یادداشت‌های MDHtv (32)

          (( فقط می‌خواستم احساس کنم که دوست داشته می‌شوم. ))
دختری تنها که در مسافر‌خانه کار می‌کند مجذوب هنرمندی می‌شود‌ که برای خلق اثر جدیدش به شهر کوچک و مرزی به نام سوکچو آمده. کنجکاوی‌های دختر و درخواست‌های کمک مرد برای شناخت شهری که می‌خواهد منبع الهامش باشد، باعث می‌شود رابطه‌ای فراتر از مستخدم و مسافر بین آن دو شکل بگیرد. 
کتاب عمیق نیست و فقط کمی به مسئله‌ی هویت پرداخته می‌شود. اما توصیفات زیبای‌ نویسنده‌ از فضای سرد و تاریک آن شهر، و روان بودن متن و جذابیت داستان باعث می‌شود خواندن این کتاب تجربه‌ای خوشایند برای خواننده بسازد. 
شخصیت پردازی ضعیف بود و ریتم داستان کمی سریع‌تر از چیزی بود که باید. 
زنگ تفریحِ عالی و داستانی جذاب. 
        

          (( نتوانستی بفهمی
که گریزی چنین سریع 
که هیچ موجودی تصور نمی‌کرد_
حتی من_ بتواند این چنین تباهم کند! )) 
کتاب خط داستانی مشخصی ندارد. شخصیت‌ پردازی خاصی ندارد. شاید اصلا نتوان اسم رمان روی آن گذاشت! 
نامه‌نگاری‌ها، خاطره‌ها و نوشته‌های پیر‌زنی در شب‌های بی‌خوابی او. 
نویسنده هر فصل یک خاطره راجع به یک شخصیت، مکان یا زمان را تعریف می‌کند و فصل بعد آن را رها کرده و سراغ خاطره یا تجربه یا شخصیت بعدی می‌رود؛ به خیانت، عشق، فقر، زندگی، پیری و مرگ در صحبت‌هایش می‌پردازد و قلمی شاعرانه، کمی طنز و کنایه‌آمیز دارد.
تجربه‌ی بدی نبود. توقع‌تان را از کتاب اگر بالا نبرید و بدانید که درحال خواندن نوشته‌های بهم ریخته‌ی پیرزنی در شب‌های بی‌خوابی‌اش هستید، از کتاب لذت می‌برید. 
کتابی ساده. زنگ تفریحِ بسیار عالی. 

        

          (( شانه‌های مردانه‌ی او نباید بلرزند. او نباید بگرید. گریستن نه کار مرد است و ابراوِ مرگان مرد بود. پسرم سنگ‌تر باش. ))
جای خالی سلوچ تنها یک رمان نیست. تاریخ است. حقیقت است. و‌ هرچند کمتر از گذشته، دنیای امروز است. 
یکی از واقعی‌ترین داستان‌های ادبیات فارسی. این داستان نه آرمان‌شهری‌ست و نه ویران‌شهری، نه قهرمان دارد و نه ضد‌قهرمان، نه سراسر نور است و نه تاریک؛ مثل دنیای حقیقی خاکستری‌ست. 
آقای دولت آبادی با قلمش نشان داد که انسان کاملی همچون فرشته وجود ندارد. با خلق شخصیت‌هایش به خوبی در‌هم‌آمیختگیِ خوبی و پلیدی را در یک انسان نشان می‌دهد؛ به شکلی که همزمان که خواننده برای شخصیتی دل می‌سوزاند و با او هم‌دردی می‌کند، از او تنفر و کینه هم دارد.
فضا‌سازی خوب بود. شخصیت پردازی عالی، و بهترین بخش این کتاب بود. پایانی نه‌ چندان خوب و کمی مبهم. اما توصیفات اضافی که بودن‌شان ضرورتی نداشت، در کتاب زیاد بود. 
کتاب تا نیمه من را عصبی کرد اما تا پایان نظرم را به کلی عوض کرد. 
شاید آقای دولت آبادی نویسنده‌ی محبوب من نباشد و سبک قلمش از سلیقه‌ی من دور باشد اما باید او را برای شخصیت‌ پردازی‌‌های هنرمندانه و‌ حقیقی‌اش ایستاده تشویق کرد. 
 و در آخر، (( کمرت بشکند، مرگان! )) ایشالا!

        

          (( خورشید که می‌پیماید فرسنگ‌ها راه را
در دقیقه‌ای، 
ستارگان این گنبد مینا، که مسافت‌های بیشتری را 
می‌پیمایند، 
چندان تیزرو نیستند که تن من 
در راه خاک. ))
خولیو کورتاسار خواننده را با این کتاب می‌برد در کوچه پس کوچه‌های بوینس آیرس و در دلهره‌آور‌ترین لحظه، درست در زمانی ‌که خواننده دلواپس شخصیت‌ها، داستان را ادامه می‌دهد، قلم را غلاف می‌کند. و چه شاعرانه ما را با شخصیت‌هایش در شهری گرم، مه گرفته، در سیاهی شب تا صبح با استرس امتحان نهایی فردا، در کنسرت، در کافه، و در گفتگو‌ها و بحث‌های آن‌ها،همراه می‌کند، دلواپس و نگران‌مان می‌کند، و در حساس‌ترین لحظه به آرامی ما را رها می‌کند. 
این کتاب پر از متن‌ها، دیالوگ‌ها و توصیفات زیبا و دل‌نشین است؛ اما خواندن آن کمی دشوار است. زمانی به سراغ این کتاب بروید که قلم و داستان‌های کورتاسار را تجربه کرده‌اید و به دلتان نشسته.
تجربه‌ای لذت‌بخش و سخت بود. 
برای همه پیشنهاد نمی‌شود. 
        

          کالین هوور، نویسنده‌ی آثار سطحی، قابل پیش‌بینی و حوصله‌سر‌بر. 
فقط برای کسانی که تابه‌حال هیچ کتابی نخوانده‌اند مناسب است.
همه‌ی آثار این نویسنده شبیه هم هستند انگار فقط اسم شخصیت‌ها عوض می‌شوند!  

        

          دلم برای زمان و پول از دست رفته می‌سوزد. 
        

          دوسال از خواندن این کتاب می‌گذرد و با خودم می‌گویم، تو که وقتت را با جلد اول دور ریختی، دوباره چرا؟!
        

          دوسال پیش مطالعه کردم.
سطحی، حوصله‌‌‌سربر و بی‌فایده. 
گردن گرفتن این کتاب یکی از سخت‌ترین کار‌ها بود. 
        

          این کتاب را دوسال پیش خواندم و تازه به کتاب‌خانه اضافه کردم.
سطحی، کلیشه‌ای و حوصله سر بر.
تنها نکته‌ی مثبت ایده بود که خراب شد.‌
خواندنش ضرری ندارد اما با نخواندش هم فرقی نمی‌کند. 
مناسب برای کسانی که می‌خواهند کتاب‌خوانی را شروع کنند. 
        

          مرگ به وقت بهار، یک اثر ویران‌شهری با داستانی هولناک و غم‌انگیز. 
نویسنده‌ این کتاب را برای انتقاد به جامعه‌ی آن روز‌های اسپانیا تحت حاکمیت فرانکو نوشته است و برای فرار از سانسور و ... دنیایی خیالی خلق کرده و حرف‌های خود را با نماد‌ها بیان می‌کند. 
راوی داستان کودکی‌ست که ما با او بزرگ می‌شویم و آن دنیا را تجربه می‌کنیم. 
خرافات، رسم و رسوم‌های اشتباه، مرگ و  جامعه‌ای گمراه، در این کتاب به وضوح دیده می‌شود. 
قلم نویسنده بسیار شاعرانه و زیباست و توصیفات او از طبیعت و فضای دنیای خیالی‌اش دقیق و دل‌نشین بود. 
اثر سخت‌خوان است و مناسب همه نیست.
        

          (( ما فقط برای این می‌کشیم که یه دنیایی بسازیم که توش دیگه کسی کسی رو نکشه! ))
آیا برای رسیدن به آزادی و عدالت هر عملی آزاد است؟ 
آیا افراط در راه یک آرمان، آن آرمان را به راهی بد و اشتباه نمی‌کشاند؟
این سوال‌ها را آلبر کامو به خوبی در نمایش‌نامه‌ی صالحان مطرح و مورد بحث قرار داده است. 
استپان، شخصیتی که اعتقاد دارد در راه آرمانش هر کاری مجاز است و نباید از کاری که آن‌ها را به هدف نزدیک می‌کند دست بکشند. 
کالیایف، شخصیتی که مردد است و نمی‌تواند هرکاری را در راه آرمانش انجام بدهد و اعتقاد دارد آرمان همیشه باید در راه شرف باشد.
کامو بسیار زیبا این مفاهیم را در داستان به چالش کشیده است و دیالوگ‌ها بسیار جذاب و تفکر برانگیزند. 
مثل همیشه خواندن‌ کامو یکی از بهترین تجربه‌های من‌ از ادبیات بود. 
        

          (( آدم هیچ‌وقت فقط به خاطر خودش زندگی نمی‌کند. ))
آیا یکی نبودن کلام و خواسته‌ی قلبی ما می‌تواند به سوء تفاهمی بسیار بزرگ ختم‌شود؟ 
نمایش‌نامه‌ای که تا انتها کشش داشت و زمین‌گذاشتن آن سخت بود و مفاهیم پیچیده‌ای مثل مرگ‌، تنهایی، پوچی، خوشبختی و عشق را به سادگی نشان می‌دهد. 
یان، نشان‌دهنده‌ی روابط همه‌ی ماست در جامعه؛ یکی نبودن کلام و خواسته‌‌هایمان و توقع درک کامل از طرف مقابل. این‌گونه رفتار می‌تواند همه‌چیز را خراب کند حتی اگر قصد خوبی داشته‌ باشیم.
مثل همیشه خواندن اثری از کامو یکی از بهترین تجربه‌های من از ادبیات بود.👌
(( چطور نمی‌فهمی؟ غم و غصه‌ی تو در برابر اون بی‌عدالتی‌ای که در حق بشر شده هیچه. ))
        

          روی ماه خداوند را ببوس، یک داستان با شخصیت پردازی بسیار ضعیف. کشش کم و ریتم داستان بسیار کند بود. بیشتر حس خواندن خودکاوی‌های فلسفی آقای نویسنده را داشتم تا یک داستان! دو امتیاز تنها به‌خاطر قلم‌ زیبای آقای مستور. داستان امتیازی ندارد و بسیار ضعیف است. 
        

          به‌نظر من ارزش خواندن نداره. فقط رفتم جلو که نظرم عوض بشه و قانعم کنه اما نکرد. 
        

          (( دلش می‌خواست جایی زندگی کنند که کس دیگری زندگی نکند، جایی که خودش و او تا می‌شود تنها باشند. ))
این کتاب برای من‌ زمین گذاشتنش سخت بود و همزمان تمایل زیادی به پرتاب کردن آن به بیرون پنجره داشتم! 
جریان سیال ذهن، تکرار زیاد جملات، صحنه‌های تکراری، بهم ریختگی بیش از حد زمان و عوض شدن راوی چیز‌هایی بود که هم من را جذب خواندن می‌کرد هم کلافه! 
تنهایی و سردرگمی شخصیت‌ها به خوبی به خواننده‌ منتقل می‌شود و باعث ‌می‌شود داستانی جذاب را تجربه کند. 
این کتاب مناسب کسانی که تازه شروع به کتاب‌خوانی کرده‌اند، نیست! و اگر علاقه‌مند به این سبک نباشید تجربه‌ی خوبی برایتان نخواهد ساخت. 
        

          (( درد این‌جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست! ))
چیزی که در کتاب‌های داستایوفسکی زیاد به چشم می‌آید، تنهایی‌ست. تنهایی حقیقی انسان در جهان. آیا باید آن را بپذیریم و به زندگی ادامه دهیم؟ یا سعی کنیم آن جای خالی همیشگی را با چیزی مانند عشق پر کنیم‌؟ 
نویسنده در نازنین تنهایی انسان، غرور، ناامیدی، عشق و پشیمانی را نشان می‌دهد و در پایان انگار می‌خواهد بگوید گاهی زود دیر می‌شود. 
شاید خالق داستان با اسم نگذاشتن روی شخصیت‌هایش می‌خواست بگوید که این حکایتِ تمامی ماست! 
اما سوالی که ذهن من را درگیر کرد این است که آیا او فقط پنج دقیقه دیر کرد یا تمام زمانی که عشقش را به غرور باخت؟ 
(( درخیالم هنوز تو را به آغوش می‌کشم و می‌بوسمت..... ))
        

          این داستان به خوبی جلسات گروه درمانی و روش کارکرد آن را به خواننده نشان میدهد. روان درمان‌گری که سال اخر زندگی خود را سپری می‌کند‌ و تصمیم می‌گیرد تا آخرین لحظه با گروه ادامه دهد. 
فیلیپ، کسی که تمام افکار شوپنهاور را الگوی خود قرار داده است، هیچ علاقه‌ای به روابط اجتماعی ندارد و فقط برای مدرک مشاوره در گروه حضور پیدا می‌کند؛ اما گروه کم کم اثر خود را روی فیلیپ می‌گذارد. 
این کتاب داستانی روانشناسی_فلسفی‌ست که به خوبی تنهایی انسان، مواجه شدن با مرگ، اهمیت روابط اجتماعی و تاثیر عشق در انسان را به تصویر کشیده. 
یالوم خواننده را تا آخر کتاب محو اعضای گروه و شیوه‌ی گروه درمانی می‌کند، به شکلی که حس کنید کنار افراد روی صندلی نشسته‌اید و مشتاق گفتن بازخورد خود از رفتار آن‌ها هستید. 
تنها نقد من به کتاب پایان آن بود که می‌توانست بهتر باشد. انگار یالوم‌ قصد داشته کتاب را سریع تمام کند. 
        

          سرگذشت چند نسل از یک خانواده. مارکز چه زیبا جنگ، حسادت، قدرت، عشق، شهوت، تنهایی، سردرگمی، کنجکاوی، سیاست، مذهب، پیری و مرگ را با یک خانواده به تصویر کشیده است. 
عنصر خیال، بسیار هنرمندانه با واقعیت در هم آمیخته شده و به لذت خواندن می‌افزاید. 
مارکز تمام انسان‌ها را به تصویر کشید، خانواده‌ی بوئندیا فقط مثالی خوب بود. 
تنها نقد من‌به این کتاب توصیفات بیش از اندازه و ریتم کند داستان در بعضی از جاهای کتاب بود. 
        

          (( خیلی کم پیش میاد دو نفر باهم سفر کنن! نمی‌دونم چرا. شاید برای اینه که توی این دنیای کوفتی همه از هم می‌ترسن. ))
آیا می‌شود در ساده‌ترین شکل ممکن به درد سیاه‌پوستان، تنهایی کارگرانِ دوره گرد، رویای شیرین داشتن آشیانه‌ای گرم و امن برای خود‌ و چیره شدن هوس و لذت بر هدف را به تصویر کشید؟ 
جواب شما را جان اشتاین بک در یک رمان ۱۶۰ صفحه‌ای با قطع جیبی به خوبی می‌دهد! 
رمانی بسیار ساده و اما عمیق که حال روزِ رکود بزرگ آمریکا را به تصویر می‌کشد. روزگاری که کارگران حاظر به کار در مزرعه‌ها به‌دلیل حقوق کم نبودند ‌و کشاورزان مجبور بودند به کارگران دوره گردی کار بدهند که جز دوتا پتو و لباس تنشان دارایی نداشتند و آن‌ها را به دوش می‌کشیدند و در هر مزرعه چند روز مشغول می‌شدند و به مزرعه‌ی بعدی می‌رفتند. 
نویسنده در این اثر بسیار ساده شروع می‌کند، ساده به موضوعات مدنظرش می‌پردازد و داستان را جوری تمام می‌کند که شما مات و مبهوت خیره به جملات پایانی، چندین بار تک تک صحنه‌های توصیف شده‌ی پایان را تجسم می‌کنید. پایانی دردناک و غیر قابل پیش‌بینی. 
اما سوال اینجاست آیا عاقلان کارگرانی بودند که کار می‌کردند و در عیاشی خرج می‌کردند یا لنی که رویا و هدف آشیانه‌ای گرم و امن داشت؟ جایی که محصولاتشان را پرورش دهند و او فقط به خرگوش‌هایش برسد... عاقل اصلی کدام است؟
آیا در شرایطی مثل کارگران داشتن هدفی بزرگ دیوانگیست یا لنی فقط به هوس خود باخت؟ 
        

          (( این کتاب فسلفه را ساده نمی‌کند بلکه از ابهتِ هراس آورِ فلسفه می‌کاهد. ))
سقراط اکسپرس کتابی‌ست که سعی دارد فلسفه و دیدگاه چهارده فیلسوف را با کاربرد‌هایشان وارد زندگی کند‌؛ از چگونه بیدار شدن تا چگونه مردن. 
کتاب به سه بخش: سپیده‌دم، ظهر و غروب تقسیم می‌شود. 
در قسمت اول با کاربرد فلسفه‌ی پنج فیلسوف در بخش اولیه‌ی زندگی‌مان آشنا می‌شویم.  چگونه بیدار شویم‌، چگونه حیرت کنیم، چگونه راه برویم، چگونه ببینیم و چگونه گوش بدهیم.
در قسمت دوم با کاربرد فلسفه‌ی پنج فیلسوف در بخش میانی زندگی‌مان آشنا می‌شویم. چگونه مهربان باشیم، چگونه قدر چیز‌های کوچک را بدانیم، چگونه توجه داشته باشیم، چگونه مبارزه کنیم و چگونه لذت ببریم‌.
و در قسمت سوم نویسنده ما را با کاربرد فسلفه‌ی چهار فیلسوف در آخر زندگی‌مان آشنا می‌کند. چگونه حسرت نداشته باشیم، چگونه گلیم خود را از آب بیرون بکشیم، چگونه پا به سن بگذاریم و چگونه بمیریم.
این کتاب با روایت زیبای نویسنده، داستان یا می‌شود گفت سفرنامه‌ای جذاب در هر فصل، خواندن مطالب فلسفی را راحت و شیرین می‌کند.  سعی کتاب با آشنا کردن مخاطب به کاربرد فلسفه‌ در نقاط مختلف زندگی، کمک کردن به فهم بهتر زندگی و پرسش‌ها و تجربه‌هاست. 
چیز جذاب در این کتاب توجه نویسنده به اندیشه‌ی فیلسوف‌های شرق است.
پس از خواندن این کتاب در هر بخش از زندگی‌ به گفته‌ها‌ی فیلسوف‌ها فکر می‌کنید.