اتسوکو، یک زن میانسال ژاپنی که سال‌ها پیش به انگلستان مهاجرت کرده، در مدتی که دخترش نیکی به دیدنش آمده، خاطراتش رو از گذشته و زندگی در ناگازاکی مرور می‌کنه...
علی‌رغم خواندنی بودنش، سوال‌های بسیاری رو بی‌جواب می‌گذاره و هیچ توضیحی در موردشون نمیده؛ دوست داشتم طولانی‌تر بود و مفصل‌تر. اما شخصیت‌پردازی اوگاتاجان و رابطه‌ش با عروس‌ش رو خیلی دوست داشتم و از خوندنش لذت بردم.
+ تجربه نشان داده همه ایشی‌گورو پسند نیستند، اگر شما هستید حتما بخونیدش :)
++ چند نفر از ترجمه شکایت کردن... من ترجمه‌ی امیر امجد از انتشارات نیلا رو خوندم که بسیار خوب و روان بود و موفق شده بود روح ژاپنی اثر رو حفظ کنه (می دونم اصل کتاب به انگلیسی نوشته شده و ایشی گورو هم از بچگی انگلستان بوده، اما نثر کتاب و فضای کلی کتاب کاملا ژاپنی بود). 
        

          یه وقتایی به زندگیمون و مسیر‌های رفته و نرفته‌اش نگاه می‌کنیم و ممکنه از یه سری چیزها به حدی شرمنده و پشیمون باشیم که حتی نخوایم به یاد بیاریم.
انگار که ناخوداگاه داریم خودمون رو گول می‌زنیم که هرگز چنین اتفاقی نیفتاده. خیلی عجیبه ولی خب این نشون می‌ده اون تجربه چقدر برای ما سخت بوده.

راوی این داستان زنی هست به اسم «اتسوکو» که تو روزهای میانسالی و سوگِ از دست دادنِ دخترش، به یاد گذشته و دوران جوونیش می‌افته.
یادِ زمانی که زنی به اسم «ساچیکو» با دختر بچه‌ی کوچیکش به کلبه‌ای نزدیک خونه‌ی اتسوکو میان و کم‌کم بین این دو زن ارتباط برقرار می‌شه و اتسوکو متوجه مشکلاتِ این مادر و دختر می‌شه؛ دقیقا تو روزهایی که خودش هم بارداره و قراره مادر بشه.

ولی خب ما از همون ابتدای داستان می‌فهمیم که خیلی نمی‌شه به ذهنِ این راوی، یعنی اتسوکو، اطمینان  داشت، و این باعث می‌شه خودمون یه چیزهایی رو حدس بزنیم و منتظر بمونیم ببینیم واقعا همونی بود که فکر می‌کردیم؟!

وقتی کتاب تموم شد، من توی ذهنم دوتا برداشتِ متفاوت ازش داشتم و به نظر می‌رسه ایشی گورو خیلی هوشمندانه قضاوت رو بر عهده‌ی ما گذاشته؛ همین موضوع هم باعث شد این کتاب برای من کتاب خاصی بشه.
        

          به ریویوی ستاره و آرزو مراجعه کنید. با تشکر.
<a href="https://www.goodreads.com/review/show/2092094421?book_show_action=false&from_review_page=1">ستاره</a>
<a href="https://www.goodreads.com/review/show/764636650?book_show_action=false&from_review_page=1">آرزو</a>
        

          چهار زن توی این داستان بودند و هستند و خواهند ماند.
وقتی کتاب رو شروع کردم حس میکردم خیلی اتفاقی وارد زندگی «اتسوکو» شدم و یه گوشه نشستم تا برام از زندگی بگه.
و ما باهم خیلی جاها رفتی و خیلی چیزها دیدیم؛
از کلبه‌ی چوبی «ماریکو و ساچیکو» و گربه‌های «ماریکو» و اون رودخانه‌ی خطرناک، دیدن کردیم. حرف‌های «اوگاتاجان» رو شنیدیم و تاسف خوردیم که چرا «جیرو» انقدر نفهمه!؟ برای زندگی «ساچیکو و ماریکو» حرص خوردیم و استرس کشیدیم و سعی کردیم بفهمیم این مادر از زندگی چی میخواد ولی نتونستیم. و در آخر هم باهم و دختران «اتسوکو» رفتیم بیرون شهر لندن خانه‌ای خریدیم تا زندگی کنیم و بگذاریم اتفاقات پیش‌بیاد و بفهمیم که چجوری باید به اتفاقت واکنش نشون بدیم. چون حتی سکوت کردن درباره‌ی اتفاقی که افتاده خودش یک واکنش هست.
        

          "همه ی زنا رو این طوری شست و شوی مغزی می دن. فکر می کنن زندگی یعنی ازدواج کردن و یه دوجین بچّه پس انداختن."
همچنان نگاهش می کردم. گفتم: "ولی آخرش نیکی، خوب که نیگا کنی خبر دیگه ای هم نیس."

همین.