یادداشت پرستو خلیلی

        به طرز عجیبی تجربه‌ی جالبی از «ریموند چندلر» داشتم. توی این کتاب دوتا داستان کوتاه ازش خوندم و یک مقاله که ذهنم رو به شدت درگیر کرد.
داستان‌ها جزو اولین کار‌های نویسنده هست، هنگام خوانش کاملا مشخص هست که انگار درست شخصیت‌ها پردازش نشدند و نویسنده دلش میخواد زودتر به پایان داستان برسه ولی در همسن حین نکته‌های ریزی هست که از چشمش باقی نمونده، مثل اینکه قاتلین چجوری حواسشون به اسلحه‌ها هست و حتی اسم انواع اسلحه‌ها رو توی داستان می‌خونیم.
داستان دوم رو بیشتر پسندیدم انگار بیشتر بهش پرداخته یا درباره‌ش فکر شده بود. شخصیت‌ها عجیب‌تر بودند داستان خیلی گنگ بود تا سعی میکردم بفهمم چخبره پاراگراف بعدش تعجبم رو بیشتر میکرد و پایان هم خیلی عجیب و غریب بود.
و در کل اگه طرفدار کتاب‌های جنایی هستید میتونید بهش فرصت بدید.