قبل از این که شروع به خواندن آثار خواهران برونته بکنم، تنها غرور و تعصب و إما جین آستین را خوانده بودم. دنیای این نویسندگان واقعا با یکدیگر فرق داشت. دنیای جین آستین دنیای رنگی تر با توصیفات بیشتری است که به خواننده تصویرسازی بهتری می دهد اما دنیای برونته خشن تر و سیاه تر است. و البته تشابه آن ها هم وجود یک نقش اول زن بود که حسن او، نه ظاهر یا طبقه بالای اجتماعی، بلکه افکار او بود.
نکته جالب دیگر در این کتاب اشاره بسیار زیاد نقش های اصلی به داستان های دینی مسیحیت است که برایم جالب بود که افراد در آن دوران چه تسلطی بر کتاب های مذهبی خود داشتند.

و چه ترجمه هایی بهتر از ترجمه های رضا رضایی👌.

در بعضی مواقع قدرت قلم برونته در به تصویر کشیدن وقایع خصوصا مدرسه لوور به حدی بود که واقعا خود را در همان مکان تصور می کردم
          

            اولین بار ده دوازده ساله بودم که جین ایر را خواندم. به توصیه ی پدر از نمایشگاه کتاب خریدمش. یک کتاب نازک، کمتر از دویست صفحه به ترجمه ی مریم مویدی که در مقابل هری پاتر و نارنیا و رولد دال و رامونا حرف چندانی برای گفتن نداشت. دبیرستان بودم که ترجمه ی محمدتقی بهرامی را دیدم و تازه فهمیدم متن نسخه ی قبلی کوتاه شده بوده! این بار اما ترجمه ی سنگینِ کتاب به دلم ننشست. ده یازده سال پیش که ترجمه ی رضا رضایی را خواندم، برای اولین بار عاشق جین ایر شدم. عاشق پروسه ی تبدیل شدنش از یک دختر عصبانی و پرخاشگر به یک زن بالغ و کامل. و برای اولین بار فهمیدم چرا بیش از یک و نیم قرن است که این کتاب خوانده می شود و خوانده می شود و هنوز محبوب است.
          

            « زندگی به نظر من خیلی کوتاه است که نمی توانم آن را صرف خصومت یا ثبت اشتباهات کنم …»
کتاب جین ایر ، درباره ی دختری به همین نام است . او پدر و مادرش را از دست داده و نزد زن دایی اش زندگی می کند . دایی مهربانش هم سال ها قبل از دست داده ، کسی که او را به زن دایی بی رحمش ، خانم رید سپرد . جین ایر دختری است که برخلاف بسیاری از دختران آن زمان ، دلش نمی خواهد فقط سرزنش شود و زیر بار هر چیزی برود ، از این رو بود که تصمیم گرفت جسورانه مقابل ستم های خانم رید و فرزندانش بایستد و همین راه او را به لووود ، جایی که قرار بود درست تربیت شود ، باز کرد وجین عمارت گیتسهد را ترک کرد …
کتاب موضوع جالبی داشت . به خصوص که می دانستیم درباره ی زندگی شخصی خود نویسنده است . اما خیلی ایده ی نوینی نداشت . البته این عیب محسوب نمی شود ، بلکه یعنی مثل بسیاری از رمان های کلاسیک قرن 18 و 19 انگلیسی ، دغدغه های دختران آن زمان را به تصویر کشیده بود . دختران قهرمانی که نمی خواستند روند تکراری زندگی را ادامه بدهند و حقوقشان پایمال شود . دوست داشتند عضوی از جامعه باشند و زنانی تاثیر گذار شوند . جین ایر هم تقریبا همان طور بود . 
توصیف های کتاب ، اطلاعات کامل و دقیقی درباره ی فضا و مکان می دادند . من به عنوان فردی ایرانی که تاکنون انگلیس و آن قرن هایش را تجربه نکرده ، به خوبی از تمام زوایا با مردم و فرهنگ آنجا آشنا می شدم . طرز تفکر ، نوع پوشش ، معماری و… . مثل اتاق سرخ عمارت گیتسهد ، اتاق دوشیزه تمپل ، عمارت ثورنفیلد و… ، تمام این مکان ها را به خوبی در ذهنمان تصور می کردیم . 
اما متاسفانه نویسنده در این توصیفات افراط نسبتا زیادی به خرج داده بود . در بسیاری از قسمت ها ، اینها فقط اطلاعات نمی دادند ، بلکه باعث کسل شدن خواننده هم می شدند که این یک نکته ی منفی به حساب می آید . شارلوت برونته می توانست ، هدف و مفهوم داستان را در صفحات کمتری می گنجاند و از توضیحات اضافه ای که اطلاعات لازم و مفیدی نمی دهند ، پرهیز می کرد .  اصل داستان چیز دیگری بود ولی مثلا تا حدود 100 صفحه ی اول ، فقط درباره ی آزار های خانم رید و فرزاندانش ، اطلاعات می گرفتیم . یا به عنوان مثال ، یک بار گفتن این موضوع که شام های لووود فقط کیک و آب است ، کافی بود. اما این توصیف بار ها و بار ها تکرار می شد . 
توصیف ها البته نکته ی مثبت دیگری هم دارد . همین که نویسنده ، تک تک صحنه ها و رفتارهای شخصیت ها را به تصویر کشیده ، باعث می شود نکته ی گنگی هم برای خواننده به وجود نیاید . یعنی بتواند اتفاقات و حتی احساسات شخصیت های ماجرا را به خوبی درک کند و نکته ی نامفهومی وجود نداشته باشد و دچار گیجی نشود . 
شخصیت پردازی های داستان ، خیلی خوب بود . هم از نظر ظاهری و هم از نظر باطنی ، اطلاعات زیادی درباره ی شخصیت ها داشتیم و به خوبی می توانستیم تجسمشان کنیم . این به نظر من بر می گردد به همان توصیفات . یعنی علاوه بر متصور شدن فضا و مکان ، می توانستیم شخصیت ها را هم درک کنیم . چهره ی سبزه عبوس ، کمر باریک و چهارشانه بودن آقای راچستر ، پوست تیره ، سنگدلی ، صورت زمخت و دست و پاهای سنگین جان رید ، مهربانی ، چشمان قهوه ای ، موهای قهوه ای تیره ، پیشانی سفید و کلا زیبایی خانم تمپل و… ، از جمله خصوصیاتی بود که می فهمیدیم . 
اینها با وجود این بود که راوی اول شخص بود و معمولا اول شخص ، در توصیف محدود است . اما از آنجایی که راوی خود جین ایر بود و داستان را می گفت ، نمی توانستیم از نظر ظاهری اطلاعات خیلی زیادی درباره ی او داشته باشیم . هر چند که نویسنده تلاشش را کرده بود که در قالب دیالوگ ها و حرف های شخصیت های دیگر ، درباره ی ویژگی های جین هم بگوید . مثل آخر کتاب که درباره ی ظاهر جین صحبت می شد . با تمام اینها به نظرم بهترین زاویه دید همین بود . چون قصه به گونه ای بود که ما نیاز داشتیم درباره ی احساسات جین ایر هم بدانیم و قطعا جز خودش ، هیچ راوی دیگری نمی توانست آنها را خوب وصف کند .
از نظر ظاهری هم ، جلدش مثل باقی آثار عاشقانه ی کلاسیک افق ، فوق العاده زیبا و دوست داشتنی بود . همچنین جنس خوب و مقاومی هم داشت . به نظرم خودش می تواند به تنهایی هم باعث شود که یک فرد ، کتاب را بخرد . اسمش هم با اینکه خلاقانه نبود و نام خود شخصیت را داشت ، به نظرم قشنگ بود . 
در پایان هم نکته ی مثبتی که وجود داشت این بود که ، با وجود این موضوع که جین ایر جلد دو هم دارد و ما جلد یک آن را خواندیم ، اما به گونه ای تمام نشده بود که گنگ باشد و رها شده باشد . پایان تقریبا مشخصی داشت و این خواننده را اذیت نمی کرد . با تمام نکات مثبت و منفی ، در کل کتاب خوبی بود و به همه بخصوص کلاسیک خوان هایی مثل خودم ، توصیه می کنم . 
« حس پیشگویی یا حس ششم ، احساس غریبی است ؛ همین طور هم فکری و معجزه . ترکیب این سه با هم معجون رمز آلودی می سازد که برای انسان ناشناخته باقی مانده است . من هیچ گاه به حس ششم نخندیده ام ، زیرا که چنین حسی در من وجود دارد … »
          

            از معدود کتاب هایی بود که اون قدر جذاب بود که یک نفس خوندمش و اصلا خسته نشدم و اواسطش نخواستم به جای کتاب خواندن سریال ببینم! (: خصوصا وقتی که از رمان های کلاسیک کاملا نا امید شده بودم، امیدم رو برگردوند!
داستانش به شدددددت معمولی بود ولی دوستش داشتم:)
همین...
          

            چقدر خوب و لطیف بود.
اصلا برای خودم متاسف شدم که تا حالا نخونده بودم اینو . چه کرد خانوم برونته با دل من 
قسمت مدرسه و فوت دوست جین واقعا دردآور بود و با روان خواننده بازی می کرد.
کلا کتاب سراسر اندوه بود با یک پایان بندی شیرین و خوشحال 
در یک کلام عالی 
خلاصه که مثل من تباه نباشید و زودتری این اثر درخشان و ماندگار رو بخونید.
          

            اولین کتابیه که در کل دوران تحصیلم از کتابخانه مدرسه قرض گرفتم!
هر چی هم بیشتر می‌خوندم و جلوتر میرفتم جذاب‌تر میشد و بی صبرانه منتظرم برم مدرسه و جلد دومش رو بگیرم.
امیدوارم پایان جذابی داشته باشه.....
          

            جین دختر سرسخت، توانا و در زمانه‌ی خودش آوانگاردیه؛ اما به هر صورت برخی از بخش‌های داستان به عنوان یک خواننده امروزی بسیار بهتون سخت می‌گذره از فضایی که برای یک دختر جوان ایجاد شده و حتی در برخی از مواقع این که اون هم تسلیم شرایط ظالمانه میشه اما باید بگم حقیقتا نگاه روشنِ شارلوت برونته در همان دوره به تغییرات پیش رو، کاملا واضح و دلگرم‌کننده‌ است. 

میدونم که خانم امیلی برونته با بلندی‌های بادگیر شگفتی‌های بیش‌تری برامون خواهد داشت.
          

            جین ایر دختر یک کشیش نسبتا فقیر و مادری که به خاطر این ازدواج با این کشیش از خانواده طر شده خیلی زود مادر و پدرش رو از دست میده و برای زندگی پیش دایی و زن دایی و سه فرزندشون فرستاده میشه اما خیلی زود دایی رو هم از دست میده. از همون ابتدای کار زن داییش خانوم رید از اون خوشش نمیاد ولی به خاطر قولی که به همسرش داده از جین ایر نگهداری میکنه اما نه با مهربانی. جین ایر حالا بعد از سالها نشسته و زندگیش رو از ده سالگی برای ما تعریف میکنه اما اکثرا جوری تعریف میکنه که انگار همون جین ده ساله، هجده ساله یا بیست ساله اون وقایع رو تعریف میکنن. جین ده ساله خیلی زود با زن دایی و فرزندانش به مشکل میخوره و به یک مدرسه ی شبانه روزی مذهبی میره. ما با جین همراه میشیم تا داستان زندگی پر فراز و نشیبش رو برامون تعریف کنه که هم سختی داره هم غم هم فقر هم خوشحالی و عشق و امید. داستان زیبا و لطیفه اما یه جاهایی هم به نظر میاد توصیفات از داستان پیشی میگیره اما چیزی از جذابیت داستان کم نمیشه.ه
          

            خوب بود ولی نه خیلی.
یه سری صحنه‌ها واقعا زیبا و تأثیرگذار بودن و یه حس معنوی قشنگی داشتن. قصهٔ عاشقانه‌ش هم در مجموع خوب بود، هر چند که بعضی صحنه‌ها رو نپسندیدم. اون راز بزرگ داستان رو هم چون از قبل می‌دونستم یه مقدار از جذابیتش کم کرد برام. البته با این راز بزرگ هم یه مقدار مشکل دارم و خیلی اغراق‌شده بود به نظرم...

یه نکتهٔ منفی تأکید بسسسسیار زیادش روی زشت بودن شخصیت اصلی بود‍! خب باشه زشته! فهمیدم! دیگه نمی‌خواد اینقدر از زبون تمااااام شخصیت‌ها اینو تکرار کنی. واقعا طبیعیه هر کی به آدم می‌رسه تو روش برگرده بگه تو خیلی زشتی؟!‌ یا حتی پشت سرش؟!
بعد اینطوری هم بود که اصولا آدمای خوشگل یا بدن یا هیچی حالیشون نیست و نفهمن! خب باشه، خوشگل بودن به معنی خوب بودن و باهوش بودن نیست ولی اینا متضاد هم نیستن! یعنی نمیشه یه نفر هم خوشگل باشه هم باهوش و خوب؟!
در واقع درسته که این خیلی بده که تو خیلی از کتابا برعکسش هست، اینکه قهرمان داستان هم از نظر قیافه هم از نظر اخلاق و شخصیت همه‌چیزتمومه، ولی دلیل نمیشه برای رد این موضوع آدم از اون طرف بوم بیفته!
کلا هم شخصیت‌های بد این کتاب واقعا بدیشون یه حالت بزرگنمایی‌شده‌ای داشت. نمی‌دونم کلا من خیلی نمی‌تونستم قبولشون کنم...
          

            از نظر من این کتاب شروع آروم و خسته کننده ای داشت. اما هرچی جلو تر رفت بیشتر و بیشتر ازش لذت بردم. 
وقتی قسمت های مربوط به کودکی و نوجوانی جین ایر تموم شد و وارد مرحله جدیدی از زندگیش شد انگار همه چیز گیج کننده بود.  حس واقعی برام داشت. 
خلاصه چند روز تو این کتاب زندگی کردم و عاشق شخصیت هاش شدم‌.
          

            #جین_ ایر علاوه بر اینکه یکی از پرطرفدارترین رمان‌های عاشقانه جهان است؛ وقوع داستان در دوره زمانی انقلاب صنعتی حال و هوای آن روزهای انگستان را به مخاطب منتقل می‌کند.
یکی از مهم‌ترین کارکردهای داستان و رمان همین بستر انتقال سبک زندگی و حال و هوای مردم آن دوره زمانه‌ای که داستان در آن می‌گذرد.
نوع روابط بین انسان‌ها و نگرش به جهان و دین و انسان، معماری و پخت و پز و تفریح و ... در دل یک قصه روایت می‌شود.
نکته‌ی جالب اینکه زمانی که چنین رمان‌هایی در غرب نوشته می‌شده است بسیاری از اصول خانوادگی و اخلاقی جامعه برپا بوده است و این آثار وضعیت غرب دگرگون شده را بهتر نشان می‌دهد و کار به آنجایی می‌رسد که وقتی می‌خواهند از آثار ادبیات کلاسیک خود فیلم و سریال بسازند؛ ناهنجاری‌هایی چون همجنسگرایان را وارد داستان می‌کنند تا برای خودشان عقبه تاریخی درست کنند.
مطالعه رمان‌های این ‌سالها هم فال است و هم تماشا. هم لذت مطالعه‌ی کتابهای خوب و هم مقایسه‌ی مسیری که جهان در حال پیمودن آن است.