نادر می‌گوید: همیشه خجلت‌زده به خود گفته بودم، آنکس که جبهه‌ی میهنش و میدان رزم دلاوران سرزمینش را ندیده است می‌تواند خیلی چیزها باشد، اما قطعاً نویسنده سرزمینش نیست. 
برای همین به همراه ابراهیم حاتمی‌کیا راهی جبهه می‌شود. در مستند "بار دیگر، مردی که دوستش می‌داشتم"، حاتمی کیا می‌گوید کارت عبور سپاه برای نادر جعل کرده و او را قاچاقی به جبهه برده است.
این یادداشت‌ها برای من، گزارش حیرتِ یک شاعرِ شهریِ صادق بود. حیرت از خلوصِ بچه‌های سرگردان در جبهه‌های جنوب. حیرت از بایزید بسطامی‌های قرن پانزدهم هجری. حیرت از آقایشان حسین.
همیشه حسرت این را داشته و دارم که یکبار دنیا را از چشمان نادر ابراهیمی بینیم، از بس که این مرد حقیقت‌بین است.
جای‌جای کتاب پر است از نقد به شبه روشنفکری ایرانی. به خاطر تحریم و ندیدن دفاع مقدس. البته نقد که نه، تخریب.
اما امروز همان روشنفکران به تحریف نادر نشسته‌اند. با چاپ کتاب‌های عاشقانه او با رنگ‌ها و قطع‌های مختلف و تبلیغات پر سر و صدا برای آن‌ها، و چاپ نکردن کتاب‌های استعمارستیز و استحمارستیزش، مثل همین کتاب. انگار که نادر یک آدم گاگولِ عاشق پیشه است و هیچ کاری به اطرافش نداشته. یکی مثل خودشان و برخلاف چیزی که بود.

" این جنگ، قبل از هرچیز، یک نکته‌ی بسیار بنیادی از یاد رفته را به یاد همه ما می آورد. و آن اینکه ما ملتی ترسو، بزدل، تو سری خور، تریاکی، تسلیم و بی حمیت  نیستیم،  و سپس این نکته را، که ایمان، انگیزه و اسلحه‌ی عظیم و خطیری‌ست برای تهی دستانه و غیرتمندانه جنگیدن و پیروز شدن ..."
        

          نادر ابراهیمی همراه با ابراهیم حاتمی کیا، کمال تبریزی و چند نفر دیگر در فروردین 65 به مناطق جنگی میروند
کتاب روایت نادر از دیدن و چشیدن مناطق جنگی و رزمنده ها و حال و هوای آن جاست
و به چالش کشیدن افکار و عقاید روشنفکران و شبه روشنفکران در برابر رزمندگان
کتاب 70 صفحه بیشتر نیست، ولی تکان دهنده است! عجیب تکان دهنده!
قدرت قلم نادر چه میکنه با آدم. روایتش از اندیشه ها و افراد و فضاهای جنگ و شهادت با دیگر روایت ها از این مسائل متفاوت است
حیف دیگه این کتاب تجدید چاپ نشده
        

          حتما با نادر ابراهیمی عزیز به جبهه ها سفر کنید.
شاید در قشر مرفه به اصطلاح روشن فکر، کمتر کسی باشد که جرئت کند از پشت میز مطالعه‌اش بلند شود و پا به سرزمین پر خطر و پراسترسِ پر از تیر و ترکش بگذارد، و با قلمش حس غرور و غیرتمندی رزمندگان جان بر کف اسلام را روایت کند.
مرحوم نادر در این سفر خیلی تحقیر می‌شود و کنایه ها متحمل می‌شود ولی قلم زمین نمی‌گذارد.
شاید اگر ابراهیمی این سفر را انجام نمی‌داد، امروزه آوازه اش از هدایت و گلشیری و امثالهم بیشتر می‌بود.
        

          یادداشتهای نادر ابراهیمی از سفرش به جبهه های جنگ در دوران دفاع مقدس. ابراهیم حاتمی کیا هم همسفر مرحوم ابراهیمی در این سفر بوده است. در کتاب بخشی وجود دارد که احتمال می دهم حاتمی کیا تحت تاثیر آن، سکانس اولیه ی روبرو شدن حاج کاظم و عباس را در آژانس شیشه ای نوشته است.
................                    ..................               ....................              ....................         .................

چندماه بعد در تهران، در یک خیابان یک طرفه ی پرگذر، من پیاده او سواره در دو جهت مخالف هم میرفتیم که ناگهان، در آنی، همدیگر را شناختیم. ماشین را، برق آسا، نگه داشت و پرید پایین. دویدم طرفش آنطور که عاشقی میدود به جانب عاشقی، و فریادم بلند شد: "صادقی! چکار میکنی؟ الآن هزارتا ماشین پشت سرت می ماند و راه بندان میشود و نصف شهر مثل ماهی زندهدر تابه به بیتابی می افتد و صدای بوق و دشنام به آسمان میرود" که خیلی راحت و خندان گفت: "عیب ندارد، نگران نباش! آنها که اهل بوق و دشنامند، چه بخواهی و چه نخواهی، همیشه ی خدا دستشان به بوق است و دهانشان اسیر دشنام؛ که اگر یک ذره محبت در دلهایشان بود و یک نقطه ی ایمان در قلبهایشان، به خاطر دو آشنای محب که از آن سوی جبهه به هم رسیده اند، بیا و ببین که چه میکردند
        

          کتاب‌های انقدر واقع‌گرایانه رو هیچ وقت دوست نداشتم. کتاب‌های جنگی رو که اصلا سمتشون نمی‌رم! شاید به‌خاطر این که جنگ جدا از سیاست نیست و من نه علمی از سیاست دارم نه علاقه‌ای بهش. شاید هم انقدر در کتاب‌های مدرسه اجبارا از جنگ خوندیم که اشباع شده برام. 
این کتاب سلیقه‌ی من نیست، حتی با وجود حجم کمش هم نتونستم تمومش کنم ولی کل زمانی که کتاب رو می‌خوندم، به این فکر می‌کردم که چرا به جای اون همه مطلبی که توی کتاب‌های درسی بود و من حتی یه دونه‌اش رو هم یادم نمیاد، همچین چیزی برامون نذاشتند؟ قصه‌ای که از جایی شروع نمی‌شد که به جایی برسه ولی به ساده‌ترین حالت ممکن وسط جنگ بودن رو بیان می‌کرد.
        

          به یکبار خواندنش می‌ارزد
        

          از ضعفای آثار نادرخان هست به‌نظرم. البته جالبی‌های خودش رو هم داره... 
        

          در اینکه کل کتاب جذاب و خواندنی است شکی نیست
اما بخش آخر یعنی بخشی که درباره تمام شدن جنگ می‌گوید بهترین جملاتی بود که تا به امروز خوانده‌ام.
پیش‌بینی از پایان جنگ در سال ۱۳۶۵ که گویی همین الان یعنی سال ۱۴۰۲ نوشته شده است ، همینقدر دقیق همینقدر با جزئیات
        

          کس که خود را شبه روشن فکر می داند و هم صنف های خود را به چالش می کششد....
        

          کم حجم ولی زیبا و خواندنی
        

          کتاب حاضر بخشی از یادداشتهای سفر به جبهه‌ی جنوب است که نادر ابراهیمی در فروردین سال 1365 به آن مناطق داشته است. او به همراه دو تن از اعضای سپاه پاسداران و نماینده ای از صدا و سیما به عنوان  نویسنده و محقق آزاد آنچه از جنگ دیده است با نگاه شاعرانه‌ی خود ترکیب کرده است و در این کتاب به رشته‌ی تحریر در آورده است. نادر ابراهیمی در مقدمه، این کتاب را به رزمندگان دلاور میهن  پیشکش کرده است. نویسنده سعی کرده است در بیشتر بخش ها از اشعاری که آقای آهنگران در زمان جنگ می خواند استفاده کند و معنای مورد نظر خود را به متن آن نوا پیوند بزند.
یاد رزمندگان شهیدی که نشان‌شان در عکس های بایگانی سپاه است و باغهایی که توسط دشمن سوخت و از بین رفت،آشنایی با پیرمردی دلاور که چون یک پهلوان جوان در راه وطن می جنگد از مواردی است که او با نگاه ویژه ی خود به آن پرداخته است. مرام و اخلاق رزمندگان و رفتارهای زیبایی که از آنها سر می‌زند همچنین بازدید از خاک مقدس جزیره مجنون که با خون شهیدان غسل داده شده است از دیگر بخشهای اثر است.  در انتهای کتاب نیز چند شعر نو در مورد فداکاری برای وطن سروده و با چند قطعه عکس کتاب را به پایان رسانده است
کتاب به دلیل زبان حماسی و شاعرانه خوش خوان و جذاب است و دلاوری ها و قهرمانی های رزمندگان را در ذهن خواننده تداعی می کند. او با نشان دادن وجهه تاثیر گذار شخصیتی چند رزمنده از راه و منش آنها می گوید و در تمام اثر علاوه بر اینکه دفاع مقدس و معنویات حاضر در جنگ را ترسیم می کند از فضای پشت جبهه ها و افرادی که جز غر زدن کاری برای کشور و مردم نکرده اند نیز سخن می کند و آنها را در مقایسه با رزمندگانی که صادقانه و با نیت الهی جنگیده و شهید شده‌اند، قرار داده و مقایسه می کند . این نکات برای مخاطب امروز نوجوان آموزنده است که بداند در روزگار جنگ همه ی افراد یکدست و هم عقیده نبودند و جنگیدن عادی نبوده است. مثل همین امروز در آن روزگار نیز بودند کسانی که قدم از قدم بر نداشتند و همیشه از مردم و انقلاب متوقع و طلبکار بودند. در این صورت ارزش جهاد و رشادت و شهادت رزمندگان بیش از پیش برای او برملا می شود.
فقط به دلیل زبان شاعرانه  ممکن است مخاطب  جذب نشود و در حوصله او نگنجد.
        

          «و این واقعیتی‌ست که در بخش اعظم زندگی انسان، هنوز غریزه می گوید «آری»، اراده فریاد می‌کشد «نه» و انسانْ غالباً، «آری»ِ غریزه را همچون فرمانی تردیدناپذیر می‌شنود و می‌پذیرد و خود را از شرّ مشتقاتِ انتخابِ آگاهانهٔ ارادی، خلاص می‌کند...»

نادر ابراهیمی، در سال ۶۵ به همراه حاتمی‌کیا و کمال تبریزی و علی کلیج، جبهه می‌رود و روایت‌هایش را در این کتاب می‌نویسد. همین اتفاق به تنهایی دلیل قانع‌کننده‌ای برای اهمیت این کتاب است. اما این کتاب، چاپ پنجم است و یک عاشقانه آرام، چاپ هفتاد. متاسفانه این ما نیستیم که انتخاب می‌کنیم چه می‌خوانیم؛ بل، دیگرانند که تصمیم می‌گیرند چه کتابی بفروشد و چه کتابی فراموش شود.
این کتاب نه از حیث روایتگری جنگ که از حیث نگاه تیز و بدون تعارف نادر به جریان شبه‌روشنفکری دهه شصت، خواندنی است.
        

          درست در شبهایی که کتاب با سرودخوان جنگ در خطه‌ی نام و ننگ را می خواندم؛ صحبت‌های محمدجواد ظریف در باب تئوریزه کردن قرارداد گلستان و ترکمنچای سروصدا به پا کرد 
همین چند خط قلم نادر ابراهیمی بماند به یادگار که این چنین عاشق ایران بود:
" لانه، باز ساخته خواهد شد
درخت، باز کاشته خواهد شد
#شرف ، اما، اگر برود، در تاریخ‌ها می‌نویسند و وقتی نوشتند، با مرکّبی می‌نویسند که خیلی سخت پاک می‌شود: 
با مرکّب تجزیه
با مرکّب معاهده‌ی گلستان و ترکمنچای
با مرکّبی از خون سرداران و سربه‌داران"

#نادر_ابراهیمی در این کتاب بی‌نظیرش مرامنامه و عشقش به ایران را از دل مناطق عملیاتی جنوب و جزایر مجنون فریاد می‌زند از حسین(ع) می‌گوید، از بسیجی‌های پیر و نوجوان جبهه‌ها و از روشنفکرانی که به ملت پشت کرده اند:

"کاتیوشا! کاتیوشا! ترکمنچای را به یاد می‌آوری؟ گلستان را به یاد می‌آوری؟ اینک به همت غیرتمندان سجاده نشین خط شکنی همچون شهید همت که در خیبر به خاک وخون غلطیدند و شهید عباس کریمی که آواره و در به در شهید شد و هزاران چون همت و کریمی، کاری کن که حیثیت به مخاطره افتاده ما به ما بازگردد "

نادر جاهایی از سطور کتاب چنان به شبه روشنفکران می‌تازد که فراموش می کنی که این کتاب نادر است نه غربزدگی جلال!
        

          با سرود خوان خیلی خوبه اما شلخته هست. سیر داستانیش پیوست نداره. همانطور که متن های میان داستان ها پیوست نداره.ولی مفیده. خیلی هم مفیده. حرف هایی از جنگ‌مان میشنوی که کمتر جایی اینطور بیان میشود. خدا رحمت کند نادر رو . ای کاش کتاب خیلی خیلی بیشتر از اینی که هست میبود💔 آخه حیفه... نادر نویسنده باشه،همسفر کمال تبریزی و حاتمی کیا باشه، موضوع جنگ تحمیلی باشه، حیفه اینقدر کوتاه....
        

          اولین کتابی که از آقای ابراهیمی خواندم.
منظومه فکری ایشان هم عجیب است. سرش درد می‌کند برای حرف زدن از عقاید و علایقی منطقی که مصداق هایش را در کتاب روایت می‌کند.
جایی جنگجویی را طوری می‌ستاید که انگار تنها اسطوره‌ی حقیقی و جاودان در این سرزمین است. آدم سیر نمی‌شود از خواندن چنین خط فکری که به آدم نشانه میدهد برای تامل و تعمق در ماجراها. خدا رحمتشان کند.
        

          احتمالا نوشتن این کتابچه، تدبیرِ نادر بوده است برای رهایی از عذاب وجدان؛ به گفته‌ی خودش، اگر در این جنگ حضور پیدا نمی‌کرد و کاری انجام نمی‌داد، دیگر تا آخر عمر نمی‌توانست سرش را بالا بگیرد (این را در مستند "بار دیگر مردی که دوست می‌داشتم" می‌گوید).

کتاب، مجموعه‌ای است از یادداشت‌های پراکنده، و روایت‌های نصفه و نیمه، و بنظرم از کارهای ضعیف نادر است. امّا ضعیف‌ترین آثار نادر، قطعا از بهترین آثار بعضی، قوی‌تر است.

شادی روحش، فاتحه‌ای قرائت بفرمایید
        

          یک روایت شاعرانه و عاشقانه از دل جنگ که از همراهی با آن نمیتوان خسته شد یا حسی دریافت نکرد... 
        

          همیشه گفته ام نادر ابراهیمی ، گوینده خوبی است. خوب می گوید و خوب می نویسد. بعد از سرود خوان جنگ در خطه ی نام ننگ دیدم که بیننده ی خوبی هم هست.
آنچه خیلی ها از جنگ ندیدند یا نخواستند ببیند او دیده است و در کتاب روایت کرده است.

        

          «با سرودخوان جنگ در خطه نام و ننگ» ادای دین نادر ابراهیمی به رزمندگان دفاع مقدسی است که به تعبیر او مومنانه‌ترین، دلاورانه‌ترین، ایرانی‌ترین و سالم‌ترین جنگ تاریخ ایران ماست.

کتاب مجموعه ۲۱ یادداشت از سفر نادر ابراهیمی همراه با ابراهیم حاتمی کیا، کمال تبریزی به جبهه های جنوب است. ابراهیمی در این کتاب علاوه بر روایت رشادت و خلوص رزمندگان و دیده ها و شنیده هایش از جنگ، در بخش هایی از کتاب به نقد جدی و بدون تعارف جریان شبه روشنفکری دهه شست پرداخته است.

بخش هایی از کتاب:

پدر، امروز می‌گوید: خودتان را به آب و آتش بزنید. غصه‌ی لانه و باغ و بهار را نخورید. لانه باز ساخته خواهد شد، درخت باز کاشته خواهد شد؛ شرف، اما، اگر برود، در تاریخ ها می‌نویسند و وقتی نوشتند، با مرکبی می‌نویسند که خیلی سخت پاک می‌شود؛ با مرکب تجزیه، با مرکب معاهده گلستان و ترکمن چای... با مرکبی از خون سرداران و سربه داران... (از صفحه ۴۷ و ۴۸)

در فکرم که چرا نزد ایشان، هیچکس به قدر حسین (علیه السلام) عزیز نیست، و چرا خاطره‌ی شهادت حسین آن قدر زنده است که گویی هم امروز، صلات ظهر، تشنه‌ی تشنه، در همین جبهه یا آن جبهه، شهید شده است، و چرا تن برهنه اش را آن طور به چشم می بینند که گویی هم اینک، اینجا، بر خاک برهنه ی داغ افتاده است، و چرا هیچ کس هنوز هم، نیروی حسین را ندارد؛ نیروی پیش برنده، تغییر دهنده، اصلاح کننده، سازنده، به نبرد وادارنده، عاشق کننده و به نهایت افتخار رساننده اش را... باز شبی را در خیمه ی حسینیان زمان می‌گذرانیم چه گریه‌یی می‌کنند این جوان‌های نورسیده چه گریه‌یی می‌کنند...
خدای من! این‌ها از آقایشان حسین چه می‌خواهند؟ ‌(از صفحع ۸۷.۸۸)