یادداشت زینب

        خواندن سووشون مثل قدم زدن در شیرازِ غبارگرفته‌ی جنگ است؛ شهری که عطر بهارنارنج دارد، اما زیر سایه‌ی سوگ و ناامنی فرو رفته. سیمین دانشور در داستان زری و یوسف، کشمکش جاودانه‌ای را تصویر می‌کند: میل به آرامش در برابر اجبار به رویارویی با حقیقت.

زری با سکوت‌هایش هزار فریاد در دل دارد و یوسف نماد سرسختی و آزادی است؛ و مرگ او نه فقط غم یک خانواده، که تراژدی یک ملت را به دوش می‌کشد. همین است که سووشون را از یک رمان شخصی، به یک مرثیه‌ی جمعی بدل می‌کند.

دانشور بی‌آنکه شعار بدهد، اجازه می‌دهد امید، اندوه و عشق در جزئیات زندگی جاری شود. سووشون تلخ است از سرنوشت، شیرین است از زبان و روایت؛ و وقتی کتاب را می‌بندی، سوگ زری دیگر تنها سوگ او نیست—سوگ مشترکی است که در قلبت می‌ماند.