زن و مرد میانسالی در یک رستوران از زوج جوانی درخواست عجیبی دارند، اینکه برای دقایقی کوتاه دختر جوان نقش دختری مرده رو بازی کنه... میتونم بگم که عالی بود، واقعاً عالی. اتاق ورونیکا یک داستان رازآلود و دلهره‌آور بود که پله پله شما رو با خودش همراه می‌کنه و هر لحظه شاید شما بتونید اندکی از آینده رو حدس بزنید اما قطعا تمام داستان رو نمی‌تونید و این دقیقا بهترین خصیصه‌ی این کتابه.ه
          

            لذت خوندن نمایشنامه رو با این کتاب تجربه کنین اگه نمایشنامه خون نیستین :)

ترجمه خوب
دیالوگ ها به اندازه و به دور از هیچ اضافه گویی
شروع و پایان تکان دهنده
          

            کتاب بیست و دوم
۲۸مرداد ۴۰۲

وای سرم درد کرد واقعا! 🤯🤯
مغزم منفجر شد! هی می‌گفتم این دیگه آخرشه دستت رو خوندم دیگه! وای اصلا نمی‌شد حدس زد چی به چیه! مغز نویسنده‌شو می‌بوسم😆😂

ورونیکا سال‌ها پیش به‌خاطر سل مرده و خواهرش سیسی دچار مشکلات روانی شده و نمی‌تونه مرگ خواهرش رو باور کنه. سیسی سرطان داره و در حال مرگه. پیشخدمت‌های خونه یه روز دختری به اسم سوزان رو اتفاقی تو یه رستوران می‌بینن و بخاطر شباهت عجیبش به ورونیکا ازش میخوان تا چند دقیقه نقش خواهر مُرده سیسی رو بازی کنه و باهاش حرف بزنه تا آروم شه...
و الان سوزان تو اتاق ورونیکاس و با خودش کلنجار میره که آیا این نقش رو قبول کنه یا نه؟!
‌
این تازه اول ماجراست و قراره اتفاقای دلهره‌آور و غیرمنتظره‌ای بیفته. 👹
          

            این دومین نمایشنامه‌ایه که خوندم، پیچیدست و از یه جایی به بعد واقعا دیگه نمیتونید کتابو زمین بذارید و  تا آخرین صفحه پیش میرید.
خوندن اتاق ورونیکا از اونجایی‌که  مثل یه معما دنبالش میکردم و کاملا غیر قابل پیش بینی و غافلگیر‌کننده  بود، لذت بخش بود برام ولی خب  باید بگم من آدمِ این مدل داستانای بیمارگونه و مریض نیستم چون اون احساس دلهره و ترسِ بعدش برام خوشایند نیست، البته شایدم من زیادی حساسم🤷‍♀️ 
 ۴ ستاره بهش میدم چون قوی، خلاقانه و غیرقابل پیش‌بینی بود، شاید اگه سبک و ژانرش مورد علاقه‌م بود ۵ ستاره میدادم.(حقیقتا از ژانر ترس و دلهره فراری‌ام😬)
          

            یه نمایشنامۀ آمریکایی به نویسندگی آیرا لوین که شخصیت قابل توجهی در زمینۀ نویسندگی و نویسندگی وحشت داره. در زمینه‌های ترانه‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی، فیلمنامه‌نویسی، داستان‌نویسی و کارگردانی فعالیت کرده و دو بار جایزۀ ادگار آلن پو رو در زمینۀ داستان اسرارآمیز گرفته و یه بارم جایزۀ برام استاکر برای یک عمر فعالیت در زمینۀ رمان وحشت.
بین تعریفایی که ازش شده، برای من تعریف استفن کینگ جالب بود که میگه:
«توانایی آیرا لوین در نوشتن آثار دلهره‌آور به ظرافت ساعت‌سازان سوئیسی است و کارهای ما در مقایسه با او مثل ساعت‌های ارزان قیمت خرازی‌ها.»
این نمایشنامه یه تریلر روانشناسانۀ جمع و جوره که من تنها با خوندن نظراتش به مطالعه‌اش ترغیب شدم چون از نویسنده‌اش شناختی نداشتم ولی اونطوری که همه می‌گفتن برای من تاثیرگذار نبود. کلماتی که در توصیفش تکرار شده بود این بود که خیلی اعصاب‌خردکنه یا پایان خیلی غافلگیرکننده‌ای داره ولی برای من اینطور نبود؛ یعنی اینجوری نبود که بخواد میخکوبم کنه. با این حال اگه از این ژانر خوشتون میاد احتمالا این نویسنده و شاید این اثر براتون جالب باشه. ظاهراً تو ایران تئاترش هم به اجرا دراومده.
          

            آیرا لوین من رو به یاد ادگار آلن پو انداخت ، وحشت و دلهره ای که درون متنش بود ضربان قلبم رو به شدت بالا برد ، پایان مریض گونه ای که داشت هم دقیقا به کتاب های جنایی می خورد اما فکر می کنم با ذهن تمامی خواننده ها خوش نیاد ، حتی کسانی که ژانر ترسناک و جنایی دوست دارند . 
یکی از ویژگی ها دو بخش بودنش بود ، بخش اول که معرفی و آمادگی ذهنی و بخش دوم هم برملا شدن حقیقت 
و همینطور از لحاظ روانشناختی قابل توجه 
و اینکه این نمایشنامه‌ برای افرادی که روحیه حساسی دارند مناسب نیست (: 
          

            یک نمایشنامه مستحکم و منسجم روانشناختی...
روایت خلاقانه و معماگونه ی لوین اجازه ی هیچ پیش بینی قطعی را به مخاطب نمیدهد و تا آخرین لحظه او را غافلگیر میکند.
اتاق ورونیکا در فضاسازی به حدی موفق است که تا ساعتها بعد از اتمامش همچنان گریزی از اتاق ندارید...!
          

            داگلاس وات:
خود را برای انجماد قلب،خرد شدن اعصاب و فلج شدن ذهن اماده کنید.اتاق ورونیکا ملودرامی است هولناک که سیخ شدن موهای پشت گردنتان را تضمین می‌کند.
هرچی بیشتر به اخر کتاب نزدیک می‌شدم بیشتر به صحت نظر داگلاس وات می‌رسیدم.
پیشنهاد می‌کنم اگر روحیه حساسی دارید قبل از خواب نخونید چون پایان بیمار گونه ش خواب رو از چشمتون می‌گیره
          

            چون مهسا گف بخونینش، خوندمش😁

تا حالا همچین ژانری نخونده بودم و از یه جایی به بعد به خاطر اینکه بفهمم چی میشه و چطوری تموم میشه، تند تند خوندم و خب با پایانش شوکه شدم و خوشم اومد از ذهن خلاق و البته مریض نویسنده😅

اینکه تو داستان تلاش کنی ذهن نویسنده رو بخونی جالبه و حس خوبی داره.

البته بی‌وقفه خوندن این کتاب رو مدیون دو ساعت خواب روزانه حنانه هستم❤️
          

            _۱_
به نظرم برای این کتاب نباید خلاصه نوشت ، باید بدون مقدمه وارد نمایش شد و آرام آرام با صحنه پیش رفت ...

اولین نمایشنامه ای بود که خوندم
خیلی برام عجیب بود😅
هر چی به آخر کتاب نزدیک می‌شد، همه چیز برام عجیب تر میشد ...
تجربه دلچسبی بود 
توقع همچین موضوع و پایانی و نداشتم :))

پیش به سوی نمایشنامه های بعدی 🚶‍♀️
          

            کتاب رو دوستم بهم معرفی کرد.
می گفت: مطمئنم از این نمایشنامه خوشت میاد.
 درسته که داستان هر چی جلو تر می رفت 
جذاب تر می شد
 با این حال اگر  چند صفحه آخر کتاب رو در نظر نگیریم که واقعا غافلگیر کننده بود( از رو اپلیکیشن فیدیبو خوندم)
 بخش های دیگه کتاب قابل حدس بود.
          

            بگم یه نمایشنامه مریض اشکالی داره؟😅 
همین دیگه مریض بود، چهارتا ستاره دادم چون واقعا غافلگیرم کرد. 

حالا میگین مریض یعنی چی؟ خب یکم لو میره داستان، ولی میگم، یعنی آدمای روانی نقش مهمی توی اون کتاب دارن🥴
          

            اولین و اخرین باری که نمایشنامه خوندم 13 ساله‌م بود ولی اون نمایشنامه رو دوست نداشتم و شاید دلیل اینکه دیگه سراغ نمایشنامه نرفتم همین باشه؛ تا اینکه دیروز اتفاقی توی بهخوان معرفی اتاق ورونیکا رو دیدم و کنجکاو شدم بخونم و این شد که کتاب رو از طاقچه گرفتم وقتی شروع کردم به خوندن دیگه نتونستم گوشیو بذارم کنار...
باید بگم واقعا نمایشنامه‌ی جالب و عجیبی بود و تا ساعت‌ها ذهنم درگیر شد و باعث شد از حالا به بعد هر از گاهی برم سراغ نمایشنامه البته فقط هر از گاهی😁
حتما پیشنهاد میدم مطالعه‌ش کنید که خالی از لطف نیست