یادداشت‌های زهرا قرنین (29)

          داستان کتاب جذاب بود اما مفاهیمش برای من تازگی نداشت. شخصیت‌ها هم بنظرم انسجام نداشتن‌. 

برای پدر و مادر بازارف خیلی غمگین شدم.و احساس می‌کنم پرداخت شخصیت اونا خیلی بهتر بود. اما پاول پترویچ، آنا و فنیچکا بنظرم  منسجم نبودن. 
        

          دلیل اینکه این کتاب رو خوندم این بود که کتاب " کارخانه اسلحه سازی داوود داله" از همین نویسنده خیلی کتاب خوبی بود. اما این کتاب خیلی با اون فرق داره. 
داستانش به جز قسمت‌های پایانی جذاب و پر کشش هست اما اضافه گویی زیاد داره، و مخصوصا قسمت‌هایی که از ضحاک و کتاب‌های دیگه وسط متن میاره خیلی از جذابیت کتاب کم میکنه بنظر من. 
و یه نکته مهم دیگه که باید اشاره کنم این بود که نویسنده از جذابیت‌های اروتیک خیلی استفاده کرده. جاهایی که اصلا لازم نبوده! و این من و دلزده کرد واقعا. 

نکته مثبتش این بود که به توپ بستن مجلس رو برام ملموس‌تر کرد ولی خب کتابی نیست که بخوام توصیه به خوندنش بکنم.
        

          مجموعه‌ای از روایت‌ها که پرکشش و جذاب نوشته شدن و خوندنش حسابی لذت بخش بود مخصوصا این روایت هارو بیشتر دوست داشتم : سووشون خوانی در سه پرده  و   رادیو هنوز یک راز بود‌.
        

          مجموعه‌ای از داستان کوتاه بود در مورد آدم‌ها. 
داستان‌های خوبی داشت و بعضی‌هاش رو خیلی بیشتر دوست داشتم. 
        

          این شماره از مدام به نظر من از شماره جنگ کمی ضعیف‌تر بود. اما خواندنی هم کم نداشت. 
 در بخش واقعیت نوشته‌ی آقای خانلری، خانم کیاسالار و ونیشا ولبی(هنر خواب گمشده) و در بخش خیال داستان خانم قنواتی و داستان آنتوان چخوف رو بیشتر دوست داشتم. 

        

          مجموعه‌ای از جستارهای خانم حبیبه جعفریان  هست که خیلی برام دلنشین بودن.
جستارهایی که در مورد استانبول، کتاب و شهید چمران بود رو بیشتر از بقیه دوست داشتم.  
        

          قبل از قهوه و پیتا " آنجا که بادکوبد" و "استانبولچی" رو هم از خانم صفایی خونده بودم. نمی‌دونم از بعد خوندن اون‌ها من سختگیر تر شدم یا کتاب‌های ایشون به مرور زمان پخته‌تر شدن!؟
در مورد بوسنی و هرزگوین و جنگ و نسل‌کشی که اتفاق افتاده بود تقریبا هیچی نمیدونستم و این آگاهی رو مدیون این کتاب خواهم بود. ولی خب یه سری جاهاش واقعا برام حوصله سر بر بود و کشش لازم رو نداشت. 
        

          وقتی که موتور کتاب خوندنم به تت‌ و پت میفته میفهمم باید برم سراغ آگاتا کریستی. چون انقدر جذابه و ذهن رو دنبال خودش میکشه که کتاب رو در دو سه روز تموم میکنم. 

این کتاب هم خیلی جذاب بود. فقط ابتدای کتاب خیلی مقدمه چینی داشت که حوصله سر بر بود و دوست داشتم زودتر بفهمم کی کشته میشه. 
 پایانش چیزی بود که در طول خوندن کتاب هی آرزو می‌کردم اونطوری نباشه ولی بود و خیلی هم غم‌انگیز تموم شد.




        

          خوندنش روزهای زیادی طول کشید چون برام جذاب نبود.
دیالوگ‌های ایلیا و لیا بنظرم خیلی لوس بودند. و شخصیت‌‌ها رو هم نتونستم عمیق بشناسم. مخصوصا علا. اصلا مشخص نبود با این همه تفاوت چطور عاشق هم شده بودن.
        

          کتاب درباره زندگی سه زن هست. یکی در هند، یکی در ایتالیا و یکی در کانادا. این زن‌ها هر کدوم چالش‌های مخصوص به خودشون رو دارن و برای رسیدن به چیزی که میخوان مبارزه می‌کنند. و در نهایت جوری میشه که به صورت غیر مستقیم یه چیزی اینارو بهم پیوند میده. 
.
(از اینجا به بعد خطر اسپویل داره)

کتاب جذاب بود و اتفاقات پر‌کششی داشت. فرم نوشتنش هم تازگی داشت برام. فقط یه سری چیزا برام سوال شد 
مثل :

۱. می‌گفت که اسمیتا پولش به زور به پول قطار می‌رسید پس چطور  تونست به معبد بره؟ مگه نه اینکه اگه توقف می‌کردن باید دوباره پول قطار یا اتوبوس می‌دادن که برسن به چنای؟؟؟ 
۲. سارا خیلی سریع تغییر موضع داد آخر داستان. برام خیلی غیر‌منتظره بود. چون وقتی یک نفر یه روش فکری داره عوض شدنش مدت‌ زیادی طول می‌کشه. شاید اگه یه مکالمه با بچه‌هاش داشت و بعدش نظرش عوض میشد منطقی تر بود.
        

          من این شماره مجله رو از قبلی‌ها بیشتر دوست داشتم. در بخش واقعیت "سلمان، محمد رسول الله از آقای باهنر"، " زیر سایه آن درخت باردار از خانم عالمی " و "بازگشت از خانم عبدی فرد " رو خیلی پسندیدم. 
در بخش خیال هم " توده سیاه از خانم صادق کار" ، "نان قرمز از خانم ایرانشاهی " و "آنچه را می‌بخشیم از آقای قیصری "  و داستان "جنگ از لوئیجی پراندللو" رو بیشتر دوست داشتم.
بخش "رو به رو" هم خیلی جذاب بود. 
.
        

          این کتاب به روشن شدن مسئله فلسطین برای من خیلی کمک کرد. 
و طبق بررسی‌هایی که کردم ترجمه به متن اصلی وفادار بوده. 

        

          مجموعه‌ای جستار بود که  جستار " در بارانداز" و " دروازه بی‌دروازه" رو بیشتر از بقیه دوست داشتم.
        

          این کتاب رو خیلی دوست داشتم. 

شخصیت طاووس خانوم واقعا تعجب برانگیز بود. گاهی احساس می‌کردم یه شخصیت خیالی هستن چون این همه رفتار درست بدون یک ذره اشتباه یکم قابل باور نیست. رابطه‌ی بینشون واقعا فانتزی گونه بود بنظرم.

        

          بنظر من این کتاب لیاقت داره به زبان‌های مختلف ترجمه بشه.

نثرش، تصویرسازی‌هاش و شخصیت پردازی‌هاش خیلی خیلی خوب بود. در عین حال محتوایی بسیار عمیق و قابل تامل داشت.

خداقوت میگم به آقای نویسنده .
        

          ایده‌ی کتاب خیلی جذاب بود برام. یه موضوع جدید و پرداخته نشده. 
در حد بقیه کتاب‌ها از شهید قدیس نساخته بود. با این حال چند تا نکته قابل توجه هم داشت که مختصر اشاره می‌کنم اسپویل نشه: دلیل اینکه میگه باران به خاطر او ...
و دوم احساس می‌کنم یه جاهایی تلاش می‌کرد کارای بدش رو تعدیل کنه. 
.
از نظر فرم نوشته هم یه کم پراکنده بود، و بعد از تموم کردن کتاب ذهن باید مثل تکه‌های پازل خونده‌هاش رو بهم بچسبونه و تصویر کلی به دست بیاد. 

خوندنش تجربه‌‌ی خوبی بود.
        

          قصه زیبایی بود. 

" امید  همان عشق است . تو با امید این همه راه آمدی. این همه سختی کشیدی و از پای درنیامدی.  راه مهم است نه مقصد." 

"برو عاشق باش. همیشه عاشق باش."

        

          سلینجر سبک خاصی داره که مختص خودشه‌. مثلا داستان‌های کوتاه این کتاب بنظر می‌رسه سر و ته درست حسابی ندارن اما برای کسی که مشتاق دنیای داستان و نوشتن هست قطعا ارزش خوندن داره. 
ترجمه خیلی خوبی داشت. 
        

          و من این کتاب رو در نیمه شب نهم تیر ۱۴۰۴ تموم کردم. 
و این فصل پایانی رسما اشک من و درآورد.
.
بینوایان به معنای واقعی یک شاهکار هست. و هر چی بگم نمیتونم حق مطلب رو ادا کنم. 
نکته جالب اینه که تمام افراد این کتاب کسانی بودند که به نوعی بینوا بودند. به عبارتی بینوایی  بشر رو نشون میده. 
.
بیش از همه برای گاوروش، اپونین، اون دو تا پسر بچه سرگردون و ژان والژان متاثر شدم. 


.
+من با این ترجمه خوندم ولی  ترجمه روانی نبود. البته من کتاب رو از کتابخانه گرفته بودم و چاپش خیلی سال پیش بود، شاید در چاپ‌های جدید متن روانتر شده باشه، نمیدونم. 
نسخه‌ای که در طاقچه هست با ترجمه خانم تولایی خیلی روان‌تر هست ولی انگار خیلی کوچولو سانسور داره.
.