کتاب جذابی بود. 
کشش خوبی داشت و به البته با پایانی متفاوت

نسخه صوتی آن را گوش دادم. خوانش خوبی داشت
      

        دومین کتابی که از عالیه عطایی خواندم. نویسنده ای درجه یک، کاردرست و خوش اخلاق. در جلسه ای مجازی در جمعی صمیمی  با ایشان همکلام شدیم. خوش صحبت و خونگرم.
*
کورسرخی روایت‌هایی واقعی از زندگی خود عالیه عطایی است. روایت اول کتاب آدم را به شدت تکان می دهد. مخصوصا اگر نسخه صوتی با صدای خود نویسنده را گوش بدهید.
*
نسخه صوتی این کتاب را گوش دادم و نسخه فیزیکی آن را حتما دوباره خواهم خواند
      

        خواندن این کتاب را همزمان با گوش دادن به کورسرخی پیش بردم.
در مجموع کورسرخی را بیشتر دوست داشتم اما این هم خوب بود.
عالیه عطایی نویسنده ای ست که قطعا هر کتاب جدیدی را از او خواهم خواند.
      

        اولین کتابی بود که از آگاتا کریستی خواندم. بدک نبود و آدم را درگیر می‌کرد.
نتوانستم قاتل را حدس بزنم! 
      

        عاشقی به سبک ونگوگ برای من کتاب خاصی است. هم به خاطر داستان، هم قلم نویسنده، هم اسم، هم طرح جلد و هم پایان بندی آن.
اولین کتابی بود که از محمدرضا شرفی خبوشان خواندم و مشتاق شدم علاوه بر خواندن مجدد آن، سایر آثار ایشان را هم حتما بخوانم.
خوشبختانه در «حلقه کتاب دهم مبنا» این کتاب هم هست و این یعنی که دوباره آن را به زودی و با واکاوی بیشتر خواهم خواند. 

خواندن این کتاب را حتما توصیه میکنم.
      

        قبلا این کتاب را خوانده بودم. شاید اولین کتابی بود که در مورد مصطفا چمران خواندم. قلم حبیبه جعفریان جذاب است و خاص. وقتی این قلم کنار کسی مثل چمران قرار بگیرد، به خاص بودن اثر اضافه میکند. 
حتما توصیه به خواندنش دارم. 
اخیرا نسخه صوتی را گوش دادم به خوشم نیامد. خوانش کتاب جالب نیست و از کیفیت اثر کم می کند. همان نسخه فیزیکی را توصیه می کنم بگیرید و بخوانید.
      

        بصورت صوتی و با صدای آرمان سلطان زاده خواندم.
نسخه صوتی خیلی قوی بود.
از آن کتاب‌هایی ست که احتمالا دوباره بخوانم. این دفعه البته از روی کاغذ
      

        حس خوبی با خواندن کتاب داشتم. جملات قصار زیادی را می‌توان از آن استخراج کرد.
نثر نسبتا ثقیلی دارد که هرچه جلوتر برویم راحت‌تر می شود.

شخصیت اصلی داستان جوانی است به نام عبدالله. جوانی که انگار در وجود خیلی از ما زیست می کند و حس و حالش را درک کرده ایم.

برای خواندن این کتاب، ذهنی آرام و با توجه نیاز است. در شلوغی نباید آن را خواند.

کتاب را دوست داشتم و احتمالا باز آن را بخوانم. 
      

        #خواندم #1403

تور تورنتو

داستان از قبل مشخص است و با دیدن روی جلد کتاب همه چیز تا تَه معلوم می شود ما قرار است سرگذشت یکی از شهدای پرواز اوکراین را بخوانیم. سوژه جذابی است. کتاب را خواندم و باید بگویم چیز جدیدی به من اضافه نکرد. 
فقط شرح ماوقعی بود از اتفاقاتی که طی یکی دو سال برای یک خانواده افتاده، با پلی بک هایی به زمان اسارت پدر که ربط آن را به موضوع اصلی نفهمیدم. 

یکی از ایرادات کتاب این است که خواننده با شخصیت اصلی رفیق نمی شود. شاید به خاطر شخصیت پردازی نه چندان قوی. در کتاب گلستان یازدهم بارها برای علی چیتسازیان اشک ریختم. اما حال و هوای این کتاب اصلا اینطوری نبود.

بایدطوری مخاطب را به کتاب وصل کنیم تا بتوانیم پیاممان را راحت‌تر منتقل کنیم. چیزی که من در تور تورنتو ندیدم.
      

        دقیق نمی‌دانم نام علی چیتسازیان از کجا و چطور برایم اینقدر مهم شد. همینقدر میدانم که وقتی فهمیدم این کتاب خاطرات همسرش است، بدون معطلی سراغش رفتم. البته قبلا اسم این کتاب را شنیده و آن را دیده بودم. اما همانطور که گفتم، در پَس ذهنم نمی‌دانم  «علی چیستاز» برایم کی اینقدر مهم و خواستنی شده بود.

نسخه صوتی این کتاب را گوش دادم. در جاهای مختلف بغض کردم و گریستم. پشت فرمان و در حال رانندگی.

برای ذهنم خیلی سخت است که چطور یک جوان در ٢۵ سالگی می‌تواند به چنین جایی برسد. می‌دانم نباید اجازه بدهم اما ذهن سرزنشگرم سریع منِ ٣٣ ساله را با علی آقا مقایسه می‌کند. حس بدی است. اما در پَسِ آن این نوید وجود دارد که آدم می‌تواند به چنین جاهایی هم برسد و هنوز دیر نشده و خودم را سفت بگیرم.

هیچ کجای نسخه صوتی کتاب آزارم نداد غیر از چند قطعه موسیقی که با فضای آن قسمت از کتاب جور نبود. همین.
قلم بهناز ضرابی زاده خوب بود و حس و حال قشنگی داشت.
در کنار علی چیتسازیان، باید تمام قد به احترام همسرش هم ایستاد. زنی که در عنفوان جوانی، در حالیکه کلاس دوم دبیرستان می‌رود، ذهن چنین بلندی دارد و میخواهد همسر پاسداری شود تا بتواند کمکی به انقلاب و جنگ کرده باشد، حتما شایسته احترام است.

کتاب پایان بندی خیلی خوبی داشت و با اشک تمامش کردم. 

با خودم فکر میکنم، واقعا جایگاه علی چیتسازیان در عالم واقع بالاتر است، یا زهرا پناهی روا، همسرش؟
      

        اولین کتابی که از علی خدایی خواندم و دوستش داشتم. در جمع دوستان «سه کتاب» جلسه ای با ایشان داشتیم. آنجا بود که فهمیدم شخصیت خاصی دارد. لطیف. نرم.
نرمی ای که در سرتاسر کتاب آدمهای چهارباغ و شخصیت عادله دواچی دیده می‌شود.
عادله شخصیتی نمادین برای علی خدایی است. شخصیتی که حدس می‌زنم ادای احترامیست به همسر مرحومش که عاشقانه دوستش داشته. که در جلسه به یادش اشک ریخت. روی ریش های سفیدش

کتاب را دوست داشتم. شاید دوباره صوتی اش را گوش بدهم
      

        ٧ روایت خصوصی

این کتاب را سال ها پیش در تهران خریده بودم. نصفه ای از آن را خوانده و رهایش کرده بودم تا الان که به بهانه ماهتاب گروه سه کتاب دوباره به سراغش رفتم.
با قلم حبیبه جعفریان از سال ها پیش آشنا هستم و از همان وقت دوستش دارم.

٧ روایت خصوصی آقا سید موسی صدر را دوست داشتم. و مشتاق شدم بیشتر در مورد ایشان بخوانم. شخصیتی عجیب و مرموز. گاهی چه اتفاق های عجیبی می افتد. امام موسی صدر الان کجاست؟ چه اتفاقی در آن سفر آخر، آن سفر نحس، برایش افتاد؟ کی قرار است گره این معمای قدیمی حل شود؟
      

        #خواندم #1403

سباستین

این کتاب را در حلقه مبنا خواندم. کتابی که قطعا اگر جزو کتاب‌های حلقه نبود، به سراغش نمی رفتم. نمی‌دانم چرا کلا با سفرنامه حال نمی‌کنم و البته دید خوبی هم نسبت به سفرنامه‌های ضابطیان نداشتم. کتاب قبلی که از او خوانده بودم  «استانبولچی» خیلی به مذاقم خوش نیامده بود.
اما الان که کتاب را تمام کردم حس خوب و شیرینی دارم. شیرینی کتاب زیر زبانم مانده و احساس خوبی دارم!
با خواندن این کتاب مشتاق شدم به کوبا و هاوانا و خانه ایبیس سر بزنم!

ضابطیان هم کتاب را خیلی خوب شروع کرد و هم آن را خیلی خوب به پایان رساند. خودش در کتاب می گوید که بخشی از روحش را در هاوانا جا می‌گذارد. شاید دلیلی شیرینی این کتاب برای من هم همان شیرین بودن فضای کوبا و حس و حال مردمانش در نظر ضابطیان بوده باشد. ضابطیان یا به قول ایبیس: سباستین!
      

        «اونایی که با اِهِن و تولوپ پای دار می‌رن، وقتی طناب را می‌بینن بیشتر می‌ترسن.»

3مین کتاب 1403

همین الان کتاب رو تموم کردم و حس غریبی دارم. فکر کنم همه کسانی که این کتاب رو میخونن، بعد از تموم کردنش دقیقا مثل همین الانِ منن. ساکت و خیره شده به گوشه ای، در حال فکر.

کتاب، کتاب خوشخوانی نیست. اما این به معنای بد بودنش نیست. سرتاسر کتاب پر از تعلیق های مختلفه و واگویه های درون ذهن شخصیت اصلی کتاب، احمد. زندانی ای که محکوم به اعدامه و توی بند مخصوص اعدامی ها روایت‌های ذهن اون رو می‌خونیم.

کل فضای کتاب در زندان و در ذهن احمد میگذره. داستان، داستان تلخی هست و ابهام هایی رو در ذهنمون در مورد بعضی شخصیت‌ها باقی میذاره و حلشون نمیکنه.

در کل کتاب رو دوس داشتم. شاید دوباره، بعدا اونو بخونم.

این کتابو برای یه آخر هفته که فراغت دارید پیشنهاد میدم.  «هرصبح می میریم» رو در فضایی ساکت و با ذهنی آروم بخونید! 
      

        علی مع الحق، و الحق مع علی

٢مین کتاب ١۴٠٣

ناقوس ها به صدا در می آیند کتاب جمع و جوری است که سخنان مختلف امام علی علیه‌السلام را در دل داستانی به نسبت جالب روایت می کند.

ابتدای کتاب جذابیت بیشتری دارد، اما در میانه ها به نظرم داستان از ریتم می افتد و جز کنجکاوی برای فهمیدن انتهای ماجرای کشیش، انگیزی زیادی برای ادامه دادن کتاب باقی نمی ماند. انتهایی که البته به نظرم خیلی جالب تمام نمی شود. 

پایان کتاب خیلی معمولی است و از آن کتاب‌هایی نخواهد بود که در ذهن من بماند. 
من امتیاز 2.5 را به این کتاب دادم.

این کتاب البته برای آشنایی خیلی کلی با اندیشه های امیرالمؤمنین می تواند مفید باشد.

#1403