کتاب، همانطور که از اسمش پیداست، شامل 8 قصه و داستان کوتاه می‌باشد. داستان‌هایی ساده، شیرین، روان و جذاب که ما را با دنیای روسیه قرن 19 و زندگی مردمانش آشنا می‌کند. از خصوصیات بارز داستان‌ها می‌توان به ساده نویسی آن‌ها اشاره کرد که خواننده را جذب کرده و به این فکر وا می‌دارد که چه راحت می‌توان داستان نوشت. توصیف صحنه‌ها و فضاها و بیان مشخصات شخصیت‌ها چیزی است که گوگول از عهده آن به خوبی برآمده است. او طوری شخصیت‌ها را معرفی می‌کند که نه تنها شکل و قیافه و قامت، بلکه خصوصیات اخلاقی و عادت‌های آن‌ها را هم متوجه می‌شویم.
اغلب شخصیت‌های داستان‌ها از مردم عادی و قشر پایین جامعه هستند که گوگول داستانشان را روایت می‌کند.
اگر بخواهم از بین داستان‌ها بهترینش را انتخاب کنم، «شنل» را انتخاب می‌کنم؛ چرا که هم کشش داشت و هم شخصیت به خوبی پرداخته شده بود و هم تأثیر گفتار و رفتار ما با دیگران را به خوبی نشان می‌داد. شاید در حین خواندن یکی دو داستان اول، کتاب برایتان غیر جذاب باشد و نتوانید با داستان‌ها ارتباط برقرار کنید؛ اما با خواندن بیشتر و جلو رفتن کتاب و وقتی با سبک نویسندگی نویسنده بیشتر آشنا شدید داستان‌ها جذاب‌تر می‌شوند.
«به نظر من امکان مبادله‌ی افکار، احساسات و تجربه‌ها با شخصی دیگر یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های زندگی است.» صفحه 34
«دنیای ما چه دنیای شگفتی است! سرنوشت چه بازی‌های عجیب و رازهای ناگشوده‌ای دارد! آیا ما هرگز به آرزوهایمان دست می‌یابیم؟ آیا ما هرگز آنچه را که تمام تلاشمان وقفش می‌شود فراچنگ می‌آوریم؟ در این دنیا همه اتفاقات مسیری وارونه دارند. دست تقدیر به یک نفر یک جفت اسب می‌بخشد، و او با بی‌تفاوتی آن‌ها را سوار می‌شود و نسبت به زیباییشان کاملاً بی اعتناست، در حالی که فرد دیگری، که قلبش در آتش عشق به اسب‌ها می‌سوزد، مجبور است پیاده برود و خود را تنها با به صدا در آوردن زبانش هنگام تماشای اسب‌هایی که می‌گذرند، اقناع کند. یکی، آشپزی فوق‌العاده دارد، اما، افسوس، دهانش آنقدر کوچک است که حتی دو لقمه گوشت را نمی‌تواند تویش جا بدهد، و دیگری دهانی به بزرگی گنبد ستاد فرماندهی ارتش دارد، اما افسوس، مجبور است فقط با نوعی غذای سیب زمینی آلمانی بسازد. راستی که سرنوشت چه بازی‌های عجیبی دارد.» صفحه 93 و 94

امین پازوکی 1399/07/22
          

            این کتاب شامل 8 داستان از نیکلای گوگول است که نشر نی با ترجمه خشایار دیهیمی آن را چاپ کرده است.
تمام این داستان ها با لحنی طنزآمیز یا بهتر بگویم هجوآمیز نوشته شده که به طور مثال قدری از دردناکی داستان «شنل» می کاهد. 
دو نکته در این داستان ها توجه ام را جلب کرد.
اول آنکه گوگول چند صفحه ابتدایی هر داستان را کاملا به توصیف مکان و شرایط موجود می پردازد. این توصیفات به قدری زیبا و جذاب اند که برای من به عنوان شخصی که توصیفات زیاد خسته و دلزده اش می کنند به زیبایی اثر افزوده بود.
دومین موردی که توجه من را جلب کرد راوی های این داستان ها بود. راوی ها به مانند یک دانای کل تقریبا بر همه چیز اشراف دارند اما همچنین دارای شخصیت و هویتی خاص و منحصربه فردند. راوی ای که شخصیت پردازی شده و گاهی به طور ناموثر در داستان حضور دارد.
داستانی که بیشتر من را تحت تاثیر قرار داد «شنل» بود و جالب ترینشان «دماغ»، داستانی که آن را از بهترین نمونه های گروتسک می دانند. از توصیفات ابتدایی داستان «بولوار نیفسکی» هم به شدت لذت بردم.
به این نکته نیز اشاره کنم که شخصیت پردازی گوگول را بسیار دوست داشتم. هر چند که در داستان کوتاه وقت زیادی برای پردازش شخصیت ها نیست اما به نظرم گوگول به خوبی از عهده این کار برآمده است.
قبل از آنکه داستانی از گوگول بخوانم او را تنها با جمله ای که از تورگنیف نقل می کنند می شناختم: «ما همه از زیر شنل گوگول بیرون آمده ایم.» و اما حالا این جمله را می فهمم. نه تنها ادبیات روسیه بلکه به گمانم ادبیات جهان هم وامدار گوگول است.
          

            تازه دارم می‌فهمم که گوگول هم از نویسنده های مورد علاقه‌ام است! 

داستان های کوتاهِ زندگی مردمان روسیه در قرن نوزدهم. 
          

            ساده، سر راست، اعجاب آور!
به هر کسی خواسته‌ام معرفی کنم با همین سه واژه معرفی کرده‌ام!
برای من مثل قصه های شب بود، یعنی اینقدر نویسنده خودش را نزدیک می‌کند که فکر نمی‌کنی قصه برای یک مملکت و ملت دیگر است و شاید برای تو موضوعیت نداشته باشد؛ بلکه مجبور می‌شوی به خواندنش از بس که صمیمانه است!
داستان «ماجرای نزاع ایوان ایوانویچ و ایوان نیکیفورویچ» هم حسابی دلنشین بود...
          

            مجموعه‌ی 8 داستان کوتاه از نیکلای واسیلیویچ گوگول.
داستان‌هایی عالی و خواندنی که برای آشنایی با گوگول عالیست.
با اینکه از خواندن این کتاب بیش از دو سال می‌گذرد هنوز بعضی از داستان‌های آن بخصوص داستان شنل هنوز در ذهنم زنده است.
          

            به نام او

پس از حدود هفت سال برای بار دوم خواندمش و باز هم مثل همان دفعه اول از آن لذت بردم. گوگول یکی از نویسندگان محبوب من است. نویسنده‌ای که یکی از بزرگان ادبیات جهان است. نیکلای گوگول یکی از وجدان‌های بیدار در بین نویسندگان است که به‌خوبی انسان را می‌شناسد آن را به تصویر می‌کشد و پیش روی او قرار می‌دهد تا لااقل او فکری برای خودش و جایگاهش در این دنیای پیچیده بکند.

به‌غیر از «تاراس بولبا» و مجموعه داستان «شب‌نشینی‌های دهکده نزدیک دیکانا» تمام کارهایش را خوانده‌ام و از تمامی آن‌ها لذت وافر برده‌ام. «نفوس مرده» که شاهکار اوست، کمدی «بازرس» که طنزی گزنده و در عین‌حال ماندگار دارد، «پرتره» که داستانی تکان‌دهنده است و «یادداشت‌های یک دیووانه و ...» که مشتمل بر هشت داستان ماندگار و تاثیرگذار اوست.

من در بین داستان‌ها «شنل»، «دماغ»، «بلوار نیفسکی» و «ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکیفوروویچ» را از همه بیشتر دوست داشتم. در مورد هرکدام از اینها و ساختار قدرتمندی که گوگول برای روایت قصه‌هایش پی افکنده می‌توان به‌تفصیل سخن گفت. مثلا در «بلوار نیفسکی» می‌توان به جان‌بخشی و شخصیت‌پردازی گوگول برای یک منطقه جغرافیایی اشاره کرد چیزی که در سده بعد جویس با شهر دابلین کرد و شهرت یافت و پیروان فراوانی پیدا کرد. یا «دماغ» که هفتاد سال جلوتر از «مسخ» نوشته شده و به‌سبب طرح کلی شبهات زیادی بین آن‌ها هست ولی کمتر کسی به آن اشاره می‌کند و به‌اشتباه گوگول را در رئالیسم اجتماعی محصور می‌کنند در حالی که او بسیار جلوتر از دیگر نویسندگان به روایت داستان‌های سوررئال پرداخت و شاهکارهایی مثل «دماغ» و «شنل» را ارائه کرد.

طنز گوگول هم که دیگر حرف ندارد و همه از آن سخن گفته‌اند ولی نکته دیگری که نظر مرا در این دوباره‌خوانی به خود جلب کرد این است که گوگول دلبستگی فراوانی به روستا و مناسبات آن دارد و از شهر گریزان است در واقع یک سنت‌گرا ست و این نکته در مقدمه دو داستان «بلوار نیفسکی» و «مالکین قدیمی» به‌خوبی قابل مقایسه است. القصه این مجموعه را با ترجمه خوب و قابل قبول آقای دیهیمی بخرید و بخوانید و لذت ببرید.
          

            https://shahrestanadab.com/Content/ID/6144/%D9%85%D8%AC%DB%8C%D8%AF-%D9%82%DB%8C%D8%B5%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%DA%A9%D8%B4%D9%81-%DA%AF%D9%88%DA%AF%D9%88%D9%84-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D8%A7%D8%B4%DB%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D9%88%D8%AF

تحلیل «شنل» در کارگاه «سیر تحول داستان کوتاه»
مجید قیصری: «بزرگترین کشف گوگول انسان حاشیه‌ای بود»
          

            این کتاب متشکل از ۸ داستان کوتاه به نام‌های «یادداشت‌های یک دیوانه»، «بلوار نیفسکی»، «دماغ»، «شنل»، «کالسکه»، «ماجرای نزاع ایوان...»، «مالکین قدیمی» و «ایوان فیودورویچ آشپونکا و خاله‌اش» است. داستانهای همگی در عین سادگی و روان بودن حاوی نکات عمیقی هستند و نیازمند اندکی تأمل. چهار داستان اول رو بیشتر دوست داشتم و به مجموع چهار داستان اولی میتونم نمره‌ی ۴ بدم و چهار داستان بعدی رو حدودا ۳، حالا شاید یکی کمتر یکی بیشتر. داستان آخر پایانبندی جالب و خلاقانه‌ای داشت. در مجموع اگر علاقمند به ادبیات روسیه و داستان کوتاه هستید، حتما این کتاب رو بخونید. اگر مثل من علاقمند به ادبیات روسیه و نه چندان علاقمند به داستان کوتاه هستید، وقت کردید بخونید ولی اگر نه به ادبیات روسیه و نه به داستان کوتاه علاقمندید، خب این کتاب رو بیخیال بشید بره.ه
          

            از آن قصه هایی که وقتی تمام می شود هی باید صفحه بزنی جلوتر که واقعا تمام شد؟! نکند چیزی جا انداخته ام؟! آخر این طور؟!و از آن قصه هایی که وقتی یکی دوتایشان را میخوانی و می روی سراغ سومی از اول با خودت عهد می کنی نباید غافل گیر شوی. حواست جمع! بعد خوب و خوش قصه تمام می شود و... آخ..! غافل گیر شده ای.
و از آن قصه هایی که آدم شک برش می دارد نویسنده صاحب نفس خاصی است یا چی؟! که توانسته آن چیز که هر روز با آن زندگی می کنی را این طور نشانت بدهد که انگار مکان وقوع مریخ است.
بله.. بله.. چهار و نیم!

و در نهایت این که، شنل خیلی خوب بود. مم.. آقایان یک کم جا باز کنید ما هم زیرش جا بشویم :)