رمانی عالی در موضوع سیاست و مسائل اجتماعی معاصر ایران.
        

                ‌‌✅ آیا می‌توانیم در این شک کنیم که اصولاً اعتقاد به رهبری #علی انحطاط‌آور است؟ و یا دل‌بستگی به نهضت و رسالت #حسین خمودی و سستی و ذلت می‌آورد؟ نه، حتی یک روشن‌فکر غیرمذهبی هم اگر آزادی‌خواه باشد چنین شکی نمی‌کند. پس هزار و یک دلیل هم اگر در اثبات عقیده و تلقی فعلی‌مان از #تشیع علی و عشق به حسین بیاورید، مسلّم است که نوع تلقی‌ای که از این دل‌بستگی، از این نهضت و این نوع تصویری که از چهره‌ی علی یا حسین در ذهن داری غلط است. این را باید تصحیح کنی؛ جز این امکان ندارد. پس می‌بینیم که یک ملاک محکم و روشن که همه می‌توانند به سادگی بفهمند و درک آن فلسفه و کلام و فیزیک و شیمی نمی‌خواهد، در دست همه‌مان هست و آن این‌که اگر شیعه هستیم، اگر مسلمان هستیم و به اصول اسلامی یا شیعی معتقدیم ولی این اصول در سرنوشت‌مان اثری نداشته، معلوم می‌شود در نوع شناختی که از این اصول داریم باید شک کنیم. زیرا همه‌ی ما به این اصل اعتقاد مشترک داریم که امکان ندارد یک ملتی مسلمان باشد و به رهبری علی و راه او معتقد، ولی این اعتقاد هیچ فایده‌ای در زندگی او نداشته باشد.
        

                برشی از کتاب: آن تب موعودگرایی که به شهرک‌نشینان باورانده بود دارند جهان را از طریق نجات یهودیان به نظم درست باز می‌گردانند و خانه‌دار شدن در شهرک‌ها یک نتیجه‌ی بسیار بی‌اهمیت و فرعی این روند است، حالا فروکش کرده. حالا دیگر موعودگراها یک عده روحانی سنتی هستند و شهرک‌گراها یک عده جوان نامتعارف، ناسازگار و ستیزه‌جو. حالا کار به کجا کشیده؟ در کنار این سه گروه کوچک یعنی بازماندگان نسل اول مهاجرانِ مهاجم، روحانی‌های موعودگرای مبلّغ معنویت و دارودسته‌های ستیزه‌جو، گروه بزرگ و اصلی چهارمی وجود دارد. این گروه انگیزه‌های ایدئولوژیک ندارد. اگر از آن‌ها بپرسی صهیونیست هستند یا نه، شاید بگویند بله و شاید بگویند نه و شاید سکوت کنند و شاید توضیحات طولانی و مزوِّرانه بدهند. اما اصولاً این پرسش برای آنان بی‌معنی‌است، چون زمان، زمان این پرسش نیست. 
        

                ‌‌✅ اساساً این ضابطه بد ضابطه‌ای است که ما برای روشنفکر و مرتجع ساخته‌ایم. به این معنی که عقاید موجود را به همان شکل خرافی که هست، کسانی که باور دارند مرتجع‌اند و آن‌ها که باور ندارند و مطلقاً می‌کوبند، روشنفکر. در حالی که ضابطه را باید این گرفت که آن‌ها که عقاید موجود در میان توده را به همان شکل منحط مسخ‌شده‌ی خرافی‌اش می‌فهمند و باور دارند، مرتجع و ناآگاه و عامی‌اند و آن‌ها که ریشه‌ی اصلی آن را می‌شناسند و تحول‌ها و زیاده‌ها و نقصان‌هایی که در طول تاریخ در آن راه یافته و عوامل و علل مختلف سیاسی، سنتی، فرهنگی، اقتصادی و طبقاتی آن را بررسی و تحلیل علمی و تاریخی و جامعه شناسی می‌کنند و دست‌هایی را که در این دگرگونی‌ها و انحراف‌ها در کار بوده‌اند و هستند پیدا می‌نمایند و صورت ذهنی و فعلی و نقش عینی اجتماعی آن عقاید را ارزیابی می‌کنند و آن را با حقیقت راستین و نخستین آن می‌سنجند، روشنفکرند...وگرنه به این شکل که الآن در جامعه‌ی ما هست، روشنفکر همان اندازه بی‌اثر و بی‌نقش است که مرتجع ناآگاه.
        

                ‌‌✅ شینگو از شدت خستگی به بالش تکیه داد. قلبش هنوز تند می‌تپید. سینه‌اش را مالید و نفس‌های عمیق و منظم کشید.
"کی‌کووووو. کی‌کووووو."
شوئیجی خودش را به در می‌کوبید.
شینگو فکر کرد نفسی تازه کند و سپس بیرون برود.
ولی بعد منصرف شد و در این فکر بود که شاید این کار درستی نباشد. به نظر می‌رسید شوئیجی با قلبی شکسته و دردمند از عشق فریاد می‌زند. صدایش مثل صدای کسی بود که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد. ناله‌اش مانند بچه‌ای بود که مادرش را از درد، یا از شدت ترس صدا می‌زند. به نظر می‌رسید ناله‌اش از اعماق وجود یک گناه‌کار بر می‌خیزد. شوئیجی، کی‌کوکو را با قلبی که از شدت اندوه در سینه فشرده شده بود، صدا می‌زد؛ به امید آنکه حس ترحمش را تحریک کند. شاید مستی‌اش بهانه‌ای برای بخشیدنش می‌شد، با صدایی که محبت را گدایی می‌کرد، او را می‌خواند و گمان می‌کرد صدایش را نمی‌شنود. از رفتارش چنین بر می‌آمد که گویی پشیمان شده و قصدش دل‌جویی و طلب بخشش باشد.
"کی‌کوووو. کی‌کوووو."
ناراحتی‌اش به شینگو هم سرایت کرد.
آیا خودش، حتی یک‌بار، زنش را با صدایی این‌طور آکنده از عشقِ توام با نومیدی خوانده بود؟ شاید زمانی نومیدی را در میدان جنگی دور از وطن بی‌آنکه خودش بداند احساس کرده بود.  





        

                ‌‌✅ بعداً فیلم دیدار #آقا با یکی دیگر از خانواده‌های شهدا را هم دیدم. پسر شهید دکتر عمومی بود و مدیر دانشجویی دانشگاه کردستان. همسرش هم ماما بود.
آقا بهشان گفت: چطور شما دکتر و ماما هستید و هنوز بچه‌دار نشدید، نخواستید یا نشده؟ همسر پسر چادرش را کشید روی صورتش و از خجالت قرمز شد. آقا ادامه داد که امکان بچه‌دار شدن یک نعمت است؛ اگر از این نعمت استفاده نکنید ناشکری کرده‌اید.
پسر بالاخره مُقُر آمد که: ما توراهی داریم.
آقا خوشحال شد و گفت: خب پس حرف تمامه. ان‌شاءالله سزارین هم نکنید. خودتان هم که ماما هستید و بهتر می‌دانید بچه‌ای که طبیعی به دنیا می‌آید سالم‌تر است.
زن دیگر از خجالت نمی‌دانست چه کار کند.
آقا به دختری که کنار صندلی‌اش نشسته بود (دختر شهید) گفت: شما خانم ازدواج نکردید؟
دختر سری به نفی تکان داد.
آقا گفت: خواستگار خوب اگر آمد سریع ازدواج کنید؛ اصلاً معطل نکنید؛ این توصیه‌ی من به شما. به پول و موبایل و جایگاهش نگاه نکنید. نجابتش را ببینید.
        

                برشی از کتاب:‌‌
.
نفسی تو داد. نگه داشت و بیرونش داد. انگار سبک سنگین کرد بگوید نگوید. دست آخر گفت:"...حالا مدتی‌است دلم #اضطرار می‌خواهد. به هر بهانه‌ای.به بهانه‌ی شکار ببر. چه عیبی دارد؟ هم هوشیاری و استتار می‌خواهد تا حیوان نفهمد بهش نزدیک می‌شوی هم باید از چشم جنگل‌بان دور باشی. این‌ها آدم را بالاخره در اضطرار می‌اندازد. یک اضطرار در دل جنگل. و آدمی که در اضطرار نیفتاده باشد به نظر من کودکی بیش نیست. به درد هم‌صحبتی نمی‌خورد. آشنا نیست. من حال دیگری نمی‌شناسم دنبالش بروم. تنها حالی که برای امروزم حکم دوا دارد حال اضطرار است رفیق."
        

                برشی از کتاب: اریک فروم، همچنین به یکی از تضادهای اساسی زمان ما اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه" مغز انسانی به قرن بیستم رسیده است؛ حال آنکه قلب بیشتر آدمیان هنوز متعلق به عصر حجر است. اکثر مردم هنوز آن رشد و بلوغ کافی را  به دست نیاورده‌اند که همچون افرادی مستقل و منطقی و عینی زندگی کنند...انسان وسوسه‌های غیرعقلانی تخریب و کینه و غبطه و انتقام را ور خود فرو می‌برد، از قدرت و پول و دولت مطلق‌العنان یا ملت، بت می‌سازد و از تعلیمات رهبران روحانی عالی‌قدری همچون بودا و سقراط و پیامبرانی همچون مسیح و محمد، فقط در حرف نام می‌برد و در واقع، تعلیمات آنان را به صورت انبوهی مرکب از خرافات و بت‌پرستی در می‌آورد، تا آن زمان که این شکاف بین رشد زیاده از حد فنون و افکار از طرفی و حالت عقب‌افتادگی عواطف و احساسات از طرف دیگر وجود دارد، بشر چگونه می‌تواند خود را از تخریب و فنا نجات بدهد؟ 
        

                گنده‌نامی، گندنامی، گم‌نامی…خوشا گم‌نامان!
        

                بسی خواندنی و آموزنده.
        

                بخشی از کتاب:
✅ عزیزترین:
امروز رفتم سوپرمارکت. ده قوطی لوبیا خریدم که تاریخ انقضاشان ۶/۱۲ بود. این تاریخ را یادت می‌آید.
دوست‌مان مدتی‌است به دیدارم نیامده. همچو امروزی ترکم کرد. دقت کرده‌ام اگر سر ساعت شش صبح صبحانه‌ام را بخورم، کمتر احتمال دارد سروکله‌اش پیدا شود. نکند این کار توست که به او یاد داده‌ای این‌طور رفتار کند؟ آره، تو می‌خواهی من سر ساعت شش صبح صبحانه بخورم؟ فکر کنم عاقبت از کارهایت سر درآورم. انگار محاسباتم درست از کار درآمد. هوم! عزیزم، دارم پیر می‌شوم و انگار چیز چندانی برای گفتن ندارم. بگذار چیزی بهت بگویم: تو حتماً زرنگ‌تر از من بودی که زودتر رفتی. اگر از من بخواهند #زندگی را دوباره شروع کنم، من هم مثل تو زود می‌روم. فکر کنم باید این عمر طولانی را می‌کردم تا به چنین خواستی برسم. می‌گویند #خدا شما بندگانش را که به #جوانی از دنیا رفتید از برگزیدگانش می‌داند. می‌خواهد هرچه زودتر پیش او بروید. من این حرف را واقعاً قبول دارم.
        

                سید ابوالفضل کاظمی...فرمانده گردان میثم...از لوتی‌ها و داش‌های کوچه‌ی نقاش‌ها...روایتی متفاوت و صادقانه از فرماندهی در دفاع مقدس با زبان ساده و بی‌آلایش راوی دل‌سوخته...از متفاوت‌ترین کتاب‌ها در زمینه‌ی خاطرات جنگ تحمیلی.
        

                از بهترین کتاب‌هایی که در این حوزه خوندم. یک عاشقانه‌ی دوست‌داشتنی.
        

                فیلمش که خیلی عالی بود.
        

                فیلمشم خوبه.پیشنهاد می‌کنم ببینین.