ابداع مورل عجیب است همانطور که عشق، ایده مورل یک معماست که ریشه اش را باید در میل انسان به جاودانگی جُست، جاودانگی حتی به قیمت تکرار هزاران باره یک شبح از زندگی...
      

        مرد بالشی یکی از بهترین آثار مک دوناست. خلاقیت او در داستان گویی و خلق تصاویر بدیع مثل همیشه تحسین برانگیز است... 
      

        همچنان به معنای واقعی شاهکار است...
      

        در طول خواندنش با داوود شیطنت میکنید، حسادت و رقابت میکنید، عاشق میشوید و رشد میکنید...
داستان محمدرضا شرفی خبوشان، داستان بلوغ است، بلوغی که از دل یک مواجهه تراژیک با واقعیت، داوود را از عالم گذشته اش جدا کرده و به فهم جدیدی می رساند...
      

        صراط را می شود بارها خواند و تأمل کرد... 
      

        از این مجموعه، داستان (دختری به اسم کاوه)  خلاقانه بود و توجهم را به خود جلب کرد و داستان (حضور) حال و هوای خاصی داشت... 
      

        نادر ابراهیمی در (مکان های عمومی) دنیای عجیبی بنا کرده که تجربه اش برایم تأمل برانگیز بود،
ولی از میان داستانها یکی بیشتر از همه به جان ام نشست! 
حال و هوای (خوب ها کمی پایین تر زندگی میکنند) به قدری ملموس است که انگار در لحظات آخر ما به عنوان شخص سومی در کنار آق محسن و قاسم، قدم میزنیم و سرشار از شور می‌شویم و بی شک این لحظات فراموش نخواهد شد... 
      

        کامو، پیچیده و خلاق است و منطق مشخصی را پیگیری میکند که چه آن را بپذیریم یا نه، باز هم قابل توجه است...
      

        لذت بردم از این همه ظرافت شاعرانه در قالب های گوناگون... 
      

        با ترانه های عبدالجبار کاکایی می شود خیال را پرواز داد بس که تصویری اند... 
      

        ملاقات با تاریخ به معجزه ی (نمایش در نمایش) سرشار از نبوغ بهرام بیضایی...
      

        یک نمایشنامه مستحکم و منسجم روانشناختی...
روایت خلاقانه و معماگونه ی لوین اجازه ی هیچ پیش بینی قطعی را به مخاطب نمیدهد و تا آخرین لحظه او را غافلگیر میکند.
اتاق ورونیکا در فضاسازی به حدی موفق است که تا ساعتها بعد از اتمامش همچنان گریزی از اتاق ندارید...!
      

        کوتاه، قوی و درخشان...  همه چیز در ساختار داستان درست و به اندازه است. داستان در یاد مخاطب می ماند چون نویسنده عباراتش را به درستی و با وسواس انتخاب کرده؛ گیرنده شناخته نشد بدون شک یکی از بهترین های داستانگویی در قالب نامه نگاری است. 
      

        کوروساوا بلا شک یک نابفه است... 
      

        داستایفسکی بزرگ در این داستان طنازانه، نمادین و مختصر با زبان متفاوتی به نقد جامعه و مناسبات زمانه خود می پردازد که خواندش خالی از لطف نیست...