عشق، خون، جنون، وحشی‌گری...
البته هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم کتابی رو که پر از خون و خونریزیه اینقدر دوست داشته باشم، ولی جادوی کلمات، وقتی به قلم نادر ابراهیمی باشه، توی هر موضوعی آدم رو شیفته می‌کنه.
آخرش نفهمیدم هرچیزی که نادر می‌نویسه رو دوست دارم، یا نادر هرچیزی رو جوری نوشته که من دوست دارم.
خیلی لذت بردم، خیلی متفاوت بود، حس بودن در صحرا، بین اوبه‌ها و چادرهای یموت و گومیشان.
بسیااااااااار پسندیدم که نوشته‌ها بافت محلی ترکمن‌ها رو به نحو احسن حفظ و منتقل کرده، از کاربرد کلمات محلی که معنیشونو یاد گرفتم، تا رسوم و احوالات مردم. خیلی عجیبه که کسی که اینا رو نوشته خودش ترکمن نیست ولی هر چیزی رو به نحو اعلی روایت می‌کنه.
هرچند اینهمه کشتار و خون و خونریزی رو دوست ندارم، ولی جوری بیان شده که آدم از خوندنش حس بدی نمی‌گیره، برعکس احساسات رو کاملاً درک می‌کردم، عشق، نفرت، غربت، غرور و... همه‌ی اینها رو حس می‌کردم و بعضاً برام تجربه‌ی جدیدی بود.
شخصیت‌ها هرکدوم منش و رفتار ویژه دارن، یکم که با کتاب جلو رفتم، انگار هرکدومو سال‌هاست که میشناسم، توی موقعیت‌های مختلف ازشون توقع رفتاری داشتم که طبق شناختم باشه و عموماً همینجور هم بود، ولی شگفتی‌هایی هم داشت.
ولی اون چیزی که من توی آثار نادر بیشتر از همه عاشقشم، خرده‌کلام‌هاییه که بین حرف‌ها و داستان‌ها از خودش میگه، و همین باعث میشه که هربار یک عالمه بریده از کتابی که خوندم برای خودم یادگاری بردارم.
خیلی دوستش داشتم، ولی ترجیح میدم تا جلد بعدی یکم تنوع بدم به ذهن خودم. به شدت توصیه می‌کنم همه‌ی آثار نادر ابراهیمی رو بخونید.

      

        قهرمان‌سازی به هر قیمت!
اینکه بخوای از دل داستان‌های واقعی، داستان بسازی و زوری اونو تو ماجراهایی که قبلاً اتفاق افتاده جا بدی، کارت سخته و با اینکه اگر بتونی این کارو بکنی، نتیجه خیلی جذاب درمیاد ولی احتمال موفق شدن پایینه، چیزی که از ابتدای خوندن این کتاب خیلی تو ذوق می‌زنه. یعنی ناهمخوانی شدیدی وجود داشت وقتی این شخصیت به ماجراهای واقعی جنگ و دهه شصت اضافه شده بود.
وقتی داستانی می‌نویسی که واقعی نیست ولی با نهادها و ماجراهای واقعی سروکار داره، باید طوری بنویسی که برای مخاطب باورپذیر باشه و سردرگم بشه که آیا واقعاً این اتفاقا اتفاده یا نه، ولی این کتاب طوری بود که مخاطب زیاده‌روی و اغراق نویسنده رو از همون ابتدا توی شخصیت‌پردازی متوجه میشه و این زیاد جالب نیست. به عنوان مثال حتی ماجرای زدن موسی خیابانی با اینکه واقعی بود، ولی جوری نوشته بود که اصلاً باورپذیر به نظر نمی‌رسید و اگر از قبل از جزئیات اون مسئله خبر نداشتم، باور نمی‌کردم که چنین اتفاقی به این صورت افتاده!!!
از طرفی وقتی داستانتو میاری تحت عنوان نهادها و مجموعه‌های خاص، باید مطابق قالب‌های اون‌ها بنویسی و دستت توی تخیلات بسته‌تر میشه، چیزی که توی این کتاب چندان جور درنمیاد و مخاطب رو دچار تناقضات زیاد می‌کنه و هرکس با این نهادها آشنایی نداشته باشه، احساس می‌کنه حتی توی مجموعه‌های کلانشون چقد بی‌در و پیکرن و این موضوع بسیاری از واقعیت‌هایی که وجود داره و بسیاری از ادعاها و ماجراهای دیگه‌ی کتاب رو زیر سوال می‌بره!
مورد بعدی بحث ادبیات محاوراتیه که تو کتاب به کار برده شده، به نظرم این که تصور بشه برای اضافه کردن جذابیت باید هر حرف و فحشی که بین عوام به کار برده میشه رو تو کتاب به کار ببری، فکر غلطیه، منکر کاربرد زیاد این الفاظ نیستم اما رسالت اصلی کتاب‌ها چیز دیگریست  و توقع نمیره اینجور الفاظ رو عادی‌سازی کنه.
البته با وجود تمام این نکات و خیلی چیزای دیگه (از جمله ایرادهای ویرایشی به شدت فاحش!) سیر داستانی جذابی داره و ذهن مخاطب رو درگیر حدس و گمان می‌کنه و باعث میشه با جدیت بیشتری ادامه‌ی ماجرا رو پیگیر بشه و این نقطه‌ی بسیار مثبتی برای این دسته از رمان‌هاست.
تجربه‌ی خوبی بود و پیشنهاد میشه.
      

        الله اکبر!
حقیقتاً کَف کردم!!!
البته برای من کلماتی مثل: رویان، سلول بنیادی، بزغاله‌ای به نام حنا، شنگول و منگول و... توی بخش کهنه‌ی ذهنم مونده بود از دوران بچگی و اخبارهایی که پدر نگاه می‌کرد، از آقای کاظمی آشتیانی هم در حدی که حضرت آقا ازشون به عنوان یک فرد برجسته یاد کردن و بخشی از یکی از درسای فارسی کلاس هفتم درباره‌ی ایشونه، در همین حد آشنایی داشتم. ولی جزئیات و شرح شکل گیری رویان و افرادی که درش کار می‌کردن رو که خوندم حقیقتاً کیف کردم، لذت بردم و افسوس خوردم به شدت، از اینکه چقد حیف که این سرمایه‌ی عزیز رو اینقدر زود از دست دادیم.
با اینکه هیچ‌وقت به زیست‌شناسی علاقه‌ای نداشتم اما موضوعات بیان شده از درمان ناباروری و شبیه‌سازی حیوانی و سلول‌های بنیادی و اینها خیلی برام جذاب بود، از ته دلم دوست داشتم توی اون آزمایشگاهی باشم که حسین بهاروند اولین نمونه سلول‌های بنیادی انسانی رو توی ایران تولید کرد و از نزدیک این اتفاق بزرگ رو ببینم.
این کتاب رو ببرید به کسایی که فکر می‌کنن آدمای مذهبی از علم و فناوری به دورن بدید بخونن، تا ببینن یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های علمی دنیا رو یک آدم مذهبی با رعایت تمام شئونات اسلامی و حفظ دستورات دین چطوری تاسیس کرد و به حدی رسوند که از تمام دنیا افتخارشون شرکت در جشنواره‌ و گرفتن جایزه‌ایه که به نام این مجموعه‌ است.
اینم بگم که این آقای پروفسور حسین بهاروند عمیقاً به دل ما نشست و داریم میریم کتاب سلول‌های بهاری که خاطرات خودشه رو پیدا کنیم و بخونیم.🚶🏻‍♀️
      

        اولین کتاب از آثار هوشنگ مرادی کرمانیه که کامل خوندم.
ساختار کتاب، داستان به داستانه و متشکل از چندتا روایت مستقل، که منو یاد کتابای بچگیم مینداخت، مدت‌ها بود از این مدل کتابا نخونده بودم.
قلم نویسنده بسیار جذاب و گیراست، توصیف‌های غیرانسانش فوق‌العاده قشنگ و زنده‌ست، طوری که من تا مدت‌ها به اطرافم که نگاه می‌کردم احساس می‌کردم درختا و حیوونا دارن باهام حرف می‌زنن و شعر می‌خونن. خیلی این موضوع رو دوست داشتم واقعاً
بسیااااار توصیه میشه.
      

        نیمه‌ی اول این کتاب رو هم‌زمان با ترجمه‌ی الغارات می‌خوندم، حس اینو داشتم که دارم یک فیلم رو از زوایای مختلف می‌بینم و شاید اون بازه رو خیلی خوب و همه‌جانبه متوجه شدم.
ماجرا درباره‌ی فردی از خاندان بنی‌امیه‌ست که علی‌رغم چیزی که توقع داریم، همراه و هم‌سو و پیرو تمام و کمال امیرالمومنین بوده و این قوم و خویشی هم باعث شد خیلی بدرخشه و هم باعث شد در نهایت به بدترین شکل به شهادت برسه.

توصیه می‌کنم بخونید، خالی از لطف نیست.
      

        اول که خواستم این کتابو شروع کنم، ترجمه‌های متعددی ازش دیدم که به لحاظ متنی باهم تفاوت‌های زیادی داشتن! خیلی عجیب بود اینهمه تفاوت ولی بالاخره یکی از این ترجمه‌ها رو انتخاب و شروع به مطالعه کردم.
از ابتدای کتاب تا شکل گرفتن ماجرای اصلی خیلی طول کشید ولی خب اینطور هم نبود که توضیحات و فضاسازی اولیه زائد به نظر برسه.
روایت کتاب اما، روایت فردی بود که به‌خاطر گیر کردن در گذشته و رویاسازی از گذشته‌ی خودش در نهایت با وجود مال و ثروت فراوان به طرز بسیار تاسف باری مجبور به ترک دنیا میشه.
به طور کلی ماجرای دوست نداشتنی‌ای داشت و خوندنش لذت خاصی به آدم نمیده اما اونقدر هم بد نیست که بخواید نصفه‌کاره رهاش کنید.
      

        کتاب جالبی بود.
هر دو صفحه‌ی روبه‌روی هم، دوتا ماجرا رو روایت می‌کردن که یکیش مربوط به سیره‌ی اهل بیت(ع) بود و دیگری داستانی مرتبط یا مخالف اون سیره.
به لحاظ سبک نوشتن جالب و جذاب بود و خلاقیت خوبی بود.
اما من ارتباط بین بعضی داستان‌ها رو متوجه نشدم.
      

        این کتاب رو برای مسابقه‌ی کتابخوانی سایت "کتابخون" خوندم.
خیلی کتاب دوست‌داشتنیی بود و مشخصه حسابی برای نوشتنش فکر شده و برای قشر نوجوان و جوانی که سوالای اساسی دارن به شدت مناسبه.
هر کدوم از پرسش‌ها همراه با یک آیه قرآن، یک روایت، یک متن عقلی و منطقی و یک بخش ادبی همراه بود که به نظرم تمام نیازها رو پوشش میداد.
برای سخنران‌ها، معلمان و فعالان فرهنگی که با نوجوانان و جوانان مرتبط هستن بسیار مفیده.
      

        «ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند»

چقدر ما این شعارو دادیم ولی نفهمیدیم داریم چی میگیم!
اولش که شروع کردم به خوندن، توی مقدمه گفته بود سردار سلیمانی درباره‌ی این کتاب گفته: یک مقتل کامله. خب در اون لحظه تصور خاصی از این حرف نداشتم. وقتی خوندم و پیش رفتم تاره عمق فاجعه برام آشکار شد.
به نظرم اگر کسی این کتاب رو بخونه و ذره‌ای غیرت توی وجودش باشه باید بشینه زار زار گریه کنه یا سر خودشو بکوبه توی دیوار از حرص و غصه یا کارای اینجوری که اونم صرفاً تخلیه‌ی فشارهای عصبیه، وگرنه غمی که روی دل آدمو میگیره هیچ‌طوری برطرف نمیشه.
تاسف بزرگم بابت اینه که مردمان اون دوران بابت کوتاهی و تنبلی و تن‌پروری و دنیاپرستیشون کاری کردن که کل تاریخ زیر و رو بشه، اونم در جهت سقوط!!!
البته هرچقد تاسف بخوریم بی‌فایده‌ست و حق مطلب ادا نمیشه، فقط باید مواظبت کنیم که مبادا مبادا مبادا تکرارکننده‌ی چنین تاریخ اسف‌باری باشیم...
      

        بسیاری از محتواهای مربوط به فاطمیه، دور از اعتداله!
یعنی مداح و روضه‌خون، نویسنده و شاعر یا صرفاً به جنبه‌ی ولایی فاطمیه می‌پردازن و روایت رو خیلی خشک و  چهره‌ای کاملاً تکلیف‌محور ارائه میدن، یا صرفاً به جنبه‌ی احساسیش یعنی ماجرا رو در یک داستان عاشقانه‌ی غم‌انگیز خلاصه می‌کنن و شان طرفین رو تقلیل میدن. در حالی که واقعیت هیچ‌کدوم از اینا نیست و توی روایت اصلی از هر دوی این مسائل به‌قدر کفایت وجود داره. 
توی سالای اخیر این جریان توسط برخی از عزیزان (چه در حوزه‌ی نوا و مداحی و چه در متن و نوشته) یکم داره تعدیل میشه و کارای خیلی خوبی انجام شده. 
یکی از این کارای خوب، کتاب "کشتی پهلو گرفته" اثر سیدمهدی شجاعیه، به شدت پیشنهاد می‌کنم خونده بشه نه از این جهت که قلم نویسنده فوق‌العاده‌ست و این ایام، این محتوا رو می‌پذیره، اون به کنار، توصیه می‌کنم خونده بشه از این جهت که یک روایت متقن، قوی، دارای اعتدال و محکم از فاطمیه داره و چهره‌ی حقیقی ماجرا رو به بهترین شکل ترسیم کرده که لازمه همه‌ی ما حداقل یک بار اونو خونده باشیم.
      

        این کتاب برای من از کتاباییه که از دوران دبیرستان تو ذهنم مونده. البته اینکه دقیقاً تو کدوم کتاب و چه درسی رو یادم نبود ولی بعداً که نگاه کردم دیدم توی فارسی سوم دبیرستانمون یکی از داستان‌های جالبش رو آورده بود.
کتاب شامل ۸ داستان از روستای "بَیَل" هست که در عین روایت ساده و بافت سنتی قدیمی، نمک خاصی دارن. اولش که شروع کردم به خوندن فکر کردم داستان‌ها غم‌انگیز و ناراحت‌کننده‌ هستن ولی جلوتر که رفتم، بانمک و جالب‌تر شدن.
کار جالب نویسنده این بود که کم‌کم یه فضایی رو توی ذهن خواننده می‌ساخت و پرورش می‌داد، از ازدواج افراد آشنای قصه تا رفت و آمد پاپاخ (سگ کدخدا) و بز سیاه اسلام.
جالب‌ترین شخصیت برای من، مشدی اسلام بود که کدخدا هم توی تمام مسائل به حرف اون عمل می‌کرد و نظراتشو همیشه طوری بیان می‌کرد که شان کدخدایی کدخدا، زیر سوال نره و البته توی داستان آخر که خیلی در حقش اجحاف شد و ماجرا در اوج، به پایان رسید.
      

        ای جان!
روایتی شیرین و کمی دلهره‌آور از دوران کودکی پیامبر عزیز و مهربانمون. کتاب از این جهت خیلی دوست داشتنی بود.
 نثر روانی داشت و محتوایی قابل اعتنا، داستان و ماجرا در حدود ۴ سالگی پیامبر روایت میشه ولی ماجراهای قبل از اون رو هم بیان می‌کنن.
ولی ایرادی که به چشم من می‌خورد این بود که بعضی کلمات با بافت متن همخوانی نداشتن، برخیشون کلمات اصیل فارسی بودن که خیلی رایج نیستن، برخیشون کلمات عربی بودن که لزومی نداشت. انگار این کلمات رو به‌زور توی متن گنجونده بودن و این حالت خوبی نداشت. با اینکه کاربرد و زنده‌کردن کلمات اصیل فارسی رو می‌پسندم اما به‌نظرم باید با رعایت تمام شرایط به کار برده بشن. 
      

        نویسنده‌ها حتی مشکلات بزرگشونم جالب روایت می‌کنن.
این کتاب ماجرای بچه‌دار نشدن جلال آل احمد و سیمین دانشوره که از زبان جلال و با شرح تلاش‌ها برای درمان و حس و حالی که در اون دوران تجربه کردن می‌گذره.
نویسنده هیچ اعصاب نداشت😅 یعنی صمیمیت قلم باعث شده بود لحن نویسنده کاملاً منتقل بشه و انگار خودش نشسته با اعصاب داغون داره برای شما تعریف می‌کنه.
 تو این کتاب با خود واقعیِ جلال آل احمد روبه‌رو هستید، با تمام عقاید و تفکراتش. فارغ از این که پسندیده باشه یا ناپسند و یا مورد تایید باشه یا نه.
البته با اینکه گاه‌گاهی از دایره‌ی ادب خارج می‌شد، ولی مفهوم و محتوای قابل تاملی داشت و برای من جالب بود.
      

        روایتی از درد، رنج، نفرت، عشق، جهل، معصومیت و... در قرون وسطی
شاید تا الان مطالب علمی متعددی از نقد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و... قرون وسطی خونده باشم، ولی هیچ‌کدوم به این وضوح شرایط اون زمان رو برام روشن نکرده بود.
کتابی سرشار از مطالب قابل اعتنا، از جهت تاریخی، اجتماعی، حتی جغرافیایی (که البته توصیفات زیاد جغرافیایی و معماریش کمی طاقت‌فرسا و ملال‌آوره) 
 از لحاظ تمدنی و فرهنگی، حرفای جالبی برای گفتن داشت، چیزایی که شاید در عین اینکه می‌دونستم، ولی بهش دقت نکرده بودم.
اینکه نویسنده داستان رو طوری روایت می‌کرد انگار خودش این مناظر رو دیده و الان داره برای من تعریف می‌کنه خیلی جذاب بود، واقعاً شیوه‌ی روایت رو دوست داشتم، اینکه زمان‌های یکسان رو از زاویه‌های مختلف روایت می‌کرد، دید فیلمنامه‌ای به مخاطب می‌داد و باعث می‌شد کل اون صحنه‌ها رو به طور جامع تصور کنه. و در نهایت، پایان‌بندی داستان خیلی خوب و جذاب بود.

به طور کلی، کتابیه که به نظر من ارزش این شهرت رو داره و پیشنهاد می‌کنم بخونیدش.
      

        پنج تا ستاره برای این کتاب کم‌لطفیه...
تا پیش از این، بسیار به ملاصدرای شیرازی علاقه‌داشتم، بدون اینکه دلیل قابل توجهی برای این علاقه موجود باشه.
اگر نادر ابراهیمی هرکس دیگه‌ای رو با این قلم معرفی می‌کرد، حتماً بهش علاقه پیدا می‌کردم، چه برسه ملاصدرای عزیز که از قبل در قلب ما جا داشت.
علاوه بر اون علاقه‌ی شخصی من به فلسفه و کلام اسلامی، این کتاب رو برای من بسیار ارزشمندتر کرد.
نزدیکی‌های زیادی بین ملاصدرای کتاب و خودم احساس کردم، این موضوع دلنشینی کتاب رو برای من صد چندان کرد، برای همین دوست نداشتم زود بخونمش که تموم بشه. از تعداد بریده‌هایی که از کتاب منتشر کردم هم مشخصه که چققققققققدر از خوندنش لذت بردم.
این کتاب رو جرعه جرعه خوندم و تازه دارم یاد می‌گیرم که آثار نادر ابراهیمی رو چطور بخونم که بیشترین لذت رو ازشون ببرم. هرچقدر از میزان دوست‌داشتنی بودنش بگم کم گفتم...