یادداشت‌های زینب (42)

          طبق معمول بعد خوندن آثار عباس معروفی  این کتاب رو هم که تموم کردم، تا چند دقیقه فقط به دیوار خیره مونده بودم. عباس معروفی همیشه استاد روایت دلتنگیه، اما این یکی فرق داشت. حس کردم داره از دل تبعید، از دل خاک‌های دور، برای ما مرثیه می‌نویسه.

«یحیا» یه شخصیت نمادینه؛ انگار صدای نسلی که در میانه‌ی تاریخ گم شد. داستان، یه جور درهم‌آمیختگی زمان و خاطره و عشق و سوگه. مرگ توی این رمان، فقط یه پایان نیست، یه حضوره. همه‌چیز با مرگ زندگی می‌کنه.
 لحن و نثر، مثل همیشه در آثار معروفی، پر از موسیقی درونی و استعاره‌ست. انگار داری شعر می‌خونی نه نثر.
 شخصیت‌ها محو، اما به‌شدت زنده‌ن. مثل ردپای کسی که تو خواب دیده باشی.
روایت گاهی به گذشته می‌ره، گاهی به خیال، گاهی به واقعیت. همه‌چیز درهمه، اما در کنترل نویسنده.

( پ‌ن: میدونم از اون کتاباییه که هرچند وقت یبار قراره برم سراغش )

        

          «کافکا در ساحل» هاروکی موراکامی از آن کتاب‌هایی است که یا شیفته‌اش می‌شوی یا کلافه‌ات می‌کند؛ میانه‌ای وجود ندارد.

این رمان مثل رویایی طولانی‌ست: مرز واقعیت و خیال در هم می‌ریزد، شخصیت‌ها در جاده‌های درونی و بیرونی گم می‌شوند، و خواننده هم ناخواسته همراهشان می‌شود. موراکامی با دو روایت موازی ـ کافکای نوجوان فراری و ناکاتای ساده‌دل ـ جهانی می‌سازد که پر از نماد، موسیقی، ارجاعات فلسفی و البته گربه‌هاست.

اگر دنبال داستانی خطی، با پایان‌های روشن و منطق زمینی هستید، این کتاب شاید آزاردهنده باشد. اما اگر عاشق فضای سوررئال و استعاره‌های بی‌پایانید، «کافکا در ساحل» مثل سفر در هزارتوی ذهن است؛ همزمان شاعرانه، فلسفی و پر از تنهایی‌های انسانی.

زیبا و گیج‌کننده؛ مثل ایستادن کنار دریایی که نمی‌دانی موج بعدی تو را نوازش می‌کند یا در خودش می‌بلعد.


        

          «عقاید یک دلقک» داستان تلخ و درونی هانس است؛ دلقکی که پشت نقاب خنده‌آورش انسانی تنها و شکسته پنهان شده. بُل با زبانی ساده اما پرقدرت، جامعه پس از جنگ آلمان را نقد می‌کند؛ جامعه‌ای پر از ریاکاری مذهبی، سردی آدم‌ها و فاصله‌ی زیاد میان ظاهر و واقعیت.

رمان بیشتر شبیه یک گفت‌وگوی طولانی با خودش است؛ صدای مردی که همه‌چیزش را از دست داده و تنها سلاحش برای بقا، نگاه تیز و طنز تلخش به دنیاست. خواندنش گاهی کند پیش می‌رود چون روایت مستقیم نیست، اما پر از لحظه‌هایی است که آدم را میخکوب می‌کند.

بُل نشان می‌دهد پشت چهره‌ی «دلقک» همیشه خنده‌ای واقعی نیست، بلکه زخمی عمیق پنهان است. اگر دنبال رمانی هستید که هم نگاه اجتماعی داشته باشد، هم پر از اندیشه‌های شخصی باشد، و هم اندوهی شاعرانه در خودش حمل کند، این کتاب انتخاب درستی است.

        

          کتابی عمیق و در عین حال ساده است؛ سو جانسون به‌جای ارائه‌ی راه‌حل‌های سطحی، ما را به ریشه‌ی روابط می‌برد: نیاز به امنیت و دلبستگی عاطفی. پر از مثال‌های واقعی و تمرین‌های کاربردی است که زوج‌ها می‌توانند فوراً امتحان کنند.

خواندنش گاهی مثل حضور در یک جلسه‌ی مشاوره‌ی زوج‌درمانی است؛ صمیمی، آرام و در عین حال علمی.

در کل، اثری الهام‌بخش و علمی برای کسانی که می‌خواهند رابطه‌شان را عمیق‌تر کنند—به‌شرطی که هر دو نفر حاضر باشند در این مسیر همراه شوند.


        

          خواندن سووشون مثل قدم زدن در شیرازِ غبارگرفته‌ی جنگ است؛ شهری که عطر بهارنارنج دارد، اما زیر سایه‌ی سوگ و ناامنی فرو رفته. سیمین دانشور در داستان زری و یوسف، کشمکش جاودانه‌ای را تصویر می‌کند: میل به آرامش در برابر اجبار به رویارویی با حقیقت.

زری با سکوت‌هایش هزار فریاد در دل دارد و یوسف نماد سرسختی و آزادی است؛ و مرگ او نه فقط غم یک خانواده، که تراژدی یک ملت را به دوش می‌کشد. همین است که سووشون را از یک رمان شخصی، به یک مرثیه‌ی جمعی بدل می‌کند.

دانشور بی‌آنکه شعار بدهد، اجازه می‌دهد امید، اندوه و عشق در جزئیات زندگی جاری شود. سووشون تلخ است از سرنوشت، شیرین است از زبان و روایت؛ و وقتی کتاب را می‌بندی، سوگ زری دیگر تنها سوگ او نیست—سوگ مشترکی است که در قلبت می‌ماند.

        

          کتاب اثر مرکب یادآوری می‌کند که موفقیت با میان‌بُر و شانس به دست نمی‌آید، بلکه نتیجه قدم‌های کوچک و پیوسته است. دارن هاردی با داستان‌ها و مثال‌های ساده نشان می‌دهد که تغییرات ظاهراً ناچیز روزمره، اگر با مداومت همراه باشند، با گذر زمان مانند گلوله برفی از بالای کوه، بزرگ و پرقدرت می‌شوند.

البته توضیحات کتاب گاهی طولانی و تکراری است و خبری از فرمول جادویی نیست؛ اما درست مثل یک مربی صبور، مدام گوشزد می‌کند که «ثبات و صبر» کلید همه موفقیت‌هاست. در نهایت، این کتاب نه جرقه‌ای ناگهانی، بلکه چراغی مداوم است که می‌تواند مسیر رشد را آرام و پیوسته روشن نگه دارد.


        

          کتاب "درباره عشق و یازده داستان دیگر" یه مجموعه از داستانای کوتاه چخوفه ( پولینکا - حادثه ای در زندگی یک پزشک - وروچکا - می‌خواهد بخوابد - خانه ای با اتاق زیرشیروانی - جان دلم - درباره عشق - یونیچ - لجن - «آنا» به گردن - خانمی با سگ کوچک - عروس ) که توش با یه عالمه احساس، تنهایی، عشق‌های بی‌سرانجام و آدم‌های معمولی اما عمیق روبه‌رو می‌شی. چخوف خیلی راحت و بی‌هیاهو، زندگی روزمره رو می‌نویسه ولی یه جوری که ته قلب آدمو می‌لرزونه. مثلاً تو بعضی داستانا عشق هست، ولی نه از اون عشقای هالیوودی؛ عشقی که نمی‌رسه، پنهونه، یا دیر فهمیده می‌شه.

قشنگی این کتاب اینه که همه چی ساده و واقعیه؛ انگار داری زندگی خودتو یا اطرافیانتو می‌خونی. توی چند صفحه، چخوف حال و هوای آدمو عوض می‌کنه، بدون اینکه داد بزنه یا اغراق کنه. اگه دنبال داستانایی هستی که کوتاهن ولی عمیق، و حال‌وهوای زندگی واقعی رو دارن، این مجموعه یه انتخاب حسابیه.


        

          کتاب «هنر همه‌فن‌حریف شدن در احساسات» نوشته مارک براکت، یه راهنمای علمی و در عین حال خودمونی برای شناخت و مدیریت احساساته. نویسنده با تکیه بر تجربه‌های شخصی و سال‌ها تحقیق، نشون می‌ده چطور احساسات می‌تونن به جای مانع، به یه ابزار قوی برای رشد فردی و رابطه‌هات تبدیل بشن. 
سبک نوشتار کتاب گرم، روون و پر از داستان‌های ملموسه؛ جوری که حس می‌کنی نویسنده کنارت نشسته و داره از دل زندگی خودش برات حرف می‌زنه، نه این‌که صرفاً درس بده یا نسخه بپیچه.
البته کتاب بی‌نقص نیست؛ بعضی جاها بیشتر تلاش می‌کنه قانعت کنه که احساسات مهمن تا این‌که مستقیم راهکار بده. اگه دلت می‌خواد با خودت صادق‌تر بشی و ریشه‌ای‌تر با احساساتت کنار بیای، این کتاب می‌تونه شروع خوبی باشه؛ یه جور آینه که کمکت می‌کنه ببینی، بفهمی و آگاهانه‌تر زندگی کنی.
        

          « حتی ... بله، حتی اگر هیچ وقت اینطور نشود ، حتی اگر هیچ وقت بهشتی بر زمین نباشد ( چون من به هرحال این را می‌فهمم! ) بله، حتی در این صورت هم به موعظه‌ام ادامه خواهم داد. واقعا هم ساده است: در یک روز ،در یک ساعت، همه‌چیز ممکن است درست شود! نکته اصلی این است که دیگران را مثل خودتان دوست بدارید... این نکته‌ی اصلی است ، همه چیز است ، به هیچ چیز دیگری احتیاج نیست. »                                                                                               "رویای آدم مضحک"

کتاب شامل هفت داستان کوتاه با عنوانهای:
۱) آقای پروخارچین 
۲) پولزونکوف
۳) دزد شرافتمند
۴) درخت کریسمس و ازدواج
۵) ماری دهقان
۶) کروکودیل
۷) رویای آدم مضحک

از خواندن همه داستانها لذت بردم  و داستایوسکی در همه داستانها شخصیت پردازی فوق‌العاده ای داشته ولی درنهایت داستان آخر برام جذابیت خیلی بیشتری داشت . رویای آدم مضحک در رابطه با مردیه که به این نتیجه میرسه زندگی براش اهمیتی نداره و تصمیم به خودکشی میگیره . منتظر یه نشونه است که با دیدن ستاره در آسمون متوجه میشه وقت خودکشی فرا رسیده . در مسیر خانه ، دختربچه ای ازش کمک میخواد و این موضوع جرقه ای برای مردد شدن  و دیدن رویایی میشه که مسیر زندگی مرد مضحک رو تغییر میده.



        

          
کتاب تینا سیلیگ پر از ایده‌های الهام‌بخش و مثال‌های واقعی از خلاقیت، جسارت و نگاه متفاوت به زندگیه. نویسنده با زبانی ساده و داستان‌محور سعی می‌کنه به خواننده یاد بده چطور تو هر شرایطی—حتی بدون سرمایه یا تجربه—میشه راهی پیدا کرد و قدم برداشت. این کتاب می‌تونه برای جوونایی که دنبال انگیزه و تغییر دیدگاه هستن، خیلی مفید باشه.
اما از طرف دیگه، بعضی بخش‌های کتاب بیشتر شبیه حرفای انگیزشیه تا راهکارهای عملی. مثال‌ها اغلب از فضای دانشگاه‌های غربی میان و ممکنه برای خواننده‌ی ایرانی قابل اجرا یا ملموس نباشن. در کل، کتاب شروع خوبی برای فکر کردن و انگیزه گرفتنه، ولی برای عمل کردن به چیزای عمیق‌تر هم نیاز داریم.
        

          داستان راجع به شخصی به نام جوآنا هست که خیلی اتفاقی دختربچه ای به نام اورسا وارد زندگیش میشه . اینکه اورسا از کجا اومده یه معمای بزرگه که آخر داستان فاش میشه. اورسا با ذرات کوآرکیش پایان خوشی برای داستان رقم میزنه.


نویسنده قلم خوبی داشت و به نظرم داستان سرگرم کننده ای هم بود .
 بیشتر شخصیت اورسا برام جذابیت داشت و اورسا یجورایی شبیه به شازده کوچولو بود که از ناکجاآباد پیداش شده .
        

          مجموعه‌ی «گربه‌های آدم‌خوار» با شش داستان کوتاه، یه دنیای پر از تنهایی، حسرت و گذشته‌های خاک‌خورده رو جلوی چشم‌مون می‌ذاره. شخصیت‌ها همه یه جورایی از بقیه جدا افتادن، با خاطراتی گنگ یا تجربه‌هایی عجیب دست‌وپنجه نرم می‌کنن. موراکامی با همون سبک خاص خودش، مرز بین خواب و واقعیتو برمی‌داره و یه فضای نیمه‌وهمی می‌سازه که هم آشناست، هم ناآشنا.

نکته‌ی قشنگ این مجموعه اینه که داستانا هرچند مستقل‌ان، ولی از نظر حس و حال، یه نخ نامرئی بین‌شونه.  
حسی که معمولا از داستانهای موراکامی میگیرم: مرموز، بی‌سروصدا، ولی تاثیرگذار.
( اینم بگم که اسم کتاب درواقع عنوان یکی از داستانهای کوتاه داخل کتابه)


        

          این کتاب بیشتر شبیه یه گفت‌و‌گوی آروم و فلسفی‌ باهاته تا یه راهنمای عملی.
آلن دوباتن با نگاهی مهربون و بدون قضاوت، می‌خواد کمک کنه خودتو بهتر بشناسی.
خیلی جاها حس می‌کنی داره حرف دلتو می‌زنه، مخصوصاً وقتی از بچگی و تاثیرش روی حال حرف می‌زنه.
اما بعضی جاها حرف‌هاش زیادی کلی می‌شن و دنبال راه‌حل مشخص که باشی، ممکنه دلسردت کنه.
اگه دنبال عمق و تأملی، لذت می‌بری؛ ولی اگه دنبال فرمول و تمرین باشی، چیزی دستت رو نمی‌گیره.
در کل کتابیه که بیشتر برای فکر کردنه تا عمل؛ آرام ولی تاثیرگذار.
        

          رمان مرگ به وقت بهار از مرسه رودوردا یه داستان عجیبه که تو یه دنیای خیالی و تاریک می‌گذره، جایی که مردمش با آیین‌های عجیب‌غریب و بی‌رحمانه زندگی می‌کنن. انگار نویسنده با این فضا می‌خواد نشون بده وقتی آدم‌ها معنی زندگی و آزادی رو فراموش کنن، خودشون رو تو زندونی از خرافات و ترس حبس می‌کنن. داستان از نگاه یه پسر جوونه که کم‌کم داره دنیای اطرافشو می‌فهمه و این فهمیدن، بیشتر از اینکه براش روشنی بیاره، فقط درد و سردرگمی میاره. زبان کتاب شاعرانه‌ست ولی فضا سنگین و کابوس‌وار، جوری که آدم حس می‌کنه تو خواب بد گیر کرده. یه رمان تلخ، نمادین و عمیق که حرفاشو خیلی غیرمستقیم اما تکون‌دهنده می‌زنه.


        

          کتاب «بدن فراموش نمی‌کند» نوشته‌ی بسل ون در کلک درباره‌ی تاثیر آسیب‌های روحی (تروما) بر بدن و مغز انسان است. نویسنده با تکیه بر تجربه‌اش نشان می‌دهد که بدن ما خاطرات دردناک گذشته را در خود نگه می‌دارد، حتی اگر آن‌ها را به یاد نیاوریم. او روش‌های مختلف درمان مثل یوگا، ذهن‌آگاهی و ... را معرفی می‌کند.

 کتاب نگاهی انسانی و دلسوزانه به قربانیان تروما داره، اما گاهی مطالبش برای عموم کمی تخصصیه و بنظرم کتاب بشدت سخت‌خوانی هست.
        

          کتاب شامل ۵ داستان به‌هم‌پیوسته است که هرکدام دربارهٔ فردی گمشده در مسیر زندگی‌اش است. نقطهٔ مشترک همه، کتابخانه‌ای در توکیو و کتابداری مرموز است که با پیشنهاد کتاب‌هایی خاص، زندگی آن‌ها را تغییر می‌دهد.
کتاب نثر ساده و دلنشین همراه با پیام‌های عمیق بدون شعارزدگی داره.
از نقاط ضعف هم میشه به ریتم کند وکمبود هیجان داستان اشاره کرد و همچنین بنظرم شخصیت کتابدار بیش از حد غیرواقعی بود.
        

          این کتاب روایت واقعی و دردناک دوران کودکی دیو پلزر است؛ کودکی که زیر دست مادری آزارگر و در سایه‌ی سکوت اطرافیان، سال‌ها شکنجه شد. 

نویسنده با جزئیات، خشونت خانگی و رنج یک کودک را به تصویر می‌کشد، بی‌آنکه احساسات را تحمیل کند. بنظرم مهم‌ترین پیامی که این کتاب میتونه داشته باشه، هشدار درباره خطر بی‌تفاوتی جامعه و اهمیت حمایت از کودکان آسیب‌دیده است. 

🔴 برای افرادی که روحیه حساسی دارن این کتابو پیشنهاد نمیکنم.