این داستان، مملو از ایده است. سرشارِ درس‌های آموزنده‌ای برای علاقمندان به نویسندگی است. در طرح و خصوصا پیرنگ، غوغا کرده است.
و البته که من اصلا دوستش نداشتم!
 اما ذره‌ای پشیمان نیستم که خواندمش. ای بسا که بعدترها دوباره سراغش بیایم.
اگر از دیدن «شاتر آیلند» لذت بردید، به احتمال بسیار زیاد با مطالعهٔ این کتاب هم چنان لذتی را دوباره تجربه می‌کنید.
مردی فراری و محکوم به جزیره‌ای مرموز پناه می‌برد که در آن آثار ساخت‌و‌ساز انسان موجود است و به گفتهٔ مردم بیماری لاعلاجی در آن جزیره وجود دارد و کسی نمی‌تواند در آن‌جا زندگی کند...
          

            ابداع مورل داستان عجیب و تامل برانگیزی دارد. داستان مردی که به دلایل جرایمی که مرتکب شده فراری است (اما معلوم نمی شود که این واقعیت است تا توهم او که واقعا تحت تعقیب است) و دوستش که تاجر ایتالیایی است به او می گوید که بهترین جا برای پنهان شدنش جزیره ای است که هیچ است آنجا نمی رود چون شایعه است که هرکس آنجا برود حافظه اش را از دست می دهد و بدنش متلاشی و نابود میشود اما چون شخصیت داستان از دستگیری بسیار می ترسد خطر را به جان می خرد و وارد جزیره می شود و بعد از چند روز بودن در جزیره آن اتفاقات و مرگ شوم برایش رخ نمی دهد اما مدتی بعد  با ورود عده ای به جزیره همه چیز دچار تغییر می شود تغییری که بسیار عجیب خواهد بود و البته تامل برانگیز. تغییری که حاصل ابداع مورل است. داستان به واقعیت، توهم، ملال، تنهایی، جاودانگی و عشق و آزادی می پردازد در قالب داستانی که همچون تقدیم کتاب توسط نویسنده به بورخس است به داستان های بورخس هم شباهت کمی دارد. ترجمه ی مجتبی ویسی هم از نظر نثر فارسی روان و قابل قبول بود. داستان های آمریکای لاتین بشدت ناب و البته عجیب اند که ابداع مورل هم از این قاعده مستثنی نیست.