبود. همون‌طوری که پلیس‌ها هم گیج شده بودن و در نهایت خانم مارپل به کمک‌شون اومد.

اگر کتاب معمایی و آگاتا کریستی دوست دارید حتما از این قصه هم لذت می‌برین، برای نوجوان‌های بالای ۱۵ سال هم می‌تونه مناسب باشه.
        

          این بار کسی کشته نشده؛ داستان وسط جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افته در وضعیتی که دست برتر با آلمان‌هاست و در این قصه شخصیت‌ها قراره در انگلیس یک جاسوس آلمانی رو پیدا کنن. خبری از خانم مارپل یا پوآرو هم نیست و شخصیت اصلی داستان آقایی به نام بریسفورده که همراه با همسرش به یک هتل می‌ره که گویا محل اختفای جاسوس آلمانیه. (این زوج توی کتاب‌های دیگه آگاتا کریستی هم حضور دارن) حالا باید جاسوسی رو پیدا کنن که مشخص نیست مرده یا زن؟ و تنها چیزی که می‌دونن اینه که اول اسمش "ان" یا "ام" ئه.

روابط بین شخصیت‌ها، کشف رابطه‌های اون‌ها و جست‌وجو برای پیدا کردن جاسوس، جالب و جذاب بود. ولی نمی‌تونم بگم که از اون کارآگاهی‌های به یاد موندنی بود، چون الان که کمتر از یک سال از خوندنش گذشته، چیزی از جزییات و شخصیت‌ها و معمای داستان خاطرم نیست. ولی فضاسازی داستان و محل اختفای جاسوس رو خیلی خوب یادمه، احتمالا فضاسازی قصه قوی‌تر بخش‌های دیگه‌اش بوده.

اگر خواستید یک داستان معمایی بخونید که لزوما به قتل ربطی نداشته باشه یا از قصه‌های مرتبط با جنگ جهانی دوم لذت می‌برید سراغش برید. کتاب برای مخاطب بالای ۱۲ سال هم مشکلی نداره.
        

          لوییس سکر نویسنده عزیزِ «ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر» بود. به همین خاطر وقتی اسمش را اتفاقی توی کتابفروشی دیدم در خریدن کتابش یک لحظه هم تردید نکردم. حالا که فکر می کنم اگر این کتاب را اتفاقی در کتابفروشی نمی‌دیدم شاید هیچ وقت از وجودش باخبر نمی‌شدم چون در گودریدز هم به سختی پیدایش کردم.
 «تاول» نام ترجمه‌ی فارسی کتاب است. (گرچه نمی‌دانم چرا نشر پرتقال نام را تغییر داده) ماجرای دختری به نام تامایاست که ناخواسته درگیر یک ماجراجویی پیچیده می‌شود. به بچه‌هایی مثل تایاما در زندگی واقعی «بچه مثبت» می‌گوییم و کمتر کسی داستان بچه‌مثبت‌ها را می‌نویسد. تامایا همه قوانین را رعایت می‌کند و حتی یک روز هم از مدرسه غیبت نداشته‌است اما برای اولین بار دست به قانون‌شکنی می‌زند. به جنگل ممنوعه نزدیک مدرسه می‌رود و با یکی از قلدرهای مدرسه درگیر می‌شود و لجن عجیبی را از گودالی برمی‌دارد و به صورت او می‌پاشد و فرار می‌کند. فردای آن روز دستی که لجنی شده شروع به تاول زدن می‌کند و پسر قلدر هم ناپدید می‌شود... 
نمی‌توانم بگویم «تاول» مثل «ته کلاس ردیف آخر، صندلی آخر» شخصیت‌های فوق‌العاده‌ای دارد یا مثل «آخرین گودال» داستانش جذاب و نفس‌گیر است. اما ادعا نمی‌کنم که ازخواندنش لذت نبردم. ماجراجویی تایاما مرا درگیر خودش کرد و شخصیت‌ها برایم عمیق و دوست‌داشتنی بودند. گذشته از آن نویسنده خلاقیت‌های جالبی در مرموز کردن روایت داشت که باعث می‌شد که از عالی نبودن باقی نکات کتاب صرف نظر کنم.
لوییس سکر مثل دفعات پیش کتاب را خیلی طولانی نکرده است. با همه جزییات و ریزه‌کاری‌ها و حتی با گفتن دو روایت موازی، ماجرا در صفحه 178 تمام می‌شود. جوری که دقیقا باب طبع نوجوان‌های بی‌حوصله باشد و من یک بار دیگر از همراه شدن با او لذت می‌برم درست مثل روزهای نوجوانی.