یادداشت‌های پاپِلی (29)

          یک کلام، آسان‌کنند‌ه‌ی زندگی.
هر وقت دیدین بار زندگی داره روی شونه‌هاتون سنگینی می‌کنه این و بخونید.
        

          مثل یه چایی گرم می‌مونست توی سرمای بوران. 
        

          واقعاً از یه کتاب چی می‌خواین؟ عالی بودن. خب این جز عالی بودن هیچ چیز دیگه‌ای نداره. هیچیییی! یه رمانی که واقعا نمی‌فهمی کی تموم شد. خوش‌خوان، خوش‌خوان، خوش‌خوان.
        

          از ضروریاتِ «زندگی». از ضروریات «آدم» بودن. یک کلام، اگه نخوندی‌ش پس لابد اصلا نمی‌دونی واسه‌ی چی داری نفس می‌کشی.
        

          عالی بودن که شاخ‌ودم نداره که. عالی بووود. به معنی واقعی کلمه.
یه جاهاییش احساس می‌کردم خودم این متنه رو نوشتم از بس که حرف دلم بود. دلنوشته‌های آخر درس‌ها، بهترین دلنوشته‌هایی بودن که خونده بودم و نشون می‌داد نویسنده با درس‌به‌درس کتاب‌ها زندگی کرده. زمین خورده، بلند شده و دوباره و دوباره و دوباره... از روی دلنوشته‌ها می‌شد لباس‌های خاکی و دست‌وبال خونی نویسنده رو دید.
خود درس‌ها هم که اصلا محشر. یه جورایی حالت این و داشت که خواننده رو کنجکاو کنه. بیشتر روی نتیجه کار کرده بود و می‌گفت اگه فلان‌طور باشه، فلان‌جور می‌شه و نمی‌گفت چطور باید از حالت فلان‌طور به حالت فلان‌جور رسید. در مورد راهکار صحبت نمی‌کرد. امیدوارم توی کتاب بعدی به این پرداخته باشه‌.
یاعلی.
        

          داستان‌هایی که قبلا می‌نوشتم یه همچین ساختاری داشت. وقتی داشتم این کتاب و می‌خوندم فکر نمی‌کردم کسی از این نوع ساختار خوشش بیاد ولی آخرش دیدم خودم خوشم اومده.
        

          این کتاب رو می‌شه این‌طور صدا زد:
چشم‌گردکننده
هِی آهِ حسرت درآور
موجباتِ زدن با کف دست به ناحیه‌ی فوقانی پیشانی
مرواریدهای بی‌رنگ درآور
سگرمه در هم فروکن
موجبات پوشاندن صورت با دو دست
غمگین
غمگین
غمگین...
        

          نباید «زن» رو دوست داشته باشم. آدم کتاب‌هایی که واسه‌شون سوتی داده (اونم از نوع وحشتناکش) رو نباید دوست داشته باشه. ولی من نمی‌تونم علاقه‌ی وافری که به این کتاب پیدا کردم رو حتی با کم کردن نیم ستاره هم کتمان کنم. نمی‌شه دوستش نداشت.
می‌دونی اگه یه روز غول چراغ جادو به پستم بخوره یکی از خواسته‌هام ازش اینه که محتوای این کتاب رو به ذهن همه‌ی خانم‌های جهان تزریق کنه. اگه غوله بهونه بیاره که نمی‌شه و فلان (چون توی داستان‌ها معمولاً غول چراغ جادو آرزوهای شخصی رو برآورده می‌کنه)، در این صورت ازش سی‌تا جلد از  «زن» رو می‌خوام تا به اون کسایی که دوستشون دارم هدیه بدم. بیشتر از این هم ازش نمی‌خوام چون یه چیزی که خیلی زیاد توی جامعه پخش بشه ممکنه از ارزش واقعی‌ش کم کنه و دم‌دستی بشه. متوجهین که؟
قبل از «زن» معتقد بودم. کتابایی مردها واسه خانم‌ها می‌نویسن رو باید خود مردها بخونن، به درد خودشون می‌خوره؛ چون شناختشون از خانم‌ها سطحی و ناناس و صورتیه ولی این یکی واقعاً فرق می‌کرد. این «زن» همه‌چی تموم بود.
        

          کتابی تموم نشدنی...
هر بار که می‌خونیش فکر می‌کنی بازم نیازه که ورقش بزنی و توی اون فضا زندگی کنی.
        

          به خوندنش می‌ارزه.
        

          یه داستانِ خوب.
هم روند کتاب و هم موضوعش باعث می‌شد که کتاب رو زمین نذارم. گاهی اوقات به نظر می‌رسید که دیگه از این به بعد نویسنده نمی‌تونه حرفی داشته باشه و باید به ابلهانه‌ترین شکل ممکن تموم بشه ولی ادامه داد و ادامه داد و بهله... داستان رو به زیباترین شکل ممکن برد و قیچی‌ش کرد.
        

          من با این کتاب متوجه شدم هیچ عیبی نداره که یه کتاب رو سیصد دور بخونی.
        

          وقتی برای بار دوم خوندمش متوجه شدم که به یه بار سومی هم نیاز داره. می‌دونستم که قبل از خوندن این کتاب باید یه پیش‌زمینه‌ای راجع‌به تاریخ انقلاب فرانسه می‌داشتم‌، ولی نمی‌دونستم که پیش‌زمینه‌ی خیلی خیلی خلاصه‌ی من نمی‌تونه کاری پیش ببره.
هفتم فروردین‌ماه ۱۴۰۳ در ۵:۴۹
        

          انتظار زیادی ازش داشتم ولی مثل همه‌ی کتاب‌های روانشناسی دیگه، سرخورده‌م کرد. به نظرم نویسنده خیلی دیگه توی کتاب وراجی کرده بود، می‌تونست خیلی خیلی خلاصه‌تر و جمع‌وجورتر حرفش رو بزنه. این‌طوری تأثیرش هم بیشتر بود.
من معمولاً وقتی کتاب‌های ترجمه‌شده رو می‌خونم خیلی به مترجم توجهی نمی‌کنم اما توی این کتاب مترجم واقعاً روی مخم بود. هنوز این جمله‌ش جلوی چشمامه که می‌گفت: «فلانی شروع به احساس افسردگی کرد»...
توی خوندن این کتاب باید واردش بشید. باید ازش سوال بپرسید، ازش حرف بکشید، ازش انتظار داشته باشید، نقدش کنید و حرف‌هاش رو زیر سوال ببرید و بیچارگی‌ش رو تماشا کنید.
بااین‌حال اگه برگردم عقب هم باز ترجیح می‌دم بخونمش. این رو نمی‌گم که احساس شکست از خوندن ۴۰۰ صفحه‌ی زردِ آبکی رو انکار کنم. نه. واقعاً به نظرم یه عده از مطالبش واقعاً خوب بود، ولی اگه جدی‌جدی قرار باشه برگردم عقب خلاصه‌ش رو می‌خونم یا کتاب صوتی‌ش رو گوش می‌دم.
و در آخر اینکه همه‌ی کتاب‌ها رو نباس خوند. بعضی‌ها ساخته شدن که فقط چشم‌هات رو روش بچرخونی، خمیازه بکشی و ورق بزنی.
می‌خواستم توی یادداشتم برای کتاب نامه بنویسم اما دیدم می‌شه توی چندتا جمله می‌شه مخلص کلوم رو گفت. گرچه کتاب علاقه‌ای به خلاصه و مختصر حرف زدن خیلی اعتقادی نداره ولی خب، گر تو با بد بد کنی پس فرق چیست؟!
به‌هرحال، بهش می‌گم: «توانایی اینکه خیلی خیلی خیلی خوب باشی رو داشتی ولی حیف شد که نبودی. امیدی به برگشتن به صحنه‌ی جنگ با تو رو ندارم ولی، خدا رو چه دیدی؟ شاید یه روزی برگشتم و دوباره شیپور جنگ رو زدم.
الان دیگه دارم شروع می‌کنم که دکمه‌ی انشار این یادداشت رو بزنم ولی، این جمله‌ی آخر رو هم از من داشته باش که پایان من و تو نبایست این‌طوری می‌شد.»
        

          اگه قرار بود به میزان قالبی و زرد بودنش این ستاره‌ها رو زرد کنم، با هر پنج‌تاش این کار رو می‌کردم.
        

          این احساس‌ها رو کتاب بهم می‌داد:
صدای شنای کرم‌های خاکی دور ریشه‌ی درختان
کالسکه و شلاق زدن به پهلوی اسب و شیهه‌ای بلند
شارلاتان‌های کوتوله
انگشترهای مرد تاجر
تردید‌های پسری خردسال
زندگی در اتاق زیرشیروانی