خواندن این کتاب و لذت از قلم زیبای آقای ابراهیمی یک بار دیگر نشانم داد حتی موضوعات عقلی و پیچیده‌ای مثل فلسفه و حکمت و رازهای نهفته عالم هستی هم داستان دارد. داستانی که فهمیدن آن کلید ورود به دنیای ناشناخته فلسفه و حکمت است. این اولین بار بود که زندگی یک عالم بزرگ را از زاوایه روایت و داستان می‌شناختم. تجربه تکرار ناپذیری نخواهد بود
          

            کتاب حرفه ای نگاشته شده است و البته از نادر ابراهیمی کمتر انتظار نمی رفت.
متن کتاب نیز شیوا و روان بود.
در بعضی جاهای کتاب نویسنده از جریان داستان خارج و به شرح مباحث فلسفی می پردازد که ممکن است برای کسانی که به مباحث فلسفی وارد نیستند جالب نبوده و یا غیرقابل فهم باشد.
به نظرم تنها اشکالی که می توان از کتاب گرفت همین است.
          

            مرحوم نادر ابراهیمی ، مفاهیمی سنگین از دانشمندی بزرگ را بیان می کند که با همه سختی و سنگینی جذاب هم هست و خواننده را تا پایان داستان   می کشاند.                                                                                        قلم نویسنده بسیار  زیبا و تاثیرگذار است.  نویسندگی هنری است که شاید بسیاری این استعداد را داشته باشند ولی برخی علاوه بر نویسنده بودن عاشق هم هستند که مرحوم نادر ابراهیمی عزیز واقعا عاشق بود.
          

            رمان‌هایی که در ژانر تاریخی قرار ‌می‌گیرند و حولِ موضوع و شخصیتی هستند برای من لذت بخش است.
کتاب "مَردی در تَبعیدِ اَبَدی" از همین جنس است. و چه جنس نابی! زندگی‌نامه محمد صدرالدین قَوامِ شیرازی ملقب به ملاصدرا و صدرالمتالهین با نثر شیوا و گیرا نادر ابراهیمی شما را به دوران صفوی می‌برد،دورانِ کاسه‌لیسانِ شاه و دوره‌ی تزویرگرایانِ مقدس‌مآب. رمان ترتیبِ خط زمانی نداشت و از تبحر نادر ابراهیمی بدون گیج‌شدن و سردرگمی در پوسته‌های زندگی ملاصدرا، داستان را در ترکیبی به‌هم‌ریخته از کودکی تا میان‌سالی در تبعید، بیان میکند؛ دیالوگ های پرطَمطَراقِ ملا و اطرافیان بخش طلایی کتاب هست؛ در اصل یعنی بیشتر کتاب.
ویژگی بارز رمان و زیرمتن، ریا و تزویر مذهبیون، آزاداندیشی و جسارت شخصی به نام ملاصدرا است.
ملاصدرایی که میشود ملحِدِ زَندیقِ مُبدِعِ کفرگو.
ملای ما در دامانِ سه فقیهِ بزرگ، میرداماد، شیخ بهایی و میرفندرسکی شکوفه می‌دهد اما هر سه بیم از "حَلّاج شدنِ" ملاصدرا دارند.
          

            بانو! هرگز از یاد نبر که ما را تبعید نکرده اند؛ به ما نشاط تبعید بخشیده آمد. اصل آن است که ما بتوانیم از خود دور شویم، و این تبعیدی است ابدی برای آن کس که خواهان قربت است... مردان و زنان راه حق، چه سلاطین اراده کنند چه نکنند، پیوسته در تبعید از خویشتن آمد به قصد تقرب به بارگاه حق _جل جلاله....
          

            سلام.
کتاب مردی در تبعید ابدی.
این کتاب رو بعد از کتاب سه دیدار نادر ابراهیمی خوندم.
سبک کم و بیش همون سبک بود و سبک روایت ویژگی های یک شخص از ایعاد مختلف در قالب چند داستان به موازات هم، سبکیه که باعث میشه اصلا از خوندن کتاب خسته نشی.
قدرت پردازش ویژگی های شخصیتی فرد در قالب یه داستان هیجان انگیز همون تواناایه که باعث میشه هرچی به آخرای داستان نزدیک میشی هیچوقت برات خسته کننده نمیشه.
البته این کتاب اون ضعف داستانی انتهای داستان های کتاب سه دیدار رو نداره و به معنای واقعی کلمه آدم دوست داره تا ته داستان رو بخونه.
تا آخر عمرم شاید دنبال کتابی بگردم که بتونم با این لذت بخونمش.
بعیده گیرم بیاد.
مثل مزه غذایی که تو یه رستوران دور افتاده به دلت میشینه ولی هیچوقت دوباره نمیتونی مزه اش رو بچشی.
لذت خوندن این کتاب برای من با هیچکدوم از کتابایی که خوندم قابل مقایسه نیست.
خلاصه که مجذوبش شدم.
حتما بخونید 👍
          

            هرگاه کسی جلوتر از زمانه خود حرکت کند به در تیررس انواع تهمت ها قرار می گیرد. به جای آنکه سخنت را گوش دهند تو را به بهانه های مختلف طرد می کنند چون نمی خواهند نبوغ تو بازارشان را برهم بزند. چقدر نیاز داریم تا شخصیت های برجسته این مرز و بوم را در دل تاریخ بیرون بکشیم و در قالب داستان به مردم معرفی کنیم. مردی در تبعید ابدی رمانی فاخر از نادر ابراهیمی است که برای نوشتنش خیلی زحمت کشیده و خون دل خورده. مانند شخصیت داستان ملا صدرای شیرازی
          

            اشتباهم این بود که یادداشت بلند بالایم را به جای اینکه توی نوت گوشی بنویسم و بعد به اینجا منتقلش کنم. همینجا نوشتم. با آب و تاب هم نوشتم. همه اش پرید و من ماندم و جملاتی که یکی یکی به همه شان فکر کرده بودم‌. علی الحساب اینکه نادر ابراهیمی نیازی به تعریف کردن ندارد. ایضا کتاب هایش. نادر را با این کتاب بخوانید و اعتقاداتش را بشناسید و دوست بدارید. انگاری او صدرالمتالهین باشد و ما دوست دارانش، مریدان و شاگردانِ او. نادر با روایت دل نشین صدرالمتالهین ما را به سرزمین خودمان و خدایمان تبعید می کند تا هم خودمان را بشناسیم هم خدایمان را. سرزمینی که تمام نمی شود‌. شروع می شود وقتی صفحه ی آخر را می خوانید. هیچ وقت تمام نمی شود. مثل همه ی کتاب هایش. مثل خودش.
          

            من با مردی در تبعید ابدی با قلم نادرخانِ ابراهیمی آشنا شدم برای همین این کتاب برای من جایگاه خاصی دارد.
به نظرم نادرخان وقتی بخواهد در مورد کسی بنویسد طوری می‌نویسد که حق مطلب تمام و کمال ادا می‌شود و اصلا ممکن نیست ایشان در مورد بزرگی بنویسد و مخاطب عاشق آن شخصیت نشود.
در مورد این کتاب و زندگی‌نامه ارزشمند ملاصدرای شیرازی  جوری قلم و هنر و علمش را به‌ کار گرفته که نمی‌شود کتاب را خواند و عاشق شخصیت ملاصدرا نشد.
          

            قلم مسحور کنندۀ نادر ابراهیمی باز هم جولان می‌دهد. من اهل رمان خریدن نبوده و نیستم اما همیشه یک استثنا وجود دارد و آن کتب نادر ابراهیمی است. مردی در تبعید ابدی را از دو جهت دوست دارم. هم هواخواه نویسنده‌اش هستم و هم دلبستۀ ملاصدرای شیرازیم. این را هم می‌پسندم که ابراهیمی استادانه تخیلش را برای تصرف در داستان صدرالمتألهین به کار برده و این نگین کم‌نظیر تاریخ فلسفه را جلا داده است. شاید بیراه نباشد که بگوییم این کتاب می‌تواند برای دل‌های آماده علاقه‌ای به فلسفه اسلامی و مطالعات جدی حول آن ایجاد کند.
          

            کتاب را که تمام کردم بغلش کردم و چشمانم را بستم،قلبم دوست داشت کلمات و صفحاتش را لمس کند،ناگاه حس کردم در کویر دو زن و دو مرد میبینم،نادرخان ابراهیمی،ملاصدرای شیرازی و همسرانشان 

لبخندی زدم میدانم گفته بودید «زندگی مرد را زن پروپیمان می‌کند زندگی زن را مرد.این طبیعت امر و سلامت امر است» 

لبخندشان حاکی از رضایت بود یکی پیشنهاد کرد که «قدم بزنیم،ایستادن خسته‌مان می‌کند و خستگی افکار بیراه به مغز آدمی می‌آورد راه برویم و بیندیشیم و گفت‌وگو کنیم شاید به‌جایی برسیم» 

چه چیزی از این بهتر حال خوش من در زندگی در همین‌ها خلاصه می‌شود شما اما انگار حال دل را خواندید که گفتید «پنهان داشتن اندوه بسیار دشوارتر از مخفی کردن شادی است اشک هنگامی‌که باید فرو بریزد می‌ریزد اما خنده را می‌توان مهار کرد» 

میدانم برای همین گفته بودید که «ویرانه‌ای است این جهان عمر کفاف نمی‌دهد که آباد کنیم غیرت رخصت نمی‌دهد که رها کنیم» 
بگذارید خودم حدس بزنم حتما میخواهید بگویید «آبادسازی یک گوشه‌ی گم جهان به دست ما آبادسازی کل عالم است به دست همگان»
 حتما هم در ادامه‌اش می‌گویید «مأیوس از زمانه‌ی خویشم نه مأیوس از نفس حضور، مأیوس از امروزم نه دل کنده‌ از فردا» 

خندیدید و گفتید نکند حاضر جوابی ما مسری‌ست فقط مراقبت کن زیرا که «مرز میان شهامت و وقاحت بسیار باریک است پرده حرمت اگر دریده شود ازنو یکپارچه نخواهد شد به هیچ قیمت» البته ان‌شاءالله خیر است
بله ملا خیر است توصیه خودتان است گفته بودید «خیراندیش باش که خداوند خیراندیشان را دوست می‌دارد حتی اگر به صحت نیاندیشند اسباب وقوع خیر را برای ایشان مقرر می‌دارد» 
این بار نادر خان ابراهیمی هم لبخندی زد

برایم نصیحتی ندارید گفتید «اگر بر هوا پری مگسی باشی،اگر بر آب روی خسی باشی،دل بدست آر تا کسی باشی»یادت نرود که «چیزی نزد تو نیست که امانت نباشد با این امانت معامله مکن که حرام است» 

ناگاه چشم گشودم شب شده بود  ولی دیگر از آن جمع و کویر خبری نبود زیر لب گفتم به قول شما «شبِ کویر سرشار ازخداست، کاش در کنار کویر جایمان دهند» 

آقای #مردی_در_تبعید_ابدی در قلب من نیز ابدی‌ شدی
          

            آدم با این کتاب عاشق ملاصدرا می‌شود. دلباخته‌ی زیستن او می‌شود.
چه صحنه‌ها جذاب توصیف شده‌اند. این محمد قوام شیرازی چقدر لطیف و زیبا تصویر شده است.
عالی بود.
          

            مردی در تبعید ابدی خلاصه‌ای داستان‌وار از زندگی فیلسوف ایرانی ملاصدرای شیرازی‌ست، روایتی که در آن نادر ابراهیمیِ معروف، با پرش‌های پیاپی میان نوجوانی و بزرگسالی ملاصدرا سعی در روشن کردن کیستی او می‌کند، و شکست می‌خورد. داستان به نسبت خوب روایت شده است و فاقد جذابیت نیست، پرش‌های مداوم و فلش‌بک و رونمایی از ترس‌ها و خطرات آینده و وقایع گذشته در همان ابتدای کار جذابیتی به کتاب داده، با این وجود کتاب در ارائه تصویری از ملاصدرا شکست می‌خورد. خواننده زندگی‌نامه‌ای می‌خواند از فردی باهوش و خلاق و گالیله‌طور که گرایش‌ها و دست‌آوردهای فلسفی و عرفانی‌اش برای وی خطرآفرین است و موجب بدخواهی حسودان و در نهایت تبعید وی می‌شود، اما نمی‌فهمد این تزهای مبارک ملاصدرا چیستند که همگان کمر همت به دشمنی با وی بسته‌اند؟ فلسفه ملاصدرا بالاخره چیست؟ عرفان او چه می‌گوید که صدای بدخواهان را درآورده و او را تا مرز کافر شمرده‌شدن پیش برده؟ نمی‌دانم آیا خود نویسنده هم پاسخ این سوالات را می‌داند یا نه، اما در هر صورت تلاش جدی‌ای نمی‌کند تا کمی این مکتب فلسفی را معرفی کند. چند گفت و گو و بحث مبهم بین صدرا و اساتید وی هست، که برای خواننده‌ی ناآشنا با صدرا اندکی قابل فهم نیست و آورده‌ای ندارد. دنیای صوفی در آموختن اندکی فلسفه به مخاطب خود موفق بود، مردی در تبعید ابدی اما موفق نیست، شاید اصلا هدفش این نبوده و نیست. 

شاید این که نادر ابراهیمی سراغ انتقال مسائل فلسفی به خواننده نرفته و به روایتی خلاصه از زندگی صدرا بسنده کرده، دشواری و تکنیکال بودن فلسفه وی و دوری آن از فهمِ عرف باشد. اصالت الوجود تزی نیست که به این راحتی و بدون دانستن مقدمات و بدون ذکر تمثیل‌های بسیار فهمیده شود، و این بنیان فلسفه‌ی صدراست، دیگر مسائل که بماند. شاید عرفان و وحدت وجود او را می‌شد کمی تشریح کرد، و اشاراتی هم در کتاب به آن می‌شود، در هر صورت خواننده با خواندن مردی در تبعید ابدی چیز زیادی دستگیرش نمی‌شود. آیا این بدین معناست که کتاب ارزش خواندن ندارد؟ فکر نمی‌کنم.