✅ می‌خواستم از توی ماشین بیرون بپرم، ولی آن‌قدر وحشت داشتم که حتا نمی‌توانستم یک اینچ هم حرکت کنم. برای این ضعف، از خودم متنفر شدم. در عوضِ دویدن، بسته‌ای را که پدر به من داده بود محکم گرفتم و آن را بوییدم، سعی کردم رایحه‌ی اودکلین پدر را بیابم.
وقتی نتوانستم هیچ رایحه‌ای را احساس کنم، هق‌هق گریه را سر دادم. در آن لحظه، از خداوند بیشتر از هر چیز دیگری در این دنیا یا هر دنیای دیگری نفرت پیدا کردم. خداوند از مبارزه‌ی سالیانِ‌ سالَم باخبر بود، ولی ایستاد و بدتر شدن همه چیز را تماشا کرد. او حال اثری از رایحه‌ی ادوکلن  اولداسپایس پدر را هم به من ارزانی نداشت. خداوند بزرگ‌ترین امیدم را کاملاً از من گرفته بود. در درون او را نفرین کردم، آرزو کردم کاش هرگز به دنیا نیامده بودم.
در بیرون صدای نزدیک شدن مادر و پسرها را به ماشین شنیدم. به سرعت اشک‌هایم را پاک کردم و به امنیت درونی پوسته‌ی سختم بازگشتم. همین که مادر از پارکینگ مک‌دونالد خارج شد، نظری به عقب به من انداخت و ریشخند زد: "حالا همه‌اش مال خودم هستی. چه‌قد بده پدرت این‌جا نیست تا ازت دفاع کنه." دانستم هر مقاومتی بی‌فایده بود. نجات نمی‌یافتم. دانستم مرا خواهد کشت، اگر نه امروز، فردا.
آرزو کردم که آن روز، مادر رحم داشته باشد و به سرعت مرا بکشد!  
-------------------
۱۴۰۲/۱۱/۱۶
        

          کتاب کوتاهی بود که داستان پسربچه ای رو روایت می‌کرد که به دلیل بیماری روانی مادرش اذیت و آزار میشد. مادرش در عدم حضور پدر و دیگران بچه رو مورد شکنجه های زیادی قرار می‌داد.
در طول کتاب به مواردی اشاره شده بود که واقعا باورنکردنی بود و گاهی چندش آور هم می‌شد.
اما در کل چون به موضوعی جدید اشاره کرده بود و داستان هم واقعی بود، برام جالب بود. 
        

          حقیقتا بعد خوندن کتاب انگار سلامت روانتون از دست میدید، داستان های ظلم و تعدی به کودکان فقط برای کالیفرنیا نیست بلکه هنوزم در جریانه.
و این فقط یک کتابه. خودم دوبار کتابو در قسمت فجیعش رها کردم و بار سوم کامل خوندم.