یادداشت‌های پرستو خلیلی (187)

          سلامی دوباره.
واقعیتش برام سخت خواهد بود نوشتن درمورد کتابی که باهاش همزاد پنداری کردم. خیلی وقت بود که خواندن این کتاب رو پس ذهنم داشتم ولی سمتش نمیرفتم تا به زمان درستش رسیدم. انگار وقتی روی چیزی پافشاری نکنی و بذاری زمان درستش برسه، بیشتر خوشحال میشی، بیشتر میفهمیش، بیشتر ازش درس میگیری و بیشتر آروم میشی.
استارگرل برای من همین بود. انگار قبل اینکه کتاب رو بخونم شبیه خودش شدم. چون استارگرل هم گیر کرده بود بین آینده و گذشته و حال رو فراموش کرده بود. درگیر گذشته بود و سنگ‌های داخل واگنش کم میشد، درگیر آینده بود و توجهی به اطرافیانش نداشت.
اما خودش رو جمع و جور کرد. با کاردک‌هایی که داشت چیزی ساخت که امید دوباره بهش برگشت.
        

          به طرز عجیبی تجربه‌ی جالبی از «ریموند چندلر» داشتم. توی این کتاب دوتا داستان کوتاه ازش خوندم و یک مقاله که ذهنم رو به شدت درگیر کرد.
داستان‌ها جزو اولین کار‌های نویسنده هست، هنگام خوانش کاملا مشخص هست که انگار درست شخصیت‌ها پردازش نشدند و نویسنده دلش میخواد زودتر به پایان داستان برسه ولی در همسن حین نکته‌های ریزی هست که از چشمش باقی نمونده، مثل اینکه قاتلین چجوری حواسشون به اسلحه‌ها هست و حتی اسم انواع اسلحه‌ها رو توی داستان می‌خونیم.
داستان دوم رو بیشتر پسندیدم انگار بیشتر بهش پرداخته یا درباره‌ش فکر شده بود. شخصیت‌ها عجیب‌تر بودند داستان خیلی گنگ بود تا سعی میکردم بفهمم چخبره پاراگراف بعدش تعجبم رو بیشتر میکرد و پایان هم خیلی عجیب و غریب بود.
و در کل اگه طرفدار کتاب‌های جنایی هستید میتونید بهش فرصت بدید.
        

          کتاب‌های عباس معروفی برام به شدت عجیب هستند. اولش که میخونم هیچی نمیفهمم. ولی وقتی اجازه میدم مغزم داستان رو تحلیل کنه نفهمیدن جاش رو با متوجه شدن عوض میکنه. کافیه یه داستان کوتاه رو دو دفعه بخونی تا بیشتر متوجه‌ش بشی یا حتی باهاشون همزاد پنداری کنی.
کاش خود عباس معروفی بود. هرجوری میشد سعی میکردم باهاش درباره‌‌ی داستان کوتاهاش صحبت کنم و بفهممش. ولی آدم‌ها میرن و ازشون فقط خاطراتشون (آثارشون) میمونه.
        

          این کتاب رو خیلی قدیم خوانده بودم. فکر میکنم در زمان نوجوانی (دوران راهنمایی) بود. از همون موقع غمی که درون استارگرل توسط لئو بهش منتقل شد به من هم منتقل شد.
جدیدا خیلی یادش می‌افتادم. با کوچکترین چیزها. مثل پیرهن گل‌گلی، آفتابگردون، سنگ و ساز Ukulele.

به دور از کلیشه مینویسم؛
استارگرل کسی بود که همرنگ جماعت نبود، خودش بود، از کودکی خودش رو شناخته بود و این رو دوست داشت. از کودکی کسی جلوش رو نگرفته بود، کسی مجبورش نکرده بود شبیه بقیه باشه، کسی با دیگری مقایسه‌ش نکرده بود که بخواد تغییر کنه، تا بخواد همرنگ جماعت بشه تا بقیه ازش خوششون بیاد.

حتی عالی‌جناب سگوآرا هم به لئو گفت: مهر و محبت چه کسی برای تو بیش‌تر اهمیت دارد، مهر و محبت استارگرل یا دیگران؟
و به نظرم حق با عالی‌جناب بود.

چون انسان همیشه بین دو راهی قرار میگیره. دو راهی هایی که یا باعث پشیمونی انسان میشه یا باعث رستگاری انسان. 

لئو همرنگ جماعت بود. دوست داشت همه دوسش داشته باشن و طرد نشه. ولی استارگرل به طرد شدن اهمیت نمیداد. استارگرل به خودش، فقط و فقط به خودش اهمیت میداد و البته دایره‌ای از افراد نزدیک بهش که بهشون علاقه داشت. اون براش مهم نبود هیلاری ازش خوشش نمیاد، براش مهم نبود نظر بقیه درمودش چیه. ولی براش مهم بود لئو ازش خوشش بیاد. پس دوباره تغییر کرد. تغییری که شاید به دل خودش خوش نیومد.

در نظرم ما هم استارگرل هستیم، ما لئو هستیم. فقط درجاتمون فرق داره.

انسان‌ها همیشه تغییر میکنند؛ یا به سمت خوبی‌ها یا به سمت بدی‌ها. 
نمیگم استارگرل به سمت بدی‌ها تغییر کرد ولی اون از خودش بودن فاصله گرفت. بخاطر لئو.

اگر قرار هست تغییر کنیم باید این تغیرات با تفکر انجام بشه. باید بفهمیم این تغییر چه منفعتی برای چه کسایی داره. آیا این تغییر باعث میشه از خودمون فاصله بگیریم یا به خود حقیقیمون نزدیک تر بشیم.

توی این دنیای دوروزه خیلی چیزها هست که باید بهشون توجه کنیم فقط برای اینکه از خودمون حفاطت کنیم.
        

          اگر دوربین همراهم بود عکسشان را می‌گرفتم. عکسی از جوانی، عکسی از پابه سن گذاشتن و رسیدن به پیری. موهایی که ریخت و ریش و سبیلی که سفید شد.

نقش پدر در جامعه‌ی ایرانی نقشی به شدت عجیب و پر حاشیه است. نقشی که هرچقدر بشنوی هیچوقت تکراری نیستند. روی همه چیز تاثیر میگذارند و جوری رفتار میکنند که انگار نبودنشون اهمیتی نداره. از دور تماشات میکنند، بزرگ شدنت رو می‌بینند اما نمیدونند کلاس چندم هستی. نمیدونند که باید دنبال چی باشند، خواسته‌هایی که در دوران قبل از پدر شدن بهش نرسیدند یا فدا کردن زندگی برای دوران بعد از پدر شدن.

داوود هم گیر کرده بود بین چیزی که می‌خواست و دوست داشت، مسافرانی که به شمال میومدن و چیزی که از دست داده بود و دیگه هیچ‌جوری نمیشد درستش کنه، قهرمان زندگی امین و سینا.

البته مقصر نه داوود بود نه هیچکس دیگه‌ای. به قول بهروز وثوقی؛ مگه به من یادداده بودن و من یاد نگرفتم؟ مگه به داوود یاد دادن؟ مگه به پدرهامون یاددادن که پدر بودن چجوریه و اونا یاد نگرفتند؟
        

          دلیلی نمیبینم بهش امیتاز کم بدم، پس امتیاز کامل میدم.
خیلی طول کشید تا تمومش کنم، چون هضم همه‌ی مطالب باهم برایم سخت بود.

توی این کتاب نویسندگان، موسیقی‌دان‌ها، نقاش‌ها، فیلمسازها جمعشون جمع شده.
چیزی که برای من از ابتدای کتاب خیلی جالب بود این بود که ادم‌های مشهورهم آدم هستند. اونها هم دوست دارن برنامه‌ریز باشند و بعضی اوقات برنامه‌هاشون رو درست انجام میدن و بعضی اوقات هم انجام نمیدن.
اون‌ها میدونند که نظم کمک زیادی به زندگی میکنه، پس سعی میکنند روی نظم حرکت کنند حتی اگه دلشون بخواد ساعت 1صبح تا طلوع آفتاب کار انجام بدن.
وقتی ایده میاد، اجازه نمیدن روزمرگی اون ایده رو ازشون بدزده مثل ونگوک که در نامه به برادرش مینوشت:« از ساعت هفت صبح تا شش عصر بی‌آنکه از جایم بلندشوم کار کردم، فقط برای غذاخوردن تکانی به خودم دادم و اصلا احساس خستگی هم نمیکنم.»
از قهوه و سیگارو احتمالا الکل(نمیدونم چقدر سانسور شده) بسیار زیاد استفاده میکردند.برای مثال مارک تواین انقدر سیگار میکشید که دوستانش هروقت بهش سرمیزدند میگفتند:«دود خانه را برداشته بود چون از بام تا شام سیگار میکشید.»
جوری که ناباکوف داستان مینوشت برای من جذاب بود؛ اون ایده‌های اولیه‌ی داستان را روی کاغذ های باریک مینوشت و با بر زدن کاغذها به نظم دلخواهش برای یک داستان میرسید و خیلی سریع پاراگرف‌ها و فصل هارو مینوشت.
آلیس مونرو در حالی که دوتا بچه رو بزرگ میکرد، وقتی دخترش خواب بود داستان مینوشت، بین ساعت‌های استراحتش در داروخانه داستان مینوشت تا بلخره تونست یک دفتر اجاره کنه و کتابش رو چاپ کنه.
پیاده‌روی جزء جدانشدنی از روز افراد مشهور بود. از قدیمی‌ها تا جدیدی‌ها. انگار در پیاده‌روی چیزی هست که خودمون باید کشفش کنیم.
در کل انسان‌های مشهور هم انسان هستند، خود ما هستند. وقتی فهمیدن از پس انجام کاری برمیان جدیش گرفتند و خودشون رو باور کردن. حتی اگه اولش سخت بوده، ولی بازهم پا پس نکشیدند وتمام توانشون رو برای انجام کار گذاشتند، نذاشتند ایده از بین بره و سفت و سخت بهش چسبیدن تا به چیزی تبدیل شدند که الان هستند.
        

          سامرست موآم واقعا زیبا مینویسه، جوری راحت از کلمات ادبی استفاده میکنه و داستان رو جلو میبره یهو به خودت میای میبینی ۵۰صفحه خوندی. جوری بهت اجازه میده توی ذهنت برای داستانش تصویرسازی کنی که تا ابدالدهر این تصویرسازی توی ذهنت موندگار میشه.
استریکلند مردی ساده‌ انگلیسی بود که تصمیم گرفت زندگیش رو نجات بده. کوله‌بارش رو جمع کرد و رفت سراغ علاقه‌ش، نقاشی. همه‌چیب رو رها کرد، زن، بچه، خانواده، شغل، دوست، انگلستان. همه‌چیز رو رها کرد و خداحافظ.
به نظرم به خودش سلام کرد. استریکلند با همه‌ی بندهایی که دست و پاش رو بسته بودند خداخافظی کرد و به رهایی سلام کرد. رهایی رو در آغوش کشید و دنبال چیزی که دوست داشت و استعدادش رو داشت رفت.
شجاعت؛ اولین کلمه‌ای هست که میتونم برای توصیف استریکلند استفاده کنم.
او به اندازه‌ی کافی شجاع بود. چون خودمونیم، همه میدونیم چقدر کنده شدن از بندهای زندگی سخته. ولی استریکلند کارخودش رو انجام داد. رها شد. و به اینکار پایبند موند.
استوار؛ این نقاش برای رسیدم به چیزی که می‌خواست استوار بود و ثابت قدم. واسش مهم نبود کی درباره‌ش چه فکری میکنه. واسش مهم نبود که مریض احوال هست ودرحال مرگ. واسش مهم نبود نقاشان بزرگ اون زمان به نقاشی‌ش علاقه‌ نداشتند. فقط کار خودش رو انجام داد.
صبر؛ در آخر، استریکلند صبور بود. او حتی وقتی مرد هم صبر کرد تا نقاشی‌هاض معروف بشه و هنر شناخته بشه.

«چارلز استریکلند هم کسی نیست جز پل گوگن»
        

          دوستان؛
همینکه تصمیم گرفتم کتابهارو قضاوت نکنم و ازشون انتظار نداشته باشم با یکی از سرسخت‌ها مواجه شدم.
اگه خواستید این نمایشنامه رو بخونید واقعا بذارید روندش پیش‌بره و انتظار هیچی نداشته باشید، چون دقیقا خلافش بهتون ثابت میشه. :)
        

          شبیه رویاست، رویایی دور دست، یک رویای جوانی، رویایی پاک، رویایی که لطیفه، مثل قند در هندوانه.
توی دهنت آب میشه و شیرینیش به دل میشینه.
رویایی که به شدت آشناست ولی به شدت غیرقابل لمس. انگار قبلا درونش زندگی کردی یا توی خواب دیدیش. ولی هرچقدر فکر میکنی به یادت نمیاد.
در روز اول ۲۰۲۴ مینویسم که «برتیگان» به لیست نویسنده‌های موردعلاقه‌م پیوست.
با سادگی‌ای که داشت دلم رو برد.
فکر کنم این یکی از خصلت‌های افراد پیچیده‌ست که عاشق سادگی‌ها میشن درحالی که همه‌ش دلشون میخواد توی دردسر پیچیدگی‌ها شنا کنند.
ولی «قند در هندوانه» برام اون ساحل امن بود. اینکه بعد یه مدت گذاشتم رها بمونه، انتظاراتم رو ازش کم کردم، دیگه منتظر نبودم اتفاق خارق‌العاده‌ای رخ بده، انتظار نداشتم آی‌دت روی سرشون خراب بشه، انتظار نداشتم آدم‌های شهر انقلاب کنند،. انتظاراتم رو آوردم پایین و توی اون ساحل امن قدم زدم و به شدت لذت بردم. آروم شدم و این کتاب خیلی بهم چسبید.
[ بیاین از کتاب انتظار نداشته باشیم ]
        

          شخصیت اصلی داستان زندگیش رو بخشید، زندگیش رو برای زندگی فرد دیگری که نمی‌شناخت داد.
کسی که حاضر نبود از سفر رفتن و پول درآوردن بگذره تا بتونه به بزرگ کردن فرزندش برسه. کسی که پول درآوردن و رشد مالی بیشتر از بودن در زندگی فرزندش اهمیت داشت، زندگیش رو به کودکی بخشید که هرگز نشناخت.
شاید معنی بخشش رو هیچوقت درست و کامل درک نکنم. اما میدونم وقتی میبخشی و انتظاری نداری یعنی تو رهایی.
        

          عجب داستان غریبی خوندم! خودم باورم نمیشه.
به این دلیل میگم غریب که وقتی کتاب رو دستم گرفتم فکر نمیکردم انقدر برام عجیب باشه. اول داستان به شدت برام کسل‌کننده بود ولی رفته و رفته که با شخصیت‌ها آشنا شدم بهشون جذب شدم.
فکر میکردم دارم میشناسمشون و دارم باهاشون آشنا میشم ولی وقتی متوجه شدم گول خوردم که دیگه خیلی دیر شده بود و اونموقع بود که فهمیدم این کتاب رو نمیتونم بذارم زمین.
        

          از این داستان‌هایی که راه به داستان‌های دیگه باز میکنه خیلی خوشم میاد.

باسلامی دوباره.
قصه از این قرار هست که عراز دنبال راهی برای خوب شدن مادرش میگرده. به هرراهی هم دست میگذاره، از شکار کردن قو بگیر تا وارد شدنش به دنیای قصه‌ها. ولی چه چیزی واقعا حال مادر رو خوب میکنه؟ شکار کردن یا شکار نکردن؟ قصه‌ها واقعا چجوری قدرت دارند که حال آدم رو بهتر کنند؟
        

          چهار زن توی این داستان بودند و هستند و خواهند ماند.
وقتی کتاب رو شروع کردم حس میکردم خیلی اتفاقی وارد زندگی «اتسوکو» شدم و یه گوشه نشستم تا برام از زندگی بگه.
و ما باهم خیلی جاها رفتی و خیلی چیزها دیدیم؛
از کلبه‌ی چوبی «ماریکو و ساچیکو» و گربه‌های «ماریکو» و اون رودخانه‌ی خطرناک، دیدن کردیم. حرف‌های «اوگاتاجان» رو شنیدیم و تاسف خوردیم که چرا «جیرو» انقدر نفهمه!؟ برای زندگی «ساچیکو و ماریکو» حرص خوردیم و استرس کشیدیم و سعی کردیم بفهمیم این مادر از زندگی چی میخواد ولی نتونستیم. و در آخر هم باهم و دختران «اتسوکو» رفتیم بیرون شهر لندن خانه‌ای خریدیم تا زندگی کنیم و بگذاریم اتفاقات پیش‌بیاد و بفهمیم که چجوری باید به اتفاقت واکنش نشون بدیم. چون حتی سکوت کردن درباره‌ی اتفاقی که افتاده خودش یک واکنش هست.
        

          باسلام.
این کتاب که اولا نویسنده‌اش ایرانی‌ست، دوما داستان کوتاه بود، سوما داستان‌هایی ترسناک یا میشود گفت جنایی داشت به شدت دل من رو برد و خیلی دوسش داشتم. کتاب خیلی قدیمیه. فکر میکنم تجدید چاپ هم نشده باشه ولی در فیدیبو یا طاقچه میتونید پیداش کنید و خوندش کم وقت میگیره.
داستان‌هاش جالبند، مخصوصا داستان «خنده بر شیطان». به قدری این داستان جذاب بود و نویسنده خیلی خوب جزئیات رو به کار برده بود و داستان رو تعریف میکرد و توضیح میداد که شخصیت‌ها در ذهنم حسابی جا خوش کرده‌اند.
همین.
        

          از کتاب ماهیگیر و روحش!
        

          There's a lot that I wished I could tell in my own words, but I can't talk through it because it hurts badly, I'm gonna write an English review.

Suicide is a subject that I run away from.
it contains a lot of emotional feelings; sadness, anger, rage, even disappointment. 

Meg had depression. She also had a friend or two. she had a whole complete good family, she had a best friend.

One of the points of this story was that Meg didn't choose to not tell Cody (aka best friend) that she was depressed. I think she had no choice. Because it doesn't matter who that person is to you, you will never understand how people would act and behave. 
So Meg decides to keep it quiet.

On the other hand, we had Cody. 
I cried for Cody in the dept of my heart and I wished I just could hug her.
She was a real worrier, she fight for her life and for Meg's life and for finding out the truth.
and I could see tath she couldn't believe that Meg was gone. Because sometimes reality hits you too late. 

But I'm actually mad at Meg's parents because they saw it coming, they knew that one day this day might come and it was hard to realize they just didn't care.

and here I say something that matters much; please notice small changes.
        

          ق.ن: اگه حوصله ندارید این ریویو رو نخونید.
---------------------------
دوستان!
بیاین واقع‌بین باشیم
چقدر احتمالش هست که تو ترجیح بدی کامل باشی ولی در آرامش نباشی و وقتی افراد باهات حال نمی‌کنن حس میکنی زندگیت جهنم شده و تو یاد گرفتی که زندگی بقیه رو جهنم کنی تا زندگیت‌ از جهنم بودن دربیاد؟
چقدر احتمال داره؟

دوستان؛
بیاین واقع‌بین باشیم.
چقدمون اینجوری مثل ایمی بزرگ شدیم؟ چندنفر از ما به دختری حسودی کردیم که خانواده‌مون بهمون گفتند ازش یاد بگیر. چندنفرمون هرجا رفتیم، هرکاری کردیم حس کردیم کم هستیم و کامل نیستیم؟ چند نفرمون به کسایی اعتماد کردیم که از همون اول چاقو رو پشتشون قایم کرده بودن؟ چند نفرمون لبخند زدیم وقتی داشتیم از درون گریه میکردیم؟ چند نفرمون احساساتمون رو قایم کردیم چون یاد نگرفتیم چجوری درباره‌شون صحبت کنیم؟ 
و در آخر با جمله‌ی «این زندگیه» این ماجرا هم آورده شده!
دوستان؛
بیاید واقع‌بین باشم!

نه؛
این زندگی نیست.
اتفاقا این دقیقا نقطه ی مقابل زندگیه.
چون تو، به تو یاد دادن که کامل باشی، ناقص نباشی، که با عقل عمل کنی نه با احساسات، که احساسات باید سرکوب بشن، که فقط حال خوب، خندیدن و خوشحال بودن قابل قبول هست و اگه تو ناراحتی،غم داری و دلت شکته مشکلی داری یا دیوونه‌ای.
ما توی زمانی به دنیا اومدیم که تقبلی بودن باب شده.
ایمی فقط نمی‌خواست تقلبی باشه، نمیخواست کول گرل باشه.
می‌خواست خودش باشه و ایمی  درون‌ش رو آزاد کرد.
و کیه که بدونه آزادی واقعی چه طعمی داره؟؟
        

          سلامي دوباره...

خب واقعيتش اينكه من گول فيلم قشنگ اين كتاب رو خوندم و بعدش كتاب رو خريدم و شروع كردم خوندنش :))
كه واقعا حس ميكنم بزرگترين اشتباهي بود كه توي عمرم سر كتاب خواني‌م اومده...

ميخواستم همون روزي كه تموم كردم ريويو بنويسم ولي خيلي عصبي بودم و تصميم گرفتم حداقل يك روز از تموم كردنش بگذره بعدش بيام درباره ش حرف بزنم...

خبب، اهم اهم..
اين كتاب درباره ي دو زوج چيني / سنگاپوري هست كه بعد از دوسال قرار گذاشتن، پسر داستان (نيك) تصميم ميگيره (ريچل) رو ببره سنگاپور تا با خانوادش اشنا بشه..
اولين نقطه ي منفي داستان، شخصيت پوچ و بي روح ريچل بود كه خورد تو ذوقم.. ريچل توي كتاب يه فرد بي‌خوده واي من خيلي خوبم، شماها قدرم رو نمي‌دونيد، من بهترين دوست دختري هستم كه نيك تاحالا داشته بود، ولي توي فيلم اين شخصيت دقيقا مثل سنش بزرگتر و عاقلانه تر رفتار ميكرد، واكنش هاي خوبي نشون ميداد و هيچ جا عقب نمي‌كشيد و از خودش دفاع ميكرد.
دومين نقطه ي منفي هم نيك، شخصيت مذكر داستان بود. وقتي ادم خرپول باشه، از مشكلات خرپولي خودش آگاهه. ولي نيك كاملا بي پرده و با پررويي كامل (به نظرم) آخر كتاب ميگه كه آخ اگه من ميدونستم ريچل قرار بود انقدر درد و عذاب رو تحمل كنه هيچوقت نمياوردمش سنگاپور!!! (توروخدا منو عذاب نده!)
سومين نكته ي منفي پايان بندي بدي كه داستان داشت. كتاب پايان باز داره كه تو مثلا مشتاق بشي براي كتاب دوم و سومش و اين موضوع واقعا روي مخ من بود :)) اخه چرا؟ (يه چيزي ميگم بين خودمون بمونه، ولي متاسفانه نويسنده اينجا هم خيلي زرنگ عمل كرده و من احتمالا كتاب دوم رو بخونم و عصبي تر بشم)
كلا اين كتاب يه داستان الكي سيندرلايي داشت كه من به زور دوستاره دادم، اونم فقط به خاطر شخصيت اَستريد كه واقعا پسنديدمش و مشخص بود نويسنده ي اين كتاب يا واقعا روي شخصيت سازي استريد زمان و فكر گذاشته يا شانسا يه شخصيتي رو خلق كرده كه واقعا از هوش خوبي برخوردار بود..

همين ديگه، كتاب دوم رو هم احتمالا بخونم و بازم ميام غرغر كنم :)
باي
        

          چرا انسان همیشه فراموش کار و سواستفاده گر است؟
        

          Hi everyone.
Finally finished!!

Ok so here goes my review:
I really enjoyed this second book, more that I enjoyed the first book.
I liked the story obviously but in the "IF I STAY" everything was too long and too boring and I can say that the movie was greater than the book. So if you have watched the movie just read "WHERE SHE WENT"
So this book is about Adam. (God, I love him more that Mia:)) He was too kind, too sensitive, too depressed, and blaming himself for things that were normal when he had a breakup :)
So yeah. I was in love with Adam but he hated himself because he didn't know what he had done wrong that made Mia sad. He was attached to the past, he was attached to Mia too. Because he didn't know what did happen with Mia that made her breakup.
I think Adam wanted to act like a grown-up, but he failed. Because he was living in the past and he was in his high-school version when he had Mia.

Not going to spoil everything, and talk about other characters so,
I really liked this book -WHERE SHE WENT- it had so many little details that I loved, and it explained many details about the characters too.

That's it bye :)