کتاب نوشتن سلیقه میخواد، حتی اگر محتوای کتاب تولیدی نباشه و صرفاً جمع‌آوری نکات فرد یا افراد خاصی درباره موضوعی باشه...
من این سلیقه رو توی این کتاب ندیدم، یعنی اگر نویسنده به جای اینکه صرفاً بیانات آقا رو جمع کنه و بدون اینکه به این دقت کنه که این بخش از فلان صحبتی که ارتباط موضوعی با کتاب داره رو صرفاً برش بده و بذاره توی کتاب، یکم مطالب رو مرتب می‌کرد، تکراری‌ها رو حذف می‌کرد، صحبت‌های نزدیک به هم رو تلفیق می‌کرد، خلاصه یه زحمتی اگه به خودش میداد، اون دغدغه‌ای که حضرت آقا درباره زبان فارسی دارن، بیشتر پاسداشته می‌شد...
صد حیف که نشد و نبود و توی ذوق می‌زد...
مدت‌های مدیدی طول کشید تا رغبت کنم بیام سراغش و تمومش کنم و یکی از دلایلش همین عدم جذابیت ساختاریشه، وگرنه به لحاظ صحبت‌ها و سخنان حضرت ‌آقا درباره زبان فارسی، واقعاً انسان شگفت‌زده میشه از این همه تخصص آقا در این زمینه و این همه حساسیتی که نسبت به این مقوله داره که متاسفانه خیلی‌هاش در سطح کلان جدی گرفته نمیشه که اگر می‌شد، شرایط کف جامعه خیلی بهتر از اینی بود که الان هست...
با وجود تمام نواقص، توصیه می‌شه، فقط به خاطر انتقال سخنان حضرت آقا...
      

        خاطرات یک قاتلِ اهل ادبیاتِ مبتلا به زوال عقل...
محتوای این کتاب یادداشت‌های این فرده که چون مبتلا به فراموشی بوده، می‌نوشته که فراموشش نشه.
خیلی جالب بود به نظرم، رگه‌هایی از بوف‌کور صادق هدایت رو می‌شد توش دید، با این تفاوت که دنیا رو برای پوچ و بی‌معنی تصویر نمی‌کرد و فقط دنیای خود اون فرد رو منعکس کرده بود که یه کارایی انجام میداد و بعد هیچ اثری از اون کار توی ذهنش باقی‌ نمی‌موند.
ماجرایی که از ابتدا تا انتها روایت کرده، خیلی چیز جذابی بود و این قابل حدس نبودنش و شگفتی‌ای که در انتها برای خواننده داشت، توانایی نویسنده رو نشون میده.
توصیه میشه.
      

        همراهی و هم‌نشینی جذابی با استاد سعید تشکری.
خدا استاد تشکری رو رحمت کنه واقعا...
این کتاب رو چندین بار برداشتم که بخونم، هربار نشد. این دفعه بالاخره خوندمش و تازه متوجه شدم که چه کتاب بامزه‌ایه. هرچند موضوعش شاید چیز بامزه و شیرینی نباشه (وقایع قتل عام مردم در مسجد گوهرشاد، زمان پهلوی) اما سبک نویسنده بسیار نو و خیلی دلچسب بود.
علاقه‌ی وافر نویسنده به گوهرشاد بانو، چیز جالب دیگه‌ای بود که من با اینکه چندتا کتاب دیگه ازش خوندم، ولی متوجه نشده بودم که این علاقه اینقدر ریشه‌داره.
تعریف کردن وقایع تاریخی با این شیوه برای نوجوان‌های امروزی میتونه خیلی موثرتر از شیوه‌های دیگه باشه، ای کاش نویسنده‌های دیگه هم از این کار الهام بگیرن.
بسیار توصیه میشه... 

      

        ستایش‌نامه‌ی دکتر مصدق!
جلد قبلی رو که شروع کردم، ابتداش نوشته بود که تقدیم شده به دکتر محمد مصدق، خب از حقوق هر نویسنده‌ای اینه که کتابی که خودش نوشته رو به هرکسی دوست داره تقدیم کنه و نظرم رو درباره‌ی جلد قبل، توی همون بخش نوشتم، ولی این جلد شدیداً حول ستایش و تحمید دکتر مصدق می چرخید، به هر بهانه‌ای. و دیگه نه اون بانمکی‌های جلد قبل توش دیده می‌شد، نه معماهای در حد شرلوک هولمز! فقط آسمون و ریسمون رو جوری به هم بافته بود که بشه تهش از مصدق تعریف کرد.
حرف من رد یا تایید دکتر مصدق نیست، اما خب یه کتاب طنز، باید طنز باشه، نه اینکه خواننده احساس کنه به هر بهانه‌ای قراره برسه به یه موضوع مشخص.
جلد اولو که خوندم، برنامم این بود هر ۴ جلدو بخونم، ولی این یکی پشیمونم کرد.
توصیه نمیشه...
      

        بعد از "شمسیه‌ی لندنیه" این دومین کتاب طنز ایرانیه که میخونم و شخصیت اصلیش شرلوک هلمزه!
کتاب بامزه‌ایه، یه جاهایی نکات ریز بانمکی میگه که واقعاً از ته دل میخندی. ولی خیلی حجمش کمه، شاید می‌شد با سه جلد بعدی ادغامش کرد و یه داستان مفصل ترتمیز از توش درآورد، ولی خب صلاح‌دید نویسنده این بوده...
تا اومدیم به شرایط خو بگیریم، تموم شد، میل دارم بقیه مجلدهاشو هم پشت سرش بخونم، ولی اینجوری پیش بره، هیچ‌ماجرایی رو اونجوری که باید نمیتونه ساخت و پرداخت کنه.
البته خب شرلوک هلمز برای من خیلی سطح و مرتبه‌ی بالایی داره، خوشم نیومد که در حد پیدا کردن هوو‌های زن یه راننده شوفر بیابون تقلیلش داده، شاید میشد با پرونده‌های بهتری، همچنان روایت طنزش رو حفظ کرد.
در کل توصیه می‌کنم، برای تغییر حال و هوا خوبه...
      

        سرگیجه، حالت تهوع، سیاهی رفتن چشم...
احساسی که از خوندن این کتاب بهم دست داد، مثل این بود که از ابتدا تا انتها دچار سرگیجه‌ی شدید شده باشی.
درباره آثار صادق هدایت خیلی شنیدیم، ولی لازم بود خودم حتماً یکیش رو بخونم تا با اصل مطلب مواجه بشم و مطابق دیده‌های خودم قضاوت کنم.
نویسنده دچار مشکل عمیق معرفتی و یاس فلسفی بود، مثل کسی که دنبال حقیقت گشته باشه ولی پیداش نکرده باشه و درست نفهمیده باشدش، و از یه جایی به بعد زده زیر همه‌چیز و از ریشه همه‌چیز رو منکر شده.
نظریات فروید هم خیلی واضح توی این اثر دیده می‌شد.
شاید بعضیا در توصیف این آثار بگن "سیاهی و سیاه‌نمایی مطلق" ولی خب چیزی که من ازش حس کردم، درماندگی خیلی شدیده. یعنی درماندگی‌ای که خود نویسنده رو اول دچار کرده و چون هنر نویسنده واقعاً قابل توجه هست، خیلی خوب اونو به خواننده منتقل میکنه، همین میشه که میگن توی بازه‌های زمانی خاصی، خیلی‌ها در نتیجه‌ی مطالعه‌ی آثار هدایت در نهایت خودکشی کردن... نکته‌ای که هست اینه که یه وقت نویسنده واقع‌گراست و واقعیت زندگی رو با همه‌ی پدیده‌های مثبت و منفیش به تناسب روایت میکنه، اما یه وقتی مثل الان اینقدر غلبه‌ی پوچی و بیهودگی و درماندگی زیاده که آدم یک آن با خودش میگه راست میگه واقعاً من چرا زنده‌ام؟؟؟ من چرا تموم نمی‌کنم این زندگی رو؟؟؟ و مشکل بزرگتر اینه که چیزهایی رو تمام هدف زندگی معرفی می‌کنه و از نبود اونها نتیجه میگیره که پس بهتره بمیریم، که واقعاً از مسائل کلان و اصلی زندگی نیستن، و از طرفی همه با چنین مسائلی درگیری دارن و با داستان ارتباط نزدیک برقرار می‌کنن و احساسی که منتقل می‌کنه رو به کل زندگی سرایت میدن و این خوب نیست.
 یعنی من خودم با اینکه  همیشه تلاشم رو می‌کنم که نگاه روشنی به زندگی داشته باشم، و شاید فلسفه‌ی دنیا و زندگی تا حد زیادی برام جاافتادست ولی  این حالت ناامیدی شدید و درماندگی به من هم منتقل شد و واقعاً احساس ناپسندی از مطالعه‌اش گرفتم.
چیزی که بنا بودبه عنوان یک فرد اهل ادبیات از آثار صادق هدایت دریافت کنم، کردم، البته خب دربارش قبلاً مطالعه داشتم ولی اولین اثریه که کامل ازش مطالعه کردم و به نظرم آخرین هم خواهد بود، مگر اینکه به فراخور شغلم ناچار بشم...
فکر می‌کنم نیاز به بیان نباشه که توصیه نمی‌کنم به مطالعه‌اش، به خصوص افرادی که به دنبال حال خوب میگردن، به هیچ عنوان سمت آثار صادق هدایت نیان...
      

        توی این کتاب با مسائلی از مدافعان حرم مواجه میشید که شاید براتون خیلی ناخوشایند باشه، البته خب من میزان استناد و اعتبار روایاتش رو نمیدونم ولی خیلی روایت متفاوتی بود و البته کمی حال به هم زن!
بیان نویسنده خیلی تنده و من با خیلی از نظراتش موافق نیستم، ولی شیوه‌ی نگارش نامه‌نگاری، شیوه‌ی جذابیه، دوست داشتم، عیبش این بود که مسائلی رو که هیچ ارتباطی به اصل قضیه نداست بسیار طول و تفصیل داده بود ولی وقتی تازه رسید به موضوع اصلی تو یه صفحه خلاصش کرد و این برای من پذیرفته نیست و از کیفیت کار خیلی کم کرد.
همچنان میزان ادب و عفت کلام متن کتاب مورد انتقاد منه و به هیچ عنوان نمی‌پسندمش.
با ارفاق توصیه میشه...
      

        جلد هفتم از مجموعه‌ای که دنبالش می‌کنم...
برام سواله که آیا واقعاً ضعیف شده یا اون اوایل من جوگیر بودم که اینقد خوشم اومد، باید یه بار برگردم از اول بخونمشون ببینم با نگاه الانم چطورن.
جالب هست، جذاب هست هنوز، ولی ایرادای خیلی فاحشی توش داره، مثلاً توصیف کشته شدن فرشته‌ها طوریه که انگار جسم مادی انسانی دارن، این خوب نیست.
از یه طرف چون بین مجلدها فاصله میفته، روایت‌ها رو آدم فراموش می‌کنه، در حالی که برای خوندن جلد بعدی باید همه ماجراهای قبلی رو دقیق یادت باشه، برای کسی که بخواد یه جا همه رو بخونه این ایراد قابل حله.
هنوزم دنبالش می‌کنم، توی رمان‌های ایرانی هنوز رقیبی براش ندیدم، جذابه برام و توصیه می‌کنم.
      

        سبک داستان‌نویسی مفهومی نویسنده رو می‌پسندم اما این کتاب از کتاب قبلی‌ای که ازش خوندم (روی ماه خداوند را ببوس) ضعیف‌تر بود در نظرم و خیلی نتونست عمیق بشه.
کسایی که این سبک رو دوست ندارن ممکنه این کتاب رو یک داستان بی‌سرو‌ته بدونن ولی اینطور نیست و کتاب تونسته انواع مواجهه با زندگی و مرگ رو تقریباً به تصویر بکشه و مخاطب رو دعوت به تفکر کنه و این نکته‌ی مثبتیه که توی کتاب قبلی خیلی پررنگ‌تر بود.
در توصیه‌اش به دیگران مطمئن نیستم...
      

        فصل شیدایی مجنون‌ها...
روایتی از اصحاب سیدالشهدا در روز واقعه که شاید یکی از راویانش رو نشناسید و ندونید که سر بزنگاه به چه مصیبتی دچار شد و شاید مطالعه‌ی اون تلنگری باشه برای همه‌ی ما.
شاید ما همیشه موقع روضه خوندن، خودمونو یکی از اصحاب تلقی کردیم که اگر بودیم، چه‌ها می‌کردیم و چنین میشد و چنان میشد، در حالی که اطمینانی وجود نداره که هر کدوم از ما، مسیری که ضحاک در پیش گرفت رو در پیش نگیریم و عقل دوراندیشمون وقتی ببینه جان دادن در این مسیر، شرایط رو هیچ تغییری نمیده، نتیجه بگیریم که پس تا همون وقتی که فایده داریم فقط لازمه بمونیم!
از بیرون که بهش نگاه میکنم، تاسف میخورم به حالش، ولی وقتی عمیق میشم، هیچ از خودم دور و بعید نمیدونم که در این موقعیت چنین انتخابی نکنم!
پس شاید لازمه در تعاملاتمون با خودمون و با اماممون یکم دقیق‌تر بشیم که وقت به خاک سیاه ننشونیم خودمونو...
نثر آقای شجاعی بسیار نثر سنگین و با وقاریه و حقیقتاً شایستگی انتقال چنین مفاهیمی رو داره، این دومین کتابیه که از این موضوع ازشون میخونم، ولی با وجود اینکه هر دو از یک واقعه روایت میکنن و اتفاقات یکیه، احساس تکراری بودن بهم نداد. بسیار توصیه می‌کنم.
      

        شیرین و بانمک!
این کتاب هم مثل جلد قبلیش (آبنبات هل‌دار) پر از ماجراهای بانمکی بود که لحظه‌لحظه‌اش میتونست خنده رو روی لب بنشونه.
تفاوت سنی محسن رو از جلد قبلی تا الان خیلی خوب میشد فهمید و این از هنر نویسنده‌ست که طوری روایت کرده که مشخصه راوی کودکه یا نوجوان.
تصورات محسن شدیییییییییداً بانمک بود و از جهتی خیال‌پردازی‌هاش منو یاد خودم مینداخت و آینده‌نگری‌هاش و تلاشش برای کسب تجربه برای آینده هم واقعاً جای درس گرفتن داشت😅
خلاصه کتاب خیییییییلییییی بامزه‌ایه، من تا آخرین جلدشو سعی می‌کنم بخونم، شما هم بخونید.
      

        اللّٰهُمَّ إِنِّى قَدْ قَرَأْتُ مَا قَضَيْتَ مِنْ كِتابِكَ الَّذِى أَنْزَلْتَهُ عَلَىٰ نَبِيِّكَ الصَّادِقِ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ، فَلَكَ الْحَمْدُ رَبَّنا . اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِى مِمَّنْ يُحِلُّ حَلالَهُ، وَيُحَرِّمُ حَرامَهُ، وَيُؤْمِنُ بِمُحْكَمِهِ وَمُتَشابِهِهِ، وَاجْعَلْهُ لِى أُنْساً فِى قَبْرِى، وَأُنْساً فِى حَشْرِى، وَاجْعَلْنِى مِمَّنْ تُرْقِيهِ بِكُلِّ آيَةٍ قَرَأَها دَرَجَةً فِى أَعْلَىٰ عِلِّيِّينَ، آمِينَ رَبَّ الْعالَمِينَ.

خدایا آنچه را از کتابت دستور داده بودی خواندم، کتابی که بر پیامبر راستگویت (درود خدا بر او و خاندانش) نازل کردی، پس سپاس شایسته‌ی توست ای پروردگار؛ خدایا مرا از کسانی قرار ده که حلالش را حلال و حرامش را حرام می‌شمارند، به محکم و متشابهش ایمان می‌آورند و آن را مونس در قبر و قیامتم گردان و مرا از کسانی قرار ده که او را به هر آیه‌ای که می‌خواند در برترین جایگاه بهشت بالا بری، آمین ای پروردگار جهانیان.
      

        سومین کتاب از سطح ۵ طلیعه‌ی حکمت.
کتابی که مقدمه‌اش باعث به شهادت رسیدن شهید مطهری شده باید کتاب مهم و لازم‌التوجهی باشه، اگر سطحی نگاه کنید، تعجب می‌کنید که چرا باید برای همچین حرفایی بخوان یک فرد رو ترور کنن، ولی اگر عمیق ببینید، متوجه میشید، چیزی که اوایل انقلاب برخی از افراد سطحی‌نگر در اوج تلاششون با شاخ و برگش درگیر بودن، شهید مطهری داره از ریشه میزنه و خشکوندن این ریشه باعث میشد دیگه اون دسته از دوستان نیاز نباشه زحمت بکشن.
بخش نارسایی مفاهیم فلسفی غرب جزء مقرری نبود، ولی من چون میخواستم کتاب رو کامل بخونم، اونم خوندم، و الحق که کار خوبی کردن توی مقرری نذاشتنش چون یکم سنگین بود و برای کسایی که فلسفه نخوندن و زیاد با فلسفه آشنایی ندارن میتونه غیرقابل فهم باشه.
در کل پیشنهاد میشه، خیلی کتاب جالبیه.
      

        هرکدوم از آثار شهید مطهری برکت و بهره‌ی خاص خودش رو داره.
از این کتاب، بخش بسیار بسیار بسیار جالب توجهی که لازمه شاید جایگزین برخی از کتابای روانشناسی دانشگاهی بشه و بسیاری دربارش مقاله و تحقیق نوشته بشه، بخش "رشد" هست.
تعریفی که از رشد ارائه شده، چه در جنبه‌های شخصی و چه اجتماعی، بسیار تعریف متقن و عمیقیه، مصداق‌هایی که برای رشد بیان شده، بسیاری از شبهات  در موضوعات مختلف رو از بیخ و بن رد می‌کنه.
شاید عنوان کتاب با بحث رشد کمی متفاوت باشه، اما به لحاظ جاگذاری مقالات، مکمل مبحث امدادهای غیبی در زندگی بشر هست، که اون هم در موضوع خودش، جالب توجه و تفکر برانگیزه.
واقعاً احساس می‌کنم خوندنِ صرف برای این کتاب کافی نیست، نیاز دارم دربارش ساعت‌ها با کسی که حرفم رو بفهمه و خودش هم این کتاب رو مطالعه کرده، بحث و گفتگو کنم، تا مطالبش به روحم بشینه و صد حیف که هنوز چنین کسی رو پیدا نکردم، ان‌شاءالله که خداوند عنایت بفرماید.
      

        درباره‌ی دفاع مقدس کتابای زیادی خوندم، ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی این کتاب منو با واقعیت جنگ مواجه نکرد.
شاید اولش توقعم این بود که نویسنده یه جایی اشاره کنه که این ماجرا و این شخصیت‌ها چقدرش واقعی بود، اما وقتی پیش‌رفت و باهاشون مانوس شدم، نظرم این شد که اصلاً اهمیتی نداره که این شخصیت‌ها چقد برگرفته از آدم‌های واقعی بودن، مهم روایتیه که از اصل دفاع مقدس داره و اون روایت برای من بسیار ارزشمندتر و مفیدتر از روایت‌های بیش‌از‌حد معنوی و افراطی خیلیای دیگه بود.
از اول تا آخر کتاب توی چند دقیقه‌ای که یه جانباز قطع‌نخاع موقع سقوط از یه پل روی جوی یکی از خیابونای تهران بین زمین و آسمون معلق شده بود روایت شد و این اوج هنر نویسنده رو نشون میده که اینهمه ماجرا رو در این بین توی افکار اون فرد روایت کنه و غیرطبیعی به نظر نرسه.
به طور کلی این کتاب چه زمان دفاع مقدس و شرایط پیش از عملیات‌ها، چه اوقات فرسایشی و کسل‌کننده‌ی رزمنده‌ها، چه وضعیت پشت جبهه‌ها، چه دورانی که بعد از جنگ بر رزمنده‌ها گذشت رو خیلی واقع‌بینانه به تصویر کشیده، چیزی که شاید خیلیا نپسندن و بخوان از جنگ صرفاً یه چیز بیش از حد مثبت توی اذهان عمومی فرو کنن در حالیکه نه با عقل و منطق جور درمیاد، و نه مخاطب از ما چنین چیزی رو می‌پذیره.
به هر حال خیلی از خوندنش لذت بردم و بسیار توصیه می‌کنم بخونیدش.