تمام که شد.... دلم برای هنر می‌سوخت... همین!
        

          همیشه دوست داشتم و همچنان هم دوست دارم،نگرش  نویسنده هایی که ادعای دین ومذهب  ندارند رو در مورد شخصیت های تاریخ اسلام بدونم.
برای من جذابه که ببینم چطور این شخصیت ها رو توصیف می کنند در حالی که ایدئولوژی اسلامی ندارند. 

یکی از دلایلی  که این نمایشنامه رو انتخاب کردم همین بود. 
این که جناب بیضایی سعی داره   از  شخصیت  علی (ع) به عنوان یک انسان عصر خودش بنویسه.  کسی  که فقط  امام اول شیعه، جانشین،   پسر عمو و یار پیامبر، قهرمان شجاع تاریخ عرب و....  نیست.  
استاد بیضایی  در بخش هایی از نمایشنامه،  ابوتراب رو از زبان قطامه،  ابن ملجم، خودش، اعراب اولی و دومی و کارگردان و...  و مهم تر از همه از  زبان خود حضرت  توصیف میکنه.
 
مردی که در شرایط های خاصی از زندگیش مثل هر  انسان دیگه ای  خوشحال،  ناراحت، غمگین و افسرده میشه. کسی که از مردم زمان خودش و شیعیان مدعی و درک نکردنش و تفاوت دیدگاه خودش و مردم کوفه  خسته شده و.. 

مطمئنم بارهای دیگه ای هم هست که کتاب رو بازخوانی کنم. 
شخصیت علی(ع) در این داستان به اندازه فهم هر انسانی و با هر تربیت و دیدگاهی، قابل درکه. 
        

          ملاقات با تاریخ به معجزه ی (نمایش در نمایش) سرشار از نبوغ بهرام بیضایی...
        

          «وقتی بدی بدها رو ازشون بگیری، خوب می‌شن و دیگه معلوم نیست چرا ما نفی‌شون می‌کنیم.»
«وقتی از داستان علی، خودشو حذف کنیم چی می‌مونه جز عشق قطّامه و ابن‌ملجم؟»
مرحوم بیضایی از همین نظرگاه و بسیار خلاقانه، نمایشنامه‌ای در وصف کم و کیف شهادت امیرالمؤمنین نوشته‌اند.
دیالوگ‌هایی که نویسنده در این نمایشنامه اجرا می‌کند قابل تأمل است. دیدگاه متفاوت بیضایی به مذهب و نمایش برایم تازه و جالب بود. بسیار ماهرانه دیالوگ‌هایی که می‌بایست از زبان بازیگری در نقش علی ابن ابیطالب جاری می‌شد، از زبان نویسنده در نمایشنامه گنجانیده.
        

          این نمایشنامه در مورد یک گروه نمایش شامل نویسنده و کارگردان و بازیگر هست که در حال آماده شدن برای یک نمایش در مورد حضرت علی هستند و با بازخوانی تمرینی اونها به علاوه‌ی حرفهای بین خودشون موضوع پیش میره. نمایشنامه در بین صحبت عوامل نمایش به انتقاد از شرایط سانسور و قشر مذهبی(شاید هم به ظاهر مذهبی) پرداخته و البته در مورد متن نمایش در نمایشنامه (متن راجع به گذشته) دیالوگ‌هایی هست که من موافق نیستم باهاش. بیضایی کارش رو خوب بلده، یعنی اگر قرار باشه در مورد اینکه دو به علاوه‌ی دو میشه پنج یک نمایشنامه بنویسه، عالی می‌نویسه و شما با اینکه موافق نیستید اما نمی‌تونید از نوشته‌ی بیضایی تعریف نکنید.ه
        

          جذاب و خواندنی است