تو رنج می‌بری و می‌دانی که این رنج واقعی نیست. این رنج قدرتی ندارد که بر تو اعمال کند زیرا از صافی یک منشور گذشته و به یک شعر تغییر ماهیت داده است. شاعر از این کاری که می‌کند لذت می‌برد مثل بازی کردن با گربه‌ای که به دست او پنجول می‌کشد. درد فقط برای کسی واقعی است که آن را همچون مصیبتی تحمل می‌کند و در این کار به آن حق شهروندی می‌بخشد و به آن اجازه ورود به روحش را می‌دهد. اصولا شاعر به رنج و درد  تن نمی‌دهد. رنج می‌برد - ولی خودش آدم دیگری است ایستاده در پاین تخت خواب که رنج بردن خود را نظاره می‌کند- در تمام مدتی که او به این چیزها فکر می‌کند، در بیرون خورشید می‌تابد.
        

          (( خورشید که می‌پیماید فرسنگ‌ها راه را
در دقیقه‌ای، 
ستارگان این گنبد مینا، که مسافت‌های بیشتری را 
می‌پیمایند، 
چندان تیزرو نیستند که تن من 
در راه خاک. ))
خولیو کورتاسار خواننده را با این کتاب می‌برد در کوچه پس کوچه‌های بوینس آیرس و در دلهره‌آور‌ترین لحظه، درست در زمانی ‌که خواننده دلواپس شخصیت‌ها، داستان را ادامه می‌دهد، قلم را غلاف می‌کند. و چه شاعرانه ما را با شخصیت‌هایش در شهری گرم، مه گرفته، در سیاهی شب تا صبح با استرس امتحان نهایی فردا، در کنسرت، در کافه، و در گفتگو‌ها و بحث‌های آن‌ها،همراه می‌کند، دلواپس و نگران‌مان می‌کند، و در حساس‌ترین لحظه به آرامی ما را رها می‌کند. 
این کتاب پر از متن‌ها، دیالوگ‌ها و توصیفات زیبا و دل‌نشین است؛ اما خواندن آن کمی دشوار است. زمانی به سراغ این کتاب بروید که قلم و داستان‌های کورتاسار را تجربه کرده‌اید و به دلتان نشسته.
تجربه‌ای لذت‌بخش و سخت بود. 
برای همه پیشنهاد نمی‌شود.