بسیار کتاب مناسبی هست برای شناخت سیر ایده ،علم و عمل در حیطه سلول های بنیادی در ایران.
شهید کاظمی آشتیانی به همراه دکتر بهاروند کار بسیار بزرگی برای ایران و جامعه بشری انجام دادند که در این کتاب به خوبی میتونین در موردش اطلاعات کسب کنید و حس افتخار به کشور و دینتون پیدا کنید.

🔴البته بعضی وقت ها کتاب به مسائل علمی توجه بیشتری میکرد که کتاب رو کمی بای مخاطب عام خسته کننده نکنه.

یاعلی
        

          روایتی از زندگینامه دکتر حسین بهاروند از نفرات اصلی موسسه رویان و از محققین و دانشمندان حوزه سلول های بنیادی
کتابی که در اصل سیر زندگی دکتر بهاروند و ماجراهایی که بر او گذشته است و در این بین طبیعتا بخاطر مشغولیت تمام وقت او بر موضوع سلول های بنیادین بخش زیادی از کتاب به این مسئله پرداخته و سعی شده با زبان ساده مفاهیم مختلف علمی این زمینه توضیح داده شود
از دیگر نکات مثبت این اثر بیان صاف و شفاف تلاطم ها و بالا و پایین های زندگی دکتر بهاروند است که برای رسیدن به موفقیت های بسیاری که کسب کرده چقدر سختی کشیده
کتاب خوب و جذاب و مفید و اثرگذاری است
        

          به نظر من عشق و جهاد و ایمان به مسیر به معنی واقعه کلمه، خلاصه این کتاب هست.
تمام پیشرفت‌های کشور ما در زمینه سلول‌های بنیادی، بدون این سه مفهوم، هیچوقت به دست نمی‌آمد.
        

          به نام او
کتاب جذاب و خواندنی ای بود 
با این حال که خیلی سختی کشیده بودن این شخصیت ولی نفس سبز و امید وارانه ای داشت
ان شا الله که در آینده موانع برداشته بشه
        

          دو سال پیش رفتیم همایشی که قرار بود از احمد مَدان، یکی از فرهنگ‌دوستان جناحِ بستک، به خاطر دستاورهایش در حوزه فرهنگ جنوب تجلیل شود. دو ساعتی راه بود. ساعت یک بامداد که برگشتم گراش، به هزاران عکس و فرهنگ بومی که گردآوری کرده بود فکر کردم. فردایش در روایتی شرح سفر را نوشتم و اسمش را گذاشتم: «من برای شهرم چه کرده‌ام؟»
الآن جرأت این را ندارم که بعد از سفر هفت‌هشت ساعته به زندگی دکتر حسین بهاروند، حتی تایپ کنم که «من برای وطنم چه کرده‌ام؟»
در ساعت‌ها و لحظاتی که نزدیک به چهارصد صفحه از زندگی این بشر را می‌خواندم، با خودم می‌گفتم «او در زندگی‌اش چه کرده که شده افتخار ایران در جهان؟» ولی هی هر فصل که رد می‌شدم، می‌دیدم صفحه‌ای دیگر از شخصیت چندبُعدی او ورق می‌خورد. دعای خیر پدر و مادر، حمایت همسر، همکارانِ همراه، ورزشِ مُدام، اعتماد به نفس، عشق به وطن، هم‌نوع‌دوستی، توکلش بر خدا، عشق به علم، زندگی با طبیعت و کوه و... کدام یک از این موارد او را برجسته کرده؟ دیدم او نه یکی که همه را با هم یک‌جا دارد. و اغراق نیست اگر او را نابغه‌ای خطاب کنم.
حرف‌هایش گاهی اوقات بوی شعار می‌دهد. ولی می‌توانستم با تمام وجود لمسش کنم. چون قبل و بعد از شعار که دیگر شعار نبود؛ زندگیِ واقعی پرزحمت دیده می‌شد و شعار هم به‌سان سُسِ خوش‌مزه‌ای وسط ساندویچی لذیذ.
و شاید اگر منِ معلم زیست‌شناسی که کارشناس ارشدِ زیست‌شناسیِ جانوریِ دانشگاه شیراز خوانده‌ام، سال ۹۲ که دبیری زیست‌شناسی عمومی اراک قبول شدم، این کتاب را می‌خواندم، دیگر سلولی‌مولکولی و ژنتیک و جنین‌شناسی را نمی‌خواندم که فقط خوانده باشم که نمرهٔ قبولی بگیرم، که پس‌فردا ذره‌ای از آن را به دانش‌آموزان‌‌ درس بدهم. می‌خواندم از سر ذوق. نه اینکه بشوم دکتر حسین بهاروند. که حداقل خودم از درس خواندن خودم لذت ببرم.
نمی‌دانم برای یکی‌که زیست‌شناسی را تخصصی نخوانده، چقدر از فصل‌های تخصصی کتاب که شرحی از فرآیند زحمات دکتر در حوزه‌ٔ زیست‌شناسی تکوین و سلولی است، می‌تواند استفاده کند؛ ولی حتماً برای همهٔ خوانندگان کتاب، توشه‌ای سنگین بر دوشش خواهد گذاشت و ساعت‌ها او را به فکر فرو خواهد بُرد.
این سؤالی بود که من از صفحات آخر کتاب برداشت کرده‌ام:
«دکتر بهاروند همه‌ٔ توانش را برای وطن و علم و خدمت به مردم گذاشت، من چه کرده‌ام؟»
خودمانی‌اش بگویم: «من چکاره‌ام؟»
        

          عاشق رشته سلولی مولکولی بودم. اگر بعد از خواندن این کتاب, ۲۵ سال به عقب برمی‌گشتم حتما این رشته رو انتخاب می‌کردم. 
اگر پشتکار انسان بود حتما اسمش رو دکتر بهاروند می‌ذاشتم.
        

          {اندر حکایت امانتی تابستانی}
به نام خدا
راستش این کتاب حدود تابستان امسال تا الان توی کیف من است . نه اینکه نخوانده باشمش ! چرا ! خیلی دقیق و جز به جز 
 اما کو فرصتی که آن را برگردانم ؟
راستش سلول های بهاری ، حال و هوای من را هم بهاری کرد . یک تاریخ شفاهی کامل و جامع از سلول های رویانی و بنیادی . یکی از چیزهایی که توجه من را جلب کرد ، اطلاعات متعدد درباره سلول های بنیادی بود . کتاب دلنشینی بود مثل راوی اش که بالا و پایین های زیادی را رد کرده بود تا به سر منزل مقصود برسد و کشورش را سرافراز کند . نکته خوبی که داشت ، در آن از اطناب خبری نبود و تمامی خاطرات همانند پازلی کنار هم قرار گرفته بودند . من که از خواندنش لذت بردم . امیدوارم شما هم سر فرصت آن را تهیه کنید و بخوانید . راستی ! اگر امانت هم گرفتید ، هرچه سریع تر آن را به صاحبش برگردانید :)
        

          رنج دوران دیده ایم
        

          راوی کتاب آقای بهاروند واقعا پدیده است.  میزان تلاش‌شان هم عجیب و غریب است. ما با یک شخصیت بسیار علمی مواجهیم که در خط مقدم دانش سلول‌های بنیادی  تلاش می‌کند و ما را صاحب عنوان جهانی و پیشرفت علمی می‌کند. حتما بخوانید.
        

          امانتی از فاطمه‌ی عزیز
زندگی دکتر حسین بهاروند به روایت خودش، خودِ عزیز و دوست داشتنی‌اش که خیلی‌ها برایش حق پدر قائل اند، بعضی دوستان هم با او راحت‌اند و "بهار" خطاب‌اش می‌کنند؛ واقعا هم اسم و فامیل برازنده‌ی ایشان است.
زندگی ایشان از گوشه کنارهای لرستان شروع می‌شود. خاطرات خانوادگی وصف می‌شوند. الگوهای زندگی‌شان در خانواده طرح می‌شوند. در دبیرستان با دیدن تصاویر کتاب درسی مرتبا لقاح به جنین‌شناسی علاقمند می‌شوند. از معلم می‌پرسن  در دانشگاه باید چه رشتی بخوانم که برسم به جنین شناسی؟ جواب می‌گیرند: زیست شناسی با پزشکی.
می‌رسیم به بزنگاه کنکور!
شب کنکور کسالتی پیش می‌‌آید که باعث می‌شود کمی کیفیت آزمونشان پایین بیاید و موعد انتخاب رشته یک اولویت بعد از آخرین اولویت پزشکی، یعنی زیست‌شناسی قبول شوند، زیست دانشگاه شیراز.
اینجا را یادم هست می‌گفتند با بچه‌ها برای اینکه مریض نشویم و هزینه برای درمان نکنیم باید ایمنی بدنمان بالا می‌رفت. میوه گران بود، هر شب شلغم می‌خوردیم! (سختی‌ها ادامه دارد)
گمانم از ترم ۳ بود که می‌رفتند در کلاس‌های مرتبط با جنین‌شناسی که خیلی سطحشان بالا بود شرکت می‌کردند‌. علاقه‌ی وافر جریان داشت!
یکی از دختران ورودی همین رشته بعدا می‌شوند همسر دکتر بهاروند، خانم پروانه فرزانه. آن هم با کلی نذر و نیاز و توسل به حضرت زهرا(س). یادم هست یک جایی از کتاب دکتر ایشان را هدیه‌‌ی عزیز حضرت زهرا(س) خطاب کردند.
تحصیلات هردو پیش می‌رود. دکتر بهاروند مقطع ارشد را در پژوهشگاه رویان می‌گذرانند و این تازه شروع ماجراست! (این کتاب برای شناخت رویان خوب است اما مکمل این شناخت کتاب داستان رویان از همین نشر است)
تحقیقات علمی توسط ایشان به نحوی شیرین و مطلوب بیان می‌شود و حتی اگر زیست نخوانده باشید یا دوست هم نداشته باشید باز علاقمند می‌شوید.
این بین کلی هم اذیت می‌شوند حتی از طرف دوستان داخل کشور. خارجی ها باور می‌کردند در رویان سلول بنیادی ساخته‌اند بعضی داخلی‌ها به رهبری نامه می‌زدند که: باور نکنید!

و در طول همه‌ی کتاب‌های این سبکی می‌بینید که عزیزانی چقدر سخت کار کردند و چه مشکلاتی داشتند و فائق آمدند و کاملا حس می‌کنید که:
۱.  إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا
 ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ، ﺩﺭ ﭘﻲ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 

۲.  فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﺳﻨّﺖ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ، ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻱ، ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻜﻮﺵ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯ. 
(ترجمه المیزان)
        

          یک مسیر درخشان، که از تاثیر مهم یک معلم بر آینده یک انسان نوآور پرده برمی‌دارد.
از کوه‌های لرستان تا آزمایشگاهی در استرالیا🌸
        

          خوندن این کتاب به درک بهتر مسیر و قصه ی  زندگی یک پژوهشگر و یک پژوهشگاه  کمک می کنه که ارزشمنده و مهم اما به نظرم نتیجه  ی بالاتر و مهم تری که میشه ازش گرفت اینه که زندگی هیچ آدمی بی نقص و بدون مشکل  نیست.  مهم اینه که آیا  هر کدوم از ما  با وجود  مشکلاتمون اونچه از پسمون بر می اومده انجام دادیم یا نه؟ 
جاهایی از کتاب کمی حالت شعاری پیدا می کرد یا احساس می کردم ساده سازی کردن مشکلاته.  اما نمی تونستم به دل بگیرم یا خرده  بگیرم.
        

          آنقدر جا‌ی‌جای کتاب بغض کردم و اشک ریختم و احساس غرور کردم که حسابش از دستم رفت. من بینهایت آموختم از دکتر بهاروند، از مرحوم دکتر کاظمی آشتیانی، از مرحوم دکتر پروانه فرزانه. از پدر و مادر دکتر بهاروند حتی، از سبک زندگی و تربیت فرزندشان.
من بینهایت سرم را بالا گرفتم بابت ایرانی یودنم، بابت چنین نخبگان بی‌ادعایی که خط مقدم جنگ علم و تحریم‌اند.
خواندن این کتاب را به تمام کسانی که خود را ایرانی میدانند، به ویژه اگر مخالف جمهوری اسلامی‌اند توصیه میکنم
        

          به جرئت میگم تک تک صفحاتش رو با عشق خوندم
نمیدونم چی بگم که حس درونیم رو برسونه
ولی این کتابم رو -برخلاف کتابهای دیگه- به هرکسی امانت نمیدم
به کسی که قدرشو ندونه و چند صفحه ای رو با اکراه بخونه به هیچ وجه نمیدم
به آدم های بی حوصله و غرغرو اصلا نمیدم
حیفه این کتاب، دست هرکسی بیفته🥺
گریه ای کردما! نه فقط با بخشهای غم انگیزش، که با روایت های پیشرفتشون، با سختی کشیدناشون و با موفقیت هاشون اشک ریختم و ذوق کردم
حیفه واقعا... دست نااهل نباید بیفته
        

          کتاب سلول‌های بهاری روایت زندگی آقای دکتر حسین بهارونده از کودکی تا حال حاضر. 

آقای دکتر بهاروند از افراد اصلی در جریان پیشرفت‌های پژوهشگاه رویان در زمینهٔ سلولهای بنیادی بودن. فهرست کارها و افتخاراتشون رو بخوام بگم دیگه این متن خییییلی طولانی میشه! غیر از اولین بودن در چندین مورد در ایران، چندین جایزهٔ ملی و بین‌المللی هم کسب کردن (مثلا عنوان یکی از بیست فرد تأثیرگذار سلول‌های بنیادی در سطح دنیا در سال 96).

حالا این‌ها در برابر صمیمیت و عشقی که تو این کتاب جریان داره هیچی نیست! در جریان خوندن این کتاب بارها از ته دل شاد شدم و لبخند زدم و بعضی جاها بغض کردم و اشکم جاری شد...
این کتاب یه مصداق واقعی و زیبا از زندگی یه جهادگر علمیه که همزمان ایمان به خدا درش موج می‌زنه. صحنه‏های زیبا و دوست‌داشتنی کودکی، ارتباط با پدر و مادر و خویشاوندان، تلاش خستگی‌ناپذیر و عاشقانه در راه رسیدن به قله‌های علمی، توصیف سختی‌های زندگی و صحنه‌های از دست رفتن عزیزان، همه بسیار زیبا بود.

در این کتاب مردی توصیف شده که عاشق علم‌آموزیه و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنه ولی تک‌بعدی و خشک نیست و استفاده‌ جا به جایی که از شعر می‌کنه گوشه‌ای از روح لطیفش رو به نمایش گذاشته.

این کتاب رو به هر کس که می‌خواد بیشتر از روزمره‌‌ها زندگی کنه و برای خودش اهداف بزرگ در نظر گرفته پیشنهاد می‌کنم و البته به هرکس که دنبال یه روایت دلنشین و حال‌خوب‌کن از زندگی می‌گرده :)
        

          یادداشتی بر کتاب سلول های بهاری
۱۳ شهریور ۱۴۰۳

در ابتدای کار فکر کردم چون تاریخ شفاهی است شاید متنی خشک و بی روح داشته باشد، اما هرچه بیشتر پیش رفتم، عطشم بر مطالعه اش بیشتر شد، دوست داشتم مدام از آنچه خواندم با شخصی صحبت کنم و شور و اشتیاقی که کتاب بهم داده بود به دیگری هدیه کنم و همین کار را هم کردم و هربار اتفاق جدیدی رخ می‌داد با جزئیات تعریف میکردم...
وجه زیبای دیگر کتاب این است که هیچ سئوالی را بی پاسخ نمی‌گذارد هر فصل که پیش رفتم سئوالی در ذهنم شکل میگرفت اما فصل بعد پاسخ داده می‌شد 
نکته‌ی دیگری که می توان به آن اشاره داشت، این است که حتی اگر رشته‌ای مرتبط با کتاب نداشته باشیم هم کتاب طوری مخاطب را همراه خود می کند که مخاطب حس غریبی با کتاب نخواهد داشت.
در نهایت کتاب را دوست داشتم و به شدت حالم با خواندنش با صفحه به صفحه اش خوب شد.
        

          این کتابِ عالی و داستان رویان، مکمل هم هستن و خوندنشون لازمه

        

          توصیه فراوان به مطالعه کتاب مخصوصا بچه ها زیست و زیر گرایش های مرتبط چون بنظرم اگر رشته ام مرتبط نبود تعاریف تخصصی کتاب دوست نمی داشتم
        

          زیستن با دکتر بهاروند عزیزم بسیار لذت بخش بود و پند های بسیاری از ایشان و خانم دکتر فرزانه ی عزیزم اموختم امیدوارم روزی ابتدا ادامه دهنده راه شون و سپس همنشین ایشان باشم ...
        

          ۵ روز با این کتاب زندگی کردم و لذت بردم.
با راوی خندیدم و شاد شدم، همراهش گریه کردم و اشک ریختم و چه بسیار حسرت ها خوردم و گاهی نفرین کردم و البته دعای خیر هم کردم.

این چنین شخصیت‌ها در ایرانمان زیاد داریم و باید شناخته شوند... 
دوست‌نداشتم این کتاب تمام شود، مثل آن است که هم صحبتی با آقای دکتر بهاروند را از دست داده باشی ... 

#توصیه_شدید به مطالعه این کتاب