مشکل کتاب این است که از زمان سفر و نگارش آن زیاد می گذارد و همین بعضی مسائل را لوس می کند.
خوبی اش هم این است که برای چندمین بار به این فکر کردم که گویا دین داری در خارج از ایران در مواردی بسیار سهل تر است تا در ایران.
        

                بعد از خواندن آمریکایی آرام فهمیدم گراهام گرین قرار است به یکی از نویسندگان محبوبم تبدیل شود این کتاب را که چند سالی می شد در کتابخانه داشتم در دست گرفتم و خواندم. 
نویسنده شما را پرت می کند وسط داستانی که قبل از حضور شما در جریان بوده است! و شما خودتان باید بفهمید که کی هستید؟ و فلان شخصیت کی است و آن یکی کی است؟ 
اگر گرین در آمریکایی آرام ضد آمریکایی قلم می زند. اینجا نمی توان فهمید علیه کی قلم در دست گرفته است آیا می خواهد دین داری را به سخره بگیرید یا می خواهد بگوید دین امید نهایی است و چه چیزی جذاب تر از این؟
        

                شاید برای من یکی از لحظات خوش زندگی ام زمانی باشد که با یک نویسنده که سرش به تنش بیارزد مواجه می شوم که ضد آمریکایی است و درود به گراهام گرین که در این کتاب با نماد سازی فوق العادش نفرتش از آمریکا را به تصویر می کشد!
        

                چندی قبل از این که این کتاب را بخوانم امیرحسین در یک دوره مجازی مرتبط با اندیشه های شهید صدر شرکت کرده بود و بالاجبار من هم برخی از صحبت ها را میشنیدم راستش را بخواهید حس می کنم عمومیت بخشیدن به شهید صدر  منجر به سطحی شدن ایشان شده است. کلی دوره و کتاب اما صرفا از زندگی و زمانه ایشان حرف می زنند به بهانه این که وقت کم است و مجال کم است و فلان! 
کاش در این عمومیت بخشی جایی برای اندیشه های ایشانم باز میشد!
این کتاب هم همین است، برگ مختصری از زندگی عالم بزرگ و سخت خوان!
        

                از آن جهت که منبع به نسبت به روزی بود قابل تقدیر است.
        

                از آنجا که آینده پژوهی آن هم در حوزه رسانه در ایران بسیار نوپا است وجود همین یک کتاب در این حوزه خود امیدوار کننده است. اما کاش نویسنده کتاب رو قبل انتشار دست یک ویراستار میداد حداقل.
        

                یک ستاره را اشتباه دادم و امکان اصلاح نیست.
ولی برگزیده جائزه جلال ال احمد!!!! یکم زیاده رویه برای کتاب.
هرچند ما همیشه روایت مردانه از شهادت فرزند‌ کم شنیده ایم و کم خوانده ایم و گفتن و شنیدن از خاطرات یک پدر شهید که خود رزمنده بوده است جذاب است.
        

                به نظرم ترجمه این کتاب به فارسی اشتباه بوده است.
این کتاب در اصل برای مخاطب فارسی زبان که دسترسی مستقیم به آثار مولانا دارد نوشته نشده است.
        

                آنجا که می‌دانی که مشکل و مساله از جای دیگری آب می‌خورد.
اما چون قدرت مبارزه با آن را در آن سطح نداری، با کسی مقابله می‌کنی که خود قربانی ماجرا است...
        

                قرآن در روزمرگی هایمان...
        

                یک غزل فوق العاده از یک شاعر خوندن و خریدن کتابش، یعنی سطخ توقعت چسبیده به سقف و خب براورده نشد اون سطح توقع
        

                اولش می‌خواستم یک نقد شدید بر کتاب #سخت_شیرین بنویسم، اما پشیمان شدم! چرا؟
چون این کتاب دقیقا وضعیت فعلی جامعه مادران ایرانی را به تصویر می‌کشد؛ پر از عذاب وجدان، سردرگم و دچار گم‌گشتگی هویتی...
نسلی که تحصیل کرده است، کار کرده است در اجتماع حضور داشته است و حالا و با مادر شدن وامانده میان مادری و تحصیل! مادری و کار! مادری و فعالیت اجتماعی...
گیرکرده میان دو سنت متضاد ارزشی که ارزش مادری بیشتر از است یا حضور اجتماعی؟
نحوه روایت جستارهای این کتاب به گونه ای است که در آن خبری از پویایی مادرانه نیست، زیرا که مادران این کتاب پر از حس عذاب وجدان نسبت به کودکان خود هستند، گویی در لایه‌ای پنهان سفارش دهندگان این کتاب می‌خواهند ترویج فرزندآوری کنند با این گزاره که می‌توان میان مادری و حضور و بروز اجتماعی جمع کرد... اما نمی‌توانند از سنت ها و ارزش های خود نیز بگذرند و در جای جای کتاب به مخاطب به صورت شعارگونه یاداوری میکنند که مادری مهم تر از هرچیز دیگری است. حتی اگر من راوی مجبور به تنها گذاشتن فرزندم در کنار مادربزرگش برای ادامه تحصیل شدم اما شمای مخاطب بدان که من از این‌کار عذاب وجدان دارم و می‌دانم کار اشتباهی است!

در نهایت به نظر من این کتاب تنها یک خروجی برای مادران فعلی و آینده دارد آن هم اینکه؛ در مادری کردن همراه با حس شدید عذاب وجدان، تنها نیستید...
        

                این کتاب قدمی است در پیش برد این ایده که می توان از دریچه مطالعات انسان شناسی و به دور از تحلیل های قدسی، به پژوهش در خصوص جنگ تحمیلی پرداخت.
        

                نخبگی حق نیست وظیفه است
وقتی یک نخبه از فرر مغزها می نویسد روایتبسی نزدیک تر به واقعیت و به تبعش خوشایند خواهد بود...
رضاجان امیرخانی از دل ماجرا روایت می کند....
        

                در لینک زیر یادداشتی در خصوص این کتاب برای سایت انسان شناسی و فرهنگ نوشته ام: 
https://anthropologyandculture.com/%d8%b3%d8%b1%da%af%d8%b4%d8%aa%da%af%db%8c-%db%8c%da%a9-%d8%b4%d9%87%d8%b1/